ความจำเป็น

ห้างสรรพสินค้า

 

แก้ว : นายแน่ใจนะว่าพาฉันมาที่นี่

 

โทโมะ : เธอเห็นฉันพาเธอไปผับรึไง

 

แก้ว : =_= ได้ งั้นเตรียมถือของให้ดีละกัน หึ ^^

 

โทโมะ : ใครบอกว่าฉันจะถือให้เธอ

 

แก้ว : เอ๊ เบอร์คุณแม่นายเบอร์ไรน้ะ ฉันจะได้โทรไปบอกว่านายน่ะ ไม่มี 'น้ำใจ' [ เน้นคำว่า น้ำใจ]

 

โทโมะ : เออๆ ถือให้ก็ได้วะ

 

3 ชั่วโมงผ่านไป

 

โทโมะ : นี่ เธอ ไม่ไปเหมาทั้งร้านเลยล่ะฮะ

 

แก้ว : ฉันก็คิดอยู่นะ

 

โทโมะ : นี่ฉันประชด ฉันหนัก กลับได้แล้ว

 

แก้ว : ก็ฉันบอกแล้วว่านายพาฉันมาที่นี่เองนิ

 

โทโมะ : เกรงใจเป็นป่ะ

 

แก้ว : ฉันเลือกที่จะเกรงใจกับคนอื่น ยกเว้น ..... นาย

 

โทโมะ : - - 

 

แก้ว : - -

 

โทโมะ : - - 

 

แก้ว : - -

 

โทโมะ : ถ้าเธอยังทำหน้าแบบนี้อยู่ฉันจะลากเธอขึ้นรถ

 

แก้ว : - - ฉันไม่กลัว นายถือของเต็มมือแบบนั้น นายลากฉันไม่ได้หรอก ^ ^

 

โทโมะ : งั้นฉันก็จะทำแบบนี้ [ ทิ้งของลงพื้น ]

 

แก้ว : เห้ย นี่นายทำไรน่ะ นั่นฉันซื้อเองนะ

 

โทโมะ : งั้นฉันไปทีร่รถละ อยากกลับก็ตามมา :) [ เดินขึ้นรถ ]

 

แก้ว : เห้ย นี่กลับมานะมาถือของด้วยยยยย โธ่เว้ยยยยยย

 

รถ

 

โทโมะ : ไง มาละหรอ หนักมั้ยล่ะ

 

แก้ว : - -

 

โทโมะ : เอาเก็บในรถด้วยละ 

 

แก้ว : - -

 

โทโมะ : นี่ จะยิ่งนิ่งอีกนานมั้ยฮะ

 

แก้ว : - - [ ยื่นถุงให้โทโมะ ]

 

โทโมะ : นี่ จะให้ฉันไปเก็บให้ในรถรึไง

 

แก้ว : ใช่ - - สุภาพบุรุษรึป่าวฮะ

 

โทโมะ : สุภาพบุรุษฉันใช้กับหญิงแท้น่ะ :)

 

แก้ว : นี่นาย ! ฉันก็หญิงนะ

 

โทโมะ : ฉันไม่เห็นว่าเธอจะเหมือนหญิงตรงไหนเลย ง่ายๆคือ แบน

 

แก้ว : หืออออออ ฉันเก็บเองก็ได้ ! เปิดหลังรถ

 

[ แล้วก็เก็บของใส่ ]

 

บนรถ 

 

แก้ว : กลับบ้าน

 

โทโมะ : เธอไม่หิวรึไง

 

แก้ว : ไม่ เห็นหน้านายละกินไม่ลง

 

โทโมะ : เห็นหน้าเธอฉันก็สำลักเหมือนกัน

 

แก้ว : สำลักความหน้าตาดีรึไง ฮึฮึ

 

โทโมะ : งั้นเธอก็คงอิ่มความหล่อฉันจนกินไม่ลง ^ ^

 

แก้ว : - - !!!!!!

 

โทโมะ : :)

 

แก้ว : - -

 

โทโมะ : :)

 

แก้ว : หยุดยิ้ม แล้วกลับบ้าน

 

โทโมะ : ฉันหิว

 

แก้ว : ไปส่งฉันละค่อยไปกินกับแฟนนายนู่นไป

 

โทโมะ : ประชดหรา

 

แก้ว : ทำไมฉันต้องประชด เราไม่ได้เป็นไรกัน - -

 

โทโมะ : หึหึ