My friend ก็แค่นั้น..แต่มันรักเธอ

   

 

                                บทที่ 8 : ก็แค่งอน^^

 

 

 

 

 

 

 

    หลังจากที่โดนเฟย์ลากออกจากร้านขายซีดี เราก็มานั่งอยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนึง และตอนนี้ฉันกำลังนั่งจ้องเมนูอยู่เพราะไม่รู้จะกินอะไรดี ก็ปกติถ้าเรามากินอาหารญี่ปุ่น โทโมะจะต้องเป็นคนสั่งให้ฉันตลอดนี่นา ._.

 

"แก้ว ตกลงจะกินอะไร พนักงานเขารอนานแล้วนะ" ฟางตัดสินใจเอ่ยถาม เมื่อเห็นเพื่อนของเธอจ้องเมนูอยู่นานสองนาน ก็แน่ล่ะ ทุกคนเขาสั่งกันหมดแล้วเหลือแต่แก้วคนเดียวเนี่ย

 

"คือแก้วไม่รู้จะกินอะไรอ่ะฟาง"ฉันหันไปมองหน้าฟางแล้วทำตาปริบๆ แล้วหันไปยิ้มแห้งๆให้พนักงานที่ยืนรออยู่

 

"ขอโทษนะคะ ยังไม่สั่งละกันค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับหยิบเมนูยื่นคืนพี่พนักงาน หากแต่เสียงหนึ่งทำให้ฉันชะงักมือที่ถือเมนูอยู่ค้างไว้อย่างงั้น

 

"บะหมี่เย็น ซาชิมิ จิราชิ โคร้อคเกะ ทงคัตสึ และมิโสะซุปครับ"

 

น้ำเสียงราบเรียบที่กำลังเอ่ยชื่ออาหารหลายอย่างโดยไม่ต้องดูเมนูอยู่นั้นกำลังทำให้ฉันใจเต้นโดยไม่รู้ตัว ใช่แล้ว..โทโมะเขากำลังสั่งอาหารให้ฉัน..

 

 

เขายอมพูดขึ้นแล้ว

 

 

    พนักงานยิ้มก่อนจะรับเมนูแล้วเดินออกไปรับออเดอร์โต๊ะอื่นบ้าง ฉันหันไปขอบคุณโทโมะทางสายตา แต่โทโมะกลับทำหน้านิ่งใส่ฉัน..

 

 

                         นี่เขามาโกรธฉันด้วยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ! อีตาบ้า!

 

 

"โห สั่งเยอะไปไหมเนี่ยโทโมะ" ฟางพูดขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มจะอึดอัดอีกครั้ง

 

"ของที่แก้วชอบน่ะ"โทโมะตอบด้วยน้ำเสียงปกติ แต่กลับทำให้คนที่ถูกเอ่ยชื่อใจเต้นขึ้นมากกว่าเดิม เขาจำได้..

 

"แหมมมมม รู้ใจแก้วเลยนะ"ฟางเอ่ยแซวพร้อมกระทุ้งข้อศอกใส่โทโมะที่ได้แต่นั่งหน้านิ่ง

 

ใช่แล้ว ฉันลืมบอกไป ฟางนั่งข้างโทโมะ ส่วนฉันนั่งข้างเฟย์ และโทโมะกับฉัน..นั่งตรงข้ามกัน

 

"ขอบคุณนะ" ฉันเอ่ยขอบคุณโทโมะเบาๆ

 

"อืม"โทโมะตอบรับสั้นๆ แต่นั่นก็ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่เขาไม่ได้เมินฉันอย่างที่เข้าใจ

 

แต่..ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆ เขาจะมาโกรธ มางอนฉันเรื่องอะไร เด็กเป็นบ้า! แล้วชอบมาเรียกฉันว่า 'เด็กน้อย' เขาเองก็เด็กน้อยไม่แพ้กันหรอก ชิ!

