รักวุ่นป่วนใจนายวายร้ายกับยัยน่ารัก

ป๊อปปี้เห็นฟางนั่งพิมรายงานอยู่จึงค่อยๆย่องมากอดร่างบาง ฟางสะดุ้งก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็น

ป๊อปปี้

"ฉวยโอกาสตลอดเลยนะ"ฟางว่า

"ก็ใครใช้ให้เธอน่ารัก น่าฉวยล่ะ หืมๆๆๆ"ป๊อปปี้หยิกแก้มฟางเบาๆอย่างหยอกล้อ

"โอ๊ยยย...พอแล้วๆ"ฟางพูด

"ฟาง ฉันบอกรักเธอไปแล้ว แต่เธอยังไม่บอกฉันเลยนะ"ป๊อปปี้ว่า

"ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลยนี่น่า"ฟางหลบสายตาคมของเขา คนบ้า...ฉันเขินนะ

"จำเป็นสิ ถ้าเธอไม่บอกฉันอาจจะหมดลมหายใจไปเลยก้ได้นะ"ป๊อปปี้แกล้งพูด

"ดี ตายไปเลย ชิ..."ฟางหันหน้ามาพิมงานต่อ ป๊อปปี้หน้าบูดงอนที่หญิงสาวไม่ยอมง้อ

"อยากให้ตายจริงๆเหรอ ผู้หญิงใจร้าย"ป๊อปปี้ว่า

"ถ้าฉันใจร้าย แล้วนายจะมารักฉันทำไมล่ะ ห๊ะ" ฟางย้อนใส่

"ไม่รู้เฟ้ย..."ป๊อปปี้ชักเริ่มจะน้อยใจเข้าจริงๆเขาเดินหน้ามุ่ยไปที่เตียงนอน

"ไม่รู้อะไร ป๊อปปี้ นายโตแล้วนะ อย่ามางอนเป็นเด็กๆสิ"ฟางพูด

"ฉํนจะนอน อย่ามายุ่ง"ป๊อปปี้นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง  ฟางมองคนขี้น้อยใจ

อย่างเหนื่อยใจ สุดท้ายเธอก็ต้องไปง้อเขาอยู่ดี

"ป๊อปปี้ ไม่เอาน่า"ฟางดึงผ้าห่มออก ป๊อปปี้ดึงร่างบางเข้าไปกอดทันที

"ติดกับดักแล้ว หึๆๆๆ"ป๊อปปี้ยิ้มชอบใจก่อนจะหอมแก้มเธอ

"ไอ้บ้า นี่ นายหลอกฉันเหรอ ปล่อยนะ"ฟางโวยวาย

"ไม่ปล่อย"ป๊อปปี้ก้มลงจูบฟางอย่างดูดดื่ม ฟางตกใจแต่พอสักพักก็เริ่มเคลิ้มตามไปกับ

รสจูบของเขา

"ฟาง เธอเป็นของฉันนะ"ป๊อปปี้ผลักร่างบางนอนราบลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

"ปะ..ป๊อป มันจะดีเหรอ"ฟางหน้าแดง

"ฉันรับผิดชอบอยู่แล้วล่ะ ที่รัก"แล้วป๊อปปี้ก็จัดการกับร่างบางทันที ทั้งคู่มีความสุขมาก

ในค่ำคืนนี้ พอบทเพลงรักจบ ป๊อปปี้ก็นอนกอดฟางอย่างแนบแน่น ฟางอบอุ่นมาก

"ป๊อป นายสัญญากับฉันนะ ว่านายจะไม่ทิ้งฉัน"ฟางพูด

"ฟาง รักฉันรึเปล่า"ป๊อปปี้ถาม

"ให้ขนาดนี้คงจะไม่รักมั้ง ไอ้หมีบ้า"ฟางว่าอย่างเขินๆ ป๊อปปี้ยิ้มชอบใจ

ทั้งสองยิ้มให้กัน ความรักของคนสองคนเริ่มจะออกดอกผลิบานออกมาแล้ว...