Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่12
เนื้อหาในตอนนี้อาจมีความไม่เหมาะสม กรุณาอ่านโดยใช้วิญจารญาณนะจ้ะ
(ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใด นอกจากแต่งเพื่อความฟิน)
แก้วทรงสูงบรรจุน้ำสีอำพันไว้ถูกยกขึ้นดื่มซ้ำๆ ส่งผลให้ใบหน้าแสนหวานแดงก่ำ
เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เธอไม่ค่อยจะแตะต้อง แต่ครั้งนี้ไม่รู้ทำไมเธอถึงเลือกที่จะใช้มันเพื่อลืม
ความเจ็บปวดทุกอย่าง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อน้ำตายังคงไหลรินลงมาอย่างช้าๆจากดวงตาคู่
โศกและขอบตาบวมช้ำ มือเล็กกำแก้วไว้แน่น นึกโทษโชคชะตาที่ลำเอียงให้พิมประภาได้ดีกว่าเธอ
ไปเสียทุกอย่าง ถ้าไม่มีมันสักคน ชีวิตของเธอก็คงดีกว่านี้ อยากจะให้ผู้หญิงคนนั้นตายจากไปเร็วๆ
ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ทุกอย่างที่เธอเคยเฝ้าฝันหาจะได้เป็นจริงเสียที...แต่เมื่อไหร่ล่ะ
“หึ มีอย่างที่ไหนกัน เป็นผู้หญิงแต่กลับมากินเหล้าแบบนี้น่ะนะ”
ธนันต์ธรญ์หันไปมองทางต้นเสียงที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร สภาพเธอคงน่าสมเพชมาก
สินะ ก็สมควรแล้วนี่ เธอไม่ใช่คนที่มีความสุขกับความรักที่สมหวังอย่างเขานี่ จะให้ยิ้มหน้าระรื่นได้
อย่างไร
“ยังเห็นฉันเป็นผู้หญิงอยู่อีกหรือคะ รู้อะไรไหม ไม่มีผู้หญิงที่ไหนหน้าด้านแบบฉันอีก
แล้ว หึ แสดงว่าฉันเป็นกรณีพิเศษ ฉันหน้าด้านมาก จะไม่ยอมหย่าให้คุณเด็ดขาด”
“ผมจะฟ้องหย่า เรื่องราวมันจะได้จบเสียที”
“...ฮึก ฉันทำอะไรผิดนักหนาคุณถึงได้ใจร้ายกับฉันถึงขนาดนี้ แค่รักฉันมันยากมากนัก
หรือไง หรือฉันต้องเป็นแบบไหน แบบพิมประภาใช่ไหม คุณถึงจะรัก”
ภาณุส่ายหน้าให้กับภรรยาสาวที่เริ่มเมามายจนพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว เขาเตรียมจะลุกขึ้น
เพื่อกลับไปยังห้องนอน ที่เขาลงมา ก็เพื่อมาดูให้แน่ใจว่าคนตัวเล็กไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ได้ตั้งใจ
จะมาทะเลาะกับเธอ
“จะไปไหน จะกลับไปหามันใช่ไหม”
หญิงสาวร้องไห้ราวกับคนขาดสติ สายตาโศกที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตามองร่างสูง
ใหญ่ของสามีหนุ่มอย่างเจ็บปวด เขายังคงชัดเจนในทุกความรู้สึกของเธอ เธอจำได้ว่ารอยยิ้มของ
เขาน่าหลงใหลเพียงใด น้ำเสียงนุ่มทุ้มของเขาน่าฟังแค่ไหน หรือแม้กระทั่งสายตาของเขามองเธอ
อย่างไร
“แต่พิมเป็นน้องของคุณนะ! ให้เกียรติเธอหน่อย”
ภาณุเอ่ยขัดขึ้น
“มันไม่ใช่น้องของฉัน ฉันไม่เคยมีน้อง”
“ฟาง!”
“คุณคงเห็นว่าพิมประภามีเกียรติคนเดียวสินะ แล้วฉันล่ะ คุณเคยให้เกียรติฉันในฐานะ
เมียบ้างหรือเปล่า”
“คุณเองต่างหากที่ทำให้เกียรติและศักดิ์ศรีของคุณลดลง พิมมีเกียรติสำหรับผมเสมอ
เพราะผมระ...”
ริมฝีปากอิ่มปิดลงบนริมฝีปากหยักลึกของชายหนุ่มเฉกเช่นทุกครั้งที่ภาณุจะเอ่ยว่ารักผู้
หญิงอีกคน หญิงสาวจูบสามีหนุ่มทั้งน้ำตา วงแขนเรียวเสลาโอบกอดรอบลำคอแกร่งและค่อยๆโน้ม
สามีหนุ่มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มือเล็กค่อยๆลดลงมาแกะกระดุมชุดนอนของภายหนุ่มออกทีละเม็ดที
ละเม็ด ก่อนจะปลดมันออกจากร่างกายแกร่งกำยำในที่สุด ริมฝีปากเล็กน่าจูบถอนจุมพิตจากสามี
หนุ่มด้วยใบหน้าแดงก่ำ หญิงสาวตีตราทับรอยแดงเดิมๆที่เธอเป็นคนสร้างไว้ ก่อนจะจูบเรื่อยลงมา
จนถึงยอดอกสีน้ำตาลเข้มของสามีหนุ่ม ริมฝีปากเล็กขบเม้มดูดดึงจนชายหนุ่มครางออกมาอย่าง
พอใจ ใบหน้าแสนหวานแดงซ่านเมื่อชุดเดรสตัวสวยถูกรูดต่ำลงมาจนหลุดจากไหล่กลมกลึงไปกอง
อยู่ที่พื้น มือหนาเคล้นคลึงอกอวบภายใต้กรวยผ้าสีเข้มอย่างหนักหน่วงจนคนอ่อนหัดครางยาวอย่าง
ทรมานในรสสวาทที่ไม่ได้พบเจอมานาน
“ว้าย!”
หญิงสาวร้องอย่างตกใจ เมื่อร่างเล็กแต่อวบอัดถูกยกขึ้นวางบนโต๊ะอาหาร พร้อมกับร่าง
แกร่งที่แทรกตัวระหว่างขาเรียวทั้งสองของคนตัวเล็ก ริมฝีปากสีเข้มก้มลงครอบครองยอดอกผ่าน
อาภรณ์ชิ้นน้อยอย่างรุนแรงจนเจ้าของร่างถึงกับสะท้านอาย มือเล็กลูบกลุ่มผมดำสนิทที่ถูกตัดสั้น
เข้ารูปของขายหนุ่มอย่างหลงใหล ไม่กล้าแม้แต่จะจับต้องแรงๆกลัวว่าเขาจะระคายผิว เสียงหวาน
ครางยาวอีกครั้งเมื่ออาภรณ์ตัวน้อยถูกปลดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ แต่ริมฝีปากหยักลึกเข้า
แทนที่ ลิ้นร้อนเปียกชื้นตวัดปาดเลียยอดอกสีอ่อนหวานอย่างละมุนละไม ร่างเล็กสั่นสะท้านเมื่อเขา
เคลื่อนมือผ่านหน้าท้องแบนราบลง นิ้วเรียวแตะขอบกางเกงขาสั้นตัวเล็ก รูดออกจากขาเล็กเรียวที
เดียว เสียงหวานพึมพำเรียกชื่อสามีหนุ่ม เมื่อเขาจูบจากอกอวบแน่นหนั่นผ่านไปยังหน้าท้องแบนรา
และหยุดลงที่อาภรณ์ตัวจิ๋วซึ่งปิดบังความงามแห่งอิสตรีไว้
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อชั้นในตัวจ้อยถูกเกี่ยวลงไปตามเรียวขาเล็ก และเธอก็ยิ่งตกใจ
เมื่อขาเรียวทั้งสองข้างถูกสามีหนุ่มยกขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะก่อนเขาจะแยกมันออกจากกันโดยที่เธอ
ไม่ขัดขืนใดๆ
สายตาหวานยังคงจ้องมองสามีหนุ่มว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป และเธอก็ไม่มีโอกาสอีก
ต่อไป เมื่อริมฝีปากสีเข้มก้มลงจูบเธออย่างดูดดื่ม หัวใจดวงน้อยลิงโลดเมื่อได้รับจูบแสนหวานจาก
ชายคนที่รัก มันเป็นจูบที่ได้มาโดยที่เธอไม่ต้องร้องร้องขอ และมันจะอยู่ในความทรงจำของเธอ
ตลอดไป...
นิ้วเรียวกรีดเบาไปตามกลีบดอกกุหลาบสีหวานที่มีน้ำหวานออกมาหล่อเลี้ยงจนชุ่มฉ่ำ
เสียงหวานครางประท้วงเบาๆในลำคอ พร้อมกับร่างเล็กที่สะดุ้งเฮือกทำให้ภาณุขมวดคิ้วมุ่น หากแต่
ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าอารมณ์ปรารถนาที่พุ่งขึ้นสูงจนห้ามไม่อยู่ นิ้วเรียวถูกส่งเข้าไปในกายสาว
อย่างอ่อนโยน ความคับแน่นทำให้ภาณุผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง อยากจะส่งตัวตน
เข้าไปสำรวจภรรยาสาวเสียตั้งแต่ตอนนี้ หากแต่ในสภาวะแบบนี้เขาควรอ่อนโยนกับธนันต์ธรญ์ให้
มากที่สุด อย่างน้อยนี่ก็เป็นการชดเชยการกระทำเลวระยำที่เขาทำไว้กับเธอเมื่อสองปีก่อน เขาถอน
จูบออกจากเรียวปากอิ่มที่เห่อช้ำเนื่องจากอารมณ์รักและความหวานของมันทำให้เขาไม่อยากที่จะ
ถอนจูบหวานล้ำนี้ออกเลยแม้แต่น้อย
“พี่ป๊อป เจ็บ...”
ภาณุก้มลงสบดวงตาหวานที่มองเขาอย่างไร้เดียงสา นั่นยิ่งทำให้เขายิ่งอยากจะครอบ
ครองร่างนุ่มนิ่มนี้เร็วๆ หากแต่จิตใต้สำนึกยับยั้งชายหนุ่มไว้ได้ทัน เขาค่อยๆส่งนิ้วเรียวเข้าสำรวจกาย
สาวช้าๆเพื่อเตรียมความพร้อมให้คนตัวเล็ก
“กรี๊ด!!!!”
หญิงสาวกรีดร้องเมื่อพบพานความสุขสมครั้งแรกในชีวิตสาว ใบหน้าหวานละมุนละไม
แดงก่ำไปจนถึงลำคอ ดวงตากลมโตหลับตาพรอ้ม ในสมองที่ขาวโพลนเธอเห็นดวงดาวนับร้อยดวง
“พี่ป๊อป อย่า!”
ภาณุเมินเสียงแหบพร่าทว่าหวานจับใจในความรู้สึก เขาย่อตัวลงแทรกระหว่างขาเรียว
เล็ก ก่อนจะแตะปลายลิ้นที่ใจกลางความเป็นสาว กวาดต้อนน้ำหวานทุกหยาดหยดเข้าสู่อุ้งปาก
ก่อนจะสะกิดเกสรสีสดเพื่อกระตุ้นเธออีกหนอันที่จริงเขาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน แต่ไม่รู้
ทำไมกับร่างนุ่มนิ่มนี้เขาถึงอยากจะทำให้เธอ อยากจะสัมผัสเธอแบบคนรัก...คนรักงั้นหรือ!
ธนันต์ธรญ์มองกลุ่มผมสีดำสนิทของสามีกลุ่มที่ก้มๆเงยๆระหว่างสองขาเรียวของเธอ
ร่างกายก็เอาแต่สั่นระริกเมื่อเขาสร้างความวาบหวามด้วยสัมผัสแปลกใหม่ ก่อนจะเบี่ยงหลบเป็น
พัลวันเมื่อเห็นว่าสามีหนุ่มลุกพรวด ก่อนจะจัดการเปลื้องเสื้อผ้าที่เหลือของเขา
ภาณุยกขาเรียวขึ้นตั้งฉากกับโต๊ะอาหาร ก่อนจะจ่อกายแกร่งที่ร้อนระอุไปที่ทางรักที่ชุ่ม
ฉ่ำของหญิงสาว ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าแสนหวานที่แดงก่ำของภรรยาสาว ก่อนจะค่อยๆส่งกาย
แกร่งเข้าไปในความคับแน่นของภรรยา ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกก่อนดวงตาคู่หวานจะจ้องมองชายหนุ่ม
ด้วยความรู้สึกหลากหลาย มือเล็กโอบกอดร่างแกร่งของภาณุไว้แน่น ดวงตาคู่ที่เคยสั่นระริกหลับลง
คิ้วเรียวค่อยๆขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อความเจ็บใจกลางร่างกายเพิ่มมากขึ้นทุกที
“ทนหน่อยนะคนดี แล้วมันจะดีเอง”
วินาทีนั้นราวกับโลกหยุดหมุน น้ำเสียงอ่อนโยนน่าฟังเอ่ยปลอบโยนเธอ ภาณุจูบเบาๆที่
หัวคิ้วเรียวของภรรยาสาว มือหนาลูบผมนุ่มอย่างอ่อนโยน จนทำให้น้ำตาของหญิงสาวพาลไหลลง
มาเสียดื้อๆ ไม่ได้ไหลเพราะเจ็บหรือเสียใจ แต่ทั้งหมดนี้เพราะความอ่อนโยนนั้น อ้อมกอดนั้น น้ำ
เสียงนั้นที่เธอเฝ้าฝันหามาตลอด
“ฟางจะจดจำมันไว้ตลอดชีวิต พี่ป๊อปจะเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฟางจะรัก”
NC ร้อนแรง อิอิ เอามาฝากแก้ขัด แต่ปนเศร้า แอบสะใจเห็นทุกคนบอกว่าเศร้าน้ำตาเล็ด
ตรงใจมากกกกกกก ไม่ผิดหวังที่ตั้งใจแต่ง หลังจากนี้พ่ป๊อปจะเลวกว่านี้อีกนะ ขอบอก
ขอเม้น+โหวตเป็นกำลังใจน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
