All on me หมดหัวใจผมให้คุณ

9.0

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.

  23 ตอน
  912 วิจารณ์
  58.28K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

16)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ! โอ๊ย! ยัยเฟย์ ฉะ...ฉันเจ็บท้องอ่ะ โอ๊ย!!” แก้วค่อยๆคลานออกมานอกห้องนอนเพื่อไปเคาะประตูห้องของเพื่อนตนเองเมื่อรู้สึกเจ็บท้องเหมือนกำลังจะคลอด

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นหรอแก้ว! ว๊าย!!” เฟย์รีบวิ่งมาเปิดประตูและพบว่าเพื่อนสาวของตนนอนคลานอยู่หน้าห้อง

 

 

 

     เฟย์เรียกฟางให้รีบมาพยุงร่างของแก้วไปยังรถของตนก่อนจะรีบไปโรงพยาบาลทันที ตอนนี้เฟย์และฟางกำลังเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องทำคลอด ในมือฟางก็กดโทรศัพท์หาป็อปปี้แฟนหนุ่มที่เพิ่งจะคืนดีกันได้ประมาณเดือนกว่าๆที่แล้วช่วงที่เค้าป่วยนั่นแหละ ส่วนเฟย์ก็เดินจิกมือและเม้นปากอย่างกังวลก่อนจะถอนหายออกมา

 

 

 

(ครับ...)

 

 

 

“ป็อป! ยัยแก้วจะคลอดแล้ว!” ฟางรีบตอบปลายสายไปทันทีที่เค้ากดรับ

 

 

 

(คลอด?) ปลายสายพูดติดสงสัย

 

 

 

“ก็คลอดลูกไง นี่ป็อปเป็นอะไรมากรึเปล่าอ่ะ!” วันนี้เธอว่าป็อปปี้พูดจาแปลกๆนะ

 

 

 

(แล้วตอนนี้แก้วอยู่โรงพยาบาลไหนครับ จะได้ไปเยี่ยมถูก) ปลายสายตอบมาด้วยน้ำเสียงที่แสนจะนิ่ง

 

 

 

“ก็โรงพยาบาลที่ป็อปเคยมาตอนที่ป่วยที่ทะเลไง” ฟางพูดจบอีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งไปทันที

 

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

 

     หลังจากวันที่เคนตะโทร.มาบอกเค้าเรื่องแก้วแต่แท้จริงงแล้วมันไม่ได้มีอะไรคืบหน้าเพียงแต่เพื่อนเค้าโทร.มาบอกแค่อำเล่นเฉยๆนั่นทำให้โทโมะเครียดมากกว่าเดิมไม่น้อย และวันนี้โทโมะเดินเข้ามาในบริษัทก็แปลกใจที่ไม่เห็นเพื่อนตัวดีของเค้า โทโมะขมวดคิ้วด้วยวความสงสัยอยู่ไม่น้อยก่อนจะเห็นโทรศัพม์ของป็อปปี้สั่นเหมือนมีสายเข้าอยุ่บนโต๊ะงานที่ไร้ผู้คนนั่น เค้าลังเลว่าจะรึไม่แต่เมื่อเห็นว่าเป็น’ฟาง’เพื่อนของแก้วโทร.มาเค้าก็เลยลองรับดู

 

 

 

“ครับ...” โทโมะกรอกเสียงลงไปสั้นๆ

 

 

 

(ป็อป! ยัยแก้วจะคลอดแล้ว!) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงตื่เต้นและเสียงดัง

 

 

 

“คลอด?” โทโมะย่นคิ้วหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินเรื่องเมื่อกี้

 

 

 

(ก็คลอดลูกไง นี่ป็อปเป็นอะไรมากรึเปล่าอ่ะ!) ฟางตอบกลับมา

 

 

 

“แล้วตอนนี้แก้วอยู่โรงพยาบาลไหนครับ จะได้ไปเยี่ยมถูก” โทโมะเอ่ยถามฟางในสิ่งที่เค้าอยากรู้ทันที