 

"แก้ว เฟย์ว่าอย่าไปสนใจคนแถวนี้เลยดีกว่า" เฟย์พูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบอยู่นานก่อนจะเอนหันมาซบกับไหล่ฉันอย่างอ้อนๆ ฉันเลยยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวเจ้าแมวน้อยตัวนี้เบาๆ

 

"สบายจัง" เฟย์เงยหน้าขึ้นมาพูดแล้วยิ้มพร้อมหลับตาลงท่าทางเคลิ้มน่าดู (น่ารัก) ฉันคิดในใจ

 

"อาหารมาแล้ว เฟย์ตื่น ตื่น ตื่น " ฟางที่มองเห็นพนักงานกำลังถืออาหารมาที่โต๊ะก่อนใครพูดขึ้น

 

"พี่ฟาง! เฟย์กำลังสบายจะปลุกทำไมเนี่ย" เฟย์พูดพร้อมกับยู่หน้าใส่พี่สาวตัวเอง

 

"แล้วจะทำไมละ?"ฟางตอบพร้อมกับยู่หน้าใส่น้องสาวคืนบ้าง บวกแถมให้ด้วยการแลบลิ้นปลิ้นตาไปให้อีก (^_^ )v

 

"แก้วดูพี่ฟางสิ จัดการให้เค้าหน่อย~" เฟย์ที่ทำอะไรไม่ได้เลยหันมาอ้อนกับฉันแทน

 

" ฟาง.." แต่ก่อนที่ฉันจะพูดว่าฟาง ก็มีเสียงหนึ่งก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

 

"เฮ้! ทางนี้" โทโมะพูดพอดีกับที่อาหารยกมาเสริฟ์บนโต๊ะ และคนที่บอกไม่ว่างก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเรา โทโมะคงโืทรตามสินะ..

 

"พี่ป๊อปมาได้ไง"เฟย์ร้องขึ้นก่อนจะดันตัวฉันให้เขยิบไปริมสุดเพื่อที่จะมีพื้นที่ให้พี่ชายของเธอนั่ง

 

                          ยัยเฟย์บ้า! ก็ให้ป๊อปไปนั่งข้างฟางสิ!

 

"ฟาง"ป๊อปนั่งลงข้างเฟย์ก่อนจะหันไปเรียกฟาง

 

"มาทำไม?" ฟางถามแต่ไม่มองหน้าคนที่กำลังพูดด้วยสักนิด บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังงอนคนที่พูดด้วยอย่างชัดเจน!

 

"คือว่า.."ยังไม่ทันที่ป๊อปจะพูดจบฟางก็ขัดขึ้นก่อน

 

"ก็ไหนบอกไม่ว่าง?"ฟางหันหน้ากลับมามองจ้องตากับป๊อปปี้ ซึ่งป๊อปปี้ก็ทำได้แค่ยิ้มขอโทษให้ไป

 

 

                    รู้แล้วครับว่างอน แต่เจ้าหญิงฟังพี่หมีอธิบายหน่อยเถอะนะ^^'

 

 

"นี่พี่ฟางเลิกงอนเลิกซักพี่ชายเฟย์สักที พอๆกินข้าวกัน"เฟย์พูดพร้อมกับออกโรงปกป้องพี่ชายของเธอ

 

"ใช่สิ เข้าข้างกันตลอด"ฟางพูดพร้อมกับหนีไปอีกทาง สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร เธอเป็นฝ่ายแพ้ทุกทีเลย น่าน้อยใจจริงๆ

 

 

                    ' ยัยน้องบ้า! ฉันเป็นพี่เธอนะ! ' ฟางคิดในใจ

 

 

"แล้วพี่ป๊อปจะกินอะไร? กินกับเฟย์ก็ได้นะ หรือจะสั่งเพิ่มไหม? เฟย์เรียกพนักงานให้"เฟย์ถามและทำท่าจะเรียกพนักงานมาจริงๆ

 

แค่นี้อาหารก็เยอะล้นโต๊ะจนจะกินไม่หมดกันอยู่แล้วมั้ย ?

 

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กินกับไอ้โมะมันได้" ป๊อปว่าพร้อมกับยกมือวางบนหัวเฟย์แล้วโยกหัวเฟย์อย่างเอ็นดู น้องสาวคนนี้น่ารักตลอด แต่พี่สาวขี้งอนก็ยังน่ารักมากกว่าสำหรับเขาอยู่ดี

 

                      ไม่งั้นคงไม่รักขนาดนี้หรอก กระต่ายน้อยขี้งอน!

 

 

 

 

      หลังจากพวกเราออกจากร้านอาหาร พวกเราก็บอกลาและแยกย้ายกันไป ซึ่งป๊อปปี้ก็ไปกับสองสาวพี่น้อง และแน่นอนป๊อปปี้ก็ยังต้องตามง้องอนฟางต่อไป คู่นี้เขาเป็นพ่อแง่แม่งอนกันตลอดแหละ ฉันเห็นจนชินแล้ว ยัยฟางชอบคนตามใจแต่ก็ต้องมีเหตุผลด้วย ซึ่งป๊อปปี้ก็เป็นคำตอบเป็นคนแบบที่ฟางต้องการเลย ตามใจ ดูแลเอาใจใส่ แต่ก็มีเหตุผลเสมอ และไม่ได้ตามใจไปหมดทุกอย่างให้เราเสียนิสัย แต่เห็นแบบนี้ ป๊อปปี้ก็ยอมแต่ฟางแค่คนเดียวแหละ (อนาคตกลัวเมียแน่ๆ) อ่อ ไม่สิ ยังมียัยเฟย์กับน้องฟิญด้วย ป๊อปปี้เขาถือว่ารักพี่ต้องเอ็นดูน้องน่ะ แต่รู้สึกจะเอ็นดูน้องสาวมากกว่าคนเป็นพี่นะ ^^' ฟางก็เลย์เอาชอบน้อยใจบ่อยๆไง แต่ป๊อปปี้ก็เข้าใจและตามง้อตลอด ฉันเฝ้าดูพวกเขาทั้งสองมาตั้งแต่ตอนเป็นเพื่อนกัน จนตอนนี้ที่ยัยฟางเลิกกั๊ก แต่ก็ยังไม่ค่อยยอมออกมาพูดอะไรมาก แต่ทุกคนก็รู้กันหมดแหละว่าคู่นี้เขาหวานเงียบ เอิ่ม..เดี๋ยวนะ ฉันว่าฉันเล่าเยอะไปแล้ว ยิ่งไม่ใช่เรื่องของฉันด้วย เอาล่ะ พอดีกว่า รอฟางออกมาเล่าเองดีกว่า ^^

 

เฟย์ตอนแรกก็ไม่ยอมไป คล้องแขนฉันไว้แน่นเลย จนฟางต้องมาแกะออก แต่เฟย์ก็ยังรั้น แถมยังอ้างนู่นนี่นั่นไปเรื่อย เช่น พี่ฟางไปเถอะ พี่ป๊อปคงอยากง้อพี่ฟาง อยู่กันสองต่อสองมากกว่า เอาเฟย์ไปก็เป็นก้างเปล่าๆ มั้งละ กลัวแก้วเหงา เดี๋ยวไอ้โมะรังแกแก้ว เฟย์ต้องอยู่ปกป้อง ฉันนี่ขำเลยละ รู้แล้วค่ะเพื่อนรักว่าเป็นห่วง ^^

 

 

 

 

                                          เอ๊ะ! หรือว่าหวง ?

 

 

 

    ตอนนี้ฉันกำลังเดินตามหลังโทโมะไปเรื่อยๆ ซึ่งก็แค่เดินข้างหลัง..ไม่ได้ต้องไปวิ่งตามหลังเหมือนนิยายหลายๆเรื่อง หรือในซีรี่ส์เกาหลีที่เวลาพระเอกงอนแล้วประชดด้วยการเดินเร็วจนนางเอกวิ่งตามไม่ทัน.. โทโมะเขาแค่งอน ใช่..แค่งอน.. งอน -_- งอนแล้วไม่พูด แค่งอนแล้วเงียบแค่นั้นเอ๊งงง (ประชด!)
    โทโมะเขาก็แค่เดินนำหน้า และฉันแค่เดินตาม เราไม่ได้เดินข้างๆกัน แต่ถึงโทโมะจะเดินนำหน้า แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้ฉันต้องวิ่งตามเขาเลย ถ้าเขารู้สึกว่าตัวเองเดินเร็วไป เขาก็จะห่วงว่าฉันจะเดินตามไม่ทัน เขาจะหยุดเดินและรอฉัน หรือไม่เขาก็จะเดินช้าๆเพื่อรอฉันที่เดินตามหลัง ถึงเขาจะงอนแต่เขาก็ยังคอยห่วงใยฉันเสมอ..

 

 

                      ก็เขาเป็นเพื่อนที่น่ารักแบบนี้ไง..ฉันถึงได้รักเขามากกว่าเพื่อน..

 

 

 

    ก็มันห้ามใจตัวเองไม่ได้ ก็รักไปแล้ว..ให้ไปแล้วทั้งใจ..และฉันไม่รู้ ไม่รู้เลยว่า..จะทนเก็บมันได้อีกนานแค่ไหน..ความรู้สึกแบบนี้..มันยากจัง

 

 

"แก้ว.."

อยู่ๆโทโมะก็หยุดเดินอย่างไม่มีบอกกล่าว ทำให้ฉันที่กำลังเดินคิดอะไรฟุ้งซ่านอยู่ ไม่ทันได้มองเลยชนเข้ากับแผ่นหลังของโทโมะเต็มๆ

โอ๊ย เจ็บอ่ะ TTOTT

 

"ห๊ะ.." ฉันตอบโทโมะ พลางยกมือลูบหน้าผากตัวเองไปด้วย

 

           แข็งมาก.. นี่หลังคน หรือ หินยักษ์กันแน่ -^-

 

"เจ็บหรือเปล่า? เป็นอะไรมั้ย? ไหนขอโมะดูหน่อยซิ" โทโมะถามอย่างตกใจ เขาดูร้อนรนมากๆ รีบจับหน้าฉันพลิกซ้ายพลิกขวา ฉันเลยรีบจับมือของเขาไว้ให้หยุด แล้วชี้ไปที่หน้าผาก ที่ฉันคิดว่ามันต้องหัวโนแน่ๆ -.-

 

"ที่ถามอย่างนี้ รู้ตัวสินะว่าหลังตัวเองแข็งอ่ะ-0-"

"ในเมื่อแก้วก็รู้ แล้วแก้วเดินมาชนทำไมละครับ^^ " หนอย เดี๋ยวนี้มียอกย้อนนะ --^

ฉันคิ้วกระตุก และด้วยความหมั่นไส้เลย ยกกำปั้นต่อยท้องเขาไปหนึ่งที แต่..

 

 

โอ๊ย เจ็บ T^T (เจ็บกว่าหลังอีก)

 

 

"หมั่นไส้คนมีซิกแพค -^- " ฉันบ่นงุบงิบกับตัวเองเบาๆ

"ก็มีไว้เพื่อคนแถวนี้แหละครับ :) " แต่คนหูดีดันได้ยิน

 

โทโมะโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูฉัน ทำให้ฉันรีบถอยหลังแทบไม่ทัน

 

 

 

                                     ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

 

 

     ไอ้หัวใจบ้าหยุดเต้นเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฮืออออออ ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?

 

 

                      'โทโมะ... นี่เป็นอันตรายต่อการเต้นของหัวใจจริงๆ'

 

 

 

     เลิกคิดเดี๋ยวนี้นะแก้ว! เลิกคิด! เลิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!

 

 

"แก้วครับ.."

"อะไรอีกล่ะ!" ถ้าแกล้งกันอีกจะงอนบ้างแล้วจริงๆด้วย!

"โมะขอโทษนะที่งี่เง่า โมะแค่ไม่ชอบให้แก้วพูดถึงผู้ชายคนไหน..." เขาเงียบไปพักนึง..

