Although not love...ข้างๆหัวใจ

Although not love…..ข้างๆหัวใจ

 

“โทโมะ! เป็นอะไรมากมั๊ย? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ชั้นดูหน่อย!!”สาวร่างบางปรี่เข้ามาหาชายหนุ่มร่างสูงด้วยความเป็นห่วง

“^^ ไม่เป็นไรหรอกแก้ว ชั้นไม่เจ็บหรอก”เพราะเมื่อครู่ระหว่างที่ร่างสูงกำลังซ้อมบาสเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยจนล้มหัวฟาด

“เลือดออกขนาดนี้แล้วบอกว่าไม่เป็นไรมันน่านัก...ฮึ่ย!!!”แก้วทำท่าฟึดฟัดเล็กน้อยกับความดื้อรั้นของร่างสูงเพื่อนสนิท ในขณะที่อีกฝ่ายได้แต่อมยิ้มด้วยความดีใจที่เห็นแก้วเป็นห่วงแต่ก็ต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อ....

“กวิน ^^  เหนื่อยมั๊ย?ไปนั่งพักก่อนนะ”ร่างบางรีบลุกออกไปแทบจะทันทีเมื่อเห็นคนรักของตัวเองเดินมา ร่างสูงมองตามร่างบางที่ลับออกไปด้วยสายตาเจ็บปวด เจ็บที่ทำเท่าไหร่เขาก็ไม่รัก เจ็บที่ทำเท่าไหร่เขาก็...ไม่รู้!

 

  ~พยายามทำความเข้าใจ สายตาเวลาที่เธอมองฉัน ไม่อยากคิดอะไร เกินเลยจนพลาดพลั้ง ก็มันเห็นว่าความห่วงใย ที่เคยดีใจเมื่อเธอให้กัน ไม่ได้พิเศษกว่า ที่เธอให้กับเขา  ห้ามให้คิดนั้นลำบาก หากยังใกล้ชิดกัน  แต่เธอรู้ไหมว่าใจของฉัน สับสนมากเหลือเกิน~

 

 

........................................................................................................................................................................

 

“โทโมะ~ นายว่ากวินเค้าจะชอบผ้าพันคอที่ฉันถักให้มั๊ย?”ร่างบางกุลีกุจอนำผ้าผืนนั้นมาให้ร่างสูงช่วยพิจารณา อีกฝ่ายได้แต่ยิ้มแห้งๆกับผ้าพันคอผืนสวย

“ชอบสิ ถ้าเทอทำให้ กวินมันต้องชอบแน่ๆ”ตอบออกไปทั้งที่มันตรงข้ามกับหัวใจทุกอย่าง แต่ก็ยอมเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจและไม่ต้องรับรู้อะไรที่ไม่ควรรู้...

 

   เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว

 

“จริงนะ? รักโทโมะจังเลย ไว้ชั้นจะถักให้นายบ้าง งั้นเดี๋ยวชั้นเอาไปให้เค้าก่อนนะ”แก้ววิ่งออกไปพร้อมกับหัวใจของใครอีกคนที่กำลังสั่นกับคำพูดว่า รัก ถึงแม้ว่าร่างสูงจะรู้อยู่แก่ใจว่าร่างบางจะไม่ได้คิดอะไรเลยก็ตาม...

.

.

.

“กวิน!!!”

“มีอะไรแก้ว ชั้นยุ่งอยู่นะไม่เห็นเหรอไง”

“เอ่อ...แก้วขอโทษแก้วแค่.....”

“ชั้นยังไม่ว่างกลับไปก่อนเถอะ”

“แต่แก้วแค่จะเอาผ้าพันคอมาให้”

“ชั้น-ไม่-เอา!!!”ร่างบางถูกตวาดลั่น จนรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ใบหน้าก่อนน้ำตาจะไหลลงอย่างเสียมิได้ อามรมณ์โกรธปนน้อยใจทำให้แก้ววิ่งหนีออกไป

“แก้ว...”

 

..........................................................................................................................................................................

 

“ฮึก...ชั้นทำอะไรผิด!!ทำไมนายต้องว่าชั้นด้วย”ร่างบางวิ่งมาหยุดที่ดาดฟ้าบนตึกเรียนก่อนจะตะโกนออกไปด้วยความอัดอั้นทำเอาคนที่อยู่ก่อนหน้าสะดุ้งตื่น

“แก้ว!! ร้องไห้ทำไมใครทำอะไรเทอ?”ร่างสูงปรี่เข้ามาประคองร่างบางที่ทรุดตัวกับพื้นแล้วร้องไห้อย่างไม่เข้าใจ

“ฮึก...โท..โมะ..แก้วทำอะไรผิด!! ฮือ”ร่างบางร้องไห้ไปสั่นไปจนโทโมเองก็ถามอะไรไม่ถูกได้แค่เช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าสวยออก ก่อนที่ร่างบางจะโผเข้ากอดอย่างหาที่พุ่ง

“ไม่เป็นไรแล้วนะ...เด็กน้อย ไม่เป็นไร”ร่างสูงกอดตอบพร้อมกับลูบปอยผมเพื่อให้กำลังใจ

“โทโมะ....กวินเค้า..ฮึก ไล่ชั้น เค้าไม่เอาผ้าพันคอของชั้น.ฮึก ไหนนายบอกว่าเค้าชอบไง นายโกหก นายโกหกชั้น!!!”ร่างผละออกจากอ้อมกอดของร่างสูงแล้วรัวมือบางทุบตีร่างสูงเพราะเชื่อว่าโทโมะโกหก แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกเสียจากนิ่งเฉยปล่อยให้ร่างบางทำตามใจตัวเองจนกว่าจะพอใจ

“..........”

