HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
24)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่24
มือใหญ่ลูบศีรษะทุยสวยเบาๆ ก่อนจะหยิบปฏิทินที่หญิงสาวยังคงกำแน่นไว้แม้กระทั่งตอนผล็อยหลับไป
วางไว้ที่เก่า ลำแขนแกร่งช้อนอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินไปวางร่างเล็กลงบนเตียงหนานุ่ม
“คุณ...”
“ผมขอโทษนะฟาง พอดีผมติดธุระ”
ใบหน้าสวยหวานเบือนหนีจากชายหนุ่ม น้ำตาเริ่มคลอหน่วยใต้ดวงตากลมโตอย่างเจ็บใจที่ตัวเอง
เผลอไผลจนปล่อยตัวปล่อยใจไปกับคำว่ารักของเขา เชื่อมั่นในคำสัญญาของเขามากจนเกินไป
“ตอนนี้คุณคือคนที่ผมรัก และผมต้องการดูแลคุณให้ดีที่สุด...อย่างนี้ใช่ไหมคะ ที่คุณบอกฉัน”
น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยขึ้นพร้อมๆกับน้ำตาที่หยดลงบนปลอกหมอนสีขาว ร่างเล็กสั่นระริกไปกับแรงสะอื้นไห้
ของตัวเอง
“คุณงอนผมหรอฟาง ผมขอโทษนะ สัญญาว่าจะไม่มีครั้งต่อไปแล้ว...”
“ฉันไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ ฉันกับคุณเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของฉัน ฉันเองก็
เช่นกัน”
“เราเป็นแฟนกัน หรือว่าคุณจำไม่ได้”
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะยึดถือเอาคำพูดในตอนนั้นสำคัญยิ่งกว่าการกระทำของเรา...
คุณไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกว่า...คุณเป็นคนรัก”
“คุณจะให้ผมทำยังไง คุณถึงจะรู้สึก”
“ฉันอยากพักผ่อน...”
ว่าแล้วร่างเล็กก็พลิกตัวนอนตะแคงข้างหันหลังให้กับชายหนุ่ม น้ำตาไหลรินลงมาราวกับทำนบพัง
มือเล็กจิกลงบนหมอนอย่างเจ็บปวดใจ เพียงเพราะคำหวานของเขา เธอก็เชื่อจนสนิทใจ
เชื่อจนไม่คิดหน้าคิดหลัง...
คิดว่าก่อนหน้านี้เธอต้องเจ็บปวดยังไง...คิดว่าหลังจากนี้เธอจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิมอีกสักกี่เท่า
หากเธอท้องขึ้นมาจริงๆ...แล้วเขายังจะยืนอยู่ตรงที่เดิมอยู่อีกหรือเปล่า...
เขาจะรับผิดชอบผู้หญิงใจง่ายอย่างเธออยู่หรือ...
“ผมรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำผิดต่อคุณ แต่ขอโอกาสให้ผมสักครั้งไม่ได้เลยหรือฟาง”
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างเล็กที่พลิกตัวนอนตะแคงข้างเพื่อเบือนหน้าหนีเขา...ทำไมเขาจะไม่รู้
ว่าเธอกำลังร้องไห้...
“จะต้องให้ผมทำยังไงคุณถึงจะเชื่อ”
สายตาคมมองแผ่นหลังบอบบางที่ยังคงสั่นระริก ลำแขนแกร่งตวัดรอบเอวบาง ก่อนจะยกร่างเล็กขึ้น
นั่งบนตัก มือใหญ่เชยคางมนให้สบตากับเขา หากแต่หญิงสาวก็ยังเอาแต่หลบตา
“พูดกับผมหน่อยสิฟาง คุณจะไม่มีเหตุผลแบบนี้น่ะหรือ เพียงเพราะว่าผมติดธุระแค่นั้นหรือ เราถึงกับ
ต้องเลิกกัน”
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองชายหนุ่มอย่างตัดพ้อ
“ฉันถือคำสัญญาเป็นเรื่องสำคัญเสมอ เมื่อคุณทำไม่ได้ก็ไม่ควรที่จะต้องเสียเวลาสัญญา คุณอาจจะ
มองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับคนที่นั่งรอเกือบห้าชั่วโมงอย่างฉันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย แค่นี้คุณยังรักษา
สัญญาไม่ได้ แล้วในอนาคตเราจะไปกันได้ยังไง...”
“คุณไม่รักผมใช่ไหม...”
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวที่เขาเอ่ยมันออกมาได้ลำบากที่สุดในชีวิต
เมื่อต้องทำเป็นเข้มแข็งทั้งๆที่ในใจเจ็บปวดเจียนตายกับความรักที่ถูกปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า...โดยผู้หญิงคนเดียว
ตอนนี้เขาแค่อยากรู้ว่า...ทำไมเธอถึงรักเขาไม่ได้ หรือเพราะเธอมีใครอยู่ในใจแล้ว...
