ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

         "ทำไมต้องมาเจอวิชานี้ช่วงบ่ายด้วยฟะเนี่ย" ฉันชักจะหัวเสียกับเรื่องนี้มากขึ้น เพราะไอ้วิชาบ้าๆนั่นทำเอาฉันถึงกับเคลิ้มหลับเป็นพักๆ จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ดันเป็นวิชาคณิตศาสตร์นี่นา บอกตามตรงเลยนะ ว่าฉันไม่ชอบวิชานี้เอามากๆ บวกนั่นลบนี่น่ารำคาญจะตายไป แถมไอ้วิชางี่เง่านี่ยังต้องเรียนติดต่อกันสองชั่วโมงอีก โอ๊ยยยจะเป็นลม 

         "นี่นาย ยังอยู่หรือป่าวเนี่ย" ฉันหันไปถามเจ้าคนจอมหยิ่งที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน ซึ่งตอนนี้มันกำลังฟุบหลับอยู่กับโต๊ะท่าทางสบายเชียว จริงๆแล้วฉันก็คิดจะทำแบบมันเหมือนกัน แต่ก็กลัวอาจารย์จะดุเอา มันก็แน่ล่ะ นักเรียนใหม่จะไปมีสิทธิเหมือนพวกนักเรียนเก่าได้ยังไง เชอะ โรงเรียนนี้โครตลำเอียงชะมัด จะว่าไปแล้ว พอเห็นหน้าหมอนี่ก็ดันคิดถึงพี่ชายตัวแสบขึ้นมาซะได้ ป่านนี้ คงจะนั่งกินhot dog สบายใจเฉิ่มอยู่ล่ะมั่ง อะอ้าวพูดถึงก็มาพอดี เสียงโทรศัพท์ที่ฉันเปิดระบบสั่นไว้ จู่ๆก็มีสายเข้ามา ฉันคิดว่าคงจะเป็นพี่ชายตัวป่วนของฉันแน่ จากนั้นฉันจึงคอยๆย่องออกจากห้องอย่างช้าๆ และตรงไปที่ม้านั่งหน้าโรงอาหารทันที

  "ว่าไงคุณกล้า โทรมามีเรื่องอะไรย่ะ" 

  "(นั่นยัยแก้วหรอ)" หมอนี่คิดจะกวนฉันหรือยังไงเนี่ย

  "แล้วนายคิดว่าใครล่ะห่ะ" 

  "(จริงหรอ เสียงเธอดูแปลกๆไปนะ คงจะไม่ลืมแปรงฟันตอนเช้าอีกใช่ไหม)"

  "อะไรของนายเนี่ย นี่ ถ้าคิดจะโทรมากวนประสาทฉัน งั้นฉันวางแล้วนะ"

  "(เดี๋ยว คือว่า ตอนนี้ฉันอยู่สนามบินน่ะ ช่วยมารับทีสิ)"

  "ว่าไงนะ ตอนนี้นายอยู่สนามบินเหรอ ที่ไหนล่ะ" 

  "(อืม...)"

  "แล้วจะต้องให้ฉันไปรับเนี่ยนะ"

  "(อืม...)"

  "นี่ ไอ้คุนพี่กล้า ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ไม่ว่างที่จะไปรับนายหรอกนะ แล้วทำไมนายไม่โทรไปบอกพ่อเองล่ะฟะ"

  "(อืม...)"

  "อืมอะไรของนาย พูดเป็นคำเดียวหรือไงย่ะ"

  "(รีบๆมารับล่ะ)" ตุ๊ดๆๆๆๆ...  