“ทำไมไม่แก้ตัวล่ะ ฮึก...ทำไมถึงยอมฮะ”ร่างสูงรวบข้อมือของแก้วเอาไว้พร้อมกับอธิบายให้ฟัง

“แก้ว ชั้นขอโทษชั้นไม่ได้ตั้งใจจะโกหกเทอ”

“นายบอกว่าเค้าชอบแต่ที่จริง...ฮึก...ไม่เลย”

“แต่ชั้นชอบไง!!!!”ร่างสูงเอ่ยตอบอย่างลืมตัวก่อนจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป  ร่างมองตามด้วยความสงสัย

“เอ่อ...อย่าโกรธชั้นนะ ชั้นขอโทษนะแก้ว”ร่างสูงเอ่ยขอโทษ

“อะ...อันทีจริงนายก็ไม่ได้ผิดอะไร นายอุตส่าห์ให้กังใจชั้น ชั้นสิต้องขอโทษนาย ขอโทษนะที่ชั้นทำร้ายนาย”

“ไม่เป็นไรชั้นไม่เคยโกรธเทอ”

“กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวชั้นไปส่ง^^”ร่างสูงยืนขึ้นพร้อมส่งมือให้ร่างบาง แก้วส่งมือให้แล้วเดินกลับบ้านไปพร้อมกัน

 

...............................................................................................................................................................................

 

   ร่างสูงมองคนสวยที่หลับใหลยิ้มๆแอบอิจฉากวินที่ได้มีโอกาสดูแลคนตรงหน้าแต่ก็ทำให้เทอเสียใจตลอก ผิดกับตนที่อยากดูแลแทบตายแต่ก็ไม่เคยข้าไปอยู่ในหัวใจของร่างบางเสียที

 

  ถ้าชั้นได้ดูแลเทอ ชั้นจะไม่มีวันทำให้เทอเสียใจ...

 

  ร่างสูงก้มเข้าหาร่างบางเรื่อยๆราวกับว่ามีแรงดึงดูดบางทำให้ไม่อาจหักห้ามไว้ได้ ใกล้จนลมหายใจปะทะกันนั่นแหละร่างสูงจึงรีบผละตัวออกอย่างรู้ตัว

“อือ...”ร่างบางขยับเล็กน้อยก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆอย่างงัวเงีย

“โทโมะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?”

“ก็ๆๆ...ว่าจะกลับแล้วล่ะ งั้นชั้นไปก่อนนะ บะ....”

“เดี๋ยวสิ อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนชั้นหน่อยนะ ไปทำกับข้าวกัน”ร่างบางไม่รอคำตอบฉุดข้อมือร่างสูงเข้าห้องครัวไป ร่างสูงมองตามและยิ้มให้กับตัวเองในใจ ระหว่างทำอาหารแก้วดูจะมีความสุขเหมือนไม่เคยผ่านเรื่องร้ายๆที่ต้องทำให้ร้องไห้ทั้งที่มันพึ่งผ่านมา  มีความสุขกับการที่ได้ทำอะไรซักอย่าง.........

 

   เทอนี่...เหมือนเด็กๆเลยนะ^^

 

“เสร็จแล้ว หอมใช่มั๊ยล่ะ”ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดูกับคนที่เหมือนเด็กตรงหน้าแล้วชอมเปาะอย่างเอาใจ

“อา~น่ากินจังเลยขอชิมหน่อยนะ”

เพี๊ยะ!

 มือบางฟาดเข้าให้ที่มือของร่างสูงขณะที่เขาขอชิม

 

   งกจังอ่ะ-*-

 

“นี่แนะ! ใช้ช้อนด้วย”

“ค๊าบบ”ร่างบางหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะออกไปทานข้าวกัน

“................”จู่ๆแก้วก็เงียบไปร่างสูงจึงเฉสายตาหันไปมองตา

“กวิน”แก้วเอ่ยเรียกเสียงแผ่วเบาแล้วลุกขึ้นไปหา

“ทานข้าวหรือยัง”แก้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงมือบางลูบเม็ดเหงื่อที่พรุดพรายเต็มใบหน้าหล่อเหลาให้ด้วยความรักแต่ถูกเข้าปัดมือออก  แต่คงไม่รู้ว่ามีอีกหนึ่งคนที่มองตามด้วยความเจ็บปวด

“ชั้นเหนื่อย!ต้องการจะพักผ่อน”

“แต่ชั้นเป็นห่วงนายนะ ไปทานข้าวกัน”

“ชั้นไม่กิน พูดไม่รู้เรื่องเหรอไง อยากกินนักก็ไปกินกับไอ้โทโมะสิ!!”

“แต่ชั้นอยากกินกับนายนะ”

 

   อึก! ขอโทษที่ชั้นเข้ามาเป็นส่วนเกินของเทอนะแก้ว

 

 

~แล้วฉันนั้นสำคัญแค่ไหน คิดฝันไปได้ไกล เท่าไร มีโอกาสได้ยืน ในหัวใจเธอบ้างไหม ถอนตัวและถอนใจไม่ทัน แม้เธอจะมองกันเช่นไร หากเธอไม่ได้รักเลย แค่ขอข้างข้างหัวใจ  ให้ฉันได้ยืนต่อไป เพื่อรักเธอ~

 

............................................................................................................................................

 

 

“น่ารำคาญ!!ชั้นคิดว่าจะมานอนพักผ่อนซักหน่อย แต่กลับต้องมาเจอเทออีก”กวินตวาดลั่นแล้วเดินหนีออกไปโดยมีแก้วเดินตามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ

.

.

.

วันต่อมา

“ถอนตัวและถอนใจไม่ทัน ขอโทษนะ ชั้นคงรักเทอไปแล้วจริงๆ”ร่างสูงเหม่อมองท้องฟ้าด้วยแววตาว่างเปล่าก่อนพึมพำตัวเองเบาๆพอให้ได้ยินคนเดียว

“โทโมะ!”เสียงคุ้นเคยเป็นอย่างดีเรียกจนต้องหันกลับมามอง

“แก้วฝากมาให้”สร้อยคอพร้อมแหวนคู่ถูกยืนให้โดยกวิน

“ให้ชั้นเนี่ยนะ”ร่างสูงชี้หน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

“ชั้นคิดว่าแกคงดูแลแก้วดีกว่าชั้น ชั้นทำร้ายแก้วมามากพอแล้ว”

“แกก็รู้ว่าแก้ว...รักแก แต่ทำไมแกถึงทำแบบนั้นกับแก้ว”

“ขอโทษนะ ชั้นเองก็รักเค้าไม่ได้น้อยไปกว่าที่แก้วรักชั้นเลย  แต่ชั้น....ก็รักพิมเหมือนกัน”

“แก!!ไอ้เห็นแก่ตัว”ร่างสูงโมโหที่ได้ยินจากปากเพื่อนรัก คำพูดที่ใครฟังก็ต้องเจ็บด้วยกันทั้งนั้น

“ใช่ ! ชั้นมันเห็นแก่ตัว แต่ชั้นเลือกไม่ได้จริงๆ”กวินว่าเข้าให้แล้วเดินหนีไป

 

...............................................................................................................................................................

 

~ก็วันนี้เธอมาเจอกัน ทั้งที่วันนั้นเธอไปกับเขา เลยไม่กล้าจะเดา ว่าเรานั้นลึกซึ้ง
ก็ไม่รู้มันคืออะไร หรือไม่มีใจเลยสักนิดนึง มันค้างค้างคาคา กับฐานะอย่างนี้~

 

“โทโมะ ไปดูหนังกัน!”เสียงเล็กใสเอ่ยชวนพร้อมใบหน้าที่แปดเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ที่คนมองต้องหลงใหล

“ไม่ชวนกวินเหรอ”คนสวยหน้าเศร้าไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ ร่างสูงรู้ตัวจึงรีบขอโทษเป็นการใหญ่

“...........”

“ขอโทษแก้ว ชั้น.......”

“อื้อ ไม่เป็นไรหรอกไปกันเถอะ”

.

.

.

  ร่างสูงก้มมองยิ้มๆกับคนที่ชวนตัวเองมาดูหนังรอบดึกแต่กลับกลายเป็นว่าหนังยังฉายไม่ถึงครึ่งเรื่องเจ้าตัวก็หลับเสียแล้ว คนสวยเอนศีรษะพิงกับไหล่กว้างของร่างสูง ใบหน้าใสหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อน ร่างสูงมองด้วยความรักและความสงสารในทีเดียวกัน  จึงตัดสินใจอุ้มร่างของเด็กขี้เซาออกมาเพื่อนพากลับบ้าน

 

  ขี้เซาจังนะ><

 

 

       ระหว่างทางขับรถ ความคิดมากมายก่อตัวขึ้นเต็มสมองของร่างสูง รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูกเวลาที่ร่างบางเข้าใกล้ ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าแก้วอาจจะมีใจให้เขาบ้าง ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ...............

 

  มันคงไม่ลึกซึ้งพอ เหมือนที่เทอรู้สึกกับกวินใช่มั๊ย?

 

 

~ห้ามให้คิดนั้นลำบาก หากยังใกล้ชิดกัน  แต่เธอรู้ไหมว่าใจของฉัน สับสนมากเหลือเกิน~

 

 

 

.....................................................................................................................................................