มาเฟีย(ที่รัก) ♥

มาเฟีย(ที่รัก) บทที่ 9

          หลังจากที่เดินทางกลับบ้านมาก่อนธามสัก 20 นาที ธามก็เดินเข้าบ้านมาสีหน้าดูไม่จืดเลยท่าทางจะเสียใจมาก ถ้าเราถูกบอกเลิกแบบนี้ก็คงเสียใจไม่ต่างกับธามแน่ๆ

           "ธาม. . . เป็นไรหรือเปล่า"ฉันถามไปงั้นๆ เพื่อเปิดการสนทนาแต่ธามไม่ตอบเดินขึ้นห้องหน้าเฉย

           เมิน เมิน แบบนี้เมินเราชัดๆ น่าจะตอบสักคำนะ

           "ปั้ง !"เสียงประตูปิด ธามคงทั้งโกรธและเสียใจปนกันมั่วไปหมดแน่ๆ

           ผ่านมาถึง 1 ทุ่มธามก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่บนห้อง ไม่รู้ว่าจะเป็นไงบ้าง

           "คงไม่คิดจะฆ่าตัวตายหรอกนะ"อุ๊ย นี่เราพูดเป็นลางจังนะ ไม่ๆ อย่าคิดแบบนี้น้องเราไม่ใช่คนแบบนั้น

           สักพักเสียงโทรศัพท์ของโทโมะก็ดังขึ้น รับดีมั้้ย ถ้าไม่รับจะด่ามั้ย คิดก่อน. .  . เอ๊ย ดังจังนะรับก็ได้

           "มีไร"ฉันพูดทันทีเมื่อรับสาย

           "คนเป็นแฟนกันต้องมีไรด้วยหรอถึงจะโทรหาได้"โทโมะตอบกลับ 

           "ไม่รู้ แล้วนี่มีอะไรก็พูดมาสิ"ถ้าให้ถามอีกรอบล่ะจะตัดสายเลยนะ

           "เหงาอ่ะ อยากไปเที่ยว"อ้าว ! แล้วมาบอกทำไมก็ไปดิ

           "ช่วยไปกับฉันหน่อยนะ โอเค เดี๋ยวไปรับนะ"อะ อ้าว นี่ละครเรื่องโปรดจะมาแล้วด้วยนะ

            นอกจากนี้แม่ก้จะกลับบ้านแล้วด้วย เฮ้ย ตัดสายทำไม ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไปด้วย

ผ่านมาครึ่งชั่วโมง     

             รถโทโมะมาจอดที่หน้าบ้านแล้ว แบบนี้จะบอกเขายังไงล่ะว่าไม่อยากไป ถ้าปล่อยให้ธามอยู่คนเดียวมันจะดีหรอ แบบนี้ไม่ดีแน่

             "ไปกันเถอะ"โทโมะพูดเมื่อเ็ห็นว่าฉันออกมาต้อนรับ

             "คงไปด้วยไม่ได้หรอกนี่ก็ดึกแล้วด้วย แม่ก็จะกลับมาบ้านแล้วด้วย แถมธามก็ยังมาอกหักอีกอ่ะไว้ครั้งหน้านะ โอเคไปละ"ไม่รอคำตอบหรอก

             "งั้นฉันเข้าไปในบ้านเธอนะ"เฮ้ย เข้ามาไม่ได้หรอกเดี๋ยวแม่มาเห็นได้ด่าพอดี

             "ไม่ได้นะ นายห้ามปีนเข้ามา"พูดจบ ตาบ้านี่ก็ปีนเข้ามาในบ้านพอดี ห้ามไม่เคยฟังแบบนี้มันน่านัก

             "น้องของเธออกหักใช่มั้ย"ไม่ขอตอบแต่พยักหน้าให้ล่ะกัน

             "เี๋ดี๋ยวฉันไปปลอบบเขาเองเขาอยู่ห้องไหนล่ะ"เออ ความคิดดีถ้าบอกแม่ว่ามาเพื่อนปลอบธามที่กำลังอกหักแม่คงไม่ว่าอีกอย่างผู้ชายเหมือนกัน หัวเดียวกันน่าจะเข้าใจกันได้นะ

             "ตามมาสิ"พูดจบก็เดินนำโทโมะไปที่ห้องธามทันที