รักนี้ไม่มีคำว่าสาย

8.7

เขียนโดย `TubTim_PF

วันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.21 น.

  6 ตอน
  25 วิจารณ์
  13.14K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 18.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2) เจอเพื่อนชายที่ผับ...

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

ตอนที่ 2 เจอเพื่อนชายที่ผับ...

 

“เฟย์ฟาง…ทำไมบ้านถึงเงียบแบบนี้ล่ะ พ่อแม่ไปไหนหรอ”ฟ้าเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อไม่เห็นพ่อแม่ผู้บังเกิดเกล้า

 

“อ้อ…ท่านไปดูงานที่ต่างจังหวัดน่ะพี่ฟ้า คงกลับมาเร็วๆนี้แหละค่ะ” เฟย์ตอบพี่สาวเสียงใส

 

“เดี๋ยวฟางไปก่อนนะ เดี๋ยวมาคุยกันใหม่นะฟ้า” ฟางทำท่ารีบร้อนจนฟ้ามีสงสัย

 

“เดี๋ยวๆ จะไปไหน….ฟ้ามาทั้งทีไม่อยู่ด้วยล่ะ” ฟ้าเอ่ยและทำหน้าน้อยใจอย่างหนัก ใช่สิพี่สาวมาทั้งคนเธอจะรีบ

ไปไหนนัก ไม่ให้งอนได้ยังไง ก็ยังไม่คุยกันเลย ยังไม่หายคิดถึงเลยแล้วจะรีบไปแล้ว

 

“โอ๋ๆ ฟ้าจ๋าเดี๋ยวฟางมานะ น้าๆๆๆๆ” หญิงสาวอ้อนพี่สาวสุดชีวิต และได้ผล พี่สาวเธออนุญาต

 

“ก็ได้ๆ รีบๆกลับมาแล้วกันนะ รออยู่นะ” “ค่ะ” และหญิงสาวก็ให้คนคับรถไปส่งถึงที่หมายที่เธอจะไป

 

ณ บริษัทจิระคุณ

 

ชายหนุ่มนั่งหน้าเครียดกับเอกสารตรงหน้า ที่ทำแค่ไหนก็ไม่หมดแถมยังมีเพิ่มขึ้นมาอีก ชายหนุ่มนั่งตั้งแต่เช้าถึง

ดึกทุกวัน เช่นเดียวกับวันนี้ เขาต้องนั่งแบบนี้ถึงดึกแน่ๆ ชายหนุ่มต้องหลุดจากภวังค์เพราะ

 

ก๊อกๆๆๆ

 

“ท่านประธานค่ะ มีคนมาหาค่ะ” เลขาสาวเป็นมิตรกับทุกคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงใส เธอชินแล้วที่ฟางมาที่นี่ทุกวัน

และตรงเวลาทุกครั้ง บ้างวันก็มาเกินเวลาบ้าง แต่เธอก็มา

 

“เชินเข้ามาได้ครับ” ท่านประธานเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดสงสัยว่าใครมา แล้วต้องถึงบางอ้อเพราะ

 

“พี่ป๊อปค่ะ ฟางเองค่ะ” หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องทำงานของชายหนุ่มได้

 

“มีอะไรหรือเปล่า ฉันจะทำงาน ไม่มีเวลาให้เธอหรอกนะ” เขาตอบเสียงเรียบติดลำคราญนิดหน่อย เพราะเขาเบื่อ

เธอที่ตามตื้อทุกวันๆ เขารู้ดีว่าเธอเป็นอะไร เธอเป็นคู่หมั้นที่ทางบ้านจัดให้เท่านั้น แล้วเขาก็ไม่ได้รักเธอ เพราะเขา

รักเธอคนนั้น…คนที่เป็นรักแรกของเขา

 

“เอ่อ…ฟางแค่เอาขนมมาฝากน่ะค่ะ ฟางทำมาให้พี่ป๊อปนะคะ” หญิงสาวเอ่ยยิ้มๆ เธอรู้ดีว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร ก็

เหมือนเดิมแน่ๆ แต่เธอก็ไม่คิดจะเบื่อที่จะเอามาให้เขาเลย

 

“ฉันไม่กิน…ไม่มีอะไรแล้วก็เชิญ ฉันจะทำงาน” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นทั้งๆที่หน้ายังไม่คิดจะมองคนตัวเล็กเลยสักนิด

 

“แต่…พี่ปะ” หญิงสาวยังไม่ทันได้พูดจบ ชายหนุ่มก็เอ่ยตัดลำคราญทันที

 

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่กินไม่กิน!! จะอะไรนักหนาเนี่ย ฉันจะทำงาน!!” เขาตะโกนเสียงดังลั้น ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้ง

โหยง แต่เธอก็ชิน ทุกครั้งที่เธอเอ่ยอะไรไม่เข้าหูป๊อปปี้ เขาจะตวาดใส่เธอทุกครั้ง

 

“ค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงสั่นเธอกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นเอาไว้ และเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวเพื่อรอเขา

 

เวลาล่วงเลยไปถึงสองทุ่ม ชายหนุ่มก็ยังนั่งก้มหน้าก้มตาเซนเอกสารที่เข้ามาเรื่อยๆ คนตัวเล็กก็นั่งอ่านนิตายสาร

ไปเพื่อรอเขา จนเธอทนไม่ได้ก่อน

 

“พี่ป๊อปค่ะ…คือ…พี่สาวฟางกลับมาค่ะ พี่ป๊อปไปทานข้าวที่บ้านฟางนะคะ” หญิงสาวถามแบบตะกุกตะกัก เพราะ

กลัวเขาจะตวาดตัดบทเธอ

 

“ไม่จำเป็น…ครอบครัวเธอ…เธอก็อยู่กับครอบครัวเธอสิ” ชายหนุ่มตอบก่อนจะปิดเอกสาร และทำท่าจะออกจาก

ห้องไป แต่มือเรียวเล็กรั้งเขาเอาไว

 

“เอ่อ...พี่ป๊อปจะไปไหนหรือคะ ฟางไปด้วยได้ไหมคะ” เธอถามเสียงเบา และเขาก็หันกลับมาพูดกับเธอ

 

“เธอจะไปจริงๆหรือ...ถ้าเกิดอะไรขึ้น...ฉันไม่รับผิดชอบเธอนะ” เขาตอบก็จะยิ้มมุมปาก แสดงความเจ้าเล่ห์ของ

เขา

 

“แล้ว…พี่ป๊อปจะไปไหนเหรอคะ” หญิงสาวยังถามไม่เลิก

 

“ถ้าไปก็ตามมาสิ” เขาผละออกจากมือเธอก่อนจะเดินนำไปที่รถ และหันมาบอกเธออีกครั้ง

 

“เธอจะไปกับฉันหรือให้ฉันพากลับบ้าน” เขาถามเธอเสียงเรียบ แน่นอนเธอต้องไปกับเขาแน่ เพราะเธอห่วงเขา

กลัวเขาจะเป็นอะไรไปแล้วไม่มีใครดูแลอีก ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอคงทำใจไม่ได้ ถ้าเขาเกินเป็นอะไรไปจริงๆ

 

“ฟางไปกับพี่ป๊อปค่ะ” เธอตอบเสียงเบา พร้อมยิ้มบางๆให้เขา เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และพาหญิงสาวขึ้นรถ

ไปสถานที่ที่หนึ่ง ที่หญิงสาวไม่เคยมาเลยสักที

 

“พี่ป๊อปคะ…เอ่อ…ที่นี่มันผับนี่คะ” หญิงสาวถามเสียงตะกุกตะกัก เพราะเธอไม่ชอบสถานที่นี้เลยสักนิด เธอไม่เคย

มา ไม่เคยยุ้งเลย

 

“ก็ใช่น่ะสิ…นึกว่าฉันพาเธอไปช็อปหรอ หึ” เขาเอ่ยก่อนจะเดินนำหน้าคนตัวเล็กไป เธอยังยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนจน

เขาต้องเดินมาลากเธอไปข้างใน

 

เธอมองรอบๆอย่างหวาดๆ เพราะเธอกลัวสถานที่แบบนี้ เธอไม่เคยมา แต่เธอก็ยังเดินตามเขาอยู่ เพราะแรงลาก

ของชายหนุ่มมันไม่เบานัก

 

“วันนี้ฉันนัดเพื่อนไว้...อาจกลับดึก ถ้าเธออยากกลับโบกรถกลับเองนะ” เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะปล่อยมือเธอและ

เดินไปยังโต๊ะๆหนึ่ง เธอกำลังจะเดินตามไปแต่…

 

“สวัสดีครับ” เสียงชายปริศนาทักเธอขึ้น ทำให้เธอเกิดสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปตอบ

 

“สวัสดีค่ะ…อ้าว กวิน!” เธอตอบไปอย่างตื่นเต้น เพราะกวินเพื่อนเธอสมัยเรียนมัธยม เธอไม่รู้มาก่อนว่ากวินชอบ

เธอ และเคยจะเอาความบริสุทธิ์เธอไป แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะน้องสาวของเธอมาช่วยทัน ไม่แปลกเลยที่ตอนนั้นเธอ

ไม่รู้เรื่องเพราะเธอโดนโปะยาสลบไป และคนอื่นๆเลือกที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เพราะไม่อยากให้เธอคิดมาก

 

“อ้าวฟาง มาได้ไงเนี่ย เดี๋ยวนี้มาเที่ยวที่แบบนี้ด้วยเหรอ” กวินถามเธอด้วยน้ำเสียงดีใจที่เธอมาที่นี่

 

“เอาะ..อ๋อ คือมากับ…เอ่อ…” เธอไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี เพราะกลัวคนที่นั่งคุยกับเพื่อนๆได้ยิน จะตวาดใส่เธออีก

 

“ไม่เป็นไร…ฟางมากับเราหน่อยนะ เราจะพาไปแนะนำเพื่อน” เธอยังไม่ได้ตอบก็โดนกวินลากไปจากตรงนั้น ไปหา

เพื่อนชายของเขาที่นั่งอยู่อีกที่ของสถานที่นี้

 

“เฮ้ นี่ฟางเพื่อนสมัยเรียนมัธยมด้วยกันอ่ะ” กวินแนะนำเธอขึ้น ทำให้ทุกคนมองมาที่สาวสวยหน้าหวานที่ยืนอยู่

ข้างๆกวิน

 

“โอ้…สวยมาก” ชายคนหนึ่งเอ่ยชมขึ้นด้วยน้ำเสียงติดหื่นๆ

 

“เฮ้ยๆ...น้อยๆหน่อยนะมึง” กวินตอบเสียงติดตลก เพราะเพื่อนเขาคงพูดไม่จริงจังอะไรหรอก

 

“เอ่อ...กวิน ฟางว่าฟาง...”ฟางยังไม่ทันพูดจบกวินก็ตัดบทก่อน

 

“ฟางนั่งกับเราก่อนสิ อย่าเพิ่งไปเลยนะ” กวินเอ่ยเสียงติดอ้อนๆ เธอจึงยอม เพราะร้อยวันพันปีเธอไม่เคยเห็น

เพื่อนชายคนนี้เลย และกวินก็ชวนเธอดื่มอะไรไปเรื่อยๆ เธอไม่รู้เลยว่าเขาเอาอะไรมาให้เธอดื่ม แต่เธอก็ดื่มเพราะ

กวินอ้อนเธอจนเธอใจอ่อน

 

------------------------------------------

 

ชายหนุ่มที่นั่งคุยกับเพื่อนไปจนเพลิน ลืมไปเลยว่ายังมีร่างเล็กมากับเขาด้วย เขามองไปที่ที่เขาปล่อยเธอไว้ แต่

เขาก็ไม่เห็นเธอ เธอไปไหน!! จะมีอะไรเกินขึ้นกับเธอหรือเปล่า เขาขอตัวไปตามหาร่างเล็กที่ตอนนี้หายไปแล้ว

และเขาก็เจอชายคนหนึ่ง ที่เดินพยุงร่างหญิงสาวตัวเล็ก ซึ่งมันเหมือน…………..ฟาง

 

เขารีบเดินไปหาชายคนนั้น เข้าไปใกล้ ใกล้ และกระชากแขนก่อนจะปล่อยหมัดใส่

 

ผลั่ว

 

“มึงเป็นใครว่ะ มาต่อยกูทำไม”

 

ผลั่ว

 

กวินต่อยป๊อปปี้กลับ ทำให้ป๊อปปี้เกิดเสียหลักและล้มลง กวินคร่อมร่างป๊อปปี้ก่อนจะปล่อยหมัดใส่

 

ผลั่ว

 

 

ป๊อปปี้ผลักกวินก่อนจะเป็นคนคร่อมกวินและปล่อยหมันอย่าแรง จนกวินสลบไป เพราะความโกรธและโมโหมาก

ป๊อปปี้ไปพยุงร่างของฟางที่ตอนนี้เหงื่อเต็มตัวไปหมด และไม่มีแรงที่จะเดิน ก่อนที่ป๊อปปี้จะพาฟางไปที่รถ

 

“อื้อ...ร้อนๆ...ช่วยฟางด้วย...พี่ป๊อป...ฟางร้อน” หญิงสาวเอ่ยขึ้นก่อนทำท่าจะถอดเสื้อ แต่ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น

 

“รอก่อนสิ...เดี๋ยวฉันช่วย” ป๊อปปี้พูดก่อนจะสตาร์ทรถและออกไปจากสถานที่นี้ ไปยัง….คอนโด ของชายหนุ่ม

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วเย้ๆ ตอนหน้า NC นะคะ เดี๋ยวไปศึกษาก่อน เราไม่มีประสบการณ์ในการแต่

จะตั้งใจแต่งนะ ถ้าผิดตรงไหน ขอโทษด้วยนะคะ

ขอบคุณมากค่ะที่เม้นติดตามและโหวตนะ เราไม่ขออะไรมาก ขอแค่ให้ทุกคนได้อ่านก็พอ > <

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา