My friend ก็แค่นั้น..แต่มันรักเธอ

10.0

เขียนโดย แพรว

วันที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 08.38 น.

  13 บท
  67 วิจารณ์
  19.28K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 17.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

4) เพราะเป็นเธอ :)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                             บทที่ 4 :: เพราะเป็นเธอ :)

 

Tomo ::


      ผมมองดูคนในอ้อมกอดผมที่ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วหลังจากที่ร้องไห้มาได้สักพักนึง โชคดีจริงๆที่เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม ไม่งั้นเธอก็คงได้เห็นความอ่อนแอของผม น้ำตาที่มันไหลลงมาเพื่อเธอคนเดียว..คนที่เป็นเพียงเพื่อน..คนที่ผมรักสุดหัวใจ...

      เพราะอะไรไม่รู้ แต่มันสั่งให้ผมคอยดูแลเธอ แคร์แค่เธอ มันไม่ใช่เพราะแรงเชียร์จากแฟนคลับหรือจากเพื่อนๆ ครอบครัว..มันคล้ายกับหัวใจผมมันเรียกร้องว่าต้องคนนี้เท่านั้น! เป็นแก้วคนเดียวเท่านั้น! แต่มันก็มีบางสิ่งบางอย่างมาห้ามผมไว้ มันเป็นแค่เส้นบางๆที่มากั้นเราสองคนเอาไว้ คำว่า 'เพื่อน' มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะก้าวข้ามมันไป ถ้าใครรู้เข้าก็คงจะหัวเราะผม โทโมะ คนที่ไม่เคยทุกข์ร้อนกับเขา ไม่เคยกลัวอะไร แม้แต่ความตาย! กลับต้องมาตกม้าตายเพราะ 'ผู้หญิง' คนเดียว คนที่เป็นเหมือน 'ครอบครัว' ของเขา ครับ ผมกล้าพูดเต็มปากว่า แก้วคือครอบครัวของผม เป็นคนที่ผมสาบานว่าจะดูแลไปจนตาย..

     "แก้ว..แก้ว กินข้าวก่อนนะ " ผมพูดกับคนในอ้อมกอดเบาๆ และกำชับแขนให้แน่นกว่าเดิม บางที ผมก็อยากจะให้เวลามันหยุดอยู่แค่นี้ ตอนนี้ เพราะเวลาที่มีแก้วอยู่ในอ้อมกอดมันรู้สึกดีจนไม่อยากผละออกจากกันเลย ถ้าทำได้คงจะดี..

      "อื้อ~ ไม่เอา ไม่หิว ไม่กิน " แก้วพูดเบาๆอย่างคนงัวเงีย นี่เกือบจะหลับแล้วละสิ! ผมคิดก่อนจะส่ายหัวเบาๆ แก้วนะแก้ว ไม่ได้เปลี่ยนเลยจริงๆ ^^'

      "ไม่หิว ก็ต้องกิน!"เมื่อผมพูดจบ แก้วเงยหน้ามามองผมเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มงอแงอีกรอบ

      "ไม่กิน ทำไมต้องบังคับกันด้วยอ่า แก้วไม่หิวแล้ว ร้องไห้อิ่มแล้ว! " ลงท้ายด้วยการประชดครับผม--;

      "อย่าดื้อสิแก้ว ไม่เอาน่า กินข้าวนะ นิดนึงก็ยังดี"

      "ว่าเค้าดื้อ ตัวเองก็กินก่อนสิ"
              (แก้วแอบทำปากมุบมิบบ่นพึมพัมกับตัวเอง)

      "เมื่อกี้พูดว่าอะไร ? " ผมถามแก้ว เมื่อเห็นว่าเมื่อกี้เธอทำปากมุบมิบ แก้วต้องบ่นอะไรอีกแน่ๆ

      "เปล่านี่~ ไม่ได้พูดอะไรเล้ยย"

      "แน่นะ!"

