Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

ตอนที่22

               

 

               ลำแขนแกร่งโอบรอบเอวคอดเล็กของภรรยาสาวก่อนจะดึงเข้าหาตัว จมูกโด่งก้มลงสูด

ดมความหอมละมุนจากซอกคอขาว กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆปลุกอารมณ์ปรารถนากระพือลุกโหมแรง

ยิ่งกว่าไฟ มือใหญ่ดึงเอวบางให้แนบชิดไปตลอดทั้งส่วนหน้าของร่างกายกำยำ

 

               “ใครมาส่งคุณ”

              

                “ใครคะ”

              

                “อย่ามาทำไขสือ ก็ไอ้หน้าอ่อนนั่นไง”

              

                “อ๋อรุ่นพี่ที่มหาลัยค่ะ เราบังเอิญเจอกัน”

               ภาณุลูบไล้ไปตามลำแขนเรียวเสลาเพื่อปลอบโยนคนตัวเล็กที่ตัวสั่นงันงก เขารู้ว่าเธอ

ยังไม่ประสีประสากับเรื่องพรรค์นี้มากนัก หลังจากที่ได้ลิ้มลองเธอมาแล้วสองครั้งสองครา และครั้งนี้

ก็เป็นเขาเองที่อดใจไม่ไหว แค่เห็นเรือนร่างระหงและใบหน้าอ่อนใสของเธอก็ทำให้เขาแทบคลั่ง

บวกกับความรู้สึกแปลกๆที่เมื่อเห็นผู้ชายคนอื่นมาวอแวกับภรรยาสาว และเขาคงจะโง่มากหากไม่ลิ้ม

ลองความหวานจากภรรยาสาวอีกหน

 

               หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก เมื่อได้รับสัมผัสอ่อนโยนจากชาย

คนรัก ริมฝีปากบางเฉียบของสามีหนุ่มเฝ้าจูบอย่างหวานละมุน จูบที่จะติดตราตรึงใจของเธอไปอีก

นานแสนนาน  เธอสะดุ้งน้อยๆเมื่อความเย็นเข้าปะทะผิวกาย เธอรู้สึกได้ว่าเธอถูกเปลื้องผ้าไป

เรียบร้อยแล้ว แม้ความเย็นของเครื่องปรับอากาศก็ไม่มีอิทธิพลมากนักเมื่อเทียบกับความอบอุ่นที่แผ่

ซ่านออกมาจากร่างกายกำยำของภาณุ เธอก้มหน้าลงน้อยๆเมื่อเขาหมุนตัวเธอให้มาเผชิญหน้า แล้ว

ก็ต้องอายยิ่งกว่าเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังยืนเปลือยต่อหนาของเขา

 

               มือหนาฟ้อนเฟ้นอกอวบของคนตัวเล็กอย่างหลงใหลกับความนุ่มหยุ่นของมัน มืออีก

ข้างก็ไม่ปล่อยว่างเว้น เขายังคงนวดคลึงสะโพกผายของภรรยาสาวเพื่อเพิ่มความซาบซ่าน ริมฝีปาก

บางเฉียบขบเม้มดูดดึงเพื่อสร้างรอยตีตราตามลำคอขาวและอกอวบ จนเสียงครางหวานๆเล็ดลอด

ออกมาจากริมฝีปากอิ่ม

 

               “พี่ป๊อป...”

 

               ธนันต์ธรญ์ครางละเมอ หลงเมามัวไปกับสัมผัสอ่อนหวานจนสติสัมปชัญญะเลื่อนลอย

เธอรู้สึกถึงความเสียวซ่านหวานแหลมที่ทิ่มแทงไปทั่วทุกอณูของร่างกาย มือเล็กลูบไล้แผงอกล่ำที่

เปลือยเปล่าโดยที่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเขย่งปลายเท้าเพื่อ

จูบแก้มสากไรเคราของสามีหนุ่มอย่างรักใคร่ และก็รู้สึกถึงอ้อมแขนแกร่งที่ช้อนร่างของเธอขึ้นและ

วางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

 

               “อ๊ะ”

 

               เสียงหวานครางประท้วงเมื่อรู้สึกถึงความร้อนผ่าวของสามีหนุ่มที่คับแน่นจนเธอรู้สึก

อึดอัดไปหมด มือเล็กดันไหล่หนาเพื่อเป็นการบอกให้เขาอย่าเพิ่งใจร้อน

 

               “เจ็บรึเปล่าครับ”

 

               หัวใจดวงน้อยอ่อนยวบ หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่เจือมาในน้ำเสียงนุ่มทุ้ม มือ

เล็กลูบใบหน้าหล่อคมก่อนจะโน้มคอภาณุลงมาเพื่อประทับจูบแสนหวาน ร่างของเธอสั่นสะท้านเมื่อ

เขาเริ่มขยับตัว จังหวะรักเต็มไปด้วยความนุ่มนวลและอ่อนหวาน ต่างคนต่างเรียกร้องหากัน นานเท่า

นานกว่าเพลงรักจะดำเนินมาถึงตัวโน๊ตตัวสุดท้ายในตอนรุ่งสาง...

 

 

               ร่างเล็กขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดแสนอบอุ่นที่โอบกอดเธอไว้ตลอดทั้งคืน เสียงเม็ดฝน

กระทบชายคาเบาๆ บรรยากาศเย็นฉ่ำและฟ้าที่มืดครึ้มไม่ได้ทำให้ผู้ที่หลับใหลไปได้ไม่นานอยากจะ

ตื่นขึ้นมา...

 

               ภาณุก้มลงมองใบหน้าหวานละมุนของธนันต์ธรญ์ก่อนจะเผยรอยยิ้มบางๆ ผมนุ่ม

ยุ่งเหยิงกระจายไปทั่วอกแกร่งของเขาและแขนของเขาที่เจ้าตัวใช้หนุนต่างหมอน เขาดึงผ้าห่มคลุม

ร่างของคนตัวเล็กไว้เพราะบรรยากาศตอนนี้เรียกว่าหนาวเลยก็ได้ แม้เวลาจะล่วงเลยเข้าสู่เที่ยงวัน

ไปแล้ว แต่ฝนที่ตกทั้งคืนจนถึงตอนนี้ทำให้ใครต่อใครขี้เซา รวมถึงร่างแน่งน้อยนี้ด้วย

 

               นิ้วแกร่งไล้ไปตามริมฝีปากอิ่มที่บวมเจ่อ ปัดปรอยผมที่ปรกใบหน้าแสนหวานออกให้

พ้นจากใบหน้าสวยหวาน คนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ช่างต่างจากหญิงสาวอีกคนที่

คอยแผลงฤทธิ์ร้ายไปทั่วเหลือเกิน เธอดูอ่อนหวาน อ่อนโยน ภายใต้ใบหน้าสวยหวาน หากแต่นิสัย

ใจคอแล้วมันช่างต่างจากใบหน้าของเธอโดยสิ้นเชิง...

 

               ภาณุเฝ้ามองใบหน้าแสนหวานของภรรยาสาวอยู่นาน กว่าจะหลับตาลงอีกครั้งเพราะ

ความเหนื่อยล้าและเกียจคร้าน นานหลายชั่วโมงกว่าทั้งสองร่างที่นอนกอดก่ายกันจะตื่นจากห้วง

นิทรา

 

               แสงแดดอ่อนๆส่องพาดร่างของหนุ่มสาว ความอบอุ่นของมันเรียกร่างเล็กให้ตื่นจากห้วง

นิทราเช่นเดียวกับร่างสูงของภาณุ

 

               ธนันต์ธรญ์ขยับศีรษะจากแขนแข็งแกร่งของสามีหนุ่ม มือเล็กลูบแขนแกร่งที่ถูกเธอ

นอนทับเป็นเวลานอนไป-มาอย่างแผ่วเบา มือเล็กนวดคลึงคลายความเมื่อยขบให้สามีหนุ่ม โดยที่

หญิงสาวไม่รู้ว่ายังมีสายตาของเจ้าของแขนล่ำคอยเฝ้ามองทุกกิริยาของเธอ

 

               “ตรงนี้ด้วย”

 

               ภาณุพูดก่อนจะอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นร่างเล็กสะดุ้งโหยง ธนันต์ธรญ์ผุดลุกขึ้น ใบหน้า

แสนหวานแสดงความตกใจอย่างเปิดเผย ใบหน้าสวยหวานซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เขา

เลื่อนสายตาจากดวงหน้าหวานไปยังลำคอขาวผ่องที่มีรอยตีตราของเขาเรื่อยลงมาจนถึงหน้าอกอวบ

ที่ถูกเปิดเปลือยเนื่องจากผ้านวมผืนหนาร่นลงไปกองอยู่บนเอวบางของเจ้าตัว

 

               “พี่ป๊อป!”เขาหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นเธอดึงผ้านวมขึ้นปิดบังอกอิ่มด้วยใบหน้าแสนหวานที่

แดงก่ำไปจนถึงลำคอขาวผ่องที่ตอนนี้ซับสีเลือดจนทั้งตัวจนแดงเถือกไปหมด ไม่นึกเลยว่าหญิงสาว

จะเขินอายได้น่ารักถึงเพียงนี้

 

               “อายอะไรฮึ ไปอาบน้ำสิ ตอนนี้...”เขาหันไปมองนาฬิกาข้างฝาที่บอกเวลาบ่ายสอง

โมงแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะขี้เซาได้ถึงขนาดนี้

 

               “ฟางอาบได้ที่ไหนกัน พี่ เอ่อ คุณไปอาบน้ำเถอะค่ะ”

 

               “อืม”เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่ตกอยู่บนพื้นมาพันรอบเอวไว้หลวมๆและ

เดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

               ธนันต์ธรญ์มองตามแผ่นหลังกว้างของสามีหนุ่มด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข นี่สินะ

คือเช้าวันใหม่ที่เธอต้องการ เช้าที่มีแต่ความสุขความหอมหวาน และความรักที่อบอวลไป

เต็มห้อง...ความรัก

 

จะเป็นความรักไปได้อย่างไร การที่เธอรักเขาข้างเดียว มันไม่ได้เรียกว่าความรัก...

 

 

 

 

               มือบางกดโทรศัพท์ซ้ำไปซ้ำมาเป็นรอบที่ร้อยเพื่อต่อสายไปหาภาณุ แต่นานเท่านานก็

ยังไม่มีการตอบรับจากปลายสายเสียที เธอโทรหาเขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เขาก็ไม่ยอมรับเสียที

เธออดเป็นห่วงเขาไม่ได้ เพราะเมื่อคืนนอกจากเขาจะไม่ยอมรับโทรศัพท์แล้วยังไม่มาทำงานในวัน

นี้อีก หรือว่าเขาจะป่วย

 

               พิมประภาเริ่มนั่งไม่ติด นึกเป็นห่วงชายคนรักจับใจ ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง

ภาณุก็เป็นพวกบ้างานไม่ชอบดูแลตัวเอง และอะไรที่ทำให้คนบ้างานอย่างชายหนุ่มถึงกับหยุดงานก็

คงหนีไม่พ้นการเจ็บป่วย และอาการก็คงหนักมากพอที่จะทำให้เขาลุกจากเตียงไม่ได้

 

เธอจะแวะไปเยี่ยมเขาให้ได้ ต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง...จะไม่ใส่ใจกับคำครหา

ของใครหน้าไหนทั้งนั้น

 

 

 

 

---