My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

9.6

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.08 น.

  25 บท
  209 วิจารณ์
  42.81K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2556 14.04 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

4)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

 

 

 

 

     "แก้วคิดถึงพี่นะพี่กราฟ...ทำไมพี่ถึงทิ้งแก้วไปล่ะคะ...ไหนเราสัญญากันแล้วไงว่า..." เธอยังไม่ทันพูดจบก็สังเกตุเห็นใครสักคนที่แอบอยู่แถวต้นไม้ข้างหลังเธอ...ใครกันนะ...

 

      "เอ่อ...คุณหนูครับคุณผู้หญิงโทร.ตามแล้วนะครับ"

 

      จังหวะที่เธอกำลังจะย่องไปดูว่าเป็นมครกันนั้นคนรับรถประจำตระกูลของเธอก็มาขัดจังหวะเสียก่อน เธอถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินว่าแม่ของเธอโทร.มาตามเธอแล้ว...ได้เวลาแล้วสินะ

 

       "ค่ะ...ลุงพรไปรอที่รถก่อนแล้วกันนะคะ" เธอหมุนตัวกลับมาสนใจบุคคล?ที่เธอหามาแล้วนั่งลงอีกรอบพร้อมกับวางช่อดอกลิลลี่สีขาวแสนสวยนั่นลงตรงหน้าอัฐิ

 

       "แก้วไปก่อนนะคะ...แล้วว่างๆจะมาหาพี่กราฟใหม่นะคะ"

 

       เธอยิ้มเบาๆให้กับรูปภาพของพี่กราฟตรงหน้าแล้วลุกเดินออกไป...ได้เวลาแล้วสินะที่เธอจะต้องทำตามทางเลือกที่แม่เธอได้เตรียมไว้ให้...

 

 

  

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 

 

 

 

      "ยัยแก้วกลับมาแล้วหรอลูก...ม๊าเตรียมชุดสวยๆสำหรับคืนนี้ไว้ให้แล้วนะ"

 

      เมื่อขาของเธอก้าวเข้ามาได้เพียงก้าวเดียวแม่ของเธอก็ส่งเสียงเรียกพร้อมกับประโยคที่เธอไม่อยากได้ยินออกมา

 

      "แล้วเราจะไปกันตอนไหนคะ...แก้วจะได้เตรียมตัว" ประโยคหลังเธอเอ่ยเบาพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าอย่างเห็นได้ชัดเจน

 

      "โถ่แก้ว...ม๊าเลือกทางที่ดีที่สุดให้ลูกเสมอนะ" คนเป็นแม่ล่ะอ่อนใจเมื่อเห็นลูกสาวคนเล็กของตนกำลังแสดงสีหน้าเสมือนว่ากำลังจะถูกเชือด

 

      "ค่ะแก้วรู้..." เธอตอบเพียงแค่นั้นแล้วขอตัวออกมาจากแม่ของเธอ...ขอเวลาให้เธอได้ทำใจหน่อยแล้วกันนะ

  

      หลังจากที่เธอขอตัวออกมาจากแม่ของเธอ...เธอก็มานั่งเก็บตัวคนเดียวอยู๋ในห้องนอนของเธอ...ในสมองของเธอตอนนี้ขอบอกเลยว่าทุกเรื่องกำลังตีกันไปหมดถ้ามันระเบิดออกมาได้มันคงจะระเบิดออกแล้วล่ะ...เธอนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าตา...ข้างนอกเต็มไปด้วยตึกราบ้านช่องและสิ่งก่อสร้างอีกมากมาย...ไม่มีธรรมชาติหลงเหลืออยู่สักนิดเดียว...เธออยากจะหนีไปให้ไกลแสนไกลไปในที่ที่ล้อมรอบไปด้วยธรรมชาติผู้คนที่จริงใจไม่ใส่หน้ากากเข้าหากัน...และโลกมายาที่ถูกสร้างขึ้นมาเป็นสิ่งที่เธอเกลียดเป็นที่สุด!

 

      ตอนนี้เธอออยู่ในชุดราตรีสั้นสีชมพูอ่อนเหลือเข่าประมาณคืบนี่แหละชุดที่แม่ของเธอเตรียมไว้ให้...ใบหน้าถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพงโทนอ่อนๆเพื่อให้รับกับชุดที่เธอสวมใส่อยู่...ทรงผมถูกดัดเป็นรอนๆแล้วรวบไว้ข้างหลังของเธอ...บัดนนี้เธอกลายเป็นตุ๊กตาที่ใครก็สามารถแต่งอะไรให้ไดโดยไม่เถียงสักคำ...