      "อะห่ะ หรืออยากให้แก้วบ่นให้ฟัง ? "

      "หึ โมะฟังแก้วบ่นจนชินแล้ว ฟังอีกครั้งจะเป็นไร "

      "ไอ้บ้า! โรคจิต!" นั้นไงโดนด่าเลย ก็ผมพูดเรื่องจริงนี่ครับ

      "ครับ ตอนนี้กินข้าวกันได้ยัง ? "

      "ยัง!" แก้วตอบพร้อมกับสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างงอนๆ

      "สงสัยจะอยากให้ป้อนแห่ะ"ผมยิ้มพลางใช้มือลูบคางตัวเองอย่างอารมณ์ดี วันนี้ได้ป้อนข้าวเด็กดื้อแล้วสิ :)

      "นี่.."อยู่ๆแก้วก็หันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้ผมต้องหยุดยิ้ม แล้วมองสบตากับแก้วด้วยสายตานิ่งๆ บ้าง

     "หืม.."

     "โทโมะ..ไม่โกรธแก้วแล้วหรอ ? " แก้วส่งสายตาพร้อมกับคำถามที่ทำเอาผมงง ผมไปโกรธแก้วตอนไหน?

     "ไม่นี่.."ผมเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ"ไม่มีเคยมีครั้งไหนที่โมะจะโกรธแก้วเลยนะ ไม่ว่าแก้วจะดื้อแค่ไหน โมะก็ไม่เคยโกรธแก้วได้เลยสักครั้ง" ผมพูดจริง แก้วคือคนที่ผมไม่เคยคิดจะโกรธเลย แม้ว่าแก้วจะทำผิดแค่ไหน หรือ เอาแต่ใจแค่ไหนก็ตาม อย่างมากผมก็แค่งอนเธอ แต่สุดท้ายก็เป็นผมอีกนั้นแหละครับที่เป็นคนง้อเธอ งอนเองง้อเอง --'

      "แล้วทำไม.."แก้วเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ"ทำไมเมื่อกี้นี่ถึงทำเย็นชาใส่แก้วละ.."

      "นั้นมัน..."ผมเงียบ..ผมไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามนี้ยังไงดี ให้ตอบว่าเพราะอยากรักษาระยะห่าง เลยมีท่าทีแบบนั้น แก้วก็คงจะต้องถามอีกแน่ว่าเพราะอะไร แล้ว..ผมควรตอบไปว่ายังไงดีละ ?

      "ไม่ต้องตอบแก้วก็ได้ แต่..สัญญาก่อน ว่าจะไม่เย็นชาใส่แก้วอีก!" แก้วพูดพร้อมกับชูนิ้วก้อยขึ้น ทำให้ผมยิ้ม แล้วยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเธอ ให้สัญญาชั่วชีวิตนี้ยังได้ :)

      "โมะให้สัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ทำเย็นชาใส่แก้วอีก โมะจะดูแลแก้ว อะไรที่แก้วสบายใจโมะทำให้หมด จะไม่ทำให้แก้วต้องเสียใจอีก และจะอยู่กับแก้วตลอดไป"

      "ให้สัญญาแค่เรื่องเดียวมาซะเต็มเลย -///- "

      "ห้ะ! เมื่อกี้แก้วพูดว่าอะไรนะ ? "เมื่อกี้ผมได้ยินแก้วพูดว่าอะไรเต็มๆเนี่ยแหละ ถ้าฟังไม่ผิด

      "ห้ะ! เปล่าๆ ไม่มีไร แค่พูดว่าสัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะ"

      "ครับ :) "

      "ดะ..ดีมากก ^^"


Kaew ::


      "เดี๋ยวนะ! ทำไมหน้าแดงๆ ไม่สบายหรือเปล่า" โทโมะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจทำให้ฉันที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ต้องสะดุ้งตกใจตามเสียงเขา

      "ไม่.. ไม่นี่ แก้วไม่ได้เป็นอะไรเลย ฮะ ฮะ " ฉันพูดพร้อมกับยกมือมากุมแก้มตัวเองทั้งสองข้าง พลางลุกจากตักเขาอย่างตื่นๆ นี่ฉันหน้าแดงเห็นชัดขนาดนี้เลยหรอ ? บ้าน่า แก้วใจ! เก็บอาการของเธอหน่อยสิ!  

