Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่28
เท้าเรียวก้าวเดินไปหาที่พักพิงสุดท้ายของมารดา หญิงสาวมองร่างสงใหญ่สมส่วนของ
บิดาก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อเห็นว่าท่านเอาแต่จดจ้องรูปภาพของมารดา
“พ่อคะ”
“มาแล้วหรอลูก มานี่สิ”เธอก้าวไปยืนเคียงข้างบิดา แขนแกร่งของท่านโอบรอบไหล่
บอบบางของเธอไว้ ก่อนน้ำเสียงจริงจังของท่านจะเอ่ยขึ้น
“พ่อแต่งงานกับแม่ของหนูด้วยผลประโยชน์ทางธุรกิจ พ่อไม่ได้รักแม่ของหนู ในขณะ
เดียวกันพ่อก็ไม่รู้ว่าแม่รักพ่อ พ่อมีคนรักอยู่แล้ว และพ่อพยายามที่จะไม่แตะต้องแม่เพราะต้องการ
ให้แม่ไม่มีรอยราคีหลังจากเราเลิกกัน แต่แม่ท้องหนู พ่อไม่ต้องการให้ลูกของพ่อไม่มีพ่อ แต่ใน
ขณะเดียวกันพ่อก็รักและใช้ชีวิตร่วมกับรตา แม้จะรู้ว่ามันผิด แต่พิมประภาในท้องของรตาก็ทำให้พ่อ
ไม่กล้าทิ้งแม่ของพิมไปไหน...พ่อรู้ว่ามันดูเห็นแก่ตัว แต่หนูรู้อะไรไหม”
“....คะ?”
“พ่อไม่เคยมีความสุขเลยสักวันที่ต้องทนเห็นแม่ของหนูนอนร้องไห้ แม่เป็นคนหัวแข็ง
เข้มแข็งเกินผู้หญิง เธอเลี้ยงหนูโดยไม่ขออะไรหรือสิ่งไหนจากพ่อเลย พ่อรู้ว่าพ่ออาจจะเป็นพ่อที่
ไม่ดี แต่พ่อ...พ่อรักหนูนะ รักมาก ไม่ได้น้อยไปกว่าพิม”
หยดน้ำตาไหลรินจากดวงตาคู่หวานอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับมีกองไฟอบอุ่นที่คอยให้
ความอบอุ่นคลายความหนาวเย็นภายในหัวใจ เธอโอบกอดบิดาไว้ก่อนจะสะอื้นไห้แนบอกของท่าน
โลกทั้งใบที่เคยอยู่อย่างเดียวดายและเปล่าเปลี่ยวแปรผันไปจากเดิม
“พ่อรักหนู ไม่อยากเห็นหนูเจ็บอีกแล้ว ถอยออกมาเถอะนะลูก ก่อนที่อะไรอะไรมันจะ
สายเกินไป”
“เขาไม่รักฟางเลย เขาเห็นฟางเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ฟางอิจฉาพิม พิมมีพร้อมทุก
อย่าง ในขณะที่ฟางต้องคอยแย่งชิงในสิ่งที่ไม่เคยเป็นของฟาง สิ่งที่ฟางไม่เคยมีสิทธิ์”
“ภาณุเขาอาจไม่ใช่ของหนู แต่พ่อเชื่อว่าต้องมีผู้ชายสักคนที่พร้อมจะดูแลหัวใจของ
พ่อดวงนี้แน่นอน ถอยเถอะนะคนดี...”
“ฟางจะไม่เจ็บอีกแล้ว พอแล้วค่ะพ่อ...ฮึก”
ธนันต์ธรญ์สะอื้นไห้ ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องราวของเธอและภาณุที่กำลังจะกลายเป็น
อดีตในอีกไม่ช้าไม่นานนี้ ไม่อยากรับรู้ว่าหลังจากนี้เขาจะมีความสุขกับคนที่เขารักขนาดไหน เธอ
อยากจะหนีไปให้ไกลแสนไกล ไปในที่ๆไม่มีใครรู้จักเธอ
กันต์ก้มลงมองร่างแน่งน้อยของลูกสาวอย่างเห็นใจระคนสงสาร ไม่คิดเลยว่าการที่เขา
ตัดสินใจยกธนันต์ธรญ์ให้ภาณุในวันนั้นจะนำความเจ็บปวดมาซึ่งหนุ่มสาวทั้งสามคน ถ้าจะพูดให้
ถูก...ไม่มีใครมีความสุขกับการตัดสินใจของเขาเลยสักคน ในเมื่อเขาเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเขาก็
ควรจะจบมันลงเอง...
“ฟางไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว...หลังจากนี้ไป หากว่าฟางตัดสินใจอะไรลงไป...พ่ออย่า
ขัดขวางฟางนะคะ ให้ฟางเลือกทุกอย่างเอง...”
สายตาคมมองไปที่ประตูรั้วอยู่เนิ่นนาน หากแต่จนแล้วจนรอดคนที่รอคอยก็ไม่ปรากฏ
ตัวเสียที ปกติธนันต์ธรญ์ไม่เคยกลับบ้านค่ำขนาดนี้ เวลานี้เธอควรจะง่วนอยู่ในห้องครัว แต่วันนี้
เวลานี้...กลับไม่มี
“ไปไหนนะ”
ภาณุบ่นอย่างหัวเสีย เขายังคงอยู่ในชุดทำงาน ในมือยังคงถือโบชัวร์ของบริษัททัวร์ไว้
ในมือ เขาไม่ได้ใจร้ายเกินไปที่จะทำลายความฝันของผู้หญิงคนหนึ่ง เขารู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาอาจจะ
ไม่ใช่สามีที่ดีนัก แต่หลังจากนี้ไป หลังจากที่เลิกรากันไป...เขาก็อยากให้ธนันต์ธรญ์ได้มีความทรง
จำที่สวยงามเก็บไว้ แม้มันจะไม่มากพอที่จะทดแทนความเลวระยำและความทรงจำเลวร้ายที่เขาได้
ฝากไว้กับเธอก็ตาม
เสียงรถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดในโรงจอดรถพร้อมๆกับร่างบางที่หอบเอกสาร
พะรุงพะรังก้าวลงมาจากรถ ร่างเล็กเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้สามีหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา
ตัวยาว
“ทานอะไรมารึยังคะ”
“ยัง ฟางผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”
“คะ?”
ธนันต์ธญ์หมุนร่างหันกลับมามองสามีหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ เขายื่น
บางสิ่งบางอย่างให้เธอ เธอรับกระดาษแผ่นบางมาจากมือของเขา ดวงตาของเธอลุกวาวเมื่อเห็นเนื้อ
ความในโบชัวร์แผ่นเล็ก
“สนใจรึเปล่า”
“คะ...เอ่อ”เธอยั้งเสียงที่กำลังจะตอบรับไปอย่างรวดเร็ว คอยเตือนตัวเองว่าไม่ให้ลืม
ว่าตอนนี้เธอกำลังจะตัดใจจากเขา ควรจะอยู่ให้ห่างเขาเข้าไว้ ไม่ใช่ไปใกล้ชิดสนิทสนมเขายิ่งกว่า
เดิมแบบนี้
“ทำไม พี่เห็นว่าฟางอยากไปสวิตฯตั้งนานแล้วนี่”
“เรากำลังจะหย่ากัน...”
“ไหนบอกว่าอยากไปฮันนีมูนก่อนที่เราจะหย่ากันไง หรือว่าเราไม่อยากไปกับพี่แล้ว”
‘ฟางอยากไปกับพี่ป๊อปค่ะ อยากไปฮันนีมูนครั้งแรก...ไม่ได้อยากไปครั้งสุดท้าย...’นั่น
เป็นสิ่งที่เธอตอบเขาได้เพียงแค่ในใจ ไม่กล้าที่จะพูดออกไป กลัวเขาจะหัวเราะเยาะที่เธอเป็นคน
สับปลับปลิ้นปล้อน ไม่พูดคำไหนคำนั้น เธออดยอมรับไม่ได้ว่าตอนนี้ความอยากที่จะครอบครองเขา
และความอยากที่จะได้รับความรักจากเขาไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยแม้แต่นิด
“คุณไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของฉันค่ะ เรากำลังจะหย่ากัน และฉันจะไปให้ไกล
จากคุณทันที การหย่าของเรา ฉันเต็มใจ ไม่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“พี่อยากให้ อย่างน้อยฟางจะได้มีความทรงจำดีๆระหว่างเราสองคน”เธอมองผู้ชายตรง
หน้าอย่างสุดจะสงสัย ไม่รู้ว่าเขาหลอก หรือว่าเขาจริงใจ ไม่รู้ว่าเขาจะใช้เธอเป็นเครื่องมือสำหรับ
เรื่องอะไรอีก เพราะที่ผ่านมา เขาไม่เคยสนใจใยดีเธอเลย แต่ทำไมพอเวลาจะจากกัน เขาต้องมา
ทำดีกับเธอ เขาทำให้เธอตัดใจไม่ลงเสียที
“ฉันไม่อยากไป...”
“ตกลงเราจะไม่ไป”
“ค่ะ”
“ก็ดี...”
ภาณุช้อนอุ้มร่างเล็กของเด็กเอาแต่ใจไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะเดินอาดๆขึ้นไปบนห้อง
นอน ไม่สนใจน้ำเสียงหวานปนสะอื้นที่ทั้งตัดพ้อทั้งด่าทอเขา กำปั้นน้อยๆทุบไปทั่วอกแกร่งแต่กลับ
ไม่สร้างความเจ็บปวดให้แก่เขาเลยแม้แต่นิด เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้แคร์และเป็นห่วงคนในอ้อมกอด
ทำไมหัวใจถึงได้หนาวเหน็บในยามที่ต้องจากกัน
ทำไมต้องห่วงหาอาทร ต้องการจะกักกอดเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาเพียงคนเดียว
ต้องการจะเห็นหน้าเธอไปในทุกๆวัน เมื่อการกระทำและคำพูดยังสวนทางกัน
เมื่อหัวใจ และหัวสมองยังเดินสวนทางกัน...แล้วเขาจะทำเช่นไร
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
