มาเฟีย(ที่รัก) ♥

มาเฟีย(ที่รัก) บทที่ 16

ที่โรงบาล

          โทโมะถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด ธามเองก็ด้วยเพราะโดนยิงที่ต้นแขนข้าขวาตอนนี้นักเลงหัวไม้มากมายที่ยกพวกตีกันพากันเจ็บกันท่วนหน้าส่วนคามินก้โดนจับกุมเรียบร้อย อีกด้านนึงที่โรงบาล ป๊อปปี้ เคนตะ เขื่อน หายดีแล้วก็มารอโทโมะที่ห้องผ่าตัดตามมาด้วยผู้ปกครองของแต่ล่ะคนที่สีหน้าตื่นพอกัน

           "เป็นไรหรือเปล่าแก้ว แล้วน้องนะเป็นไงบ้าง"แม่รีบโพล่งเข้ากอดทันที แม่จ๋าๆ โทโมะจะตายมั้ย

           "หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ ห่วงก็แต่โทโมะเขาจะเป้นไงบ้างก็ไม่รู้"แม่จ้องหน้าฉันราวกับสงสัย

           "ใช่ไอ้หนุ่มหน้าหล่อที่มายืนรอลูกเมื่อวานหรือเปล่า ไม่น่าเลย..."แม่พูดแบบนี้หมายความว่าไง

           ตอนนี้ไม่อยากพูดไรทำได้แค่รอคำตอบจากหมอเท่านั้น

           "ฟ้าเล่ามาสิลูกว่าเกิดอะไรขึ้นพี่ชายลูกถูกยิงได้ไง"แม่ของฟ้าถาม ขณะีที่เธอร้องไห้หนัก

           "ฟ้าถูกคนที่ชื่อคามินจับตัวไปค่ะ เขานัดพี่โมะไปกับเขาแล้วก็ทะเลาะต่อยตีกัน. . ."ฟ้าหยุดพูดแล้วร้องไห้ต่อเธอคงเสียใจมากเลยทีเดียว

           "เอาล่ะลูกไม่ต้องเล่าอะไรแล้ว แม่กับพ่อเชื่อว่าโทโมะจะต้องปลอดภัย"แม่ฟ้าเอ่ยปลอบ พ่อของฟ้าเองก็โอบกอดลูกสาว เป็นครอบครัวที่น่ารักจริงๆ ติดตรงที่มีลูกเป้นมาเฟียเนี่ย

           ทุกคนนั่งรอความหวัง จนในที่สุดหมอก็เดินออกมา พร้อมรอยยิ้ม

           "คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ"เย้ อยากจะร้องออกมาดังๆ สีหน้าที่ตรึงของทุกคนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ๆ โทโมะฉันจะบอกความรู้สึกที่ฉันมีให้นายฟัง

           "จริงสิแก้ว น้องล่ะลูกน้องอยู่ไหน"เออ ลืมไปเลย

           "ธาม ธามอยู่ไหน"เอพริลวิ่งมาหาพยาบาล

           "เอพริล !!"เสียงธามดังขึ้น

           "ธาม.... "เอพริลรีบกอดธามไททันทีที่เห็นเขานั่งรกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด"เป็นไงบ้าง ทำไมธามถึงต้องไปยุ่งกับพวกมาเฟียด้วย"

           "พริลรู้เรื่องนี้ได้ไง"ธามถาม แหมๆๆ ไม่อยากจะบอกก็ตอนที่ธามเนี่ยโดนส่งเข้าห้องผ่าตัด ฉันก็เลยอาสารับฝากมือถือหวังจะให้เอพริลมาหานายไง จะได้ปรับความเข้าใจกันสักที

           "พี่โทรหาพริลเองแหละ"ฉันพูดอย่างมั่นใจ

           "หรอ... ขอบคุณนะพี่ที่ส่งนางฟ้าสุกที่รักมาให้ผม"ธามพูดจบก็โดนเอพริลตีแขน

           "ใครสุดที่รักของนายยะ บ้าที่สุดคนเยอะแยะพูดมาได้ นี่ๆๆ"เอพริลตีแขนธามรัวๆ 

           "โอ๊ยๆๆ เจ็บจังเลย เจ็บจัง เจ็บจัง"ระหว่างที่น้องชายตัวแสบแกล้งสำออยก็รีบโอบเอวพริลแล้วซบทันที แหมหวานจริงๆเลยคู่นี้

           "บ้า อายคนเขานะธามพอๆ"เอพริลยิ้มแบบเขินๆ เข้าใจกันแล้วสินะธามน่ารักขนาดนี้อย่าทิ้งเขาอีกนะพริล

 2 ชั่วโมงผ่านไป

           โทโมะได้ห้องพักผู้ป่วยแล้วคนที่เ้ฝ้าไข้คือปลายฟ้า ตอนนี้คนไข้เพิ่งผ่าตัดยังไม่สามารถเข้าเยี่ยมได้รอพรุ่งนี้ล่ะกัน