อย่าเพิ่งเขิน -///-  (Pp:รู้สึกจะไม่ทันแล้วนะ-.-)

      "จะเดินไปไหน มานี่! ให้โมะดูหน่อย " โทโมะลุกตามแล้ว ใช้มืออังหน้าผากของฉันสลับกับของเขา แต่แล้วจู่ๆก็เปลี่ยนจากมือเป็น เอาหน้าผากเขามาชนกับหน้าผากฉัน ทำให้ฉันรีบผละออกห่าง และหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม โทโมะ เขาบ้าไปแล้ว><

      "ตัวก็ไม่เห็นร้อนนี่"

      "ก็แก้วบอกแล้วว่าไม่ได้เป็นไรไง"ฉันพูดแล้วหันหลังจะเดินหนี แต่ก็ต้องหันกลับเพราะมือโทโมะที่คว้ามาจับแขนฉันไว้ ฮึ่ย! มือไวเป็นบ้า (แก้วกระทืบเท้าเบาๆอย่างขัดใจ)

      "ไม่ได้เป็นไร งั้นมากินข้าว..จะได้กินยาด้วย อย่างน้อยก็กันไว้ก่อน" โทโมะว่าพลางลากฉันมานั่งแหมะอยู่ที่เก้าอี้ (จนได้สินะ)

      "ต้องกินจริงๆหรอ *-* "

      "ไม่ต้องมาทำตาปริบๆเลย ต้องกินครับ :) "

      "เชอะ กินก็ได้ -0- " สุดท้ายฉันก็ต้องยอม.. ไม่รู้ทำไมต้องยอม~~ (ร้องเพลงซะเลย)

      "ว่าง่ายๆแบบนี้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง"

      "บ่นอะไร บ่นอะไร จะให้กินไหม ห้ะ ! "

      "โอ๋ๆๆ ให้กินสิ มาเดี๋ยวโมะป้อน"

      "ไม่..ไม่เอา จะกินเอง" ขืนให้เขาป้อนก็มัวแต่เขินไม่ได้กินสักทีนะสิ แค่นี้ก็หน้าแดงจะแย่แล้ว -////-

      "งั้นกินเลย อย่าช้า! "

      "ค่ะ ! พ่อคนชอบออกคำสั่ง"


20 นาทีต่อมา...


      "กินเสร็จแล้ว"ฉันว่าก่อนจะใช้มือดันจานไปตรงหน้าเขา คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ บังคับให้กินข้าวแล้วยังจะมานั่งเฝ้าอีก แบบนี้ใครจะไปกินลง-.-,

      "โอเค อย่าลืมกินน้ำกับยาด้วยนะ "โทโมะลุกขึ้นเอาจานข้าวไปเก็บแต่ก็ยังไม่ลืมหันมาเตือนฉันแล้วชี้ไปที่ยาที่ฉันแอบซ่อนเอาไว้ ฮึ่ย! รู้ทันตลอดเลยนะ -^-

      "ทำไมต้องกินด้วย-3-" ฉันบ่นก่อนจะคว้ายาเม็ดนั้นมามอง เหอะ! เม็ดใหญ่เป็นบ้า ใครจะไปกินลง

      "แก้ว!"

      "ว๊าย!!!" ฉันกรี๊ดร้องอย่างตกใจเมื่อโทโมะเรียกชื่อ นี่เขายังอยู่ตรงนี้อีกงั้นหรอ-0-? เกือบไปแล้วเชียว ฉันกะจะแอบหักยาครึ่งนึงซะหน่อย-.- ดีนะ ยังไม่ทันหัก ไม่งั้น.. ฮึ่ยย ><

      "ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น?"

      "เอ่อ..ก็แก้วกำลังจะกิน แต่โทโมะเรียกซะดังจะไม่ให้ตกใจได้ไง นี่ถ้าแก้วกินยาไม่สำลักตายหรอ"

      "ดัง ? โมะว่าโมะพูดเสียงปกตินะ "

      "เออ ไม่ดังก็ไม่ดัง"

      "โมะว่าแก้วหาข้ออ้างไม่กินยามากกว่า" ชิ! เบื่อคนรู้ทัน

      "ใครบ๊อกก กินสิ กิ๊นนน "

      "ทำไมต้องเสียงสูง--"

      "เสียงปกตินะ!!!" ฉันก็พูดเสียงปกติอยู่แล้ว เสียงสูงที่ไหน ไม่มี๊~~ โทโมะมั่วแล้ว!

      "หื้มม..งั้นก็กินสิครับ :)" อะไรกัน อยู่โทโมะก็เดินกลับมาอยู่ตรงหน้าฉัน แถมตายังจ้องตาฉันไม่กระพริบเลย ฮืออออ TT'

      "อะ อะไรเล่า! ไหนบอกจะเอาจานไปเก็บไง "

      "เรื่องจานไว้ทีหลังก็ได้ ตอนนี้โมะอยากเห็นแก้วกินยาก่อนมากกว่า :)" ยังยิ้มไม่เลิกอีก--, โทโมะนี่พูดได้หน้าตายจริงๆ

      "ไม่เอา"

      "ต้องกินครับ!"ไม่ต้องมาทำเป็นสุภาพเลยนะ! แบบนี้เขาเรียกบังคับกันชัดๆ คนเขาไม่อยากกิน ยังจะตื้อไม่เลิก หึ -^-

      "หันไปอีกทางก่อน"

      "ไม่หัน"โทโมะส่ายหน้าให้ฉันช้าๆ จะบอกว่าไม่มีทางงั้นหรอ นี่เขากำลังดื้อกับฉันอยู่ใช่มั้ย???

      "งั้นไม่กิน"เอาสิดื้อมา ฉันดื้อกลับ !

      "หึหึ สงสัยอยากให้ป้อน"โทโมะใช้มือลูบคางแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ นี่เขาคิดจะทำอะไร! "แบบเมื่อคืนเป็นไง.."เมื่อคืน! ไม่นะ! O-o

      "กินแล้วๆๆๆๆ"ฉันรีบพูดรัวๆติดกันแล้วหยิบยาเม็ดโตนั่นเข้าปากตามด้วยน้ำทันที

          (อึก อึก อึก) เสียงดื่มน้ำ..

      "ก็แค่เนี้ยะแหละ :) " โทโมะว่า ก่อนจะเดินเอาจานไปเก็บในครัว มาแค่นี่อะไร ยาขมเป็นบ้า :(

      "ไปไหนก็ไปเลย"ฉันบ่นตามหลัง ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ว่าร้องไห้เหนื่อยแล้วนะ! เถียงกับเขานี่เหนื่อยกว่าอีก-.-

                    'นี่! ฉันจะไม่มีทางชนะโทโมะเลยใช่มั้ย ??? '


       อยู่ๆ ฉันก็นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา..โทโมะเขาดูแลฉันดีมาตลอดเลยใช่มั้ยละ ฉันไม่อยากจะคิดเลย หากวันหนึ่ง ระหว่างเราเปลี่ยนไปจะเป็นยังไง ดูแค่ตอนเมื่อกี้เขายังทำเย็นชากับฉันจนน่าตกใจ และฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นแบบนั้นเพราะอะไร สาเหตุเกิดจากอะไร.. ที่ฉันไม่ถาม ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรู้ แต่เป็นเพราะ ฉันกลัวคำตอบของมัน กลัวว่าคำตอบจะทำให้เราสองคนต้องเปลี่ยนไปจากเดิม..ฉันไม่รู้ว่าควรทำไงเลยจริงๆ .....


