Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
33)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่33
ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่มทันทีที่ย่างกายเขามาในห้องพัก ภาณุมองใบหน้า
แสนหวานที่หลับตาพริ้มยิ้มๆ เขาเดินไปเปิดบานกระจกใสเพื่อรับลมทะเล แสงแดดจ้าส่องกระทบ
หาดทรายสะท้อนเข้าตาเขา น้ำทะเลใสแจ๋วจนนึกอยากจะลงไปเล่น ทั้งๆที่รู้ว่ามาที่นี่เพื่อทำงาน น่า
แปลกที่เป็นปลายฤดูฝนแต่ที่นี่กลับมีบรรยากาศราวกับในหน้าร้อน และเขาเดาว่านี่คงเป็นครั้งแรกใน
รอบหลายวันที่พระอาทิตย์ทอแสงแดดจ้า ทำให้บรรดานักท่องเที่ยวออกมาเล่นน้ำกันอย่างคับคั่ง
“ไปอาบน้ำก่อนสิ มานอนอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน”
“ไม่เอา ฟางเหนื่อยอยากจะนอนแล้ว”เขาส่ายหน้าน้อยๆให้กับความเอาแต่ใจของ
ภรรยาสาว เธอทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ปกครองเด็กน้อยในนอกเวลาทำงาน และเธอทำให้
เขารู้สึกเหมือนเป็นผู้บริหารใหญ่ที่มีมือขวาที่เก่งกาจในทุกเรื่องในเวลาทำงาน หากจะบอกว่าผู้หญิง
คนนี้มีสองบุคลิกก็คงจะไม่ผิด
เมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็เลือกที่จะล้มตัวลงนอนเคียงข้างหญิงสาว มองใบหน้าหวานที่
ยังคงหลับตาพริ้ม...ให้ตายสิ นี่เขาเป็นโรคอะไร ถึงเอาแต่มองหน้าเมียตัวเองอยู่แบบนี้
แสงตะวันลาลับขอบฟ้า เหลือไว้แต่เพียงความมืดที่โรยตัวลงมาปกคลุมทั่วทุกอาณา
บริเวณ และแสงสุกสกาวจากดวงจันทร์และดวงดาวที่ปรากฏตัวอยู่ทั่วอาณาบริเวณผืนฟ้ากว้างใหญ่
ลมเย็นๆพัดผ่านช่องหน้าต่างปะทะผิวกายของคนทั้งสอง
ภาณุขมวดคิ้ว ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้น และมองไปรอบๆตัวก่อนจะพบเพียงแต่ความมืด
เขาอาศัยแสงจากดวงไฟด้านนอกเดินคลำไปเปิดสวิตช์ ร่างเล็กยังคงนอนอยู่ที่เดิม เขาเดินไปนั่งบน
ขอบเตียง ก่อนจะสะกิดแขนเล็ก และก็ตามที่คาดไว้ ธนันต์ธรญ์ครางในลำคออย่างขัดใจ ก่อนจะ
พลิกตัวตะแคงข้างให้เขา
“ตื่นได้แล้วยัยตัวแสบ เดี๋ยวก็เลยเวลาอาหารเย็นพอดี มีนัดทานข้าวกับผู้ใหญ่นะ จำไม่
ได้หรอ”
“อีกห้านาทีนะคะ พี่ป๊อปอาบน้ำก่อนเลยก็ได้”เสียงหวานตอบอย่างงัวเงีย เขาหัวเราะ
เบาๆเมื่อคนตัวเล็กออกคำสั่งเป็นชุด แต่ไม่ยักตื่นขึ้นมา เมื่อทำอะไรไม่ได้จึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูใน
ตู้เสื้อผ้าที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้และเดินเข้าห้องน้ำไป
ธนันต์ธรญ์งัวเงียตื่นขึ้นมา ก่อนจะได้ยินเสียงน้ำกระทบกับกระเบื้องในห้องน้ำ จึงเข้าใจ
ว่าภาณุเข้าไปอาบน้ำแล้ว เหลียวมองนาฬิกาก็พบว่ามีเวลาเหลืออีกราวชั่วโมงครึ่ง เธอเดินไปจัด
เสื้อผ้าเข้าตู้ให้เรียบร้อย ก่อนไปหยุดตรงช่องหน้าต่างเพื่อรับลม เมื่อสายตาจะปะทะเข้ากับอ่างน้ำ
จากุชชี่ที่อยู่ตรงนอกระเบียงห้องเธอก็คลี่ยิ้ม และหมายมั่นปั้นมือไว้ว่าคืนนี้ต้องมานอนแช่ให้ได้
“ฟางอาบน้ำได้แล้ว”
“ค่า โอ๊ะ!”เธออุทานอย่างตกใจเมื่อหันหลังไปสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างกายกำยำที่มี
ผ้าขนหนูพันท่อนล่างอยู่อย่างหมิ่นเหม่
“จะให้ใส่ชุดไหน”เธอลอบกลืนน้ำลาย และสูดลมหายใจเข้าเพื่อลดความประหม่า
ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่หยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนและกางเกงสีครีมเข้าคู่กันให้เขา
“ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งล่ะคะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”เธอบ่นเมื่อเห็นหยดน้ำหยดจาก
เส้นผมดำขลับของเขาเรื่อยๆ
“เช็ดให้หน่อยสิ”
“แป็บนึงนะ”เธอเอ่ย ก่อนจะควานหาผ้าขนหนูผืนเล็กและเขย่งปลายเท้าขึ้น แต่ก็ดูจะ
ลำบากไปสักหน่อยเมื่อความสูงของเขาและเธอไม่เท่ากัน แถมยังห่างกันมากโข
“ย่อตัวลงหน่อยสิคะ ฟางเช็ดไม่ถึงหรอกนะ”
“เอ้าหรอ แหมต่อไปคงต้องซื้อนมให้กินเยอะๆแล้วสิเนี่ย”
ภาณุหัวเราะน้อยๆเมื่อคนตัวเล็กส่งค้อนวงใหญ่ให้เขา เขายิ้ม ก่อนจะจูงมือเล็กไปที่
ปลายเตียงนอน เขาทรุดตัวลงนั่ง ก่อนจะรั้งเอวบางของภรรยาสาวเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มหัวให้คนตัว
เล็กเช็ดผมที่เปียกชื้นของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆของแม่ตัวดีกำลังสร้างความปั่นป่วนให้เขาไม่รู้จักจบ
จักสิ้น คอยดูเถอะ เสร็จธุระเมื่อไหร่เขาจะจัดการเธอเป็นรายแรก โทษฐานทำให้เขาปั่นป่วน
“เสร็จแล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ”เขาปล่อยมือออกจากเอวบางที่ฉวยโอกาสภรรยาสาวโอบเอาไว้ ก่อนจะ
มองตามแผ่นหลังบอบบางที่เดินเข้าห้องน้ำไป
สายตาคมมองภรรยาสาวที่นั่งอยู่ข้างกายสลับกับหุ้นส่วนธุรกิจอย่างไม่วางตา นึกโมโห
ร่างเล็กนี่ ชุดเดรสสีน้ำเงินแขนกุดขับสีผิวขาวอมชมพูให้ดูโดเด่น ไหนจะใบหน้าแสนหวานที่ถูกแต่ง
แต้มอย่างดีทำให้ดูหวานละมุนยิ่งขึ้นไปอีก อยากจะกระชากเธอกลับไปที่ห้องและลงโทษเสียให้
เข็ดโทษฐานที่ทำให้เขาปั่นป่วนและไม่เป็นอันทำงานเมื่อต้องมาคอยกันท่าไอ้หน้าอ่อนที่จ้องเธอ
อย่างไม่วางตา
“ลองทานนี่ดูนะครับคุณฟาง”เขามองอธิกิตไอ้หน้าอ่อนหลานชายหุ้นส่วนธุรกิจตัก
อาหารนู่นนี่ให้ภรรยาของตัวเองเรื่อยๆอย่างไม่พอใจนัก หูก็ฟังแผนการประชุมพรุ่งนี้อย่างไม่ค่อยรู้
เรื่องนัก นึกอยากจะเอาส้อมแหลมๆตะบันหน้าอ่อนๆนี่สักร้อยรอบ
“คุณภาณุว่าไงครับ”เขาสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของคุณไพศาลเอ่ยขึ้น ก่อนจะพยักหน้า
และตอบกลับอย่างไม่ค่อยพอใจนักที่หลานชายหน้าอ่อนของไพศาลทำแบบนี้
“ครับ ผมว่าก็ดี ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”
“อ้าว จะรีบไปไหนล่ะครับคุณภาณุอยู่ทานอาหารด้วยกันก่อนสิครับ”เขาแทบจะพ่นไฟ
ใส่หน้ามัน ทั้งๆที่อธิกิตถามเขา แต่สายตามันกลับจ้องเมียเขาไม่คลาดสายตา...รู้จักภาณุน้อยไปซะ
แล้วไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
“ไม่ดีกว่าครับ พอดี ‘เมีย’ผมบ่นเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว คิดว่าคงอยากพักผ่อนมากกว่า อ้อ
แล้วปลาที่คุณขยันตักให้ฟางนี่ คราวหลังไม่ต้องนะครับ เมียผมไม่ค่อยชอบทานปลาเท่าไหร่...มัน
คาว”
ภาณุเน้นหนักท้ายประโยคเพื่อแดกดันอธิกิต นักธุรกิจหนุ่มที่เพิ่งก้าวเข้าวงการก็ทำให้
บริษัทแม่เหม็นคาวไปหมดด้วยการโกงลูกค้า จนเกือบโดนฟ้อง แต่เพราะอาศัยบุญบารมีของพ่อถึง
รอดมาได้ เขาดึงร่างเล็กให้ลุกตาม ไม่ชอบสักนิดที่จะให้ผู้ชายคนไหนมาแทะโลมเธอด้วยสายตา
วาจา หรือว่าการกระทำ
“พี่ป๊อป ทำแบบนั้นมันเสียมารยาทนะคะ”
“แล้วยังไง ถ้าไอ้หน้าอ่อนนั่นมันกลืนกินฟางด้วยสายตามันคงทำไปแล้วมั้ง พี่ไม่ชอบ
ที่มันมองเราแบบนั้น เข้าใจไหม แล้วไอ้ชุดนี้อย่าให้พี่เห็นอีกนะ พี่จะทึ้งทิ้งให้หมด”
“ไม่เห็นมันจะโป๊ตรงไหนเลยนี่คะ”
ธนันต์ธรญ์แย้งขึ้น เธอลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าสามีหนุ่มแสดงอาการหึงหวงอย่างชัดเจน และ
เธอคิดว่าหากออกมาช้าก็นี้ เขาคงได้ปล่อยหมัดใส่หน้าหล่อๆของอธิกิตเป็นแน่
“ช่างมันเถอะ แล้วนี่หิวรึเปล่า”
“ไม่ค่ะ อิ่มแล้ว”
“แหงล่ะสิ มันเอาอกเอาใจขนาดนั้น”
“อย่างอนฟางสิคะ ถ้าพี่ป๊อปหิว เราแวะทานอาหารร้านใกล้โรงแรมนี่ก็ได้ เดินไปอีก
หน่อยก็ถึงแล้ว บรรยากาศดีด้วย”เธอเกาะแขนเขา ก่อนจะออกแรงดึงคนตัวโตให้เดินตาม นี่สินะที่
เธอฝันไว้ แม้จะเป็นเพียงความฝันที่เป็นจริงในระยะเวลาสั้นๆ แต่เธอก็อยากจะทำให้มันเหมือนใน
ฝันที่สุด
มีเขา...
มีเธอ...
มีลูก...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
