My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม

     เมื่อเช้าแก้วมาส่งฉันที่บ้านและแวะส่งเฟย์ที่โรงเรียน แต่พอฉันมาถึงบ้านก็รู้สึกว่าบ้านเงียบแม่บ้านก็ไม่เห็นไปไหนกันหมด คุณป๊อปปี้คงยังไม่ตื่นส่วนคุณแต๊งกิ้วก็อยู่โรงเรียนเพราะตอนฉันไปส่งเฟย์ก็เห็นคุณแต๊งกิ้ว ออกไปเดินเล่นที่สวนดีกว่าแล้วฉันก็เดินมานั่งที่สวนตรงม้าหินอ่อน

โป๊ก

"โอ๊ย!"รู้สึกเหมือนโดนอะไรปาใส่หัวเหมือนก้อนหินเลยแฮะเจ็บชะมัด แล้วฉันก็มองซ้าย ขวาแล้วสายตาก็พลันไปเห็นคุณป๊อปปี้ยืนถือก้อนหินอยู่ ฉันพอรู้แล้วว่าใครปาก้อนหินใส่ฉันแต่ฉันก็ไม่พูดอะไรนอกจากลุกออกจากม้าหินอ่อนและกำลังจะเดินกลับเรือนเล็กแต่คุณป๊อปปี้ก็มาขวางไว้

"จะไปไหน"เขาถาม

"กลับเรือนเล็กค่ะ"ฉันบอก

"หึ สบายดีนี่เมื่อคืนไม่กลับบ้านพอกลับมาก็มานั่งที่สวนแล้วก็กำลังจะไปนอน"

"ก็ฉันจะไปให้พ้นสายตาคุณป๊อปปี้ไงคะ"ฉันตอบ

"ถ้าจะไปให้พ้นสายตาฉันจริงๆเธอก็ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ"เขาบอก

"...."แต่ฉันไม่ตอบอะไรนอกจากก้มหน้าและกำลังจะเดินเลี่ยงไปแต่คุณป๊อปปี้ก็มาขวางไว้อีก

"ฉันให้พวกแม่บ้านหยุดงานหนึ่งอาทิตย์"มิน่าล่ะฉันไม่เห็นแม่บ้านซักคน"สวนก็ยังไม่ได้จัด"

"ค่ะ"

"จัดสวนด้วย"คุณป๊อปปี้บอก

"คะ?"ฉันขานเสียงอย่างสงสัย

"เธอต้องจัดสวน"เขาไขข้อข้องใจให้ฉัน

"คนเดียวเหรอคะ"

"ก็ใช่สิ เธอจะให้ฉันทำเหรอ"เขาย้อนถาม

"ค่ะ"

"เธอจะให้ฉันทำเหรอ"เขาถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

"ไม่ค่ะ ฉันทำเอง"ฉันรีบตอบ

"อืมดี งั้นเริ่มทำซะ"

"ค่ะ"แล้วคุณป๊อปปี้ก็เดินขึ้นเรือนใหญ่ไป

1 ชั่วโมงผ่านไป

     ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วแดดจ้าจังเลยฉันเริ่มหน้ามืดแล้วนะเนี่ยจัดสวนยังไม่ถึงครึ่งเลย เดี๋ยวต้องเอากระถางต้นไม้วางบนชั้นอีก

อึบบบบ

     แล้วฉันก็เขย่งปลายเท้าพยามที่จะวางกระถางต้นไม้ไว้บนชั้นแต่พอเงยหน้าขึ้นกลับวูบขึ้นมาดื้อๆ ฉันเซไปมาทำให้กระต้นไม้ที่ถือไว้เหนือหัวหลุดมือ

เพล้งงงงงง

"โอ๊ยยยย!!!"ฉันร้องลั่นเมื่อกระถางต้นไม้ตกแตกใส่หัว เจ็บ

ติ้ง

ละ...เลือด นี่หัวฉันแตกเลือดไหลเยอะขนาดนี้เลยเหรอ

ฟึ่บ

     และพอฉันเห็นเลือดก็ล้มลงไปนั่งกับพื้น

"นี่! เธอเสียงอะ...เฮ้ยO_O"คุณป๊อปปี้เข้ามาก็ตกใจที่เห็นฉันนั่งพับเพียบเลือดไหลยาวเป็นทางออกจากหัว"นะ...นี่เธอเป็นไงบ้าง"คุณป๊อปปี้มานั่งยองๆถามด้วยสีหน้าตกใจ

"ฉะ...ฉันไม่เป็นอะไร...มากหรอกค่ะ"ฉันเค้นเสียงตอบเพราะเหมือนไม่มีแรง

"ไม่มากได้ไงเลือดไหลเป็นทางขนาดนี้ ปะไปหาหมอ"เขาพยุงฉันขึ้นแต่พอฉันยืนได้ไม่เท่าไหร่ฉันก็เซเหมือนจะล้ม คุณป๊อปปี้เลยอุ้มฉันไว้แนบอก

"ฟาง เธออย่าเป็นอะไรนะ"คุณป๊อปปี้เรียกชื่อฉันเหมือนฝันเลย แต่ฉันไม่ไหวแล้วเหมือนจะหลับเลย เจ็บหัวมากๆ

"ฟางๆๆๆๆ"คุณป๊อปปี้เรียกแต่ฉันไม่ไหวแล้ว"ฟางๆๆๆ ฟางเธออย่าเป็นอะไรนะ ฉันขอโทษ"

คุณป๊อปปี้พูดอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย

"ฟางๆๆๆ"

แล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย....

เม้นๆ มากันนะคะเอาใจช่วยฟางกัน