เมื่ิอไหร่เราจะรักกัน

แก้ว: (หันมองหน้าโทโมะ)..เออออออออออออออ..กั้งหมายความว่าไงค่ะ

กั้ง: ก็..แม่กั้งอ่ะบ่นคิดถึงแต่แก้ว วันนี้ไปทานข้าวที่บ้านกับกั้งนะครับ

แก้ว: เอออออออออออออ..คะ.คะ.คือ

โทโมะ: นี่จะมารับพวกเราหรือจะมาจีบกันไม่ทราบ

พิม: เอ่อ..พิมว่ามากันครบแล้วงั้นก็กับกันเลยดีกว่าเนอะ..ส่วนวันนี้เย็นมาบ้านฉันนะฉันจะเลี้ยงตอนรับพี่ชายสุดที่เลฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ..

แก้ว: งั้นก็ได้..กั้งค่ะเลื่อนไปก่อนน้า..น้า..น้า.นะ (อ้อน)

กั้ง: ครับ..ก็ได้ครับ(บีบจมูกแก้ว)

แก้ว: กั้งอ่ะแก้วเจ็บนะ(จับจมูกตัวเอง)

โทโมะ: ฮึ้ย..เบื่อโว้ย..ยัยพิมกลับบ้าน

พิม: ไรวะ..(เกาหัว)

ป๊อปปี้: เบื่อเหมือนกันวะ .. หวายกับบ้าน

หวาย: ทนเห็นไม่ได้อ่ะดิ (พูดเบาเบาได้ยินกันแค่สองคน)

เขื่อน: อ่าวแล้วใครไปส่งเค้าอ่ะ

เคนตะ: ป่ะ..ป่ะ..ฉันไปส่งเอง

เขื่ิน: รักเคนตะที่สุด..ไปเถอะเบื่อคนแถวนี้

มีน: ปวดใจอ่ะดิ(พูดแค่ให้เขื่อนได้ยิน)

เขื่อน: เออดิ...

TOMO......

โทโมะครับ..วันนี้เป็นวันที่ผมกลับมาบ้านเกิดวันแรก..หลังจากที่พ่อผมขอร้องให้ผมไปเรียนและศึกาางานที่ญี่ปุ่นที่กำลังจะขยายสาขาเพิ่ม..ผมเลยต้องจำยอมและจำใจบอกเลิกกับผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด..จะมีใครสักกี่คนที่รู้ครับว่าผมเสียใจแค่ไหนที่ต้องเลิกกับเธอ..วันนั้นที่ผมบอกเลิกเธอ..ผมเห็นน้ำตาของเธอไหลลงมาเป็นสาย..ผมเองปวดหัวใจแทบจะขาดใจไม่แพ้เธอเลย..แต่ผผมต้องข่มอารมณ์ไว้เพื่อที่เธอจะได้ตัดใจจากผมง่ายขึ้น..ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะผมไม่อยากเห็นเธอปวดใจไปกว่านี้ผมไม่อยากให้เธอต้องรอผม..ผมรู้ว่าการรอคอยมันทรมานมากแค่ไหน..ผมจึงเลือกที่จะทำลายหัวใจตัวเองด้วยวิธีนี้..แต่มันไม่ใช่อีกแล้วครับ..วันนี้ผมเห็นเธอผมดีใจเป็นที่สุดที่เธอยอมมารับผมแต่หัวใจผมแทบสลายไปในวินาทีเดียวกัน..เธอมาพร้อมกับคนรักของเธอ..ผมยอมรับครับผมหงุดหงิดมากอย่างบอกไม่ถูก..นี่ผมยังรักเธออยู่ใช่ไหม 3 ปีที่ผ่านมามันไม่ทำให้ผมเลิกรักเธอได้เลยใช่ไหม........