  "เฮ้ยฉันยังคุยไม่จบเลย อย่าเพิ่งวางสิวะ ไอ้คุณพี่กล้า ไอ้กล้าาาา" 

  "มีอะไรหรอยัยแก้ว เอะอะซะดังเชียว" ยัยฟางที่เหมือนจะเดินผ่านมาพอดีก็ถามฉันถึงสายเมื่อสักครู่

  "ก็ไอ้กล้านะดิ มันบอกว่าอยู่สนามบิน แล้วยังจะให้ฉันไปรับมันอีก"

  "เอ๊ะ พี่กล้ากลับมาแล้วเหรอ"

  "อืม ทำไมไอ้บ้านั่นต้องกลับมาตอนนี้ด้วยฟะเนี่ย" 

  "ใจเย็นหน่อยสิยัยแก้ว ไม่เห็นต้องโมโหเลยนี่นา" ยัยฟางปลอบฉัน

  "ก็ำไอ้บ้านั่นมันฟังภาษาคนออกซะที่ไหนเล่า" ฉันโวยวายเสียงดัง

  "เอาน่า ยังไงเขาก็คือพี่ชายของเธอนะ"

  "แค่เกิดก่อนหนึ่งนาที ฉันไม่นับว่าเป็นพี่หรอก จริงดิ เธออยากเห็นหน้ามันนี่นา งั้นเธอก็ไปรับมันแทนฉันดิ" 

  "จริงๆฉันก็อยากเห็นเธอในเวอร์ชั่นผู้ชายเหมือนกัน แต่ปุ๊บปับจะให้ไปหาพี่เขาโดยพละการเนี่ยนะ ไม่ไหวหรอกยัยแก้ว" ยัยฟางเหมือนจะเขินมาก

  "ไม่อยากเห็นหน้ามันเลยจริงจริ๊ง" 

  "ทำไมเธอถึงไม่อยากเจอหน้าพี่เค้าล่ะ" 

  "ก็ไม่ชอบขี้หน้ามันนี่นา" 

  "ทำแบบนี้ได้ไง เขาเป็นแฝดของเธอนะ งั้นก็เท่ากับเธอเกลียดขี้หน้าตัวเองน่ะสิ" ยัยฟางทำหน้างง

  "มันไม่ใช่อย่างนั้น ที่ฉันเกลียดก็คือ ไอ้คุณพี่กล้ามันชอบทำหน้าบึ้งตลอดเวลาน่ะสิ หน้ามันน่ะยังกะคนเป็นไข้ ฉันเลยไม่อยากเห็นยังไงล่ะ แถมหน้าตาฉันกับมันยังเหมือนกันเปี้ยบอีก ถ้าเกิดใครมาเห็นเข้า มันก็เ่ท่ากับดูถูกหน้าของฉันด้วยน่ะสิ" 

  "เธอก็คิดมาก" 

  "เชอะ ตกลงเธอจะไปรับมันรึป่าวเนี่ย"

  "ฉันคงไปไม่ไหวอ่ะยัยแก้ว"

   "ทีแบบนี้ทำเป็นไม่ไหว ก็ได้ๆ ฉันไปรับมันเองก็ได้ แล้วเธอล่ะจะไปด้วยกันไหม" 

  "พอดีฉันมีเรียนน่ะ คงไปไม่ได้หรอก เสียดายจัง" 

  "เชอะ ไปคนเดียวก็ได้" 

  "รีบไปรีบกลับล่ะยัยแก้ว" ดู๊ดู ดูคุณเธอสิ ทำหน้าอย่างกะได้รางวัล เดี๋ยวถ้าได้เจอตัวจริงล่ะเอ้ยยย 

       ตอนนี้ผมกำลังเคลิ้มหลับได้ที่ แต่ด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวของอาจารย์ทำเอาผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ 

  "แย่ล่ะสิจะบ่ายสองแล้วนี่นา" ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะนึกถึงเรื่องที่พี่สาวฝากเอาไว้ มันเป็นกระเป๋าที่พี่สาวลืมไว้ที่สนามบิน เลยเดือดร้อนถึงผมที่จะต้องไปเอามัน ทำไมพี่สาวเราถึงใจร้ายแบบนี้ด้วยนะ จากนั้นไม่นานผมก็รีบแจ้นออกจากห้องไปทันที ก่อนจะออกโรงเรียนและขึ้นแท๊กซี่ไปสนามบิน