 

 

 

(ก็โรงพยาบาลที่ป็อปเคยมาตอนที่ป่วยที่ทะเลไง) ฟางพูดจบเค้าก็ตัดสายทิ้งไปทันที

 

 

 

“เฮ้ย! ไอ้โมะคุยกับใครอ่ะ!” ป็อปปี้ที่เดินเข้ามาพร้อมกับเขื่อนหลังจากที่พวกเค้าออกไปหาซื้อหาอะไรกินเล่นกันในการทำงานวันนี้

 

 

 

“ฟาง...ไอ้ป็อป...ฟางบอกว่าแก้วจะคลอดแล้ว” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆปกติ

 

 

 

“!!!” ป็อปปี้อึ้งไปไม่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดของโทโมะ

 

 

 

“เฮ้ย! แก้วท้องตอนไหนว่ะ” เขื่อนเอ่ยถามในขณะที่ยังเคี้ยวขนมอยู่

 

 

 

“ก็มีแต่แกนั่นแหละไอ้เขื่อนที่ไม่รู้...” โทโมะพูดทำเอาป็อปปี้นึกไปถึงวันนั้น...

 

 

 

 

“เอ่อ...ไอ้โมะถ้าแก้วเค้า...เค้าหนีมึงไปแล้วอ่ะมึงจะไง...” ป็อปปี้เอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ เวลาเพื่อนตนโมโหเนี่ยไม่ใช่เล่นๆเลยนะ

 

“ถามโง่ๆ!...ก็ต้องตามหาสิว่ะ ว่าแต่แกหมายความว่าไง” โทมะที่เริ่มสงสัยป็อปปี้หันมากวาดสายตาจ้องลึกไปยังใบหน้าจนแทบจะบังคับให้พูด

 

“ก็เปล่า...ฉันก็แค่ถามสุ่มอ่ะเพราะว่าฟางเองก็ติดต่อไม่ได้จะมีก็แต่ยัยเฟย์ของอ้เขื่อนมันอ่ะ” ป็อปปี้พยักเพยิดให้โทโมะไปหาเขื่อนเพราะร็ว่าโทโมะกำลังงเริ่มสงสัยในตัวเองแล้วเหมือนกัน

 

“แกไม่มีอะไรแน่นะไอ้ป็อป...” โทโมะกดเสียงต่ำอีกรั้งพรางจับผิดเพื่อนตน ป็อปปี้กรอกตาไปมาราวกับจะหนีสายตาเหยี่ยยวแหลมคมของโทโมะได้แต่ใช่มันจะใช้ได้ผลเสมอไปใครๆก็รู้ว่มันน่ะจับโกหกเก่งจะตาย!

 

“เอ่อ...”

 

“บอกมา...”

 

“ก็ได้ๆคือ...แก้วเมียแกเอ่อ...ท้องลูกของแก” คำพูดของป็อปปี้ทำเอาโทโมะอึ้งไปไม่น้อย นี่แก้วท้องจริงๆหรอ....

 

“แกพูดจริงหรอไอ้ป็อป...!” โทโมะรีบเขย่าตัวป็อปปี้เพราะความตื่นเต้นที่ตนกำลังจะมีลูก

 

“ก็เออสิว่ะ ตอนนี้ก็หลายเดือนแล้วด้วยอยู่ด้วยกันนี่แกไม่สังเกตเลยรึไงว่ะ”

 

 

 

“แล้วแกจะเอาล่ะทีนี้...” ป็อปปี้เอ่ยถามเพื่อนตัวเอง

 

 

 

“เดี๋นวฉันจะไปหาซื้อของเยี่ยมแล้วเอามาให้แกแกไปเยี่ยม...ส่วนฉันจะรออยู่ที่นี่แล้วอย่าบอกใครล่ะว่าฉันรู้เรื่องแล้ว” โทโมะเอ่ยบอกป็อปปี้ก่อนจะหมุนเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนเองอย่างอารมณ์ดี

 

 

 

     ผ่านไปครึ่งวันโทโมะก็ยังคงนั่งทำงานอยู่ที่เดิมข้าวปลาก็ไม่ยอมลงไปกินเพราะเค้ารู้สึกอิ่มกับเรื่องของ’เมีย’และ’ลูก’ของเค้าไม่น้อย เขื่อนได้แต่นั่งมองเพื่อนตนเองที่นั่งยิ้มให้กับโน๊ตบุ๊คและแฟ้มงานที่วสางไว้เต้นโต๊ะก่อนจะแอบคิดในใจว่าบางทีเพื่อนเค้าอาจจะบ้าไปแล้วก็ได้

 

 

 

“มึงจะนั่งยิ้มให้อ้เหล่าแฟ้มนั่นอีกน่านป่ะว่ะไอ้โมะ” เขื่อนทนไม่ไหวเลยพูดขึ้น

 

 

 

“ก็กูมีความสุข” โทโมะตอบแต่ยังไม่ละสายตาไปจากจอโน๊ตบุ๊ค

 

 

 

“เฮ้ย~ กูล่ะงงกับมึงจริงๆทำไมมึงไปเยี่ยมเค้าด้วยตัวเองว่ะ” เขื่อนเดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับโทโมะก่อนจะเอ่ยถาม

 

 

 

“กูก็มีแผนของกู แล้วมึงคอยดูแล้วกัน หึๆ” เขื่อนส่ายหัวกับความคิดของเพื่อนตนเองมีอย่างที่ไหน’เมียคลอดลูก’ไม่ไปเยี่ยม

 

 

 

“ระวังเหอะจะมี’หมา’ตัวอื่นคาบบไปรับประทานซะก่อน แก้วยิ่งสวยๆอยู่ขาวก็ขาวใครจะอดใจไหวแถมยังคลอดลูกแล้วด้วยถ้าออกไปข้างนอกโดยไม่มีลูกใครๆก็จ้องมองตาเป็นมัน...แล้วมึงจะเสียดายฮ่ะๆ” เขื่อนพูดอย่างอารมณ์ดีที่ยั่วโมโหมได้เกือบสำเร็จ

 

 

 

“ไอ้เขื่อน! มึงนิจะพูดให้กูคิดมากทำไมเดี๋ยวพ่อก็จัดการเลาะฟันออกจากปากซะเลย กูเชื่อมั่นในตัวแก้วโว๊ย แก้วเค้า’รักกู’เค้าไม่มีวันหักหลังกูหรอก”

 

 

 

“แล้วที่เค้าหนีมึงเนี่ย...เรียกว่าอะไร”

 

 

 

“ลองใจ...กูมั้ง นี่มึงจะมาขัดความสุขกูเพื่อ อ๊ะ! ไอ้ป็อปส่งรูปมาแล้วเฮ้ยๆเป็นไงๆน่าเกลียดมั้ยว่ะฮ่ะๆ” โทโมะที่เห่อเจ้าตัวเล็กรีบยื่นรูปเด็ทารกแรกเกิดที่ป็อปปี้ส่งมาให้ดู

 

 

 

“เฮ้ยๆน่าเกลียดน่าชังจัง เห็นอย่างนี้กูชักอยากจะมีลูกบ้างแล้วสิ” เขื่อนบอกอย่างสนใจ

 

 

 

“ไงล่ะ กูบอกแล้ว...”