Tomo ::


       หลังจากที่ผมเอาจานไปเก็บและล้างให้เรียบร้อยแล้ว พอผมเดินออกมา ก็เห็นแก้วนอนฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ แก้วหลับ ? หรือ กำลังใช้ความคิด ? ผมเดินตรงเข้าไปหาแก้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินแก้วพูดอะไรสักอย่าง ผมเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างหลังแก้วเงียบๆ อะไรคือสิ่งที่แก้วคิดในตอนนี้ ?

      "โทโมะ.."ผมยิ้มเมื่อได้ยินแก้วเรียกชื่อผมแต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มในประโยคต่อมา "แก้วเหนื่อย.." ผมมองแก้วด้วยสายตานิ่งๆ อยู่พักนึงก่อนจะตัดสินใจเดินไปหยุดตรงหน้าแก้ว

      "โทโมะ ! " แก้วร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นผม ก่อนจะรีบลนลานลุกขึ้น แก้วมองหน้าผมพร้อมกับเม้มปาก แก้วกำลังกลัว ! แต่เธอจะกลัวอะไร..?? ผมได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ก่อนจะยิ้มให้แก้วอย่างปกติที่ทำ..

      "คิดอะไรอยู่ครับ :)"

      "แก้ว..แก้วไม่ได้คิดอะไร.." แก้วตอบพร้อมกับหลบสายตาลง ผมหรี่ตามองเล็กน้อย ทำไม ต้องหลบสายตา ?

      "แน่ใจนะ ?"

      "แน่ใจสิ ! หรือโทโมะจะไม่เชื่อแก้ว !"

      "โอเค โมะจะเชื่อแก้ว.."

      "งั้นก็ดี..^-^"แก้วยิ้มพลางเอื้อมมือมาจับผม จะอ้อนอะไรอีกแล้วสินะ ได้โปรดอย่าใช้ลูกไม้เดิมๆแบบนี้ ผมใจอ่อน..

      "แก้วอยากไปซื้อซีรี่ย์กับนิยายอ่ะ -3-" แก้วมองสบตาผม พร้อมกับกระพริบตาปริบๆ เฮ้อ..ผมใจอ่อนอีกแล้วสิ

      "พาไปก็ได้..แต่แก้วต้องเปลี่ยนชุด!"ผมเกือบลืมไปได้ยังไงกัน แก้วใส่ชุดกระโปรงอยู่ แล้วจะให้ผมพาเธอออกไปสภาพนี้นี่นะ เหอะ! บอกเลยว่าไม่มีทาง!

      "ทำไมต้องเปลี่ยน ชุดนี้โทโมะเลือกให้แก้วเองนะ!"

      "ไม่เปลี่ยน งั้นโมะก็ไม่พาไป"

      "เชอะ! แก้วไปกับฟางก็ได้-.-"

      "แบบนั้น ยิ่งต้องเปลี่ยนใหญ่เลย!"

      "ทำไม!?!"แก้วหันหน้ามาถามผมเสียงดังพร้อมกับทำหน้าสงสัย ทำไมนะหรอ..ก็ผมหวงไง..

      "......."ผมเลือกที่จะเงียบแทนที่จะตอบแก้วไป..

      "โทโมะ! อย่าเงียบสิ!"


Kaew ::


       อยู่ๆเขาก็เงียบไป เป็นอะไรของเขาอีกนะ นี่ฉันทำเขาโกรธอีกแล้วหรอ ? ทำไมฉันถึงใส่ไม่ได้ละ ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ตัวเองเป็นคนเลือกให้เองแล้วจะมาโมโหเพื่ออะไร! นี่วันนี้เขาเป็นบ้าป่ะเนี่ย! ตอนเช้าก็ทีนึง ยังจะมาตอนนี้อีก คอยดูนะ ถ้าเขาไม่มีเหตุผลที่มันดีพอ ให้ตายฉันก็จะใส่ชุดนี้ไปห้าง!!!!

 

      "ไม่เปลี่ยนก็ตามใจ..."เออพูดงี้ตั้งแต่แรกก็จบ สุดท้ายเขาก็ยอมให้ฉันใส่ชุดนี้ออกไปแล้ว แต่..ทำไมฉันไม่เห็นดีใจเลยละ ?

      "แน่ใจนะ ?"

      "อืม..."

      "เดี๋ยวสิ! แล้วนั้นโทโมะจะเดินไปไหน"ฉันรีบร้องถามเมื่ออยู่เขาก็หันหลังทำท่าจะเดินเข้าห้องไป ไม่ปกติแล้วนะ!

      "กลับห้อง.."

      "อ้าว ไหนบอกจะพาไปไง"

      "ก็แก้วจะไปกับเฟย์ฟางนี่ โมะคงไม่ต้องไปแล้วมั้ง.." หา-0-! นี่เขากำลังงอนฉันใช่มั้ยเนี่ย จริงหรอ ? เป็นไปไม่ได้ -.- ไม่เชื่ออะ ฮึ ไม่มีทาง โทโมะ เขาเนี่ยนะ! บ้าแล้ว (ยังไงก็ไม่เชื่อ ! )

      "แก้วบอกจะไปกับฟางคนเดียว"

      "แก้วจะไปกับใคร.. มัน ก็ ไม่ เกี่ยว อะไร กับ โมะ นี่!" โทโมะพูดย้ำชัดๆช้าๆ นี่เขากำลังน้อยใจ ???

      "เกี่ยวสิ !"

      "ช่างเถอะ! แก้วจะทำอะไรโมะไม่เคยห้ามได้อยู่แล้วนี่.." นั่น..มีตัดพ้อด้วย O.o สงสัยต้องร้องเพลงง้อแล้วแห่ะ-.-,

"โอ๋ๆ ไม่งอนน้าาา ยิ้มๆๆ ^^"

      "ใครงอน!"

      "เด็กชายวิศว ไทยา.."

      "โมะเปล่า!"ฉันยังไม่ทันได้พูดนามสกุล เขาก็รีบตะโกนเถียงขึ้นมาซะก่อน บอกว่าเปล่า แต่หน้านี่ไปแล้วนะ-.-

      "แกล้งงอนอย่างงี้เพื่อให้แก้วง้อ รู้มั้ยหนอโมะงอนอยู่นะ -3-"

      "ฮ่าๆๆ " นั่นไงหัวเราะแล้ว >< บอกแล้ว เขางอนได้ไม่นานหรอก หึหึ ฉันร้องเพลงเพราะขนาดนี้ ลองงอนต่อสิ แม่จะงอนกลับให้ดู จะให้ง้อคืนซะให้เข็ดเลย ^^'

      "ยิ้มแล้ว ฮี่ๆๆ v (^•^ ) v "

      "หึ ไปหัดวิธีง้อแบบนี้มาจากไหนครับ :)"โทโมะยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือมาจับหัวฉันโยกไปโยกมา เอ๊ะ ! นี่เขาเห็นฉันเป็นเด็กอีกแล้วใช่มั้ย พูด!

      "ไม่ได้หัด คิดเองสดๆเลย " ก็เพลงตัวเองนี่ ไม่ได้ลอกมาจากใครเลยนะ จดลิขสิทธิ์ไว้แล้วด้วย! ห้ามขโมยนะ! ฉันจะเก็บไว้ใช้กับโทโมะแค่คนเดียว รู้ไว้ด้วย -0-!


______________________________________________________________

มาอัพแล้วนะ :)

 

วันนี้มาเร็ว 555  คือปลื้มมาก อ่านเม้นแล้วดีใจ  ขอบคุณนะ เม้นแบบนี้ เดี๋ยวเค้ามาอัพให้บ่อยๆนะ

 

ถึงอัพช้าแต่เข้ามาดูตลอดนะ    รักทีเค ทีมโทโมะตลอดไป >•<

 

 

อ่านแล้วถ้าสนุกต้องเม้นเยอะๆนะ ขอนะ นะ นะ   *O*

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา