Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
43) พิเศษ (เติมความหวาน หลังแต่งงานหนักๆ)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนพิเศษ(โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)
ภาณุเดินเข้าห้องนอนของเขาและภรรยาสาวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแสน
เจ้าเล่ห์ที่ทำเอาคนตัวเล็กเหล่ตามองอย่างไม่ไว้วางใจ ร่างเล็กรู้สึกถึงเค้าลางของภัยร้าย ร่างแน่ง
น้อยเตรียมตัวจะกระโดดลงจากเตียงนอนหนานุ่ม หากแต่ชายหนุ่มกลับตะครุบเหยื่อแสนหวานไว้ได้
ทัน
“อะไรหนีไปไหนครับ”
“พี่ป๊อป เอ่อ ลูก ตาหนูนอนแล้วหรอคะ”
ภาณุอมยิ้มกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่เมื่อเห็นคนตัวเล็กพูดผิดพูดถูกด้วยความเกร็ง เขา
มองใบหน้าแสนหวานที่แดงก่ำอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมละมุนจากร่างน้อย
อย่างมันเขี้ยว
“นอนแล้วครับ หลับปุ๋ยเลยด้วย ฟางลืมอะไรไปรึเปล่า”เขาทวงสัญญาทันที หญิงสาว
อ้ำอึ้ง เธอก้มหน้างุดๆก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ เขาใช้มือประคองใบหน้าแสนหวานขึ้นมา ก่อนจะเอ่ย
“ฟางลืมจูบหวานๆของพี่ ขอจูบหวานด้วยครับผม”
ธนันต์ธรญ์ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อทนไม่ได้กับสายตาหวานเชื่อมและคำพูดออดอ้อนของ
สามีหนุ่ม เธอสูดลมหายใจเข้าลึก โมโหหัวใจเจ้ากรรมที่ยังเต้นโครมครามราวกับเป็นครั้งแรกของ
การจุมพิต เธอเอื้อมมือไปแตะริมฝีปากหยักลึก ก่อนจะเกลี่ยเบาๆ เธอหายใจติดขัดเมื่อถูกแขน
แกร่งรัดร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอดแสนอบอุ่น
“จะจูบพี่ รักพี่รึเปล่าครับ”เธอยิ้มเขินอายก่อนจะเอ่ย
“รักค่ะ รักมากที่สุด”
“แต่พี่รักฟางมากกว่า”
“ฟางรักพี่ป๊อปมากกว่า”
“พี่รักมากกว่า”
“ฟางรักมากกว่า”
“พี่...อือ”
ริมฝีปากสีระเรื่อปิดลงบนริมฝีปากหยักลึกทันทีเพื่อยืนยันความรักที่มี เรียวปากรูปกระ
จับค่อยๆแทะเล็มเรียวปากสีเข้มอย่างอ่อนหวาน ก่อนค่อยๆสอดลิ้นเล็กเข้าไปทักทายอย่างชำนิ
ชำนาญเพราะครูฝึกฝีมือดีอย่างภาณุ มือเล็กสอดใต้เส้นผมดำขลับของสามีหนุ่มรั้งใบหน้าให้เข้าใกล้
กันมากยิ่งขึ้น หัวใจสองดวงเต้นเป็นจังหวะรัวเร็วด้วยตัวโน้ตแห่งรัก
ธนันต์ธรญ์ผละจูบออกด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ภาณุหัวเราะชอบใจก่อนจะกดจูบลงบน
ขมับบาง ก่อนจะเอื้อมไปกระซิบเบาๆข้างใบหูขาวสะอาด
“พี่ขอน้องสาวให้ตาหนูได้ไหมครับ”
“พี่ป๊อป...”
หญิงสาวครางละเมอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อมือหนาลูบสายเดี่ยวของชุดนอน
บางเบาให้พ้นจากไหล่กลมกลึง นิ้วแกร่งสะกิดตะขอหน้าของกรวยผ้าสีหวานออกจากกัน มือหนา
ปลดอาภรณ์ชิ้นน้อยออกทันที มือหนาบีบเคล้นทรวงอกอิ่มด้วยแรงแห่งพิศวาส สายตาคมหวาน
เชื่อมมองใบหน้าแสนหวานของภรรยาสาวอย่างรักใคร่อย่างเปิดเผยเสียจนคนตัวเล็กอายม้วน
“คนบ้า อย่ามามองฟางแบบนี้นะ”
“ก็ฟางน่ากินนี่ครับ”
คนตัวเล็กอายแสนอาย ร่างบางโถมร่างเข้ากอดสามีหนุ่มอย่างสุดจะกลั้น ภาณุหัวเราะ
ชอบใจก่อนจะเอื้อมมือปิดโคมไฟที่หัวเตียงและล้มตัวลงนอนทาบทับร่างแน่งน้อยของธนันต์ธรญ์
ริมฝีปากโฉบเข้าครอบครองยอดอกสีระเรื่อที่แข็งเป็นไต แสงจันทรานวลลออสาดส่อง
ร่างงามของคนตัวเล็กช่างดูน่าหลงใหลเหลือคณานับ สามีหนุ่มเฝ้าบรรจงมอบบทรักแสนหวานที่กลั่น
กรองออกมาจากหัวใจให้ภรรยาสาวอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน
มือหนาปลดเปลื้องเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายออกจากร่างงาม เสียงครางหวานๆที่ดังขึ้นข้างหู
ปลุกความกำหนัดในร่างกำยำได้เป็นอย่างดี นิ้วแกร่งถูกส่งเข้าสำรวจดอกไม้งามที่ยังคงดูงดงามไม่
เสื่อมคลาย
“อยากได้น้องสาวหรือน้องชายให้ตาหนูครับ”เขาถามยิ้มๆขณะเร่งจังหวะให้ถี่แรงและ
รัวเร็วจนน้ำหวานล้นทะลักจากกลีบดอกไม้งาม
“ฮื้อ พี่ป๊อป”เขาเลื่อนตัวไปจูบซับน้ำตาที่ไหลรินจากหางตาของหญิงสาวอย่างอ่อน
โยน ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กที่จิกบ่าของเขาแน่นมาจูบไล่ไปทีละนิ้วอย่างอ่อนหวาน เขายิ้มใส่
ตาของธนันต์ธรญ์เมื่อเจ้าตัวยังสะอื้นไห้เพราะความเสียวสะท้านกาย เธอนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนว่า
เธอเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ยังอ่อนต่อโลกและยังต้องการการดูแลทะนุถนอมอยู่เสมอ ทั้งๆที่ครั้งแรกของ
เขาและเธอนั้นช่างเลวร้าย คิดถึงเวลาที่ผ่านมาเขาก็นึกโกรธตัวเองขึ้นมาทุกที
“คิดอะไรอยู่คะ”
“เปล่าครับ”นิ้วเรียวของหญิงสาวแตะลงบนหน้าอกข้างซ้ายของเขาก่อนจะไล้หมุนวน
เป็นวงกลม
“อย่าคิดถึงเรื่องเก่าๆเลยนะคะ ตอนนี้รู้แค่ว่าฟางรักพี่ป๊อปก็พอแล้ว ที่แล้วมาก็ปล่อยให้
มันแล้วไปเถอะนะ”
“ปากหวาน...”
