Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        "จำโมะได้ด้วยเหรอ นึกว่าลืมกันแล้วซะอีก หึ!"

      "นายเข้ามาในห้องฉันทำไม ออกไปได้แล้ว!!!" ฉันผลักตัวเค้าที่คร่อมเหนือร่างฉันไว้ออก แต่ก็ไม่เป็นผล

      "ทำไม! อยู่กับฉันไม่ได้รึไง!"

      "นายต้องการอะไร!"

      "เธอกับมันคบกันจริงเหรอ"

      "ใคร" ฉันถามออกไปทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเค้าหมายถึงใคร แล้วเค้าจะรู้ไปทำไมล่ะ

      "ตอบมา! อย่าให้ฉันโกรธแล้วหน้ามืดทำไรเธอ!"

      "ใช่! ฉันคบกับป๊อป แล้วนายจะทำไม!"

      "เธอไม่มีสิทธิ์คบกับมัน!"

      "ทำไมจะไม่มีสิทธิ์! ในเมื่อฉันกับป๊อป'รักกัน'" ฉันเน้นคำว่ารักกันไป เค้าจะได้รู้แล้วออกไปซะที

      "รักมันงั้นเหรอ! เธอเป็นของของฉัน เธอต้องรักฉันคนเดียว!"

      "ฉันไม่ใช่ของของนาย!"

      "เธอเป็นของของฉัน!"

      "ฉันไม่เป็น!!!" ฉันจ้องหน้าโมะที่ตอนนี้เริ่มเห็นใบหน้าได้ชัดเจนขึ้น คงเพราะสายตาเริ่มปรับได้แล้ว

      "แล้วคอยดูว่าเธอจะเป็นรึเปล่า หึ"

      "นายจะทำอะไร... อื้อๆๆ" ฉันพยายามเม้มปากไว้ให้แน่นที่สุดเมื่อโมะจู่ๆก็บดขยี้จูบลงมาอย่างรุนแรงและป่าเถื่อน เมื่อเค้ารุกรานฉันไม่ได้เพราะปากที่ฉันเม้มเอาไว้ เค้าเลยกัดปากฉันจนฉันต้องยอมเปิดปากออก รสฝาดของเลือดอยู่ภายในปาก โมะยังคงจูบฉันอย่างรุนแรงและป่าเถื่อน เค้าไม่สนใจเลยว่าฉันจะรู้สึกยังไง เจ็บแค่ไหนกับการกระทำของเค้า ฉันเริ่มหายใจไม่ออกจึงครางในลำคอ โมะจึงค่อยๆปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ

      "ออกไป! นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!" 

      "ฉันมีสิทธิ์!" โมะประกบจูบลงมาแล้วบดขยี้มันอย่างรุนแรง ปากของฉันมันคงบวมมากแล้วแน่ๆ เค้ายังคงจูบฉันอย่างรุนแรง ฉันพยายามผลักเค้าออกแต่แรงอันน้อยนิดไม่เป็นผล เค้ารวบมือของฉันไว้ภายในมือข้างเดียว มืออีกข้างของเค้าสะเปะสะปะไปทั่วร่างกายฉัน เค้าเลื่อนออกจากปากของฉันไปแล้วขบเม้มฝากรอยแดงๆเป็นจ้ำไว้ทั่วซอกคอขาว เขี้ยวแหลมคมเหมือนแวมไพน์ของเค้ากัดเกี่ยวผิวของฉัน จนฉันแสบไปหมด! พอ! ฉันจะไม่ให้เค้าทำแบบนี้อีกแล้ว!

      "ฉันเกลียดนาย! ออกไป!"

      "เกลียดฉันนักรึไง! ถ้าเป็นไอป๊อปคงทอดกายให้มันเลยละสิ!"

      เพี๊ยะ!

      ด้วยความโกรธฉันใช้แรงจนมือหลุดออกจากมือของเค้าแล้วตบเค้าอย่างไม่ลังเล เค้าดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ!

      "หรือว่าไม่จริง? ถ้าเป็นมันเธอคง'ยอม'" โมะหันมาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก ทุเรศ! เค้ามันทุเรศที่สุด!

      "ใช่! ฉันเป็นคนแบบนั้นแหละ ฉันจะทำให้เค้ามันส์ที่สุดเลยล่ะ!"

      "ฟาง! รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา!"

      "รู้สิ ที่นายพูดมาก็เพราะคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นไม่ใช่รึไง"

      "งั้น...ก็ขอแสดงความเสียใจกับเธอและมันด้วยนะ เพราะเธอจะไม่มีทางได้ทำอย่างนั้นกับมัน!" ไวกว่าความคิด โมะจู่โจมเข้ามาแล้วจูบที่ปากของฉันอย่างรุนแรงอีกครัง มือของเค้าไปที่ข้างหลังของฉันเพื่อนรูดซิปเดรสออก ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้เค้าทำแบบนี้! ฉันพยายามเอื้อมมือไปหยิบแจกันที่โต๊ะข้างๆหัวเตียง โมะที่ยุ่งกับเสื้อของฉันอยู่เลยไม่ใส่ใจอะไร ฉันเลยเขยิบไปอีกนิดแล้วคว้าแจกันไว้ในมือแล้วกำแน่น แล้วฉันก็ฟาดไปที่ศรีษะของโมะเต็มแรง

      เพล้งงงงงง

      "โอ๊ย!"

      ฉันรีบวิ่งออกจากห้องแล้ววิ่งตรงไปที่หน้าบ้าน วิ่งไปเรื่อยๆ แล้วฝนก็ตกลงมาทีละเม็ดสองเม็ดจนหนักขึ้น ฉันไปหยุดอยู่ตรงที่สวนสาธารณะ เค้าจะยังตามฉันมาอยู่ไหม ตอนนี้ร่างกายฉันเปียกปอนไปหมด ฉันมองดูสภาพตัวเอง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ชุดเดรสสีครีมแนบเนื้อฉัน ยิ่งรอยแดงที่อยู่ทั่วร่างกายที่คอยย้ำเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวด น้ำใสๆจากตาเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้

      "กรี๊ดดดดดดดดดดดดด" ฉันเกลียดเรื่องบ้าๆนี่! เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นจากเค้า หลุดพ้นจากโมะ ฉันเกลียดๆๆๆ เกลียดเค้าที่สุด ฉันเอามือถูรอยแดงเพื่อหวังที่จะลบมันออกไป! แต่ยิ่งทำก็เหมือนทำให้แดงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับย้ำเหตุการณื ย้ำตราบาปให้ชัดเจนมากขึ้น!

      อ๊อดดดดดด

      ฉันกดออดหน้าบ้านของใครคนหนึ่ง คนที่อยู่ข้างฉันตลอดมา... คนข้างในบ้านเดินกางร่มออกมาพร้อมกับเปิดประตูให้ฉัน

      "ฟาง! ทำไม..." ฟึ่บ! ฉันกอดป๊อปทันที เค้าคือคนเดียวที่เป็นที่พึ่งของฉัน

      "ป๊อป! ฟางขออยู่ด้วยนะ" ฉันผละออกจากเค้าแล้วยิ้มให้เจื่อนๆ ถ้าฉันกลับบ้านของตัวเอง ฉันกลัว...กลัวว่าเค้าจะยังอยู่ที่นั่น

      "ได้สิ" แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านพร้อมป๊อปไปพร้อมหัวใจที่บอบช้ำและแหลกละเอียด...

 เม้น+โหวต ด้วยน้า เป็นกำลังใจจ้า