 

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

 

“ป็อป!” ฟางเอ่ยเรียกคนที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงของเยี่ยมเต็มไม้เต็มมือ

 

 

 

“ครับฟาง แก้วได้ลูกหญิงหรือผู้ชาย” ป็อปปี้พูดพรางวางถุงของมากมายที่เพื่อนตัวดีของเค้าเป็นคนซื้อ

 

 

 

“ผู้ชายค่ะ...เดี๋ยวพยาบาลก็เอาขึ้นมามให้ดูแล้ว” ฟางพูดพรางหยิกแก้มของป็อปปี้

 

 

 

“โอ๊ยหยุดหวานกันก่อนได้มั้ยคะคุณพี่สาวกับคุณพี่เขยยยยยยย” เฟย์เอ่ยแซวทั้งคู่จนป็อปปี้แอบหน้าแดงด้วยความเขิน

 

 

 

“อย่าอิจฉาน่าเฟย์คิกๆป็อปเขินด้วย”

 

 

 

“ขอโทษนะคะ...พาเด็กมาส่งค่ะ” พยาบาลสาวเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเตียงเด็ก

 

 

 

“อ่า นี่หรอลูกของยัยแก้วที่เจ้าตัวได้เห็นก่อนสลบไปน่ะ” เฟย์พูดพรางเอามือไปลูบแก้มน้อยๆของลูกแก้ว

 

 

 

“นี่! เฟย์มือแกอ่ะมีแต่เชื้อโรคไปล้างมือก่อนเลยนะ” ฟางพูดก่อนที่ทั้งสามจะพากันเข้าไปล้างมือแล้วออกมาเล่นกับเจ้าตัวน้อย

 

 

 

“อืม~” แก้วครางเบาๆก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัส

 

 

 

“อ๊ะ! ยัยแก้วฟื้นแล้ว” ฟางบอกในขณะที่ในมือยังอุ้มเจ้าตัวน้อยอยู่

 

 

 

“ยัยฟางลูกฉันล่ะ...” แก้วพูดออกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

 

 

 

“เอ้าๆดื่มน้ำก่อนแกเดี่ยวจะสลบไปอีกรอบ” เฟย์บอกแล้วยื่นแก้วน้ำพร้อมหลอดดูดมาให้แก้วที่กำลังพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง

 

 

 

“ฟางเอาลูกฉันมา...” พอดื่มน้ำเสร็จแก้วก็บอกฟางทันที

 

 

 

“จ๊าคุณแม่มือใหม่ นี่แก้วป็อปปี้เค้าซื้อของมาเยี่ยมแกกับเจ้าตัวเล็กนี่เยอะเลยนะดูสิ” ฟางพูดพรางชี้ไปทางถุงมากมายที่วางอยู่

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะคุณป็อปปี้” แก้วส่งยิ้มน้อยๆให้กับป็อปปี้

 

 

 

“แล้วนี่เจ้าตัวเล็กชื่อว่าอะไรล่ะครับ” ป็อปปี้เดินเข้ามารวมกลุ่มกับสองสาวที่นั่งอยู่รอบเตียงของแก้ว

 

 

 

“อืม~...ชื่ออะไรดีนะ...เอาชื่อซันชายน์” แก้วบอกก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มเจ้าตัวน้อยที่กำลังเคลิ้มหลับอยู่เบาๆ

 

 

 

“ก็น่ารักดีนะ...แล้วนี่แกจะบอกเอ่อ...เค้ามั้ย” ฟางเอ่ยถามอย่างรู้ๆกันว่า’เค้า’คือใคร

 

“ไม่...ไม่รู้สิ”

 

 

 

“อ้าวแก...ที่ฉันเคยบอกแกไปน่ะแกไม่ได้เก้บไปคิดเลยรึไงห๊ะ ดื้อด้านจริงๆ” เฟย์บ่นเข้าให้

 

 

 

“ขอโทษนะคะ...มารับเด็กคืนด้วยนะคะ” พยาบาลคนเดิมเปิดประตูเข้ามาขอลูกแก้วกลับไปไว้ยังห้องอบเหมือนเดิม

 

 

 

“แกพักผ่อนเหอะแก้ว...” ฟางบอกพร้อมกับพยุงตัวแก้วให้นอนลง

 