“ฟางต้องการพี่ป๊อป...”เขายิ้มหวานให้กับความน่ารักของเธอก่อนจะค่อยๆส่งกายแกร่ง
เข้าไปในร่างงามของภรรยาสาว เสียงครางกระเส่าดังขึ้นตามมาติดๆเมื่อเขาเริ่มกระแทกเข้า ออก
อย่างหนักๆ ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จับมือเล็กที่เกาะเกี่ยวบริเวณเอวสอบของเขามาไว้ตรงลำคอ
ของเขา สบดวงตาหวานที่ฉ่ำปรือน่าหลงใหล ฟังเสียงครางหวานๆที่เคล้าคลอกับเสียงเนื้อกระทบ
เนื้ออย่างหนักแน่น
“แบบนี้พอไหมครับคนดี”เขากระเซ้าเธอเมื่อเห็นว่าคนมีความต้องการหอบกระเส่าอย่าง
คนอ่อนประสบการณ์และยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“คนใจ...ร้าย แกล้ง ฟะ ฟาง อื้อ อ๊ะ”เธอซบใบหน้ากับไหล่หนาของเขาก่อนจะปล่อย
เสียงครางออกมาอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะกรีดร้องเสียงหลงในจังหวะสุดท้ายที่เขากระแทกลงไปอย่าง
สุดตัว ความอ่อนนุ่มของเธอบีบรัดแก่นกายของเขาจนต้องปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นไปยังร่างแน่งน้อย
ที่นอนอ่อนระทวย ดวงตาของเธอฉ่ำปรือจนเขานึกอยากจะปลุกปล้ำเธออีกรอบ
“เหนื่อยแล้วหรือไงฮึ ไหนบอกว่าต้องการไงครับ”
“คนบ้า ทะ ทำไมต้องล้อฟางด้วย”เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากนูน
และซบใบหน้าลงบนอกนุ่มหยุ่น
“ออกไปได้แล้ว ฟางอึดอัดนะคะ”
“พี่ว่ามันอุ่นดีออก...โอ้ย!”
“ทะลึ่ง!”เขาหัวเราะร่วน ก่อนจะถอดถอนแก่นกายออกจากร่างงามและกลิ้งตัวนอน
เคียงข้างร่างเล็กที่กำลังซุกตัวเข้ากับอ้อมกอดของเขาอย่างน่ารัก เขาเอื้อมมือลูบศีรษะเล็กอย่างรัก
ใคร่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆข้างใบหูบอบบาง
“ไหนฟางพอจะรู้รึยังว่าใครรักใครมากกว่ากัน”เขาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะก้มลงมองใบหน้า
หวานที่เงยขึ้นสบตาเขาและเอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“ฟางรักพี่ป๊อปค่ะ รักมากที่สุด ไม่ว่าพี่ป๊อปจะรักฟางน้อยลง หรือว่าไม่รักฟางแล้ว ฟาง
ก็ยังจะรักพี่ป๊อป รักอย่างไม่มีข้อแม้ค่ะ...”
“ไม่มีวันที่พี่จะไม่รักฟาง ไม่มีวันที่พี่จะรักฟางน้อยลงต่อจากนี้ไปพี่จะรักฟางเพิ่มมาก
ขึ้นทุกๆวัน และก็จะรักตลอดไปด้วยค่ะคนดี”เขาพูดเสียงหวานก่อนจะก้มลงสูดดมความหอมหวาน
จากแก้มนวลที่เขาคิดว่ามันคงจะกำลังแดงระเรื่ออย่างน่ารักน่าใคร่เสียไม่มี...
6เดือนต่อมา...
ใบหน้าสวยหวานของธนันต์ธรญ์แต้มไปด้วยรอยยิ้ม มองแผ่นหลังกว้างของสามีหนุ่มที่
กำลังก้มๆเงยๆอยู่ในห้องน้ำโดยมีร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายตัวแสบลูบหลังลูบไหล่ให้ ก่อนจะหัวเราะ
ออกมาน้อยๆและเดินไปยืนซ้อนแผ่นหลังแกร่ง ก่อนจะประคองแก้วน้ำอุ่นในมือให้ภาณุที่ตอนนี้
ใบหน้าซีดเผือด
“ดื่มน้ำอุ่นก่อนค่ะ”
“ขอบคุณครับ เฮ้อ ทำไมจะเป็นพ่อคนมันเหนื่อยแบบนี้นะ ลูกพี่คนนี้นี่ดื้อเอาการ
เลย”เธอหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะกอดแขนแกร่งของชายหนุ่มเอาไว้และยิ้มเยาะ
“ถ้ารักฟางแค่นี้ก็ต้องทนได้สิคะ”
“พี่ไม่รู้นี่ว่าแพ้ท้องแทนเมียมันจะเหนื่อยขนาดนี้”เธอก้มหน้าหลบสายตาแพรวพราว
ของสามีหนุ่ม ก่อนจะดึงมือแกร่งที่จิ้มนิ้วชี้ลงบนปลายจมูกของเธอออกและส่งค้อนให้วงใหญ่ ก่อน
จะก้มลงคุยกับเจ้าตัวแสบที่ยืนมองตาแป๋ว
“หิวหรือยังครับ”
“หนูยังไม่หิว แต่พ่อคงหิวแย่เลยคับ”เธอยิ้มให้ลูกชาย ก่อนจะช้อนอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยขึ้นมา
หากแต่เจ้าตัวเล็กกลับขืนตัวเอาไว้
“เดี๋ยวน้องจะหนัก หนูเดินเองดีกว่า”ว่าแล้วร่างตุ้ยนุ้ยก็เดินจูงมือคนเป็นพ่อวิ่งหน้าตั้ง
ไปที่โต๊ะอาหาร คนเป็นพ่อจัดแจงอุ้มลูกชายตัวแสบขึ้นนั่งบนเก้าอี้เสริม ก่อนจะถอยเก้าอี้ให้คนท้อง
อ่อนนั่ง
“อะไร นี่เรายังกินผลไม้ดองอยู่อีกหรอ พี่บอกแล้วไงว่ามันไม่ดี ทำไมถึงดื้ออย่างนี้
คะ”เธอก้มหน้าหลบสายตาดุๆของสามีหนุ่มที่กำลังบ่นเธอราวกับเป็นหมอเสียเอง
“ก็ฟางแพ้ท้องนี่คะ”
“ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย”เธอเงยหน้าขึ้นสบสายตาคาดคั้นให้ตอบแต่เพียงคำว่าตกลงของ
ภาณุ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี
สมาชิกครอบครัวจิระคุณลงมือทานอาหารเที่ยงอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีเจ้าตัวป่วนคอย
ถามไถ่โน่นนี่ตลอดเวลาตามประสาเด็กน้อย จนคนเป็นพ่อและแม่ถึงกับส่ายหน้าให้กับความช่างซัก
หลังจากทานอาหารเสร็จก็ไม่รีรอที่จะพาเจ้าตัวป่วนนอนกลางวันเป็นการปิดปากเด็กน้อยช่างซัก
ภาณุและธนันต์ธรญ์ช่วยกันปูฟูกทับเสื่อที่ปูอยู่บนผืนหญ้ากลางสนามหน้าบ้านคนเป็น
พ่อล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงเจ้าตัวแสบที่นอนเอาหูแนบหน้าท้องที่นูนน้อยๆของคนเป็นแม่มานอนลง
ข้างกายเขา
“พ่อคับ แล้วเมื่อไหร่น้องจะออกมา”
“ต้องรอให้น้องโตกว่านี้ก่อนครับ”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะคับ”
“อืม ตอนนี้น้องอายุสามเดือน คงจะอีกสักหกเดือนคับ”เขาเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะหอมแก้ม
ยุ้ยสีแดงของธรรศอย่างมันเขี้ยว
“นานจัง”
“งั้นธรรศก็หลับรอน้องก่อนสิลูก ตอนนี้คุณแม่ง่วงแล้ว น้องก็คงง่วงเหมือนกัน”
“คับ”เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เจ้าตัวเล็กยืมซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของเขา
แต่โดยดี เขาหันไปยิ้มให้ภรรยาสาวก่อนจะปัดปรอยผมที่ปรกหน้าหวานของเธอออก
“นอนได้แล้วเด็กน้อย ลูกพี่ง่วงแล้ว”
“ลูกฟางด้วยค่ะ”
“ลูกของเราสองคนครับ”เขายิ้มก่อนจะมองใบหน้าสวยหวานที่มีรอยยิ้มแต้มอยู่ไม่น้อย
ไปกว่ากัน มองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเธอหลับตาลงเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่ห้วงนิทรา เขาตวัดแขนแกร่ง
โอบรัดลูกน้อยและหญิงสาวที่รักไว้ในอ้อมกอด...สัญญาว่าจะดูและทุกคนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา
ในตอนนี้...จนวันสุดท้ายของลมหายใจ...
ตามคำเรียกร้องนะค้า ^___________________^ต่อไปนี้เราคงไม่ได้เข้ามาแล้วจนกว่าจะ
สอบเสร็จ ยังไงก็เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้เราหน่อยเถอะน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
