All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“จะไปกันได้รึยัง?”
“ไป? นี่เราจะไปไหนหรอคะ?” ฉันเอ่ยถามโทโมะที่ลากกระเป๋าเดินทางที่ฉันจัดเสื้อผ้าไว้ให้เมื่อคืน
“ทะเลไง! จำไม่ได้หรอ” โทโมะบอกด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด
“ค่ะๆ”
+
+
+
“เฮ้! ไอ้เขื่อน” พอมาถึงคุณโทโมะก็ตรงเข้าไปหาเพื่อนของตัวเองที่ยืนรอตรงประตูทางเข้าของโรงแรมทันที
“มาแล้วหรอว่ะ อ้าวสวัสดีครับแก้ว^^” เขื่อนพูดกับโทโมะก่อนจะหันมาทักทายฉัน
“สวัสดีค่ะ เรียกแก้วเฉยๆก็ได้ค่ะ^^:” ฉันตอบกลับเขื่อนก่อนจะทองไปยังบรรยากาศรอบๆ ที่นี่ก็สวยเหมือนกันแห๊ะ^O^
“มองอะไรขึ้นห้องสิ ฉันขับรถมาเหนื่อยนะ” โทโมะกระแขนฉันให้เดินตามตัวเองที่ลากกระเป๋าเสื้อผ้าไปยังหน้าลิฟท์เรียบร้อยแล้ว
“...”
“ฉันไปด้วยดิว่ะ” เขื่อนเดินเข้ามาในลิฟท์ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลงเพียงแค่เสี้ยววินาที
“มึงอยู่ห้องไหนว่ะ” เขื่อนเป็นคนทำลายความเงียบก่อน
“2207มึงอ่ะ” โทโมะตอบก่อนที่ประตูลิฟท์จะเปิดออก
“2205ใกล้ๆกันแหละ” เขื่อนตอบก่อนจะแยกตัวออกไปยังห้องของตัวเอง
“ยืนนิ่งอยู่ทำไม อะไรสนใจเพื่อนฉันรึไง” โทโมะพูดประชดฉันก่อนจะผลักร่างฉันเบาๆให้เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที
“อึก!! แหวะ!” โทโมะรีบพุ่งตรงไปยังห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมาอย่างหนัก
“...” ฉันเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้นะ
ฉันนั่งจัดข้าวของของตัวเองและโทโมะที่อาเจียนจนเพลียบวกกับที่เคาขับรถมาไกลจนหลับไปในที่สุด เสื้อผ้าของเค้าและฉันก็ไม่ได้มีอะไรมากนักแต่ฉันใมช้เวลาในการจัดนานมาก นานจนเวลาล่วงเลยมมาจนบ่ายกว่าๆแล้ว ฉันหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกจากห้องไปเพื่อที่จะหาอะไรรองทอ้งนิดๆหน่อยๆความจริงฉันก็ไม่หิวเท่าไรแต่เมื่อนึกถึงตัวเล็กในท้องของฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ถ้าฉันยังอ่อนแอแบบนี้เค้าอาจจะไม่แข็งแรงก็ได้
เมื่อหาอะไรรองท้องเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินกลับมาที่ห้องก่อนจะพบว่ามีบุคคลคนนึงที่ยืนทำหน้าไม่พอใจฉันอยู่ซึ่งจะเป็นใครไปมิได้นอกจาก...
“คุณโทโมะ...”
“ไง...หนีเที่ยวสนุกมั้ย” ฉันได้แต่เงียบและก้มหน้าหลบสายตาที่จ้องจะจับผิด
“...”
“ฉันถาม!!!” โทโมะตรงเข้ามากระชากแขนทั้งสองข้างของฉันแล้วออกแรงเขย่าอย่างแรง
“กะ...แก้วไม่ได้หนีเที่ยวนะคะแก้วก็แค่ลงไปหาอะไรทาน นี่ไงคะ” ฉันชูของที่ซื้อเผื่อมาให้โทโมะด้วย
“เหอะ!!นี่มันก็แค่ของบังหน้าหายไปนานขนาดนั้นฉันไม่เชื่อหรอก!!!” โทโมะผลักร่างของฉันไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง
“โอ๊ย!! ฮึกๆฮือออ” ฉันรู้สึกปวดท้องอย่างหนักเหมือนมีอะไรมาบีบเอาไว้
“หึ!” โทโมะพ่นลมหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที
“ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยฉันที โอ๊ย!” ฉันค่อยๆพยุงตัวเองเดินออกไปเดประตูแต่ก็ต้องทรุดตัวลงนอนขดกับพื้นสายตาพร่ามัวของฉันเหลือบไปเห็นเลือดที่ไหลออกมาระหว่างขาทั้งสองข้างของตัวเองและทุกอย่างก็ดับไป
+
+
+
“ป็อปเมื่อกี้ฟางได้ยินเสียงคนทะเลาะกันด้วยอ่ะ” ร่างบางเอ่ยบอกแฟนหนุ่มของตัวเอง
“ชั่งเค้าสิฟาง” ป็อปปี้เอ่ยบอกก่อนจะขโมยหอมแก้มแฟนสาวด้วยความรัก
“แต่ฟางว่ามันน่ากลัวมากเลยนะ น่าสงสารผู้หญิงออก” ฟางพูดพร้อมกับทำหน้าเคลียดหนัก
“ไม่เอาน่าฟางเราออกไปเดินเล่นกันดีกว่านะ” ป็อปปี้จับมือแฟนสาวก่อนจะเปิดประตูให้เดินออกไปก่อนแล้วตัวเองค่อยตามออกมา
“ว๊าย!!”
“ฟางเป็นอะไรอ่ะ!” ป็อปปี้รีบพุ่งตรงเข้ามาหาฟางทันที
“ดูนั่นสิป็อป...ใครอ่ะ” ฟางชี้ไปยังร่างของผู้หญิงที่นอนตรงประตูของห้องข้างๆ
“เดี่ยวป็อปไปดูเอง” เมื่อป็อปปี้เดินเข้าไปพลิกร่างของผู้หญิงคนนั้นก่อนที่ฟางแทบจะกรี๊ดออกมาอีกครั้งเมื่อพบว่ามันคือร่างของเพื่อนเธอเอง
“นี่มัน...”
“ยัยแก้ว!!!” ฟางตรงเข้ามาพยุงร่างบางของเพื่อนสาวทันทีก่อนจะปล่อยโฮย่างหนักเมื่อเห็นเลือดของเพื่อนตนเอง
“ป็อปว่าเรารีบพาคุณแก้วไปโรงพยาบาลกันเหอะ”
ป็อปปี้กับฟางช่วยกันพยุงร่างของแก้วมายังโรงพยาบาล เมื่อพยาบาลเข็นเตียงของแก้วเข้าไปแล้วฟางก็ปล่อยโฮอย่างหนักอีกครั้งร้อนถึงป็อปปี้ที่จะต้องนั่งปลอบเป็นชั่วโมงๆกว่าที่ฟางจะหยุดได้
“คุณหมอคะเพื่อนฉันเป็นอย่างไงบ้างคะฮึกๆ” ฟางถามไปร้องไห้ไปด้วยความที่กลัว...กลัวว่าจะไม่เป็นอย่างที่ตนคิด
“คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ ดีนะครับเนี่ยที่รีบมาโรงพยาบาลไม่อย่างนั้นเราอาจจะเสียเด็กไปแล้วก็ได้”
“เด็ก? หมอหมายความว่าไงครับ” ป็อปปี้ชิงถามหมอก่อนที่ฟางจะเอ่ยปากพูด
“คนไข้ตั้งครรภ์ได้ประมาณสามกว่าเดือนแล้วครับ”
“อะไรนะคะ!!” ฟางตะโกนอย่างดังจนป็อปปี้ต้องรีบเอามือปิดปากไว้
“อ๋อครับๆงั้นพวกผมไม่รบกวนคุณหมอแล้วครับ^^;” ป็อปปี้รีบลากฟางเข้ามายังห้องพักผู้ป่วยของแก้วก่อนจะเอามือออก
“นี่มันอะไรกันอ่ะป็อป”
“ป็อปก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะฟางเรารอถามแก้วกันดีกว่านะ”
ร่วมๆชั่วโมงกว่าที่แก้วจะฟื้นขึ้นมมา ฟางที่แทบจะพ่นออกมาก็ได้แต่เดินวนไปวนมาภายในพร้อมกับทำหน้าเคร่งเคลียดไปด้วย ส่วนป็อปปี้ก็นั่งมองแฟนสาวของตนเองที่กระวนกระวายก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ เรื่องนี้เค้าจะต้องโทร.บอกไอ้เพื่อนตัวดีของเค้ามั้ยเนี่ย
“อื้อ~” เสียงร่างบางดังขึ้นมาทำลายความเงียบที่ก่อตัวมานานแสนนาน ทำให้สองร่างพุ่งตรงเข้ามาหายังเจ้าของเสียง
“นี่ยัยแก้วแกทะอื้อ~...” ยังไม่ทันที่แก้วจะลืมตาขึ้นมาฟางก็ยิงคำถามที่ตนสงสัยทันทีแต่โชคดีที่ป็อปปี้ปิดปากทัน
“เอ่อ...คุณแก้วเป้นอย่างไงบ้างครับ^^;” ป็อปปี้เอ่ยถามอย่างสุภาพก่อนจะส่งสายตาดุๆไปให้ฟาง
“แก!...เป็นไงบ้างอ่ะฉันเป็นห่วงซะแทบแย่” ตอนแรกฟางก็จะถามคำถามที่ค้างไว้แต่เมื่อเห็นสายตาดุๆของป็อปปี้ก็เลยเปลี่ยนคำถามทันที
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว...”
“ฟางหิวไม่ใช่หรอ ออกไปซื้ออะไรมาทานก่อนก็ได้เดี๋ยวป็อปอยู่ดูแก้วเอง” ป็อปปี้ส่งสายตาไปดุฟางอีกครั้งเพื่อบอกว่าให้ออกไปก่อน ตอนแรกฟางก็จะเถียงแต่ป็อปปี้ไม่เคยทำหน้าจริงจังเธอเลยต้องเออออพยักหน้าให้
“ใช่ๆฉันหิวมากเลยอ่ะแกเดี๋ยวฉันลงไปหาอะไรกินก่อนนะ” ฟางลอบมองหน้าป็อปปี้แวบนึงก่อนจะพยักหน้าให้น้อยๆแล้วเดินออกจากห้องไป
“เอ่อ...คุณแก้วครับผมขอถามอะไรหน่อยนะครับ” ทันทีฟางเดินออกไปป็อปปี้ก็ยิงคำถามใส่แก้วทันที
“ค่ะ เรียกแก้วเฉยๆก็ได้ค่ะ”
“งั้น...แก้ว...เอ่อ...แก้ว’ท้อง’กับไอ้โมะใช่มั้ย” ป็อปปี้ตรงเข้าประเด็นทันทีเพราะเค้าเองก็ไม่รู้ว่าฟางจะกลับมาตอนไหนเพราะฉะนั้นรีบเข้าเรื่องเลยดีที่สุด!
“คุณรู้...ฉันขอร้องอย่าบอกใครเลยนะคะ” แก้วกุมมือป็ออปี้แล้วอ้อนวอนเค้าทันที
“เรียกว่าป็อปปี้ก็ได้ครับ ตอบคำถามผมมาก่อน” แก้วมีสีหน้าลังเลก่อนจะตอบออกไป
“ค่ะ...ฉัน’ท้อง’กับเพื่อนของคุณ” แก้วหลับตาก่อนจะตอบออกมาแล้วลืมตามาพร้อมกับน้ำตา
“หึ!ความจริงผมว่าผมไม่ต้องถามคุณก็ได้แต่สิ่งที่ผมอยากรู้จริงๆน่ะก็คือ...คุณบอกมันรึยัง?”
“เอ่อ...ฉัน...” แก้วทำท่าลังเลแต่เมื่อสบสายตาของป็อปปี้เธอก็ส่ายหน้าน้อยก่อนจะตอบพร้อมเสียงสะอื้น “ยังค่ะ ฮึกๆ แก้วไม่กล้าบอกเค้าหรอกฮือ~~” แก้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่แคร์อะไรอีกแล้ว
“ผมว่าแก้วบอกมันน่าจะดีกว่านะครับ”
“ไม่ค่ะ! ฉันจะไม่มีวันบอกเค้าเป็นอันขาด!!” แก้วเอ่ยเสียงแข็ง
“ทำไมล่ะ คุณควรจะบอกมันเพราะมันเป็นพ่อของลูกคุณนะ...มันควรจะรับผิดชอบ”
“ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นแหละ!!”
“แล้วคุณต้องการอะไร...”
“ฉันแค่ต้องการ...อิสระ...” แก้วเอ่ยบอกทั้งน้ำตา
“แล้วแก้วจะบอกมันว่าอย่างไง ต่อไปแก้วก็ต้องท้องโตไปเรื่อยๆนะ” ป็อปปี้ยังคงถามต่อ
“มันต้องมีสักวิธีค่ะ...แก้วเชื่อ”
“งั้นเดี๋ยวฟางจะช่วยแก้วเอง” ฟางเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงขนมผลไม้ของบำรุงต่างๆ
“ฟาง!!” แก้วตกใจที่เห็นเพื่อนตนเองเดินเข้ามา เธอคงจะได้ยินหมดแล้วสินะ
“แกไม่ต้องห่วงฉันจะไม่บอกใคร...ฉันสัญญา” ฟางเดินมากอดแก้วเพื่อที่จะปลอบแต่กลับกลายเป็นว่าแก้วร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ผมก็สัญญาว่าผมจะไม่บอกใคร...ถ้าไม่จำเป็น” ป็อปปี้พูดประโยคหลังพูดเบาๆ
“แต่แกบอกฉันได้มั้ยว่าทำไมแกถึงไม่บอกเค้า...” ฟางผละออกมาจากแก้วแล้วถาม
“ฉันไม่อยากให้เค้ารู้...บอกตรงๆฉันกลัว...กลัวว่าเค้าจะทำร้ายฉันกับลูก แกดูอย่างวันนี้สิเค้ายังกล้าทำร้ายฉันได้เลย”
...ruktomokaew....
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อัพแล้วนะคะสำหรับเรื่องนี้ ไรต์เตอร์ขอบอกกอ่นเลยนะคะว่าอาจจะหายไปนานแต่ก็จะไม่ทิ้งฟิคทุกเรื่องนะคะ...สัญญาค่ะ 
**ป.ล.ตอนนี้ขอสักประมาณ 210 เมนต์นะคะพลีสสสสสสสสสสสส
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
