Jealous...ไม่ใช่อิจฉาแต่ว่ามันรักเธอ
9.6
เขียนโดย 
Aeynroey
วันที่ 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 11.15 น.
31 บท
341 วิจารณ์
47.45K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 5 เมษายน พ.ศ. 2556 18.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพลั่ก~
"โอ๊ย"หลังจากที่ฉันแต่งตัวเสร็จและกำลังเตรียมตัวจะไปโรงเรียนด้วยความรีบเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกแต่เพราะไม่ดูตาม้าตาเรือเลยไปชนกับใครเข้า
"ยัยซุ่มซ่ามเอ๊ย!"นึกว่าใครที่ไหนที่แท้ก็พี่โทโมะนี่เองเฮ้อ....เดี๋ยวก็โดนด่าอีกแน่เลยยัยเฟย์เอ๊ย
"ขอโทษค่ะ"
"แล้วเร็วๆด้วยถ้าวันนี้ฉันไปโรงเรียนสายเธอตายแน่"ไม่เห็นรึไงว่าฉันรีบจนชนพี่นะ
"ค่ะ"แล้วฉันก็เดินตามพี่โทโมะลงมาจนถึงชั้นล่างที่ห้องอาหาร
"พี่มดค่ะวันนี้มีอะไรให้เฟย์ทานบ้างเอ่ย"
"ข้าวต้มกุ้งค่ะคุณเฟย์^^"
"น่ากินจังเลย"ฉันพูดก่อนจะลงมือตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยเพียงคนเดียวเพราะพี่โทโมะเอาแต่อ่านหนังสือพิมพ์แล้วมาบอกให้ฉันรีบๆทีตัวเองยังไม่ได้กินข้าวทำไมไม่หัดด่าตัวเองบ้าง
"พี่โทโมะทานเร็วๆสิไหนบอกว่ารีบไง"
"วันนี้ฉันจะไปกินที่โรงเรียนพี่มดครับวันนี้ผมไม่ทานนะครับ"
"เอ่อ...ค่ะๆ"แล้วพี่มดก็เก็บจานของพี่โทโมะไปเหลือแค่ฉันที่นั่งกินอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเอกาเสียนี่กะไร
Shrewsbury International School
ปึก~
"ยัยเฟย์!!!!!คิดถึง"พอฉันเข้ามาในห้องยัยฟางเพื่อนสนิทที่สุดของฉันก็รีบเข้ามาโผกอดทันที
"ฉ...ฉันหายใจไม่ออก"
"เดี๋ยวเหอะๆคนอุส่าคิดถึง"
"ฮ่าๆๆๆฉันล้อเล่นย่ะ"
"เฟย์!!!!!!!!"
"ว่าไงยัยป๊อป"
"คิดถึงพวกแกจังเฟย์ฟางไม่ได้เจอตั้ง2เดือนแนะ"
"ทำเหมือนกับว่าช่วงปิดเทอมแกไม่ได้ไปบ้านฉันงั้นแหละ"ก็ยัยป๊อปกับยัยฟางมาบ้านฉันออกจะบ่อยตอนปิดเทอมจนบางทีพอพี่โทโมะรู้ว่า2คนนี้จะมาก็ไม่อยู่บ้านเฉยเลยจนยัยป๊อปปี้เนี้ยไม่เคยเห็นหน้าโทโมะเลยสักครั้ง-_-*
"พูดงี้เดี๋ยวก็งอนหรอกย่ะ"
"เชิญจร้าฉันไม่ง้อ"
"ฮ่าๆๆๆ"แล้วพวกเราสามคนก็คุยโน่นคุยนี่ไปเรื่อยๆจนฉันเพิ่งนึกได้ว่าตั้งแต่เริ่มเรื่องมายังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันชื่อเฟย์นะเป็นน้องไม่แท้ของพี่โทโมะหรือเรียกว่าลูกบุญธรรมที่คุณพ่อพี่โทโมะเอามาเลี้ยงนั้นแหละแต่ฉันก็ไม่ได้เป็นเด็กมีปัญหาที่ขาดความอบอุ่นแต่อย่างใดเพราะคุณแม่ของพี่โทโมะดูแลฉันอย่างดีทั้งให้อิสระภาพฉันในทุกๆเรื่องฉันเลยเห็นว่าการที่ไม่มีพ่อแม่จริงๆอยู่เคียงข้างมันเป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะ
"ตกลงพี่โทโมะของแกนี่มีตัวตนอยู่จริงๆใช่ป่ะเพราะตั้งแต่ที่ฉันไปบ้านแกยังไม่เห็นเคยเจอเลยสักครั้ง"
"ก็แกชอบมาทำเสียงดังให้บ้านฉันพี่โทโมะเค้ารำคาญเลยไม่อยากอยู่บ้านไง"
"หยิ่งไปป่ะอย่าให้เจอนะจะเข้าไปกรี๊ดใส่ให้หูหนวกไปเลย"ยัยนี่คงยังไม่รู้ฤทธิ์พี่โทโมะสิท่าอยากให้เจอจังอยากรู้นักว่าจะกล้าเข้าไปกรี๊ดใส่หูมั้ย
หลังเลิกเรียน
"ไปก่อนนะป๊อปปี้เฟย์บายจ๊ะ"
"จร้าแล้วพรุ่งนี้เจอกันน้า"ฉันโบกมือลาฟางกับป๊อปปี้ก่อนจะเดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อรอคนขับรถมารับ
"ว่าไงยัยตัวแสบ"
"เอ๋??"ฉันหันไปตามเสียงเพราะนึกว่าคนคนนั้นกำลังคุยกับฉันอยู่และก็เป็นไปคาดคนคนนั้นคือพี่ป๊อปนั่นเอง
"มายืนทำไมตรงนี้เนี้ย"
"คอยคนขับรถมารับค่าาาา"
"อ้อแล้วทำไมไม่ไปยืนกับไอโมะอ่ะ"
"ไม่อยากเป็นก้างขวางคอคนกำลังจู้จี้กันไปขัดขวางความสุขมันเป็นบาป"
"หราากลัวตัวเองเจ็บก็บอกมาเหอะ"
"ถ้าพี่ป๊อปยังกวนเฟย์ไม่เลิกนะพรุ่งนี้โดนยัยฟางบอกเลิกแน่"ฉันเอาไม้ตายมาขู่และก็เป็นไปตามคาดพี่ป๊อปถึงกับผงะเล็กน้อย
"เดี๋ยวนี้เอาฟางมาขู่เลยนะคิดว่าพี่กลัวว่างั้น??"
"แล้วกลัวป่ะล่ะ"
"กลัวดิฮ่าๆๆ"
"คนขับรถมาแล้วเฟย์ไปก่อนนะ"
"ครับบ^^กลับบ้านดีๆล่ะ"
"ค่าา"แล้วฉันก็เดินไปขึ้นรถโดยที่มีโทโมะนั่งอยู่ข้างๆ
"เมื่อกี้คุยอะไรกับไอป๊อป"
"หือ???"
"ฉันถามว่าเธอคุยอะไรกับไอป๊อป"
"ก็เรื่องทั่วไปค่ะ"แล้วพี่โทโมะก็เงียบฉันเลยไม่พูดอะไรต่อวันนี้มาแปลกๆแฮะ
บ้านไทยานนท์
"พี่มดค่ะเฟย์ขอนมอุ่นๆกับคุกกี้ขึ้นไปให้บนห้องด้วยนะค่ะ"
"ได้ค่ะคุณเฟย์^^แล้ววันนี้จะลงมาทานอาหารเย็นมั้ยค่ะ"
"คงไม่อ่ะค่ะเพิ่งได้ซีรีย์เรื่องใหม่มากะว่าจะดูทั้งคืนเลย^^"ไปขอยืมจากยัยป๊อปเองแหละฮ่าๆ
"เดี๋ยวนี่คุณเฟย์ติดซีรีย์งอมแงมเลยนะคะ"
"ก็ไม่ทุกเรื่องหรอกค่ะแต่เรื่องนี้พระเอกหล่อจาง กึน ซอกซะด้วย>_<"ฉันพูดไปเขินไปคนอะไรหล๊อหล่อ
"บ้าแต่ซีรีย์เกาหลีระวังจะเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง"
"เอ๊ะ!อะไรของพี่เนี้ยเฟย์ไม่ได้ดูมาตั้งนานแล้วนะ"
"แต่เปิดเทอมวันแรกก็มานั่งบ้าดาราเกหลีเอามานี่เลยแล้วก็ไปอ่านหนังสือซะ"พูดจบพี่โทโมะก็มาดึงซีรีย์ในมือฉันไปแต่พอจะแย่งคืนพี่เค้าก็เดินลิ่วไปแล้ว โอ๊ย!!!จะอะไรนักหนาเนี้ยกับอีแค่ซีรีย์เกาหลีเสียอารมณ์ชะมัด
"พี่โทโมะเอาของเฟย์คืนมานะ"แต่พี่โทโมะก็ไม่ฟังแถมยังก้าวท้าวเร็วขึ้นกว่าเดิมอีกต่างหากทำอย่างกับฉันไปผิดอะไรร้ายแรงงั้นแหละไว้ตอนกลางคืนค่อยมาแอบเอาล่ะกันแล้วฉันก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป
ตึก ตึก ตึก~
พอได้เวลาอาหารเย็นฉันก็เอาหูไปแนบกับประตูเพื่อเงี้ยหูฟังว่าพี่โทโมะลงไปทานอาหารรึยังฉันจะได้เข้าไปเอาซีรีย์เกาหลีและฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นของพี่โทโมะรึเปล่า
แกร็ก~
ฉันค่อยๆเปิดประตูออกมาดูลาดลาวว่าพี่โทโมะลงไปข้างล่างรึยังและก็เป็นไปตามคาดพี่โทโมะกำลังเดินลงไปข้างล่างแล้วถึงตาฉันบ้างล่ะคอยดูล่ะกันถ้าวันนี้ไม่ได้ซีรีย์เกาหลีคืนนะฉันจะไปฆ่าพี่โทโมะ
เอี๊ยด~
ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องพี่โทโมะแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววซีรีย์ของฉันเลยเอาไปตั้งไว้ตรงไหนเนี้ยหรือว่าจะอยู่ในกระเป๋านักเรียนไม่รอช้าฉันรีบค้นกระเป๋าของพี่โทโมะทันทีแต่ก็ไม่เจออะไรนอกจากสมุด2เล่มกับไอแพด เฮ้อ...สงสัยจะเอาลงไปทานอาหารด้วยแน่เลยร้ายชะมัดแต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนกำลังเดินมาซะก่อนอย่าบอกนะว่าพี่โทโมะกินข้าวเสร็จแล้ว!โอ๊ยตายล่ะแล้วฉันจะออกไปยังไงล่ะเนี้ยยยเอาไงเอากันว่ะหลบก่อนดีกว่า ว่าแล้วฉันก็กระเทิบขึ้นไปบนเตียงก่อนจะมุดตัวลงไปอยู่ใต่ผ้านวมและเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่โทโมะเปิดประตูเข้ามาพอดี เฮ้อ....เกือบไปแล้วยัยเฟย์เอ๊ย
Faye talk end
Tomo talk
สงสัยยัยน้องตัวแสบคิดว่าผมรู้ไม่ทันสิท่าเลยแอบเข้ามาในห้องเพื่อจะเอาซีรีย์คืนแถมยังไปหาที่ซ่อนได้น่าเวทนาอีก
"โอ๊ย!เหมื่อยจังเลยนอนดีกว่า"ผมแกล้งพูดเสียงดังๆให้เฟย์ได้ยินความจริงเรื่องซีรีย์อะไรนั่นผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรหรอกแค่ไม่ชอบที่ยัยนั่นบอกว่าไอ้ดาราเกาหลีจาง กึน ซอกมันหล่อความจริงผมหล่อกว่าตั้งเยอะไม่รู้จักชม
"ซีรีย์เรื่องนี้จะทำไงดีนะเอาไปเผาทิ้งดีมั้ย"ผมแกล้งพูดให้ยัยเฟย์ได้ยินและยัยนั่นก็มีปฏิกิริยาที่แสดงออกชัดเจนมาก
"เอ๊ะ!ทำไมผ้าห่มมันเคลื่อนที่ได้นะ"
"...."
"นอนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยเอาไปเผาล่ะกัน"แล้วผมก็ล้มตัวนอนข้างๆที่ยัยนั่นแอบอยู่จนเฟย์ต้องกระเทิบไปเกือบจะสุดเตียงแต่ผมก็ยังไม่หยุดแกล้งแค่นี้
"หมอนข้างอยู่ในน้า"ผมแกล้งทำเป็นควานหาหมอนข้างแล้วมือก็ไปคว้าเอาเอวเล็กๆของคนที่ซ่อนอยู่จนยัยนั่นถึงกับร้องออกมาเกือบหลุดแล้วมั้ยล่ะ
"....."
"อ๊ะ!เจอแล้ว"แล้วผมก็ดึงยัยเฟย์มากอดโดยการหลอกตัวเองว่ามันคือหมอนข้างจนยัยนี่ถึงกับกรี๊ดแตกฮ่าๆทำอะไรไม่เนียนเล๊ย
"กรี๊ดดดดดดด"
"โอ๊ย!จะกรี๊ดทำไมนักหนาเนี้ยหนวกหู"
"พ...พี่โทโมะ"
"ก็ฉันน่ะสิหรือเธอคิดว่าเป็นไอ้ดาราเกาหลีจาง กึน ซอกนั่น"แล้วผมก็เอามือไปดีดหน้าผากยัยนี่หนึ่งทีจนเฟย์ต้องก้มหน้างุด
"เอ่อ...คือเฟย์จะมาเอาซีรีย์คืนค่ะ"ถึงแม้จะพูดอยู่กับผมแต่ก็ไม่เงยหน้าขึ้นมาสงสัยกลัวผมจะด่าสิท่า
"ฉันบอกเธอว่าให้ไปอ่านหนังสือไม่ใช่มามกมุ่นอยู่กับเรื่องแบบนี้"
"แต่มันเปิดเทอมวันแรกนะคะ"
"แล้วไง..."
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมาเผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ~
"ฮโหล"
(พี่โทโมะค่ะ)
"ครับแจมว่าไงมีอะไรรึเปล่า"
(ถามอย่างงี้แสดงว่าถ้าไม่มีอะไรก็โทรมาไม่ได้ใช่มั้ยเนี้ย"
"ไม่ใช่อย่างงั้นสักหน่อยแล้วนี่มีอะไรห๊ะเรา"
(แค่คิดถึงพี่โทโมะเฉยๆแล้วนี่ทำอะไรอยู่ค่ะ)
"เดี๋ยวนะพี่กำลังยุ่งแค่นี้ก่อนๆ"ผมรีบวางสายจากแจมเพราะเห็นยัยน้องตัวแสบกำลังจะเดินออกจากห้อง
"พี่คุยโทรศัพท์ต่อไปเถอะเฟย์จะกลับห้องแล้วส่วนซีรีย์ถ้าไม่อยากคืนก็ไม่ต้องคืน"
"ก็ดีแล้วก็อ่านหนังสือซะด้วยเพราะถ้าเทอมนี้เกรดน้อยคงรู้นะว่าจะโดนอะไร"
"มันก็เรื่องของเฟย์พี่ไม่ต้องมายุ่ง"เอ๊ะ!อะไรของยัยนี่ว่ะอยู่ๆก็มาโมโหใส่ผมเฉยเลย
"ถ้าไม่อยากให้ฉันยุ่งก็ไปบอกคุณแม่ฉันก็เบื่อกับการที่ต้องมาดูแลเด็กมีปัญหาแบบเธอแล้วเหมือนกัน"
"...."พอผมพูดจบยัยนี่ก็ถึงกับเงียบแถมยังก้มหน้าไม่พูดไม่จาอีกหรือว่าเรานะพูดแรงไป
"ฉัน...."
ปัง~
ยัยนั่นวิ่งออกจากห้องไปแล้วและถ้าตาผมไม่ฝาดเมื่อกี้ยัยเฟย์ร้อง...แต่ยังไงผมก็ไม่ไปขอโทษหรอกให้หัดรู้ซะบ้างว่านิสัยอย่างงี้ใครจะอยากดูแล.
When love is in your heart ..it inspires you to be the best you can be.
เมื่อใจคุณมีรัก...รักนั้นจะบันดาลให้คุณทำทุกสิ่งได้ดีเยี่ยม
เรื่องเก่ายังแต่งไม่จบแต่อยาลงเรื่องใหม่แล้ว(ค้างๆคาๆ)
เรื่องนี้เฟย์เป็นนางเอกเน้อออเพราะเค้าจิ้นโมะเฟย์มากกว่าโมะแก้วนิดนึง(โดนถีบ)
ส่วนใครที่ไม่จิ้นก็ไม่ต้องด่าเค้าน้าเพราะมันเป็นความชอบส่วนตัว
เรื่องนี้จะสนุกหรือไม่สนุกขึ้นอยู่กับรีดเดอร์
ใช้ใจในการอ่านดีกว่าใช้แค่สายตาในการดู
ปล.เม้นกันเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเน้ออออออ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