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

 

 

(ว่าไงไอ้ป็อป’ลูก’ฉันชื่ออะไรว่ะ) ทันทีที่ปลายสายกดรับก็ตามมาด้วยคำถามทันที

 

 

 

“ชื่อซันชายน์”    

 

 

 

(น่ารักดีว่ะ ใครคิดว่ะ)

 

 

 

“จะใครล่ะครับก็คุณเมียยยยยยมึงไงโว๊ะ แคนี้ก่อนนะโว๊ยเพลียว่ะ” ป็อปปี้บอกก่อนจะวางสาย

 

 

 

     ฝั่งโทโมะได้แต่นอนยิ้มกับรูปที่ป็อปปี้ส่งมา เค่าชักอย่กจะเห็นตัวจริงๆซะแล้วสิแต่เค้าต้องอดใจไว้ก่อนเพื่อแผนการที่เค้าวางไว้ หึ! แก้วกล้ามากนะที่ไม่บอกเค้าเรื่อง’ลูก’ แต่คนอย่างเค้าถ้าอยากจะรู้รึอยากจะได้อะไรอย่างไงซะเค้าก็ต้องได้!

 

 

 

(อะไรอีกว่ะไอ้โมะ)

 

 

 

“ไอ้ป็อปฉันขอเบอร์แก้วหน่อย...”

 

 

 

(แล้วฉันจะไปหาจากที่ไหนว่ะ) ป็อปปี้ตอบด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย ใช่เค้าหลับไปแล้วสักพักนึงก่อนจะต้องตื่นมารับโทรศัท์จากเพื่อนตัวเอง

 

 

 

“ไม่รู้แต่แกต้องหาได้ภายในวันพรุ่งนี้เข้าใจนะ...” โทโมะสั่งเสร็จก็วางสายก่อนจะลุกไปหยิบอะไรสักอย่างออกมาได้เวลาเอาคืนแล้วแก้วใจ...

 

 

 

     โทโมะมองใบทะเบียนสมรสที่อยู่ในมือของเค้าตอนนี้ก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง ทุกครั้งที่เค้าเห็นมันเค้ามักจะมีความสุขพอๆกับการที่ได้เห็นรูปภาพของเลือดเนื้อเชื้อไขของเค้าเมื่อตอนกลางวัน

 

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

 

 

“แก้วค่อยๆเดินนะแกยังไม่ค่อยแข็งแรงเลย” เสียงฟางเอ่ยเตือนเพื่อนรักที่กำลังเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยโดยที่ในมืออุ้มลูกอยู่

 

 

 

“เหอะน่าไหนๆก็จะได้กลับบ้านแล้วขอออกกำลังกายหน่อยเหอะนอนมมาหลายวันแล้ว”

 

 

 

“แกนี่มันดื้อด้านจริงๆบอกให้นั่งวิวแชร์ไปก่อนก็ไม่ยอม” เฟย์ถอนหายใจพรางเข้ามาช่วยพยุงแก้ว

 

 

 

“นี่พวกแกทำไมชอบฉันจังแล้วนี่ร้านที่กรุงเทพฯเป็นไงบ้างได้ไปดูกันบ้างรึเปล่า”

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------มาแล้วๆสำหรับเรื่องนี้ ไรท์เตอร์ต้องขอกราบอภัยความจริงจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่เน็ตเน่าก็เลยต้องข้ามมาเป็นวันนี้แทนยังมีใครรออยู่มั้ยค๊าาาาาาตอนนี้ขอสัก520เมนต์นะคะแล้วก็อย่าลืมโหวตกันเยอะๆเลยนะคะ...ปลื้มใจ>< 

 

 

 

**ป.ล. ขอยืมชื่อของของโทโมะแก้วหน่อยนะคะคุณ CrazyGirl ไรท์เตอร์ชอบชื่อนี้มากค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา