แสบรัก แสบร้าย ของคุณชายจอมป่วน

Koen'

*เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมาก*

ติ๊ด

ผมกดรับโทรศัพท์ขณะขับรถไปผับ เพื่อไปหาเฟย์

"ฮัลโหลครับ"

"เขื่อนนี่กิ๊ฟนะ" เสียงผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยโทรมา

"จ้า ที่รักโทรมามีอะไร"

ผมพูดเสียงหวานใส่โทรศัพท์ไป กิ๊ฟเป็นแฟนผมเราคบกับมาได้ 2 ปีแล้ว

แต่ช่วงหลังๆเนี่ยเราไม่ค่อยได้เจอกันเนื่องจาก ผมเอาแต่ยุ่งเรื่องของเฟย์อยู่
"เราเลิกกันเหอะ"

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

"ห๊ะ!! ทำไมผมทำอะไรผิด นี่กิ๊ฟ ฮัลโหลๆๆ"

กิ๊ฟตัดสายผมไป ตัดสายไม่พอตัดใจจากผมไปอีก

รู้สึกเจ็บลึกไปถึงข้างใน น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆรินไหลออกมาจากดวงตา

//ทนฝืนเป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วฉันกำลังจะตาย ฉันกำลังจะตาย//

"ฮึ่ย วิทยุบ้าเอ้ยย!! เปิดเพลงให้มันดีๆหน่อยไม่ได้รึไง!!ฮึก"

ผมเอื้อมมือไปปิดวิทยุแล้วกำหมัดทุบมันไปสองสามที

ปึก!!

เอี๊ยดดด

ผมตัดสินใจจอดรถไว้ข้างทาง

ก้มไปหยิบล็อกเก็ตที่สร้อยคอออกมา

มันเป็นภาพของเธอ....

"กิ๊ฟ...ฮึก..ฮือ"

ผมหยิบล็อกเก็ตรูปเธอซุกไว้ที่อก น้ำตายังคนไหลรินอยู่อย่างนั้น หยดแล้วหยดเล่าแต่มันก็ไม่ได้บรรเทาความเจ็บปวดของผมลงได้เลย....

ผมอยากลืมเธอ!!

ผมเลยตัดสินใจขับรถไปที่ผับนั่น เผื่อจะมีเพื่อนคุยหรือบางสิ่งที่ทำให้ผมไม่เจ็บปวด...

ทรมานแบบนี้....

"เฟย์  วอดก้าแก้ว"

ผมขวักมือเรียกเฟย์

"นี่คุณทำยังกับฉันสนิทกับคุณมากน่ะ อีกอย่างวันนี้ฉันมาในฐานะลูกค้าไม่ใช่พนักงานเสริฟ"

เฟย์ขมวดคิ้วใส่ผม รู้สึกเหมือนเธอกำลังอารมเสียอยู่

"แล้วนี่คุณเป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไม"

เธอเปลี่ยนสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด กลายเป็นสีหน้าที่ห่วงใยและอ่อนโยน

เธอเอื้อมมือใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กซับน้ำตาให้ผม

"เดี๋ยว" ผมจับแขนเธอที่กำลังซับน้ำตาให้ผมอยู่

"หือ ทำไมหรอ คอแห้งรึเปล่าเดี๋ยววันนี้ฉันเลี้ยงนายเองก็ได้ อกหักมาหล่ะสิ"

ไม่ทันไร เธอก็ไปหยิบเครื่องดื่มบางอย่างมาให้ผมดื่ม

ผมกระดกแก้ว แล้วจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น เธอไม่รู้จักว่าผมเป็นใคร แล้วทำไม...

ทำไมเธอถึงดีกับผมขนาดนี้...

"คุณรู้หรอ ว่าผมเป็นใคร" ผมถามเธอออกไป

"ฉันจะไปรู้หรอว่านายเป็นใคร คิคิ"เธอตอบผมแล้วหัวเราะน้อยๆ

ผมเอามือเท้าคางแล้วจ้องหน้าเธอต่อ

"แล้วทำไมคุณต้องทำดีกับผมด้วยหล่ะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน ฉันเห็นคนร้องไห้เป็นไม่ได้ต้องรู้สึกสงสารอยู่อย่างงั้น อ่อแล้วไม่ร้องไห้ต่อแล้วหรอพ่อขี้แง"

เธอตอบผมกลับมาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น

จากนั้นเราก็สนุกสนานกับต่อในผับ เต้น ร้อง กิน ดื่ม คุย

อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้สึกดี.. รู้สึกเหมือนลืมกิ๊ฟได้ในระยะเวลาสั้นๆ

ตาผมเริ่มพร่าเบลอ ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเลือนลาง แล้วก็หายไปในทีสุด

วันรุ่งขึ้น

Fay'

ฉันรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย เมื่อคืนฉันได้คุยกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ดูท่าน่าสงสาร

จำได้ว่าเขาเคยมาใช้บริการที่ผับแห่งนี้ซึ่งฉันนั่นแหละเป็นคนบริการเขาในวันนั้น

ฉันค่อยๆลืมตาเบลอๆขึ้นมา

พบว่าฉันอยู่ในห้องสีขาวแต่ที่หน้าตกใจคือฉันไม่ได้ใส่อะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียวมีแค่ผ้าห่มผืนสีนวลปกปิดร่างกายก็แค่นั้น

ข้างๆฉัน! คือเขา! เขาก็ไม่ได้ใส่อะไรเหมือนกัน หรือว่า......