Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
31)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่31
อาหารมากมายถูกวางไว้บนโต๊ะ หากแต่ยังไม่มีใครแตะต้องมัน หญิงสาวมองไปรอบๆ
ตัวที่เงียบและสงบเกินกว่าที่จะเป็นในเมืองแสนวุ่นวาย บรรยากาศปลายฤดูฝนเริ่มเย็นขึ้นมาแบบ
พอดี ทำให้เธอรู้สึกสดชื่น
“ทานเลยดีกว่า เดี๋ยวจะเย็นหมด”
“ที่นี่ที่ไหนคะ”
ภาณุเงยหน้าจากจานอาหาร ก่อนจะตอบคนตัวเล็กที่มองมาที่เขาอย่างใคร่รู้
“แถวๆประจวบฯน่ะแต่ยังไม่ถึง พี่ว่ามันเงียบดี”
“มาทานบ่อยสินะคะ”
เสียงหวานเอ่ยอย่างราบเรียบ หากแต่ภายในหัวใจกลับเจ็บแปลบขึ้นมา ในขณะที่เธอ
กำลังตั้งหน้าตั้งตารอเขากลับมาทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่เขากลับมานั่งที่นี่กับผู้หญิงอีกคน
“ลองทานนี่ดูสิ”
ภาณุเลี่ยงที่จะต่อความกับภรรยาสาว พยายามตักนู่นตักนี่เอาใจคนตัวเล็ก เมื่อเห็นว่า
เธอทานได้เยอะขึ้นเขาก็ใจชื่นขึ้นมานิดหนึ่ง เพราะถ้าย้อนไปหลายวันมานี้เธอแทบจะไม่ทานอะไร
เลย กลัวเหลือเกินว่าร่างที่เล็กอยู่แล้วจะเล็กเขาไปอีก
หลังจากมื้ออาหารแสนเงียบงัน เขาก็เดินนำคนตัวเล็กไปที่ลานจอดรถ พลันสายตาก็
ไปสะดุดเข้ากับทางเดินไปสวนหย่อม เมื่อเห็นว่าไม่ค่อยมีคนเขาจึงตัดสินใจกลับหลังหันและจูงมือ
ภรรยาสาวไปที่นั่นทันที
“พี่ป๊อปจะพาฟางไปไหน”
“ตามมาเถอะน่า”
เสียงน้ำพุขนาดกลางที่ตั้งอยู่กลางสวนดังไปทั่วบริเวณสวนขนาดใหญ่ ต้นไม้ขนาดเล็ก
ใหญ่ขับบรรยากาศหลังฝนตกให้สดชื่นยิ่งขึ้น ดอกไม้นานาๆพรรณถูกแสงจากสปอร์ตไลท์ส่องให้
เห็นความงามของมันแม้ความมืดในตอนกลางคืนก็ไม่อาจบดบัง
ธนันต์ธรญ์ก้มลงมองมือเล็กของตนที่ถูกภาณุกุมเอาไว้ด้วยหัวใจเปี่ยมสุข ความอบอุ่น
ของเขาแผ่ไปทั่วทุกอณูร่างกายของเธออย่างไม่อาจห้าม หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะเมื่อ
เขาหันมามองหน้าเธอ...เพียงเสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาก็สร้างความปั่นป่วนให้เธอได้อย่างมากมาย
“สวยเนอะ ฟางว่าไหม”
“ค่ะ”
“พี่ว่าเราเข้าไปเดินเล่นในเขาวงกตดีกว่า”เขาหมายถึงต้นไม่พุ่มที่สูงท่วมศีรษะที่ถูกตัด
ให้เป็นเหมือนเขาวงกตขนาดย่อม เวลาอื่นเธอก็คิดว่ามันสวยอยู่หรอก แต่ต้องไม่ใช่เวลากลางคืนที่
สวนทั้งสวนมีแค่คนสองคนสิ
“ไม่เอาค่ะ”เธอยื้อข้อมือไว้เมื่อเขาทำท่าว่าจะพาเธอเดินเข้าไปในเขาวงกตน่ากลัวนั่น
“ทำไมล่ะ”
“มันมืดนี่คะ แล้วถ้าหลงล่ะ”
ภาณุมองใบหน้าแสนหวานที่ถอดสีอย่างเห็นได้ชัดด้วยความเอ็นดู ดวงตากลมโตสั่น
ระริก ริมฝีปากรูปกระจับเม้มเข้าหากันแน่น ไหนจะคิ้วเรียวที่ขมวดมุ่นนั่นอีก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอ
กลัวความมืดแค่ไหน
“ฮ่าๆเขาติดไฟไว้ตามทางเดินนะฟาง อีกอย่างสวนก็เล็กแค่นี้จะหลงได้ยังไง”เขา
ออกแรงดึงข้อมือเล็ก หากแต่มือเย็นเฉียบของหญิงสาวกลับยื้อเอาไว้
“ฟางจะรออยู่ตรงนี้”เธอพูดออกมารัวๆ เขาได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา ยิ่งเห็นใบหน้า
แสนหวานที่ตื่นตระหนกก็ยิ่งอยากจะแกล้งเข้าไปใหญ่
“ตามใจ ถ้ามีตัวอะไรโผล่มา พี่ไม่กลับออกมาช่วยหรอกนะ”เขาปล่อยมือเล็ก ก่อนจะ
เดินเข้าไปในเขาวงกตขนาดย่อม
รอยยิ้มถูกแต้มลงบนใบหน้าหล่อเหลาเมื่อรู้สึกได้ถึงวงแขนเล็กๆที่โอบกอดเขาจาก
ด้านหลัง พร้อมๆกับเสียงหวานที่พูดอู้อี้อยู่แนบแผ่นหลัง ไหนจะเท้าเรียวที่กระทืบเร่าๆทำให้เขาอด
หัวเราะไม่ได้ ต้นเหตุก็คงมาจากเจ้าคางคกตัวเบ้อเริ่มที่เพิ่งกระโดดผ่านหน้าเขาไปแน่ๆ
“พี่ป๊อป ฮือๆ มันไปรึยัง ฮือ”เขาเกาะวงแขนเรียวออกจากเอวสอบ ก่อนจะหันไปหาคน
ตัวเล็กที่ไม่ทันพูดอะไร คนตัวเล็กก็โอบรอบลำคอแกร่งของเขา ก่อนจะซุกซบใบหน้าของตัวเองลง
บนแผ่นอกของเขา
“มันไปแล้วคนดี”เขาโอบรอบเอวบางก่อนจะลูบแผ่นหลังบอบบางให้หญิงสาวหายตื่น
กลัว เสียงร้องของคนตัวเล็กทำให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาในสวนตกใจเดินมาหาต้นเสียงที่ยังร้องไห้อยู่
กับอกเขา เขาได้เพียงแต่ส่งยิ้มแหยๆไปให้ เหล่าไทยมุงกลับไปพร้อมๆกับสายตาล้อเลียนซึ่งเรียก
ความร้อนผ่าวบนใบหน้าเขาได้อย่างดี
“กลัวขนาดนั้นเชียวเรา”เขาเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าแสนหวานเมื่อหญิงสาวผละ
ออกห่าง
“ฟางไม่รู้ว่ามันเป็นตัวอะไร แต่มันมีตุ่มๆบนตัว มันแลบลิ้นให้ฟางด้วยนะพี่ป๊อป”ใบหน้า
แสนหวานเหยเกเมื่อเล่าให้เขาฟัง เขาอมยิ้มน้อยๆ ไม่กล้าหัวเราะกลัวว่าคนขี้กลัวจะพาลโกรธเอา
พลางคิดในใจว่าคางคกที่ไหนจะแลบลิ้นได้...
“พี่ว่าเราคงหมดอารมณ์เดินเล่นแล้ว งั้นกลับกันเลยดีกว่า”เขาเอ่ย ก่อนจะปัดปรอยผม
ที่ปรกใบหน้าหวานละมุนออก เดินจูงมือเธออกมาจากสวนดอกไม้
รถคันหรูจอดลงในบ้านหลังงาม ภาณุปิดเครื่องก่อนจะเดินลงจากรถ และอ้อมไปเปิด
ประตูรถอีกฝั่งซึ่งคนตัวเล็กหลับใหลอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่
“จะไม่ตื่นจริงๆใช่ไหมฮึ”เขาเอื้อมมือขยี้ผมนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะหยิบกระเป๋า
สะพายและแฟ้มงานของหญิงสาวไว้
“แล้วจะอุ้มยังไงวะ”เขาบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะมองไปที่คนตัวเล็กที่ปรือตาขึ้นมา
“ถือเลยยัยตัวแสบ”เขาวางแฟ้มลงบนตักของคนตัวเล็กซึ่งเธอก็รับมันไว้แต่โดยดี แต่
ไม่ยักตื่นขึ้นมา เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อมองคนตัวเล็กที่หลับไปอีกหน ควรจะขอบคุณเธอหรือ
เปล่าที่ตื่นขึ้นมาถือแฟ้มเพื่อที่เขาจะได้อุ้มเธอให้สะดวกยิ่งขึ้น
อ้อมแขนแกร่งตวัดอุ้มร่างบอบบางของคนตัวเล็กไว้ ก่อนจะส่ายหน้าอีกหนเพราะเพิ่ง
นึกได้ว่ายังไม่ได้เปิดบ้านเลย
“ฟาง ฟางครับ”
ดวงตาหวานปรือขึ้น ก่อนจะตื่นเต็มตาเมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอดิ้น
ขลุกขลักเพื่อจะลงจากอ้อมแขนของเขา
“โอ้ย อย่าดิ้นสิ พี่แก่แล้วนะกระดูกกระเดี้ยวหักไปจะทำยังไง ควักกุญแจบ้านออกมา
เปิดก่อน”
“พี่ป๊อปก็ปล่อยฟางก่อนสิคะ”เธอย้อนทันที แล้วหัวใจก็ต้องกระตุกวูบเมื่อเห็นใบหน้า
หล่อเหลาขึ้นสีจัด...เขาเขิน!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