  

      และไม่นานนักเธอกับครอบครัวก็มาถึงร้านอาหารสไตล์โมเดิล...ออกแนวตะวันตกหน่อยๆบรรยากาศเงียบสงบใช่ได้เลย...ร้านนี้เหมาะแก่บุคคลที่ต้องการจะมาคุยธุรกิจหรือเรื่องที่เป็นส่วนตัวมากกว่าเรื่องสัพเพเหระซะมากกว่า...พูดง่ายๆคือเหมาะสำหรับไวคนทำงานหรือผู้ใหญ่หน่อยๆ

 

      "ทางนั้นค่ะ..." นั่นเป็นเสียงแม่ของเธอเองสงสันคงจะเจอกับ...ครอบครัวนั้นแล้วมั้ง...เฮ้อ~

 

      "ยิ้มหน่อยสิยัยแก้ว...ป๊าเห็นเราเอาแต่ทำหน้านิ่งมาทั้งวันแล้วนะ^^"

 

      คนเป็นพ่อหันมาฉีกยิ้มกว้างเพื่อเป็นตัวอย่างให้แก่ลูกสาวคนเล็กส่วนคนโตน่ะหรอ...รายนั้นน่ะนะยิ้มทั้งจนจะเป็นบ้าไปแล้ว...แต่จะให้เธอฝืนยิ้มได้อย่างไงกันนะ

  

      "แก้วจะพยายามค่ะ" พูดจบเธอก็ค่อยๆระบายยิ้มออกมาหน่อยพอให้พ่อของเธอเห็นบ้าง...

 

      "สวัสดีค่ะคุณพี่..." แม่ของเธอเอ่ยทักทายกับผู้หญิงวัยไล่เลี้ยกับแม่ของเธอก่อนที่ครอบครัวของเธอจะนั่งลงตรงข้ามกับครอบครัวนั้น

 

      "สวัสดีค่ะคุณน้อง...คนนี้ใช่มั้ยคะ" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยถามแม่ของเธอแล้วแบบมือมาตรงทางที่เธอยืนอยู่

 

      "ใช่ค่ะ...แก้วสวัสดีค่ะคุณป้าสิลูก" แม่ของเธอแนะนำให้เธอควรจะทักทายผู้หญิงคนนั้น

 

      เธอหันไปสังเกตุเห็นผู้ชายน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอหรืออาจจะแก่ไม่เกินปีสองปีนั่งอยู่...คนนี้สินะ...เธอคิดในใจแค่นั้นก่อนจะสังเกตุเห็นว่าเค้ากำลังนั่งก้มเล่นโทรศัพท์เครื่องหรูของตนอย่างไม่สนใจโลกภายนอกหรือแม้กระทั่งคนในครอบครัวของตนเอง...ถ้าให้เดานะเค้าก็คงมีสภาพไม่ต่างจากเธอมากนักหรอกถูกบังคับนั่นแหละ...เจอคนหัวอกเดียวกันแล้วไงล่ะ

  

      "ตาเขื่อน...ตาเขื่อน!...นี่ตาเขื่อน!!"

 

      เมื่อเห็นว่าคนเป็นแม่เกิดอาการโวยวายนิดๆเค้าจนเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ของตนขึ้รแล้วพบว่าตอนนี้มีผู้คนที่มาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้นั่งอยู่เต็มโต๊ะไปหมด

 

       "ครับแม่..."

 

      เค้าเอ่ยขานรับเสียงผู้เป็นแม่เบาๆแล้วสัง้กตุเห็นผู้หญิงร่างบางๆแต่สูงขาวนั่งอยู่ตรงข้ามกับเค้าเอง...สงสัยจะเป็นคนนี้มั้ง...น่ารักซะด้วยนิสัยคงเรียบร้อยแต่...

 

      "สวัสดีคุณน้าทั้งก่อนสิลูก"

 

      เค้าไปตามที่มือของผู้เป็นแม่แบไปทางชายหญิงคู่นึงอายุก็น่าจะราวๆพ่อแม่ของเค้าเอง...ก่อนจะเห็นผู้หญิงอีกคนที่นั่งติดกับผู้หญิงที่เค้าบรรยายไปเมื่อกี้...คนนี้ดูแข็งแกร่งแห๊ะสงสัยจะเป็นพี่น้องดูต่างกันชะมัดเลย...

 

       "สวัสดีครับ"

 

       "นี่น้องแก้วจ๊ะ...คนที่แม่บอก" เมื่อถูกเอ่ยถึงตัวนั่นก็ทำให้เธอสะดุ้งขึ้นมานิดๆ...เวลานี้เธออยากจะหายตัวได้เสียจริงๆเลย

 

      "สวัสดีค่ะ" เธอยกมือไหว้ผูชายคนนั้นอย่างรู้หน้าที่...ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่าเธอควรจะทำตัวอย่างไง

 

      "สวัสดีครับ" เค้าเอ่ยสวัสดีเธอเหมือนกันแต่ต่างกันตรงที่เค้าไม่ได้ยกมืิฃอไหว้เธอ...ก็เธอเด็กกว่านิหน่า

 

      "ทั้งคู่จ๊ะ...ทางผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายอยากจะให้พวกหนูหมั้นกันหนูจะว่าอะไรมั้ยจ๊ะ"

 

      เมื่อได้ยินประโยคของครอบครัวตรงข้ามเป็นคนเปิดประเด็นก็ทำให้เธอสะดุ้งอีกรอบจนพี่สาวเธอหันมาดุทางสายตา