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ความโกรธปะทุขึ้นในจิตใจของชายหนุ่มอย่างมากมาย มือหนากระชากไหล่
บอบบางเข้ามาหาตัว มือแข็งแรงบีบลำแขนเรียวเสลาแน่นราวกับคีมเหล็ก ดวงตาคมแข็งกร้าวหากแต่ยังคงแฝง
ด้วยแววตาของความเจ็บปวดอยู่ในที
“คุณแอบมีใคร!”
น้ำเสียงเข้มตะคอกหญิงสาว ในใจคุกรุ่นเมื่อคิดว่าหญิงสาวแอบมีใจให้คนอื่นที่ไม่ใช่เขา...
หรือเขามันไม่ดีพอที่เธอจะฝากหัวใจไว้กับเขา
“ฉันไม่ได้มีใคร!ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ!”
มือเล็กพยายามแกะมือหนาที่บีบต้นแขนของเธอแน่น แน่นเสียจนเธอรู้สึกเจ็บจนชา
เขาช่างน่ากลัวน่ากลัวยิ่งกวาซาตานร้าย ดวงตาที่ฉายแววความอ่อนโยนคู่นั้นไม่มีอีกแล้ว มีแต่ความเหี้ยมโหดที่
ฉายชัดอยู่ในดวงตาคม ความเย็นยะเยือกเข้าครอบงำทั้งร่างกายและจิตใจของเธอทันทีเมื่อแววตาคู่นั้นไล่มอง
ตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะหยุดและสบตาเธอ...เย็นชา
“มีคนบอกว่าผู้หญิงชอบคนเลว...คุณคิดว่าไง”
ร่างเล็กกระถดกายหนีมือหนาที่เคล้นคลึงอกอวบของเธออย่างกักขฬะ สายตาคมแปรเปลี่ยนไปราวกับ
ไม่ใช่คนๆเดียวกัน เขาดูร้ายกาจและน่ากลัวเสียยิ่งกว่าตอนไหนๆ
“ออกไป ออกไปนะ บอกให้ออกไป!”
มือเล็กคว้าหมอนใบนุ่มก่อนจะฟาดซ้ำๆไปที่ร่างแกร่งของชายหนุ่ม น้ำตาไหลรินลงจากดวงตากลมโต
อย่างหวาดกลัวและหวั่นวิตกเมื่อเธอเดาอารมณ์ของชายหนุ่มตรงหน้าไม่ออกเลยสักนิด
“รังเกียจผัวหรือไงกัน แหม เรามันก็เคยๆกันอยู่...จริงไหม”
หมอนใบโตถูกดึงจากมือเล็ก ก่อนชายหนุ่มจะขว้างมันให้ลงไปนอนอยู่ข้างเตียง ร่างแกร่งค่อยๆ
คืบคลานเข้าหาร่างเล็กอย่างเชื่องช้าทว่าน่าหวาดกลัวที่สุดในห้วงอารมณ์ของหญิงสาว มือเล็กผลักอกแกร่งออก
สุดแรง ทำให้ชายหนุ่มหงายหลังไปเพราะยังไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กดันตัวขึ้นก่อนจะออกฝีเท้าวิ่งหากแต่ก็ช้าไป
...เมื่อลำแขนแกร่งตวัดรอบเอวบางก่อนจะเหวี่ยงลงบนเตียง
“ปล่อยฉัน ฮึก ฉันบอกให้ปล่อย ฮือๆ”
หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายเมื่อรู้ตัวว่าความตายกำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอในอีกไม่ช้า...
ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นเต็มทุกอณูของหัวใจ มือบางเย็นเฉียบไม่แพ้กับใบหน้าแสนหวานที่ตอนนี้ซีดเผือด
ลงถนัดตา
“ผู้หญิงอย่างคุณมันเห็นแก่เงิน หน้าเงิน! พอผมรักคุณเข้าจริงๆคุณก็เฉดหัวผมทิ้ง...คุณไม่เคยรักผม
จริงๆเลย คุณรักแต่เงินของผม คุณไม่มีวันรู้หรอกว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง...แล้วความรักมันเป็นยังไง!”
น้ำเสียงเข้มเอ็ดตะโร ดวงตาคมที่ฉายแววความแข็งกร้าวกลับมีหยดน้ำตาไหลลงมาอย่างที่ใครต่อใคร
อาจไม่คาดคิด มือแกร่งกำเข้าหากันแน่น ความจริงที่เขาเพิ่งจะรู้มันทำให้เขาเจ็บปวดเจียนตาย เพราะเธอรักเงิน
...ไม่ใช่เขา
....................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
