ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

Part Jaejoong!

เฮ้ออออ!! ตอนนี้ผมนั้งเอาผ้าห่อน้ำแข็งมาประคบแก้มอยู่ ก็คุณหนูควอนอะไรนั่นน่ะ เธอตบหน้าผมซะแรงเลยครับ

ข้อหาที่ผมทำกรอบรูปสุดที่รักตกแตก แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่ควรตบกันขนาดนี้เลยจริงๆนะ ผมเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย!!

"คุณแจจุง! หน้าไปโดนอะไรมาน่ะคะ?" เสียงของมินอานี่นา ผมไม่ชอบเลยเวลาที่อยู่กับเธอ มันรู้สึกไม่ปลอดภัย

ยังไงก็ไม่รู้สิครับ แต่ว่าผมคงคิดไปเองมากกว่า มาดูอีกทีเธอก็ดูเหมือนคนดีนะ ^-^

"คุณมินอามีอะไรรึเปล่าครับ?" ที่ผมถามน่ะไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ แต่นี่มันเป็นห้องครัวนี่ครับ ผมเข้ามาเพื่อหา

น้ำแข็งมาประคบแก้ม แต่ว่าเธอเข้ามาในนี้ทำไมกัน

"พอดีคุณท่านมาแล้วน่ะค่ะ มินอาก็เลยจะมาหาอะไรเย็นๆให้ท่านดื่ม ^_^" ท่านประธานควอนมาแล้วหรอเนี่ย!!

ผมรีบเก็บของที่วางเกลื่อนโต๊ะอย่างลวกๆโดยมีคุณมินอาคอยช่วยเก็บให้อีกแรงนึง และผมกับเธอก็เดินออกไปหา

ท่านประธานควอนพร้อมกัน และตอนนี้ยูริเธอก็นั่งอยู่ด้วย ใบหน้าดูไม่มีความสุขเลยแฮะ

"พ่อจะเรียกยูลมาทำไมคะ" เธอพูดกระแทกเสียงใส่ท่านประธานและทำหน้าตาไม่พอใจด้วยล่ะครับ

"อย่ากระแทกเสียงใส่ชั้นนะยัยยูล!!" เอ่ออออ! ท่านประธานควอนดูน่ากลัวจริงๆนะครับเนี่ย ครอบครัวนี้น่ากลัวทุก

คนเลยรึไงกันนะ ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆเลย

"ยูลไม่ได้กระแทกเสียง ก็พูดปกตินิ่"

"ยัยลูกคนนี้..."

"พอเถอะค่ะคุณท่าน อย่าไปว่าแกเลยค่ะ" คุณมินอาปรามท่านประธานเอาไว้ คงกลัวว่าจะมีเรื่องทะเลาะกันเกิดขึ้น

แน่เลยล่ะครับ เพราะดูเหมือนทั้งพ่อทั้งลูกจะไม่ถูกกันซักเท่าไหร่

"อาหารเย็นเสร็จก็ค่อยขึ้นไปเรียกอีกทีแล้วกันนะคะ ยูลทนเห็นหน้ายัยผู้หญิงหน้าด้านไม่ได้นานนัก" ยูริพูดขึ้นมา

แถมยังชายตาไปมองคุณมินอาด้วยสีหน้ารังเกียจอีกต่างหาก ผมเพิ่งจะเคยเห็นกิริยาท่าทางแบบนี้ของเธอเป็นครั้ง

แรกเลยนะเนี่ย มันดูผิดหูผิดตาไปสนิทเลยล่ะครับ

"เดี๋ยวชั้นขึ้นไปตาม..."

"ไม่ต้องสะเออะขึ้นมาตามชั้น คนใช้ในบ้านก็มีก็ใช้ให้ไปเรียกสิ!!"

"ควอน ยูริ!!..แกจะทำตัวเหลวไหลมากไปแล้วนะ" ท่านประธานควอนลุกขึ้นมาชี้หน้ายูริ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สน

ใจมันเลยซักนิดเดียว ครอบครัวนี้มันเป็นยังไงกันนะ

"ทำไม! แตะต้องไม่ได้เลยสินะ เมียคนนี้น่ะ" ดูท่าจะทะเลาะกันอีกยาวเลยนะครับ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี้

"ลูกยูล! พอเถอะนะ..."

"หุบปากไป!! เธอมันก็แค่ยัยผู้หญิงหน้าด้านเท่านั้นแหละ ไร้ยางอายสิ้นดี!!"

"เพี๊ยะะะะะะะะะ!!"

ยูรินอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ของตัวเองด้วยความเสียใจ เธอโดนคนเป็นพ่อตบหน้าอย่างไม่

คาดคิดเลยซักนิดเดียว รอยแดงยังคงติดอยู่บนใบหน้าสวยไม่จางหายไปไหน เสียงสะอื้นดังเป็นระยะๆอย่างไม่รู้จัก

หยุดหย่อน และจู่ๆประตูห้องเธอก็เปิดออกพร้อมกับสาวสวยอายุคร่าวๆกับเธอเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

"ไงจ๊ะ! คุณลูกรักลูกชัง" น้ำเสียงกระแนะกระแหนดังขึ้น ทำให้ร่างบางต้องลุกขึ้นมามองอย่างโกรธแค้น

"หน้าตาดูไม่ได้เลยนะจ๊ะลูกสาว โดนตบแรงขนาดนั้นไม่เลือดกบปากก็ดีเท่าไหร่แล้ว หึหึ!"

"แล้วแกมายุ่งอะไรด้วยห๊ะ!!" ยูริตวาทสั่นด้วยความโมโห แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนอย่างมินอาเกรงกลัวเลยซักนิดเดียว

หนำซ้ำเธอยังหัวเราะออกมาอย่งสะใจอีกต่างหาก

"ตวาทเข้าไปเถอะ บ้าเข้าไปเยอะๆ..ชั้นจะได้ส่งแกไปอยู่โรงพยาบาล รักษาจิตเสื่อมๆซะ ฮ่าๆๆๆ!!" มินอาพูดออก

มาอย่างสนุกสนาน เธอมีความสุขมากเมื่อได้เห็นท่าทีโมโหของยูริ

"ออกไปเดี๋ยวนี้!! บอกให้ออกไปไงล่ะ!!!" ยูริตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความเหลืออด และมันก็ทำให้มินอาผงะ

อยู่เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะขยับเลยซักนิดเดียว ยูริจึงหยิบหมอนข้างตัวเธอปาใส่เต็มแรง ทำให้มินอาเกิด

โมโหขึ้นมา เธอเดินมากระชากแขนยูริทั้งๆที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว

"แกนี่มันวอนเจ็บตัวจริงๆเลยนะ"

"แกจะทำอะไรชั้นห๊ะ เอาสิ!! ทำเลยสิ!!!" เมื่อมินอาได้ยินคำท้าทายของร่างบางเธอก็ง้างมือขึ้นเตรียมจะตวัดมัน

ลงที่แก้มเนียนๆของยูริ แต่ทว่ามีมือแกร่งรั้งมือเธอเอาไว้เสียก่อน

"คุณมินอาึครับ ทำแบบนี้มันดูไม่ดีเลยนะครับ" แจจุงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ยูริเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงด้วย

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา มินอาเห็นว่าเป็นแจจุงจึงปล่อยแขนยูริและลดมือที่จะตบหน้าเธอลง

"คุณมายุ่งเรื่องของคนอื่นทำไมคะ?"

"ทำไมผมจะยุ่งไม่ได้ครับ ยูริเธอเป็นผู้หญิงของผม!!" ทั้งคนฟังและคนถูกอ้างถึงกับตกใจกับคำพูดของแจจุงโดย

เฉพาะยูริที่ตอนนี้นั่งมองเค้าอย่างไม่เข้าใจ มินอาทำเสียงฮึดฮัดก่อนจะเดินตึงตังออกไปจากห้อง แจจุงนั่งลงข้างๆ

ยูริและยิ้มให้บางๆ เมื่อร่างบางเห็นดังนั้นจึงถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อยใจ น้ำตาที่เพิ่งจะหายไปเริ่มไหลลง

มาอีกครั้งนึงอย่างไม่รู้ตัว

"คุณร้องไห้อีกแล้วนะยูริ"

"ฮึก นายไม่ ฮีก น่ามา ยะยุ่งเลย!" ประธานหนุ่มมองหน้ายูริและขมวดคิ้วอย่างสงสัย

"ถ้านาย มะไม่มา ฮึก ห้ามยัยนั้นนะ ชั้นจะ ฮึก เอาคืน ให้เข็ด ฮึก ไปเลย!" แจจุงแค่นหัวเราะออกมาก่อนจะเอื้อม

มือไปเช็ดน้ำตายูริออกจากใบหน้าสวยๆนั่น

"ปากเก่งจังนะคุณน่ะ" ยูริเบ้ปากเหมือนเด็กๆและร้องไห้ออกมาอีกครั้งก่อนจะโผเข้ากอดแจจุงอย่างไว ร่างสูงดูจะ

ผงะไปซักนิด แต่เค้าก็กอดตอบเธอในที่สุด

"ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ ผมอจะอยู่ข้างๆคุณเอง"

จบแล้วๆๆๆๆ! อีกตอนนึง 55555

ตอนนี้มาซะดราม่าเลยอะ คิคิ