รักนี้..ฉันเลือกเธอ

แก้วตอนนี้กำลังง่วนอยู่กับกองเอกสารที่ตัวเองต้องเตรียมสะสางให้แล้วเสร็จก่อนจะมีการเปิดตัวโรงแรมขึ้นใหม่นอกจากนั้นเธอเองก็ลืมไปเสียสนิทว่าเธอได้นัดพวกป๊อปปี้เอาไว้คุยเรื่องตารางงาน เมื่อเธอนึกได้เธอจึงรีบเก็บเอกสารทั้งหมดแล้วเดินออกจากห้องเพียงไปยังห้องอาหารที่นัดกับป๊อปปี้ แต่ในขณะนั้นเอง แก้วก็เดินสวนทางเดินกับชายแปลกหน้าคนหนึ่งเข้าเอาเองก็เดินผ่านเธอไปแบบไม่สนใจ แก้วเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

พนักงานต้อนรับ – ใช่แล้วค่ะคุณจริญญาเธอพักที่ห้อง 483 ดิฉันไม่ทราบจริงว่าเธอซื้อโปรแกรมทัวร์วัดกับคุณ จะให้ดิฉันต่อสายดีกว่าน่ะค่ะ

เอก – ไม่เป็นไรครับพอดี ลูกน้องผมเขาขึ้นไปที่ห้องพักคุณจริญญาแล้วครับ อ๊ะสักครู่น่ะครับ ว่าไงโข่ง นายว่าไงน่ะไม่มีคนเปิดประตูเหรอ แน่ใจน่ะว่าไปห้องถูก ห้อง 483 น่ะ อืม....

แก้ว – ห้องฉันนิ มันอะไรกัน หมอรู้จักชื่อฉันได้ยังไง

 “แก้วที่บังเอิญได้ยินบทสนทนาเข้าก็ตกใจที่จู่มีคนแปลกหน้ามาตามหาตัวเธอทันทีแหละความคิดของเธอก็หยุดเมื่อได้ยิน..........”

                พนักงานต้อนรับ – คือคุณจริญญาไม่น่าออกไปไหนน่ะค่ะ เพราะเธอได้บอกว่าถ้าเธอไปข้างนอกเธอจะฝากกุญแจให้ทางเราเก็บให้น่ะค่ะ ถ้าไม่อยู่ที่ห้องจริง เธอคงเดินแถวนี้แหละค่ะหรือไม่ก็ ห้องอาหาร สปา ฟิตเนส ถ้าคุณบุ๊คโปรแกรมกับเธอแล้วน่าจะติดต่อกับเบอร์โทรศัพท์ที่ติดต่อกับเธอจะดีกว่าค่ะ ดิฉันขอตัวรับลูกค้าท่านอื่นก่อนน่ะค่ะ สวัสดีค่ะ

                เอก – อ่า ครับๆ ชิส์ นังตัวดีทำไมไม่เจอกันสักทีน่ะแสบจริงๆให้ตายสิ

                โข่ง – ไม่เจอจริงๆครับลูกพี่ ผมกดกริ่งหลายครั้งจนข้างๆห้อง ออกมาดูยัยแก้วอะไรนั้นก็ไม่เปิดให้สักทีคงไม่อยู่แล้วแน่ๆแบบนี้นายใหญ่ไม่เล่นเราสองคนเหรอครับ

                เอก – ข้าไม่รู้กลับก่อนแล้วกัน

“เมื่อทั้งสองที่ต้องเสียอารมณ์กับเป้าหมายอย่างแก้วไม่เจอก็ถึงกับนอยส์ทันที ก็พากันเดินออกไปจากโรงแรมด้วยความหงุดหงิดแก้วเองที่หลบอยู่หลังเสา ที่ได้ยินบทสนทนาทั้งก็เข้าใจในทันทีว่าเขาทั้งสองคือคนๆที่เกี่ยวกับเรื่องเมื่อ สิบสองปีที่ผ่านมา ความรู้สึกของแก้วในตอนนี้ทั้งดีใจที่ได้เจอเหตุการณ์นี้ตั้งแต่เรียกเพื่อจะได้รับมือได้ และเสียใจที่เธออยากว่างมือจากเรื่องแบบนี้เพื่อเริ่มชีวิตปกติจริงๆไม่ได้สักที”

แก้ว – จะต้องเรียกเหงื่อตลอดเหมือนอยู่เกาหลีอีกแล้วเหรอ นายใหญ่คือใคร ฉันต้องเจอนายให้ได้ คอยดูสิพ่อค่ะแม่ค่ะแก้วต้องแก้แค้นคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ให้ได้ เป็นกำลังใจให้แก้วด้วยน่ะค่ะ

เวลาผ่านไป สามสิบนาที ซึ่งในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นแก้วเองก็จัดการธุระเรื่องคอนโดของเธอได้อย่างเรียบร้อยไร้ปัญหาใด และไม่นานพวกป๊อปปี้ก็เดินทางมาถึงในเวลาที่นัดหมายกันเอาไว้

ฟาง – ตื่นเต้นจังจะได้เจอแก้วแล้วเฟย์พี่ตื่นเต้นจัง (ฟางพูดไปเขย่าเฟย์ไปจนเฟย์ต้องสั่งหยุดห้ามให้ฟางเขย่าเธอแบบนั้น)

เฟย์ – อะอะอ๊ายยย พี่ฟางเฟย์เวียนหัวอย่าเขย่าแรงสิ

เขื่อน – ดะเดี๊ยก่อนน่ะฟางกับเฟย์อย่าพึ่งเดินเข้าไปหาแก้วน่ะ เขื่อนว่าจะเซอร์ไพรส์แก้วสักหน่อยที่พาเพื่อนเก่าของแก้วให้มาเจอกัน

โทโมะ – ระหว่างจะไม่เซอร์ไพรส์แล้วกัน หึหึ

เขื่อน – อะไอ่ ไอ้ โทโมะ ชักใบให้เรือเสียทำไมฟะ อย่าไปสนใจโมะมันเลยตามเขื่อนแล้วกันโอเคน่ะ

ณ ห้องอาหาร

ป๊อปปี้ – หวัดดีแก้ว สบายดีไหม วันนี้พวกเรามากันครบเลยสามคน

แก้ว – หวัดดีโทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน แก้วขอโทษน่ะที่มาโรงแรมก่อนไม่ได้บอกพวกนายพอดีเห็นโดนรุมสัมภาษณ์กันแก้วเลยแว้บมาก่อน อ่ะกินอะไรกันรึเปล่า สั่งสิๆ

เขื่อน – เดี๋ยวก่อนสั่ง เขื่อนมีเพื่อนมาแนะนำให้รู้จักอีกสองคน แก้วรอเขื่อนแป้บน่ะ

จากนั้นแก้วที่นั่งอยู่ในโต๊ะพร้อมกับป๊อปปี้ที่มีท่าทีตื่นเต้น โทโมะที่นั่งนิ่งๆข้างแก้วที่ตอนนี้เธอดูเหมือนคนไร้อารมณ์เพราะเขื่อนดูดี๊ด๊าจนน่าหมั่นไส้ แต่เมื่อสองคนที่เดินเข้ามาก็ทำให้แก้วดีใจจนพูดไม่ออก ฟาง เฟย์ ที่เจอแก้วก็ตรงเข้าไปกอดแก้วจนเป็นภาพที่สร้างความประทับใจให้เขื่อน และป๊อปปี้มาก โทโมะเองก็เผลอยิ้มให้กับทั้งสามสาวไปด้วย เมื่อสามสาวเจอกันก็รีบชักถามกันตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน

เฟย์ – โหแก้วฉันนึกว่าแกจะทิ้งพวกฉันสองคนไปแล้วสะอีก นี่ไม่รู้เลยว่าแก้วเจอเรื่องแบบนั้นดีใจจังที่แกปลอดภัย

ฟาง – ขอบคุณพระเจ้าที่ยังไม่ต้องการแกไป ฉันสองคนไม่รู้จริงว่าแกหนีไปอยู่เกาหลี แกไม่ส่งข่าวมาเลยนึกว่าลืมพวกฉันไปแล้วสะอีก

แก้ว – ไม่ลืมหรอกแก้วยังคิดถึงเสมอ ต่อไปนี้เราได้อยู่ด้วยกันสามคนแล้วน่ะ รักพวกแกมากๆน่ะเพื่อน

ฟาง – โอ๋ๆอย่าร้องน่ะ แก้วสาวแกร่งขี้แยไปได้ ไหนว่าไปอยู่กับแก๊งมาเฟียมาไง แล้วทำไมต้องร้องล่ะหือ

แก้ว – ไม่ต้องเลยแกก็ร้อง ฮ่าๆ ขอบคุณเขื่อน ป๊อปปี้ แล้วก็โทโมะมากๆน่ะที่พาฟางกับเฟย์มาเจอแก้วแบบนี้ ขอบคุณจริง

โทโมะ – เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม

แก้ว – หะว่าไงน่ะ นะนายพูดว่าอะไรน่ะ

โทโมะ – ป่าวหรอกหูเพี้ยนไปเองแล้ว ใครๆอยากได้อะไรบอกแก้วดิ

เขื่อน / ป๊อปปี้ – นายนั้นแหละ

ป๊อปปี้ -  แก้วพวกเราไม่ได้อยากได้อะไรหรอกแก้ว ขอแค่รอยยิ้มที่แก้วยิ้มแบบนี้ ยิ้มให้เราได้เห็นบ่อยๆก็พอ

เขื่อน – ใช่ๆเขื่อนชอบแก้วยิ้มมากกว่าทำหน้านิ่งๆน่ะ โทโมะนายล่ะอยากได้อะไร

โทโมะ - ........................................

เฟย์ – ไปหาอะไรกินกันดีกว่า หิวแล้ว แก้วอยากกินอะไรพิเศษๆไหมอาหารไทยไหมแกไม่ได้กินนานแล้วแน่ๆ ไปพี่ฟางกับเฟย์พาไปเอง เขื่อนนายเลี้ยงน่ะไป

เขื่อน – อ้าว งัยงั้นอ่ะเฟย์คร้าบรอเขื่อนด้วยยยยยยยย

จากนั้นทั้งหกคนก็ออกเดินทางไปทานอาหารไทยที่ร้านอร่อยของสองสาวทันที ทั้งหกคนก็ทานด้วยความสุขกันมากๆและในระหว่างนั้นแก้วก็คุยเรื่องงานกับสามหนุ่มไปในตัวด้วย แก้วก็เผลอนั่งเหม่อคิดทบทวนถึงชายสองคนบ้างเมื่อสองสาวทะเลาะกับแฟนหนุ่มของเธอ จนโทโมะที่แอบสังเกตแก้วนั้นก็อดสงสัยและเป็นห่วงแก้วไม่ได้เช่นกัน.........

ดึกแล้วรีบๆเข้านอนกันน่ะค่ะ วันนี้มาได้แค่นิดหน่อย อย่าพึ่งทิ้งไรเตอร์กันน่ะค่ะ

คนเม้นน้อย อ่านน้อยเหลือเกิน แต่ไม่ต้องห่วงค่ะไรเตอร์จะแต่งให้จบอย่างแน่นอน แต่อาจช้าหน่อย

เพราะยอดเม้นกับอ่านมันเงียบเหลือเกิน รักทุคนน่ะค่ะจิบิ ม๊วฟฟฟฟฟ>x,<