เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ชนนน”พ้อยยกแก้วเหล้าขึ้นแล้วชนกับแบงค์ โทโมะ แก้ว และป๊อปปี้ หลังจากงานเลี้ยงงาน

แต่งงานของแบงค์กับพิมเลิก

 

 

 

“แบงค์ แกไม่เขาห้องหอหรอ คืนนี้คืนแต่งงานของแกนะ”ฟางเดินออกมาจากครัวหลังจากช่วยพวก

แม่บ้านเก็บกวาดในงานเสร็จก็มาถาม

 

 

“เอาน่า ขออีกแก้วๆ”แบงค์พูด

 

 

“พิม ดูแลแบงค์หน่อยสิ พาไปนอนที”ฟางพูด

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่แบงค์เค้าเหนื่อยทั้งเรื่องงานเรื่องแขกมาแล้ว ให้เค้าได้ฉลองเถอะค่ะ เดี๋ยว

เมาแล้วพิมดูแลเองได้ ถ้าฟางง่วงแล้วขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนได้นะคะ พิมเตรียมชุดให้แล้ว เผื่อ

ป๊อปปี้และเพื่อนป๊อปปี้ด้วย”พิมพูดแล้วนั่งลงข้างแบงค์เพื่อดูแลชายหนุ่ม ฟางจึงเดินออกมาที่ริ

มระเบีงมองดูวิวชายทะเลยามค่ำคืนแทน

 

 

 

“อ๊ะ ปล่อยนะ”ฟางร้องเมื่อถูกป๊อปปี้สวมกอดจากด้านหลัง

 

 

“ไม่ปล่อย ฟางอ่ะใจร้ายทำให้ป๊อปแทบบ้าเกือบทั้งอาทิตย์นะรู้มั้ย”ป๊อปปี้พูดและไม่ยอมปล่อยฟาง

 

 

“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรซักหน่อย ยังอยู่ครบ32”ฟางพูดติดตลก

 

 

“แน่ะ ฟาง ข้างนอกมันไม่เจ็บมันดูเหมือนปกติก็จริง ที่ตรงนี้น่ะ มันเจ็บรู้มั้ย”ป๊อปปี้หมุนตัวฟางหันมา

สบตากันก่อนจะเอามือฟางเลื่อนมาจับที่อกข้างซ้ายของตัวเอง

 

 

“แต่ว่า จนตอนนี้ฟางเองก็ยังจำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลยนะป๊อปไม่น้อยใจหรอ”ฟางพูด

 

 

“อดีตที่ผ่านเป็นยังไงไม่สำคัญแต่ตอนนี้ป๊อปมีฟางอยู่ข้างๆก็ดีแค่ไหนแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มออกมา

แล้วสวมกอดฟางไว้

 

 

“ขอบคุณนะ ป๊อปปี้ ขอบคุณที่รักฟางนะ”ฟางพูดแล้วเอนหัวซบลงที่หัวไหล่ป๊อปปี้แล้วมอง

พระจันทร์ด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย อิจฉาจัง”พ้อยพูดขึ้นมาในขณะที่แบงค์ พิม แก้ว พ้อยและโทโมะแอบดูป๊อปปี้กับฟางที่ริม

ระเบียง

 

“พ้อย เบาๆ เดี๋ยว2คนนั้นได้ยิน อดเห็นช็อตสวีทๆกันพอดี”แบงค์พูด

 

“ว่าแต่เค้าๆ ละแกไม่เอาพิมไปเข้าหอล่ะยะ เดี๋ยวก็พ้นวันแล้วเนี่ย”พ้อยพูด

 

“เออ จริงด้วย งั้นไปแล้วนะ ฝากเก็บของด้วย”แบงค์พูดจบก็จูงมือพิมไปทันที

 

 

 

 

“ตายละ งั้นชั้นก็เป็นสาวโสดคนเดียวในกลุ่มน่ะสิ ฟางก็แต่งแล้ว แบงค์ก็แต่งแล้ว”พ้อยบ่น

 

 

“นี่ไง ยังมีชั้นอีกคนไง มีโทโมะด้วย”แก้วพูด

 

 

“หรออออ ไม่ใช่แฟนกันหรอกหรอๆ”พ้อยมองแก้วแล้วพูด

 

 

“บ้า ไม่ใช่นะ เปล่าซะหน่อย”แก้วรีบพูด เพราะรู้ดีว่าโทโมะคงยังไม่พร้อมจะเปิดใจให้เธอแน่ๆ เป็น

ได้ก็แค่เพื่อนเท่านั้น

 

 

“อ่ะๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ งั้นชั้นไปเก็บของแล้วไปอาบน้ำนอนดีกว่า อยากไปเล่นน้ำทะเลตอนเช้าพรุ่งนี้

ละ”พ้อยพูดจบก็ลุกขึ้นเก็บของแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนห้องที่แบงค์และพิมเตรียมให้

 

 

“เห้ออ”แก้วนั่งลงที่โซฟาแล้วบิดขี้เกียจไปมา

 

 

 

“เมื่อยหรอ”โทโมะเดินมาแล้วนวดไหล่ให้แก้ว แก้วหน้าแดงทันที

 

 

 

“มะ ไม่เป็นไร โทโมะขึ้นไปอาบน้ำเถอะ แก้วไม่เมื่อยหรอก”แก้วพูด

 

 

“ถ้าเธอไม่เมื่อยแต่ชั้นเมื่อย”โทโมะพูดจบก็กระโดดข้ามโซฟามานอนหนุนตักแก้วทันที

 

“โทโมะ ถ้าเมื่อยถ้าง่วงก็ขึ้นไปชั้นบนสิ มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย ลุกก”แก้วตกใจปนเขินรีบดันตัวโท

โมะไปทันที

 

 

 

“เอ้า นึกว่าอยากให้ชั้นนอนตรงนี้นานๆซะอีก”โทโมะพูดแล้วขืนตัวเองสุดฤทธ์ไม่ยอมลุก

 

 

“เอาตรงๆนะ อยากสิ แต่ทำไงได้ล่ะ ชั้นไม่อยากหวังอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้วล่ะ”แก้ว

พูด

 

 

“ทำไมล่ะ เธอก็ไปไหนมาไหนกับชั้น แล้วทำไมอยู่ๆถึงอยากถอยแล้วล่ะ”โทโมะพูด

 

 

“แล้วจะให้ชั้นต้องทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ล่ะโทโมะ เราไปไหนมาไหนด้วยกันจนใครๆก็หาว่าเราเป็น

แฟนกัน แต่จริงๆแล้ว มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดเลย”แก้วพูดแล้วหน้าเศร้าลงไปทันที

 

 

“เธอก็เลยจะถอยแล้วว่างั้นถ้าชั้นไม่บอกว่าเราเป็นแฟนกันน่ะหรอ”โทโมะพูด

 

 

“อือ ผู้หญิงน่ะต้องการให้คนเอาใจนะไม่ใช่ไปตามเอาใจเค้า ชั้นคิดดีแล้วล่ะ ถ้าเราพยายามอะไรไป

สุดๆแล้วสุดท้ายเค้าไม่มองเรากลับมา มันก็คงถึงเวลาที่ชั้นต้องปล่อยแล้วถอยกลับ เอาล่ะ ชั้นนี่บ้า

จัง พล่ามอะไรให้นายฟังก็ไม่รู้เนอะ นายลุกไปอาบน้ำเถอะ ส่วนป๊อปปี้กับฟางเดี๋ยวให้2คนนั่นตาม

ขึ้นไปก็ได้”แก้วพูดก่อนจะดันตัวโทโมะให้ลุกขึ้นก่อนจะรีบลุกหนีโทโมะไปเพราะกลัวว่าโทโมะจะ

เห็นน้ำตาของเธอที่ตอนนี้มันคลอเบ้าแล้ว

 

 

 

“แล้วถ้าชั้นไม่อยากให้เธอถอยล่ะ เธอจะว่ายังไง”โทโมะพูดขึ้นทำเอาแก้วหันขวับไปหาโทโมะ

 

“นะ นายหมายความว่ายังไง”แก้วถาม

 

“ชั้นไม่ยอมให้เธอหายไปจากชีวิตชั้นหรอกแก้ว”โทโมะพูดแล้วเดินไปหาแก้ว

 

 

“อะไรกัน ชั้นชอบนายแต่นายไม่ได้ชอบชั้นนายเป็นคนบอกชั้นเองอยู่ทุกวัน แล้วพอชั้นจะไปนายจะ

มารั้งชั้นทำไม คนบ้า ชั้นเจ็บเป็นนะ แล้วก็เหนื่อยเป็นด้วย”แก้วพูดก่อนจะทุบอกโทโมะแล้วน้ำตาที่

กลั้นไว้ไหลออกมาไม่หยุด

 

 

 

 

“ก็ไม่ต้องเหนื่อยอะไรอีกแล้ว แล้วแก้วก็ไม่ต้องเจ็บอะไรอีกแล้วด้วย”โทโมะพูดก่อนจะรวบข้อมือ

เล็กของแก้วทั้ง2ข้างไว้

 

 

“พูดหยั่งกะจะขอชั้นเป็นแฟนงั้นล่ะคนบ้า”แก้วพูด

 

 

“เอ้า ก็เนี่ย กำลังจะขอเนี่ย ดักก่อน เซ็ง ไปดีกว่า”โทโมะพูดจบก็ปล่อยมือแก้วแล้วเดินหนีไป

 

 

 

“อะไร มาขอชั้นแล้วก็ขอเลยสิจะหนีชั้นไปไม่ได้นะโทโมะบ้า”แก้วพูดแล้วรีบวิ่งตามโทโมะชึ้นไปชั้น

บนทันที

 

 

 

 

วันต่อมา

 

 

แบงค์และพิมต้องเดินทางไปเยี่ยมพ่อแม่แบงค์ทำให้พ้อย โทโมะ แก้ว ฟางและป๊อปปี้เลยขอตัว

แยกออกมาเที่ยวกันเอง

 

 

“เดี๋ยวเราไปดำน้ำกันมั้ย ชั้นน่ะอยากไปดำน้ำมากเลย”พ้อยพูด

 

 

“จริงสิ ดำน้ำเหมือนกับตอนที่พวกเราไปเที่ยวเสม็ดยังไงล่ะ ไปดำน้ำกันเผื่อฟางจะจำอะไรได้บ้าง

คร่าวๆ”แก้วพูด และจังหวะนั้นที่รถของโทโมะมาเติมน้ำมัน ทุกคนก็แยกย้ายไปเข้าห้องน้ำ

 

 

“ว้าย ช่วยด้วยค่ะ”ฟางร้องเมื่อถูกโจรวิ่งราวกระเป๋า ป๊อปปี้ที่ออกมาจากเซเว่นก็รีบวิ่งไปชาร์ตตัวไว้

ได้ แต่โจรกลับพลิกตัวมาทำร้ายป๊อปปี้ได้

 

 

 

“ว้ายป๊อปปี้ อย่าทำอะไรป๊อปปี้นะ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้เสียหลักก็เข้าไปทุบตีโจรเพื่อช่วยป๊อปปี้

ทันที

 

 

 

 

 

 

“ยุ่งจริงๆเลยมึง”โจรรำคาญฟางก็หันไปผลักอย่าแรง โครม ฟางถูกรถที่ขับมาชนแล้วหัวฟางกระแทก

กับพื้นทันที

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้ตกใจผลักโจรล้มก่อนจะวิ่งมาประคองกอดฟางที่ตัวมีแต่เลือดทันที

 

 

 

 

“ว้ายฟาง โทโมะ แก้วจับโจร ใครก็ได้ช่วยจับโจรที โจรมันทำเพื่อนชั้นค่ะๆ”พ้อยออกมาก็รีบร้อง

ตะโกนให้คนช่วยทันทีแล้วโจรก็ถูกจับได้เช่นเดียวกับที่ป๊อปปี้พาฟางไปที่โรงพยาบาลทันที

 

 

 

“ฟาง อย่าเป็นอะไรนะฟาง อยู่กับชั้นก่อนนะ”ป๊อปปี้พูด ทันทีที่ฟางถูกส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ป๊อปปี้ก็ทรุดตัวลงแล้วชกพื้นอย่างแรง

 

 

 

“ป๊อปอย่า พอแล้ว เดี๋ยวมือก็แตกพอดี”แก้ว พ้อยและโทโมะที่มาถึงก็รีบห้ามป๊อปปี้

 

 

“เพราะชั้นที่ดูแลฟางไม่ดี ทำให้ฟางต้องโดนรถชนอีกแล้ว ชั้นมันไม่ดีเอง”ป๊อปปี้ร้องไห้ออกมา

 

“แต่ฟางถูกรถชนเพราะอุบัติเหตุนะคุณป๊อป อย่าคิดโทษตัวเองสิครับ”โทโมะพูด

 

 

“ถ้าฟางไม่มาช่วยชั้น ฟางก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้”ป๊อปปี้นั่งร้องไห้ตรงนั้น แก้ว พ้อยและโทโมะมอง

ดูป๊อปปี้ด้วยความสงสารจับใจ

 

 

 

 

ดราม่าแปปนะ ตอนหน้าตอนจบแล้ว เดี๋ยวเอาให้หวานสะใจเลย

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตน้าาาา