HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่5
การผ่าตัดทำบอลลูนหัวใจของคุณเพียงพรผ่านพ้นไปได้ด้วยดี อาการหลังการรักษาดีขึ้นเรื่อยๆทำให้
สามารถออกจากโรงพยาบาลไปรักษาตัวที่บ้านได้ วิถีชีวิตของฟางกลับมาเป็นเหมือนเก่าอีกครั้ง หญิงสาวยังคงมุ่ง
มั่นและขยันขันแข็งทำงานจนแทบไม่มีวันหยุดพักผ่อน หากแต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรือท้อแท้เลย หากสิ่งที่เธอ
กำลังทำส่งผลดีต่อครอบครัวของเธอต่อไปในอนาคต...
“น้องฟางคะ ทางนี้”
เสียงนักข่าวสาวใหญ่เรียกสติของเธอ ก่อนเธอจะหมุนร่างโพสและส่งยิ้มให้กล้อง เมื่อเก็บภาพเป็นที่พอใจ
กันแล้ว วงล้อมขนาดย่อมๆก็กักกันตัวเธอเอาไว้ คำถามแรกถูกถามขึ้น
“มีคนเห็นว่าน้องฟางพาคุณภาณุไปทานข้าวกับครอบครัวแล้ว” เธอขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะร้องอ๋อในใจ
เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนป๊อปปี้พาเธอกับน้องสาวไปทานข้าวตอนที่รอผ่าตัดทำบอลลูนหัวใจมารดา
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คือวันนั้นฟางไปเฝ้าคุณแม่ที่โรงพยาบาล คุณภาณุแวะมาเยี่ยมเห็นว่าเรายังไม่ได้ทาน
อะไรก็พาไปทานเท่านั้นเอง”
“คุณแม่น้องฟางป่วย?”
“ค่ะ ท่านเป็นโรคหัวใจ”
“แล้วคนนี้คบกันนานหรือยังคะ”
“เกือบสามปีแล้วค่ะ” เธอกลั้นใจตอบออกไป ระยะเวลาสามปีไม่ใช่ระยะเวลาของการคบหากันฉันคนรัก
ทว่าเป็นระยะเวลาที่เขาเริ่มทำลายศักดิ์ศรีของเธอ หญิงสาวยืนตอบคำถามมากมาย ก่อนนักข่าวจะแยกย้ายออก
ไปทำข่าวนักแสดงคนอื่นต่อ เมื่อเธอมีคิวต้องไปที่งานอื่นต่อ เธอกล่าวลาก่อนจะเดินมาพักที่หลังเวทีจัดงาน
“เหนื่อยไหมคะ”
“นิดหน่อยค่ะ มีงานที่ไหนต่อคะ”เธอถามออกไปอย่างกระตือรือร้น เพราะหลังจากเสร็จงานเธอจะแวะไป
ที่บ้าน ไปหาแม่กับน้องสาว หลังจากที่เธอไม่มีโอกาสได้แวะไปหาท่านเลยนับตั้งแต่ท่านออกจากโรงพยาบาล
“เอิ่ม ที่ห้าง...ค่ะ ที่สุดท้ายแล้ว”เธอพยักหน้า ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัว
คิ้วโก่งสวยขมวดมุ่นเมื่อเห็นรถยนต์คันคุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้านหลังเล็กน่ารักของเธอ เธอจ่ายค่าแท็กซี่
ก่อนจะถอดแว่นตากันแดดอันโตออก...ป๊อปปี้ เท้าเรียวรีบสาวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน ดวงตาคู่สวยสั่นระริกกลัว
เหลือเกินว่าเขาจะทำร้ายครอบครัวของเธอ...เขาเคยขู่เธอไว้อย่างนั้น หากเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจ
“คุณมาที่นี่ทำไม”
ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวที่จ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“ผมก็แค่แวะมาเยี่ยมว่าที่แม่ยาย จริงไหมครับคุณน้า”
ว่าแล้วเขาก็หันไปยิ้มให้คุณเพียงพร ซึ่งเขาก็พอจะรู้ว่าหญิงสาวคงไม่ชอบใจนัก...แต่เขาชอบ
“อย่ามายุ่งกับแม่ฉันนะ”
ร่างเล็กเดินเข้ามาอาดๆก่อนจะนั่งแทรกกลางระหว่างเขาและคุณเพียงพร
“อะไรของเราเนี่ยฮึ ดูซิทำตัวเป็นเด็กๆไม่อายพี่เขาหรือไง”
คุณเพียงพรดุลูกสาวคนโตเบาๆ ก่อนใบหน้าสวยหวานที่คล้ายคลึงกับนางจะง้ำงอ หญิงสาวซบใบหน้าลงบน
ไหล่ของนางก่อนจะออดอ้อน
“ก็ฟางรักแม่นี่คะ...ไม่อยากให้คนนอก!มาอยู่ใกล้แม่”
บุตรสาวเน้นคำว่าคนนอกเป็นพิเศษ ก่อนจะชำเลืองมองชายหนุ่มร่างสูงที่มองเด็กนิสัยเสียอย่างเอ็นดู
...นางรู้สึกว่าชายหนุ่มเป็นคนดีและน่ารัก มีสัมมาคารวะ และดูรักและเอ็นดูลูกสาวคนโตของนางเป็นพิเศษ...
ไม่รู้ว่าเด็กหัวรั้นจะเห็นอย่างที่นางเห็นหรือปล่า
“พี่ป๊อปก็เป็นแฟนพี่ฟางไม่ใช่หรอ จะเป็นคนนอกได้ยังไง”
คำพูดของเฟย์ทำให้นางฉุกคิด จริงสิ...ฟางทำท่าราวกับว่าโกรธเกลียดป๊อปปี้มานานแรมปี
ทั้งๆที่ทั้งสองเป็นคู่รักกัน...หรือว่านางจะถูกหลอก
“คือว่าพี่สาวเฟย์งอนเก่งไปหน่อยน่ะ ใช่ไหมครับฟาง”
ชายหนุ่มเอื้อมมือจับมือเล็กของหญิงสาว ก่อนคนตัวเล็กจะมองเขาตาขวาง มือเล็กพยายามบิดหนีมือ
ของเขา ก่อนหญิงสาวจะผละจากคุณเพียงพรมาทำสงครามประสาทกับเขาอย่างจริงจัง
“ผมว่าเราคงต้องคุยกันสักหน่อย...ขอตัวนะครับ”เขาเอื้อมมือจับแขนกลมกลึงไว้ก่อนจะดึงเบาๆ หากแต่
หญิงสาวขืนตัวเอาไว้
“ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับคุณ ปล่อยฉันนะคุณภาณุ”เขาปั้นหน้ายิ้มให้กับคนในครอบครัวของคนหัวรั้นที่มีสี
หน้าตกใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ฟางงอแงพูดไม่รู้เรื่องน่ะครับ ขออนุญาตนะครับ”เขาหันไปบอกกับคุณเพียงพรที่มีสีหน้าตกใจ
ก่อนจะหันมาถลึงตาดุให้คนตัวเล็กที่พยศไม่เลิก เขาตวัดร่างเล็กขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินไประเบียงหลังบ้านของ
หญิงสาวที่อยู่ห่างห้องรับแขกออกมา ร่างเล็กถูกวางลง เมื่อหญิงสาวทรงตัวอยู่ กำปั้นเล็กๆก็เริ่มทุบระรัวที่หน้าอก
แกร่งของชายหนุ่มทันที
“ฉันไม่อยากให้คุณมาที่นี่อีก อย่ามายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวของฉัน” เสียงหวานผรุสวาทป๊อปปี้ทันทีเมื่อ
เลิกทำร้ายร่างกายแกร่ง
“ทำไม คุณเป็นเมียผม ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์”
“ฉันไม่ใช่เมียคุณ...ลืมไปแล้วหรือไงว่าคุณยกตำแหน่งอะไรให้กับฉัน”
ดวงตากลมโตที่สบดวงตาดุคมอย่างไม่เกรงกลัวเริ่มไหวระริก น้ำตาที่ไม่ฟังเหตุผลจวนเจียนจะไหลริน
ลงมา เมื่อเธอจำต้องเอ่ยถึงสิ่งที่เธอไม่เคยอยากเป็น...
“ลืมไปว่าคุณมันเป็นแค่ของเล่นแก้เหงา...อยากเป็นแค่นั้นสินะ”
ท้ายประโยคชายหนุ่มหรี่เสียงจนเธอแทบจับศัพท์ไม่ได้ว่าเขากำลังพูดว่าอะไรแต่ก็คงไม่แคล้วคำพูด
ดูถูกเหยียดหยามศักดิ์ศรีของเธออีก
“คุณอยากให้ฉันเป็นฉันก็จะเป็น...และอีกหกเดือนกับอีกสามวันข้างหน้าฉันจะเป็นอิสระจากคุณ ถึงวัน
นั้นแล้วฉันขอให้เราตัดขาดจากกันโดยสิ้นเชิง ห้ามคุณเข้ามายุ่งเกี่ยวในชีวิตของฉันอีก ไม่ว่าจะเป็นตัวฉันเอง แม่
หรือน้องสาวคุณก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยว...ฉันหวังว่าคุณคงจะจำคำพูดตัวเองได้”
“แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานั้น...ผมมีสิทธิ์”
“คุณ!”
“ผมซื้ออาหารมาเยอะแยะเลย ไปทานกันเถอะ”
ร่างของเธอเซหลุนๆเข้าปะทะอ้อมอกของเขาก่อนจะถูกกึ่งลากกึ่งจูงเข้าไปในห้องครัว
เธอค้อนชายหนุ่มก่อนจะเดินไปแกะถุงอาหารมาอุ่นอย่างไม่เต็มใจ...คิดจะซื้อครอบครัวของเธอด้วยเงินหรือ...
ไม่มีทางเสียหรอก
“มาแล้วค่า”
หญิงสาวยกอาหารไปวางบนโต๊ะทานอาหารโต๊ะเล็กๆ ก่อนเฟย์จะเดินเข้าไปในครัวเพื่อช่วยยกอหาร
มาวางไว้บนโต๊ะ
“ซื้อมาเสียเยอะแยะเลยลูก แม่เกรงใจ...คราวหลังไม่ต้องแล้วนะ” คุณเพียงพรเอ่ยอย่างเกรงใจ
แฟนหนุ่มของบุตรสาวที่ทุกครั้งที่มาเยี่ยมมักจะซื้อของติดไม้ติดมือมาเสมอ
“คงไม่มีคราวหน้าแล้วล่ะค่ะ...เขาจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว”
น้ำเสียงหวานทว่าเย็นชาเอ่ย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อ โดยไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนถูกปฏิเสธ
อย่างป๊อปปี้เลยสักนิด...
ดวงตาคมกริบมองใบหน้าสวยหวานของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาทางพฤตินัยด้วยความรู้สึกแปลกๆ...
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงต้องไม่ชอบใจขนาดนี้... อาจจะเป็นเพราะเขาไม่ชอบให้ใครมาปฏิเสธละมั้ง
หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารมื้อค่ำมื้อที่อึดอัดที่สุดในชีวิตมาแล้ว เฟย์ก็อาสาล้างจานชาม
ก่อนฟางจะพาคุณเพียงพรขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนอน ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนเหม่อมองท้องฟ้าที่มืดสนิทเพียงลำพัง...
ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนและไม่มีใครทำให้เขารู้สึกแบบนี้ได้...นอกจากฟาง...
เธอทำให้เขาเสียเซลฟ์...
หรือว่าเธอจะรังเกียจเขา...
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