    ทันทีที่มาถึง ผมก็ตรงเข้าไปถามพนักงานที่อยู่ด้านหน้า จากนั้นเขาก็ชี้ไปทางขวา ซึ่งมันเป็นห้องเก็บของที่เหมือนจะสร้างขึ้นมาสำหรับเก็บของๆลูกค้าที่ลืมเอาไว้ ผมเดินไปอย่างมั่นใจ แต่ทันใดนั้นเอง ผมก็ดันไปชนกับผู้ชายคนนึงท่าทางคุ้นๆ เขาใส่หมวกปิดบังใบหน้าแต่ก็ยังเห็นหน้าของเขาแบบลางๆ เขาใส่เสื้อแจ๊คเก็ตสีดำท่าทางคงจะเท่น่าดู แต่พอมาดูอีกที ไอ้นี่มันคือยัยตัวแสบที่นั่งข้างๆผมนี่หว่า

  "โดดเรียนมาเที่ยวแบบนี้ระวังพ่อแม่เธอจะด่าเอานะ" 

  "....." เธอไม่ตอบได้แต่จ้องผมด้วยสีหน้าเซงๆยังไงก็ไม่รู้

  "นี่เธอ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง แล้วเอาชุดอะไรมาใส่เนี่ย เป็นผู้หญิงแท้ๆ" 

  "ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จักนาย" ยัยบ้านั่นทำเอาผมงง ตอนเจอกันครั้งแรก ดูเธอวี้ดๆว้าดๆยังกะนกหวีด แต่ตอนนี้กลับเงียบขรึมแถมยังทำเย็นชาใส่อีก ยัยนี่มีสองบุคลิกหรือยังไงนะ ยัยนั่นพูดจบก็เดินหนีไปสร้างความงุนงงปนสงสัยต่อผมไม่น้อย แต่ก็ชั่งเถอะครับ เพราะผมยังมีงานต้องทำอยู่นี่

    ฉันมารอไอ้บ้านั่นนานแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นหัวมันเลยสักนิด แถมคนก็เยอะอีก จะหลงทางหรือป่าวนะไอ้กล้า 

   ผ่านไปไม่นาน ผู้ชายใส่หมวก พร้อมเสื้อแจ๊กเก็ตสีดำก็เดินตรงมาที่ฉัน ซึ่งฉันรู้ได้เลยว่าผู้ชายที่กำลังเดินมานั้น มันจะต้องเป็นไอ้คุณพี่กล้าแน่ๆ เพราะมีมันคนเดียวที่ชอบเอาอะไรต่อมิอะไรมาปิดหน้าของมันเสมอ สงสัยคงจะอายที่หน้าเหมือนผู้หญิง

  "ไงกล้าที่อเมริกาสบายดีป่าว" ฉันถามมันทันที แต่พอมันเงยหน้ามาที่ฉัน ก็รู้สึกได้เลยว่ามันกำลังหงุดหงิด เพราะอะไรกันนะถึงทำให้มันอารมณ์เสียมากขนาดนี้

  "เฮ้ยกล้าโดนใครยั่วมาหรือไง ควันจะออกหูแล้วนั่น" 

  "เมื่อกี้เจอผู้ชายคนนึงน่ะ หมอนั่นบอกว่า ทำไมฉันถึงต้องใส่ชุดผู้ชาย คิดแล้วมันน่านัก" ถ้าจะเป็นจริงแหะ พี่ชายตัวป่วนของฉันน่ะ เวลาใครมาทักว่าเป็นฉันทีไร เป็นต้องเคืองทุกที

  "หวังว่านายคงไม่ทำร้ายเขาหรอกนะ" หมอนั่นไม่พูด แต่กลับสะพายกระเป๋าเดินผ่านฉันไปเฉยเลย ไอ้บ้านี่นิสัยยังกะเจ้านั่นไม่มีผิด กลับไปต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว

      จบไปอีกหนึ่งตอนแล้วนะครับ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะครับผม