ที่รัก...มาเป็นบอดี้การ์ดผมสิ

           หลังจากมะเมี่ยวออกมาจากโรงพยาบาลเธอก็ขับรถ (ที่เนวิลล์ให้ยืมออกมาเยี่ยมหวานหวาน) ตรงดิ่งไปที่คฤหาสน์ของนักธุรกิจหนุ่มทันที ตอนนี้ยังเช้าอยู่เธอต้องขับรถไปรับเขาที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ไปส่งที่บริษัท และอยู่ที่นั่นกับเขาตลอดเวลาจนเลิกงาน 

            ปี้นนๆๆๆ

            ร่างบางกดแกรรถเพื่อเรียกคนในบ้านมาเปิดประตู ไม่นานประตูก็เปิดออก เธอจึงขับรถเข้าไป และจอดที่หน้าตึกขนาดใหญ่   

            หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านตรงดิ่งไปที่ห้องอาหารที่คาดว่าเขาน่าจะทานอาหารเช้าอยู่ และก็เป็นอย่างที่เธอคิดเมื่อเธอเห็นเขากำลังนั่งกินข้าวกับน้องชายของเขาอยู่ที่โต๊ะอาหารหรูหราที่ทำจากไม้ชั้นดียาวเป็นกิโลๆ สามารถนั่งได้เกือบร้อยคน          ฮึ~ทั้งๆ ที่คนนั่งกินข้าวจริงๆ มีแค่สองคนแท้ๆ ทำอะไรเกินจริงชะมัด มะเมี่ยวคิดแล้วเดินเข้าไปใกล้เจ้านายคนใหม่    

          "โต๊ะยาวขนาดนี้ทำไมไม่ชวนลูกน้องนายมานั่งกินด้วยกันล่ะ" ร่างบางแขวะแล้วเดินไปยืนข้างเขาที่นั่งกินข้าวอยู่ เนวิลล์หันมายกยิ้มอย่างอารมณ์ดี เพราะไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่เขาโดนเธอกวนประสาทเขาถึงมีความสุข

         "นี่น่ะเหรอบอดี้การ์ดสาวของพี่ ร้ายกว่าที่ได้ยินแฮะ" น้องชายของเนวิลล์พูดอย่างขบขัน 

          "อะไรๆ นายเองก็เถอะ ถึงเป็นน้องของหมอนี่ฉันก็ไม่ได้พูดคะขากับนายหรอกนะ" ร่างบางก้มลงกระซิบที่ข้างหูของ วินเวล์ ซึ่งเป็นน้องชายของเนวิลล์ อายุ 22 ปี แก่กว่ามะเมี่ยเพียงปีเดียว

          "กับฉันเธอก็ไม่เคยพูดเถอะ คุณบอดี้การ์ด" เนวิลล์พูดดัก

          "นั่นก็จริง ว่าแต่พวกนายน่ะ เลิกจ้องหน้าฉันอย่างจะกลืนกินแบบนั้นได้ไหม ฉันไม่ฆ่าเจ้านายพวกนายหรอกนะ" ร่างบางหันไปตวาดลูกน้องของเนวิลล์และวินเวล์ ที่ยืนเรียงกันเป็นสิบด้านข้างโต๊ะอาหาร

          พอโดนร่างเล็กตวาด พวกเขาทั้งหมดก็ก้มหน้าหงุดทันที

          วินเวล์หัวเราะชอบใจกับภาพตรงหน้า แต่ก็โดนสายตาหงุดหงิดๆ ของร่างเล็กห้ามเอาไว้

          เนวิลล์มองตาวินเวล์ พลางพูดคุยกันทางสายตากันอย่างเข้าใจ 

          เพรางั้นเนวิลล์และวินเวล์จึงรวบช้อนก่อนจะดื่มน้ำตาม นั่นเป็นการบ่งบอกได้ดีเยี่ยมว่าพวกเขาอิ่มจากการทานอาหารแล้ว

          "พวกนายเองก็เถอะ มีพวกนี้ยืนมองตัวเองกินข้าวอยู่ กินลงได้ไง ประสาท!"

          "คร๊าบๆ เอ่อ พี่ฮะ เดี๋ยวผมไปรอที่บริษัทก่อนะฮะ" วินเวล์พูดแล้วจากไป

          "ไปกันเถอะ" ร่างบางพูดกระชากเสียง แล้วเดินไปที่ลูกน้องคนหนึ่งของเนวิลล์ 

          "นายน่ะมีปืนใช่ไหม!?" 

          "มีครับ ว่าแต่จะถามทำไม"

          "นายจะให้ฉันคุ้มครองเจ้านายของพวกนายโดยไม่มีปืนงั่นเหรอยะ" ร่างบางตวาด

          เธอชักอารมณ์เสียขึ้นมา

          คนถูกตวาดสะดุ้งน้อยๆ ก่อนหันไปมองหน้าเจ้านาย ซึ่งเนวิลล์ก็ได้แต่พยักหน้า เขาจึงส่งปืนให้มะเมี่ยวอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

          "เปลี่ยนใจละ พอเห็นนายไม่ค่อยเต็มใจที่จะให้ปืนฉันแบบนี้.... ฉันว่าฉันแย่งมาจากนายดีกว่า เอาล่ะเตรียมตัว!!!!" ร่างเล็กที่ไม่ยอมรับปืนพูดขึ้นสร้างความตกใจให้ร่างใหญ่ตรงหน้าไม่น้อย

          แต่แล้วความตกใจของร่างใหญ่ก็เปลี่ยนไป เพราะเขากำลังหาโอกาสจัดการบอดี้การ์ดสาวจอมอวดดีคนนี้อยู่พอดี 

          เนวิลล์ได้ยินร่างบางพูดแบบนั้นถึงกับกุมขมับ เอาแล้วไง ยัยมะเมี่ยวนี่หาเรื่องให้เขาไปทำงานสายตั้งแต่วันแรกที่ตัวเองเริ่มทำงานเลยหรือไง 

          แต่เอาเถอะ ถึงยังไงเขาก็เป็นเจ้าของบริษัทคงไม่มีใครกล้าต่อว่าเขาแน่

          "อวดดีจริงๆ นะ เพิ่งมาทำงานแท้ๆ หัดเคารพคนที่มาก่อนหน่อยสิ!!" 

          "แปลกจังแฮะ ทำไมถึงมีแต่คนว่าฉันอวดดีนักนะ คิกๆ แต่ช่างเถอะ นายน่ะ เข้ามาสิ แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่คนใจดีนะ"

          "ฮึ๋ย!!! อวดดีไปเถอะ ย้ากกก" ว่าแล้วร่างสูงก็กำหมัดถลาเข้ามาหวังจะต่อยคนตัวเล็ก แต่มะเมี่ยวเอี่ยวตัวหลบทัน ในจังหวะนั้นเองที่เธอสวนกำปั้นเล็กๆ เข้าไปที่หน้าท้องแข็ง เบี่ยงตัวกลับหลังพร้อมกับฟาดข้อศอกที่ท้ายทอยของร่างหนาจนเซไปหลายก้าวด้วยอาการมึนงง

          คนที่ชมการต่อสู้อยู่ถึงกับยืนนิ่งลืมหายใจ พวกเขาต่างมองเธอพลางกลืนน้ำลาย เช่นเดียวกับเนวิลล์ที่ถึงกลับปาดเหงื่อ 'แล่วอย่างงี้ฉันจะได้แอ่มเธอได้ยังไงเนี่ย'

          ร่างบางไม่ปล่อยโอกาสให้ลอยไปเปล่าๆ เธอใช้จังหวะที่ร่างใหญ่เสียสมดุลตวัดขาเตะไปที่ก้านคอด้วยแรงทั้งหมดที่มี จนร่างนั้นถึงกับสลบเหมือบลงกับพื้นทันที 

          "บอกแล้วว่าไม่ใจดี เอาล่ะขอปืนไปนะ" มะเมี่ยวพูดอย่างอารมณ์ดี แล้วเดินควงปืนออกไปท่ามกลางเงียบตกตะลึงของคนในห้องอาหาร 

          เนวิลล์ยืนมองลูกน้องของตนอย่างสงสารจับใจ แต่หากเขาก็ไม่อาจช่วยอะไรได่ เพราะเขายังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะโดนมะเมี่ยวจับทุ่มเมื่อไหร่

          "เฮ้! นายจะไปทำงานไหมยะ! เร็วหน่อยสิ" 

          "คร๊าบบๆๆ" ร่างสูงขานรับ ก่อนจะบ่นกับตัวเองในใจ ว่าตกลงใครเป็นเจ้านายกันแน่ 

          "แล้วแบบนี้ใครจะปราบเธอได้นะ ยัยบอดี้การ์ดสาวจอมโหด"

          "เนวิลล์ นายบ่นอะไรยะฉันได้ยินนะ!!!" ร่างบางตวาด

          "บอกไว้ก่อนนะ นายเป็นแค่เจ้านายไม่ใช่แม่ฉันเพราะงั้นเลิกบ่น!!!"

.....................................................................................................................

ช่วยให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะคะ แล้วก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยค่ะ

แล้วจะมาอัฟเพิ่มค่ะ ^ ^