"......." ฉันก็เลยเงียบบ้าง

"โมะอยากให้แก้วมองแค่โมะคนเดียว.." เขาพูดเสียงเบามาก

"ห๊ะ! แก้วไม่ค่อยได้ยินเลยพูดดังๆหน่อยสิ" และฉันไม่ได้ยินเลย เลยขอให้เขาพูดใหม่

"ไม่มีอะไรหรอก^^"

"ไม่เชื่ออ่ะ พูดใหม่ นะ นะ นะ " ฉันทำเสียงอ้อน "อะไรคนเดียวนะ? พูดอีกครั้งน๊าา แก้วได้ยินไม่ชัด" เพราะฉันรู้ว่าเขาแพ้ *-*

 

 

ก็ฉันอ้อนทีไร โทโมะแพ้ทุกที ^O^

 

 

แต่ครั้งนี้....

 

 

"ไม่มีอะไรจริงๆครับ.."

 

 

ทำไมมันไม่ได้ผล :( ทำมายยยยยยยยยย ยยย ??!?

 

แก้วใจไม่เข้าใจ -^- ชิ งอนนนนนนน !!!

 

"ใจร้าย!"

"เฮ้อ...แก้วนี่นะ " โทโมะถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบแก้มฉันเบาๆ

นี่! เขาทำเหมือนฉันเป็นเด็กอีกแล้วนะ !

โทโมะเอื้อมมือมาจับมือฉัน เรากุมมือกัน..
ฉันมองตามอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของเขา

"โมะแค่คิดว่า โมะไม่อยากให้แก้วเดินคนเดียวอีกแล้ว เราเดินข้างกันดีกว่า" เขาว่าพร้อมยิ้มเบาๆก่อนจะค่อยๆจูงมือพาฉันเดินข้างๆกัน

"โมะไม่อยากให้แก้วเจ็บตัว เพราะงั้น อย่าเจ็บตัวอีกนะครับคนดี"

 

 

 

 

       'เพราะถ้าแก้วเจ็บ ผมก็เจ็บด้วย..เจ็บเหมือนหัวใจมันถูกบีบ..เพราะแก้วคือหัวใจของโทโมะ'

 

 

 

 

 

 

 

_____________________________________________________

 

ในที่สุดก็ได้มาอัพสักที 55555 

ขอโทษที่ทำให้รอนาน (มีคนรอมั้ยเหอะ555)

 

กว่าจะอัพได้ อาจเว้นวรรคไม่ถูก..อย่าว่ากันนะ

รีบทำ-3- กลัวมันเด้งอีก (ถ้าเด้งนี่จะขี้เกียจอัพแล้ว-.-)

 

ยังไงก็ขอบคุณนะที่ยังรอและ ยังมีคนอยากอ่าน ปลื้มมมมมมม ><

 

รักคนอ่านจริงๆ รักอ่ะ >< แต่งแล้วก็ฟินเอง -///- เขินน รู้สึกใช่มั้ยๆๆ หยอดทีละนิดๆ 

นี่เพื่อนกัน>< เพื่อนจริงๆ 5555555555555 

 

#ก็บอกแล้วไม่ทิ้งหรอก จะอัพให้จบแน่นอน เรารักเรื่องนี้มาก -3- 

#ฝากติดตาม ฝากเม้น ไม่ก็ไปบอกในไลน์ ในไอจีก็ได้ เฟสก็ดี ถ้ามันสนุก ^^

 

ช่วงเวลาที่เราจะมาอัพขึ้นอยู่กับคนอ่านล้วนๆ เราตามใจคนอ่านเสมอ555

ถ้ามีคนมาบอกว่าอยากอ่านเยอะ เราก็จะมาอัพใหัทันที @-@ 

 

ติดต่อเราที่นี่ *ฝากๆๆ 

FB : มิณธิรา ธรรมพร

IG : prawlovekaewjai

Line : prawlovepp

Twitter :prawlovekaewjai 

 

*ขอบคุณทุกคนน้าาาาาาาา  รัก :'3