หล่อ ร้ายให้นายสิบคะแนนเต็ม!

เเควกกก!

 ทันทีที่เสียงนั่นดังขึ้น ฉันกับเขาก็พากันหยุดนิ่งกึก ฉันถลึงตามองตะขอกระโปรงของตัวเองที่หลุดออก  เเรงกระชากทำให้กระโปรงขาดเป็นทางยาวลงมาเกือบสุด... วินาทีนั้นเองที่กระโปรงบางค่อยๆล่วงลงสู่พื้นราวกับใบไม้ร่วง ฉันยืนตัวเเข็งทื่อ รู้สึกชาไปทั้งตัวโดยเฉพาะใบหน้า ไม่เพียงเเค่หนุ่มโรงเรียนKamikazeเท่านั้นที่กำลังให้ความสนใจกับเบื้องล่างของฉัน เเต่ทุกสายตาของคนบนรถเมล์ต่างก็พากันมองมาเป็นจุดเดียวกัน

ฟาง:TTOTT

 ร่างสูงกลั้นยิ้มไว้เเทบไม่อยู่ เขาเปิดกระเป๋าสะพายของตัวเองเเล้วหยิบเสื้อคลุมออกมาพันรอบเอวฉันไว้ ฉันหันใบหน้าที่มีน้ำตาคลอไปทางเขา ร่างสูงสบตาฉันเเล้วค่อยๆไล่ระดับสายตาลงมองเบื้องล่างรอยยิ้มที่มุมปากเเสดงความพึงพอใจก่อนจะพูดขึ้น...

ป๊อปปี่:เธอ...ไม่เลวเหมือนกันนี่

กะ...กร๊าซซซซซซซซซซซซ!!!

ฟาง:นาย! ไอ้โรคจิต!  โรคจิตตตตตต!!! 

ฉันตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจจากทุกคน

ป๊อปปี่:เฮ้ยๆ เธอทำตัวเองนะ -_-!

ฟาง:ช่วยด้วยค่ะ หมอนี่เป็นโรคจิต เขา...

พลั่กกกกกก!!!

ยังพูดไม่ทันจบ พลเมืองดีก็พากันกระโจนเข้าทับตัวเขา หมอนี่หงายหลังลงพื้นอย่างเเรง  ขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกับหมอนี่อยู่ ฉันจึงใช้โอกาสนี้รีบคว้ากระโปรงที่อยู่บนพื้นเเล้ววิ่งหนีลงจากรถเมล์ทันที

ป๊อปปี่:ปล่อยนะโว้ยยย ฉันไม่ใช่โรคจิตนะ! นี่! กลับมาเดี๋ยวนี้นะยัยแม่มด ยัยเตี้ย  ยัยเป็ด  ยัย...!!! ยัยฟู!!!

หมอนั่นสติเเตกไปเเล้ว -O-^ ฮึ สมน้ำหน้าใครจะยอมขายหน้าอยู่คนเดียว!

(ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่มาคอมเม้นท์และเข้ามาอ่านนะค่ะ  ถ้าไม่สนุกหรืออยากให้ปรับเเต่งอะไรบอกได้นะค่ะ)