วันต่อมา

           ฉันกับธามและเอพริลมาเยี่ยมคนป่วยโทโมะที่โรงบาลเมื่อมาถึงห้องพักผุ้ป่วยคนที่อยู่ในห้องคือปลายฟ้าและพ่อแม่ของเธอ

           "โทโมะเป็นไงบ้าง"ฉันถาม

           "อ้อ หายดีแล้วค่ะหมอบอกว่าอีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงบาลได้แล้ว"เป็นเรื่องดีจริงๆ คนไข้เริ่มลืมตาด้วย

           "อ้าว พี่โมะตื่นแล้วหรอค่ะเพิ่งพักผ่อนไปเองนิ"ฟ้าพูด

           "เสียงของแก้วปลุกพี่น่ะ"อ้าว เกี่ยวไรกับฉันล่ะ ห๊ะ

           "ไม่เป็นไรก็ดีล่ะ คราวหน้าก็อย่าหาเรื่องเจ็บตัวอีกนะ"ฉันเข้าไปหาคนป่วยผู้น่ารัก ทำตาแบ๋วใสๆ

           "ไม่ต้องเลย เธอเองก็เหมือนกันคิดยังไงถึงได้เข้าไปร่วมด้วย รู้มั้ยว่ามันอันตรายถ้าเธอถูกยิงขึ้นมาล่ะ"โทโมะพูดเสียงเข้ม

           "ก็ถ้าฉันเป็นห่วงนายนิ"ตาบ้า คนเขาอยากจะช่วยแล้วมันผิดตรงไหนเล่า

           "แล้วดูสิมาเยี่ยมผมก็ไม่มีของมาเยี่ยมใจร้ายจริงๆ ยัยทอมเอ้ย"โทโมะพูด ใครทอม ใครทอม ห๊ะ

           "ฉันไม่ใช่ทอมซะหน่อย"บ้าๆๆ ใครทอมๆๆ

           "แล้วเมื่อวานใครกันน้าาา ที่ใส่เสื้อแจ๊คเก๊ตกางเกงยีน แว่นดำ แต่งตัวเป็นทอมบอยเชียว"โทโมะแอบหัวเราะในลำคอเล็กหน่อย แหม เขาเรียกว่าปลอมตัวยะ

           "แล้วไง ดูแย่มากเลยหรอไงที่ฉันแต่งแบบนั้น"งอนแล้วนะ

           "สวยที่สุดเลยครับ ชอบสีหน้าเวลาที่งอนแบบนี้จังน่ารักชะมัด"โทโมะพูด ตาบ้านายก็น่ารักยะ

           "ถ้าจำไม่ผิดตอนที่พี่โมะสลบไปพี่แก้วพูดว่า รัก ด้วยนิค่ะ"ฟ้าพูดบ้าง

           "ใช่ๆ ธามก็ได้ยิน"ธามเสริม ใครพูด ไม่ได้พูด ไม่ได้พูดนะ ไม่ได้พูดซะที่ไหน อ้าว ?

           "เธอรักฉันหรอยัยทอม"โทโมะทำหน้าสงสัย 

           "เปล๊า ใครพูดฉันไม่ได้พูซะหน่อยเ็กพวกนี้มั่วน่ะ"แต่ตอนนี้หน้าแดงก่ำเลยเรา

           "แหม ไม่ได้พูดแต่หน้าแดงนะค่ะ"เอพริลแซว บ้าๆๆเปล่าๆๆพยายามอยู่นะว่าไม่เขิน ><

           เสียงหัวเราะลั่นห้องเพราะเรื่องฉันเขินโทโมะ ทั้งโดนแซว โดนหัวเราะ ไหนจะตาโทโมะัอีกจ้องหน้าอยู่ได้เขินนะ วุ้ย

           "คุยอะไรกันอยู่ค่ะ ฟังแล้วน่าสนุกจัง"เสียงหวานๆ เล็กๆ ราวกับลูกแมวดังขึ้น

           ทุกคนหันไปหาต้นเสียง เจ้าของเสียงเดินมาหาโทโมะพร้อมกุหลาบฉ่อใหญ่

           "เนย......"โทโมะเบิกตากว้าง ตกใจน่าดู

           "เป็นบ้างจ๊ะโมะ หายดีหรือยังเนยเป็นห่วงโมะจังเลยรู้มั้ยว่าเนยตกใจที่รู้ว่าคุณถูกยิง"เนยพูดด้วยเสียงหวานๆ สีหน้าดูเป็นห่วงมาก

           เนยเป็นใคร ทำไมโทโมะเห้นแล้วต้องตกใจด้วยล่ะ อยากรู้จริงๆ