 

      "ไม่ค่ะ/ไม่ครับ" เธอและเค้าเอ่ยพร้อมกันแต่สีหน้าทั้งคู่กับแสดงอาการเบื่ออย่างเห็นได้ชัด

 

      หลังจากที่พูดคุยกันได้ไม่นานทั้งสองครอบครัวก็แยกย้ายกันกับบ้าน...ทิ้งไว้แต่เธอกับเค้าให้ทานข้าวด้วยกันเพียงลำพังโดยอ้างเหตุผลว่า...'จะได้สนิทกันมากขึ้น'...เหอะ!เชื่อเลยทานข้าวมื้อเดียวคงจะสนิทกันได้หรอกนะ...เธอก็อยู่ส่วนเธอ...เค้าก็อยู่ส่วนเค้าไปแล้วกัน

 

      "นี่ใจคอน้องแก้วไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอครับ" กลายเป็นเค้าที่จะต้องทำลายความเงียบนั้นลงด้วยตัวเอง...น้องแก้วหรือว่าที่คู่หมั้นของเค้านั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาใดๆทั้งสิ้น

 

      "ไม่อ่ะค่ะแก้วชอบความเงียบ..." เธอตอบเพียงแค่ก่อนจะก้มหน้าเขี่ยอาหารในจานไปเรื่อยๆ

 

      "น้องแก้วนี่ก็แปลกดีนะครับฮะๆพี่ชักจะชอบแล้วสิ"

 

      เมื่อได้ยินประโยคเธอถึงกับทำช้อนส้อมที่อยู่ในมือล่วงลงไปขอบๆจานเลยทีเดียว...พูดอะไรกันน่ะเจอกันครั้งเดียวนะ...เพลย์บอยรึเปล่าเนี๊ย

 

      "ฮะๆอย่ามองหน้าพี่แบบนั้นสิ...พี่มีแฟนไม่ต้องกลัว" เธอทำหน้าสงสัยนิดๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปเพราะเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า...ที่เธอไม่อยากยุ่ง

 

      "ค่ะ..."

 

      เธอตอบรับเพียงเบาๆเพราะกำลังงงกับผู้ชายตรงหน้าว่าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่...อยู่ดีๆก็มาบอกว่ามีแฟน...บอกแล้วมันจะช่วยอะไรได้

 

      "น้องแก้วไม่ต้องกลัวพี่หรอก...พี่ไว้ใจได้เอาเป็นว่าพี่รู้แล้วกันว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับพี่แล้วพี่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับเรา"

 

      "ค่ะแก้วก็พอดูออก"

 

      บอกแล้วว่าเธอน่ะไม่ได้โง่ซะหน่อยการที่ผู้ชายคนนั้นออกตัวแรงว่ามีแฟนแล้วนั้นก็หมายถึงว่าเค้าจะต้องรักผู้หญิงคนนั้นมากแน่ๆไม่อย่างจะบอกทำไม...ส่วนมากผู้ชายก็มักจะชอบบอกว่าตัวเองโสดไม่ใช่รึแต่พี่เขื่อนกลับบอกว่ามีแฟนแล้วสงสัยคงจะรักกันมากด้วยสินะ...น่าอิจฉาจัง

 

      "แล้วเรา...หน้าตาดีนะดีมากด้วยคงจะมีแฟนแล้วล่ะสิ"

 

      คำถามของเค้าทำเอาเธออึ้งไปหลายวินาทีอยู่เหมือนกัน...แฟนหรอ...เธอไม่มีหรอกแล้วก็ไม่ได้ว่าจะมีด้วย...ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเธอน่ะรออยู่คนเดียวคนนั้นก็...

 

      "ไม่มี...หรอกค่ะ" เธอเอาหลังมือปาดน้ำตาที่เพิ่งไหลออกเล็กน้อยแต่ฝืนยิ้มจางให้เค้า...ซึ่งแค่นี้เค้าก็พอรู้แล้วเธอคงผ่านอะไรบ้าง...ในเรื่องความรัก

 

      "พี่ว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเหอะ...ดูท่าทางเราจะไม่ค่อยไหวกับเรื่องนี้"

 

      เค้าเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วงจริงอยู๋ที่เค้าไม่ได้คิดกับเกินไปกว่าพี่น้องแต่เค้าก็สามารถห่วงเธอได้เหมือนกัน...เธออ่อนแอเกินกว่าที่เค้าคิดไว้ในบางเรื่องแต่ในขณะเดียวกันเธอก็เข้มแข็งในเรื่องที่เค้าไม่ได้คิด...

 

 

 

 

  

 

...ruktomokaew...

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------บทที่4สำหรับเรื่อง...เอ่อ...เราทำให้ใครหลายผิดหวังหรือทายผิดรึเปล่าน๊าาาาาาาา5555คู่หมั้นแก้วไม่ใช่โทโมะนะคะ5555เรื่องจะเริ่มคลี่คลายและสร้างปม?เอ๊ะอย่างไงในตอนหน้าแล้วนะคะ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา