[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน
เขียนโดย 
Amhentai
วันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 20.12 น.
แก้ไขเมื่อ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12) ทวงสิทธิ์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ขอบใจนะคาคาชิที่พาไปเลี้ยง"
"ไม่เป็นไรได้ทานข้าวกับสาวสวยๆ แค่นี้จิ๊บๆ" คาคาชิหยิบตาอย่างเจ้าเล่ห์ให้ไปหนึ่งที
"ว่าแต่คุณจะไปเมื่อไหร่"
"ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้แหละรอโรงพยาบาลทางโน้นยืนยันอีกที" คาคาชิตอบขณะหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของริน
"อย่างนี้ฉันก็คิดถึงคุณแย่เลยละสิ" รินตอบเหล่ตาเล็กน้อย
"งั้นคืนนี้อยู่กับผมไหมละ" คาคาชิตอบกลับพร้อมยื่นหน้ามาใกล้เล่นเอารินหน้าขึ้นสีทันที
"...(-///////-)...บ้าพูดอะไรก็ไม่รู้ งั้นฉันทำงานก่อนนะ ถ้าวันนี้เลิกงานเร็วเดี๋ยวฉันพาไปเลี้ยงส่งให้เอาไหม"
"หึๆ ก็ดีเหมือนกันนะพาฮานะไปด้วยก็ดี ไม่ได้เจอกันตั้ง 2 อาทิตย์ คงคิดถึงแย่เลย"
"นั้นสิคงคิดถึงแย่" รินนึกคึงลูกสาววัยเพียง 6 เดือน
"งั้นผมไปก่อนนะ"
"ค่ะแล้วจะโทรหาอีกทีนะ" คาคาชิยิ้มให้ก่อนจะเดินไปรินมองร่างสูงเดินเข้าลิฟไปก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องทำงาน
"ห่างกันแค่อาทิตย์ 2 อาทิตย์จะเป็นจะตายเลยหรือไง" ทันทีที่เปิดเข้ามาก็เจอมาดาระนั่งอยู่ที่โซฟารับแขกในห้องเลขา
"เกี่ยวอะไรกับคุณ" รินเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
"จะเอาในฐานะอะไรละแฟนเก่า..โอ๊ะ!!.ไม่สิต้องพูดว่าผะ.."
"หยุด!!อย่าพูด"
"ทำไมฟังความจริงไม่ได้หรือไง" มาดาระลุกมายืนหน้าโต๊ะริน
"มันเป็นแค่อดีตฉันไม่อยากฟัง" รินเงยหน้าตอบ
"หึ ทำไมทนฟังไม่ได้ละสิ"
"ใช่เพราะคุณคืออดีตที่ฉันอยากลืม"
"เธอลืมฉันลงจริงงั้นหรอ" มาดาระท้าวมือกับโต๊ะทำงาน
"ค่ะคุณมาดาระ"
"เพราะคาคาชิงั้นหรอ"
"อาจจะใช่ก็ได้" รินเงยหน้าขึ้นมองหน้ามาดาระ
"ไอ้คาคาชิมันทำให้เธอท่าไหนถึงได้ติดใจมันมากถึงขนาดนี้"
"ก็หลายท่าจำไม่ได้ ที่จำก็คือได้ดีกว่าคุณ" รินพูดลอยหน้าลอยตา
"ริน!!!!"
~~~~~ กริ่ง กริ๊งงง ~~~~~
"ขอตัวนะค่ะคุณมาดาระ" พูดจบก็รับโทรศัพย์ ปล่อยมาดาระยืนโมโหอยู่อย่างนั้น
"ว่าไง ห๊ะ!! ได้ๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้" รินรับโทรศัพย์ทำท่าตกใจสุดๆ ก่อนจะวางสายไปแล้วหยิบกระเป๋า
"คุณมาดาระค่ะวันนี้ฉันลาครึ่งวันนะค่ะ" รินทำท่ารีบร้อนก่อนจะเดินออกไป
"จะรีบไปไหน" มาดาระคว้าแขนรินไว้
"คุณฉันรีบปล่อยนะ" รินสบัดมือออก
"จะรีบไปหาคาคาชิละสิ เอาเวลางานไปปรนเปรอผู้ชายอย่างนี้ฉันไม่ให้" มาดาระยังดูถูกรินต่อไป
"นี่คุณ!" รินหันมาประจันหน้ามาดาระ
~~~~~ กริ่ง กริ๊งงง ~~~~~
"พี่กำลังไป" รินรับสายแล้วพูด
"ฉันขอร้องฉันมีธุระด่วนจริงๆ" รินเปลี่ยนมาขอร้องแทน
"ก็ได้"
"ขอบคุณค่ะ" รินดึงมือกลับ
"แต่ฉันจะไปด้วย" มาดาระกระชับแขนรินแน่นขึ้นไปอีกรินคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"เอ่อ..."
"เอ๊า!! รีบไม่ใช่หรอไปสิ" รินจำต้องให้เขาไปด้วย
"เท็นๆ ฮานะเป็นไงบ้าง" ทันทีที่รถของมาดาระจองหน้าบ้านของรินเธอก็รีบวิ่งเข้ามาในตัวบ้านเพราะเท็นๆ โทรมาบอกว่าอยู่ๆ ฮานะก็ร้องไห้ขึ้นมาจนตัวเกร็ง ทำอย่างไงก็ไม่หยุดร้อง
"แว๊วววว แว แว้ววว...." เสียงเด็กน้อยร้องดังยิ่งเด็กน้อยเห็นหน้าแม่ก็ยิ่งร้องใหญ่
"โอ้ๆๆ แม่อยู่นี่แล้วนะเป็นอะไรไปค่ะคนเก่งของแม่" รินรับตัวลูกน้อยมาอุ้มปลอบใจแต่ทำอย่างไงก็ไม่หยุดร้อง
"เสียงเด็กที่ไหนนะ...ระ.รินนั่น..." มาดาระเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นรินอุ้มเด็กน้อยวัยแรกเกิดก็ชะงัก
"แว้ แว๊ววว...." เด็กน้อยยังร้องตัวเกร็งต่อไปเหมือนไม่พอใจหรือกลัวอะไรบ้างอย่าง
"โอ๊ๆๆ เป็นอะไรค่ะ แม่อยู่นี่แล้วไง อย่าร้องเด็กดี" รินปลอยลูกน้อยต่อไปแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่
"นี่ลูกคุณหรออย่าบอกนะว่าพ่อของเด็กคือ...." มาดาระหยุดพูดมองหน้าเด็กน้อยที่ร้องไห้งอแง 'เหมือนส่องกระจกมองตัวเองตอนเด็กเลย' มาดาระคิดในใจก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ารินค่อยๆ เอื่อมมือมาหาเด็กน้อย
"อย่ามาแตะลูกของฉันเชิญคุณกลับไปได้แล้ว" รินเบี่ยงตัวหลบมือมาดาระก่อนจะปลอบลูกต่อไป
"แว๊ แว๊ แว๊วววว" เด็กน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิม ตัวที่เกร็งตั้งแต่แรกตอนนี้ตัวเด็กน้อยเริ่มแดงไปทั้งตัว
"ลูก? เด็กคนนี้ลูกฉัน" มาดาระพูดมือสั่นเล็กน้อย
"มะ.ไม่ไม่ใช่ๆ" รินตอบรัวๆ
"หึ ไม่ใช่หรอ ดีเอ็นเอฟ้องที่หน้าเด็กอย่างนี้เนี่ยนะยังมาบอกว่าไม่ใช่อีก โกหกต่อหน้าลูกไม่ดีนะ" มาดาระมองรินสลับกับเด็กน้อยด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะเอื่อมมือมาลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
"อย่าร้องนะครับคนเก่งของพ่อ" ทันทีที่มือสัมผัสกับผมเด็กน้อยก็หยุดร้องไห้ทันทีและค่อยๆ ลืมตามองเขา แต่ยังสะอื้นอยู่น้อยๆ ยิ้มให้เขาเหมือนกับรู้ว่าเขาคือพ่อของเธอ
"ฉันบอกแล้วไงว่าเขาไม่ใช่ลูกของคุณ" รินยังปฏิเสธ
"แว๊วววววววว" เด็กน้อยร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
"โอ๊ๆ อย่าร้องนะครับ มาหาพ่อนะ แม่เขาไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น อย่าโกรธแม่เขาเลยนะ ไหนดูสิ อื่อหือ..ลูกพ่อน่ารักจังเลย คิดถึงพ่อไหมครับ คิดถึงหรอ..." มาดาระแย่งเด็กน้อยมาอุ้มปลอบใจเด็กน้อยจนหยุดร้องส่งยิ้มและร้องอ่อแอ่โต้ตอบกับเขา รินได้แต่ยืนหงุดหงิดกับอาการของลูกน้อย
"พี่รินดูเหมือนว่าเจ้าฮานะจะรักพ่อมากกว่าแม่น่ะฉันว่า" เท็นพูดแซวกับอาการของหลานสาวตอนนี้หัวเราะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับมาดาระ
"อะไรเท็นเท็นพี่เป็นแม่นะต้องรักพี่สิจะรักคนอื่นได้ไง"
"นี่รินยังพูดแบบนี้ต่อหน้าลูกอีก เธอใจร้ายมากทำไมไม่บอกพี่เรื่องลูกละ หื๊อ" มาดาระเปลี่ยนมาเรียกตัวเองว่า พี่ เหมือนเมื่อ 1 ปีก่อนจะเกิดเรื่องนั้นขึ้น
"เอาเวลาของคุณไปดูแลคารินแฟนคุณดีกว่า อย่ามายุ่งกับฉันกับลูกเลย" รินเข้าไปแย่งฮานะคืนมา
"ระหว่างแฟนกับเมียและลูกพี่ต้องเลือกอย่างหลังสิ ถูกไหมครับฮานะ" มาดาระก้มไปคุยกับลูกสาวของตนเด็กน้อยหัวเราะชอบใจ
"ไม่!! เอาลูกคืนมา เขาไม่ใช่ลูกคุณด้วยจำไว้" รินยังคงดื้อต่อไป มาดาระทำท่าเหนื่อยใจก่อนจะส่งลูกให้เท็นเท็น
"เท็นเท็นพี่ฝากลูกแป๊บนะขอไปเคลียร์กับรินก่อน" เท็นเท็นรับหลานมา
"ได้ค่ะ"
"เท็นเท็นไปเออออด้วยทำไมเขาไม่ได้เป็นอะไรกับพวกเราซะหน่อย"
"หึ เดียวก็เป็น ฮานะครับอยู่กับน้าเขาอย่าดื้ออย่างอแงนะครับพ่อจะไปปรับใจกับแม่เขาก่อนแล้วจะพามาส่งนะ" เด็กน้อยยิ้มหัวเราะเหมือนบอกผู้เป็นพ่อว่า 'เชิญตามสบายเลยค่ะพ่อ' ก่อนเด็กน้อยจะค่อยๆ หลับตาลง
"ใครจะไปกับคุณ"
"เธอไงไปกับพี่เดี๋ยวนี้" มาดาระพารินมาขึ้นรถก่อนจะพาออกไปอย่างเร็วไม่นานรถก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านแห่งหนึ่ง
"คุณพาฉันมาที่ไหน พาฉันมาส่งบ้านเดียวนี้ฉันจะกลับ" รินไม่ยอมลงจากรถ
"มาลงมา นี่คือเรือนหอของเราไง" มาดาระพารินลงมาจากรถแล้วพาเข้ามาในบ้านหลังขนาดกลางไม่เล็กไม่ใหญ่บ้านหลังนี้เขาเตรียมไว้เป็นเรือนหอขอเขาและเธอเมื่อ 1 ปี ที่แล้ว
ปั้ง แกร็กกก
"นะ..นี่พะ..พี่จะล็อคประตูทะ..ทำไม" รินพูดเสียงสั่นมองร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านกำลังถอดเสื้อตัวเองออกอย่างช้าๆ
"อ้าว! จะทวนสิทธิ์ความเป็นผัวเธอไง หรืออยากให้ชาวบ้านเขารู้ว่าเรากำลังทำอะไรกัน ฮึ" มาดาระเดินต้อนรินไปที่โซฟารับแขกเขาถอดเสื้อออกกำลังปลดเข็มขัดตัวเอง รินที่โดนต้อนจนนั่งกับโซฟารีบเอามือจับมือของมาดาระที่ปลดเข็มขัดอยู่
"ยะ..อย่า คะ..คุณไม่ไปทำงานหรอ" รินหาเหตุผลเพื่อเอาตัวรอด
"ทำงาน?"
"ชะ..ใช่งานที่โรงแรมยะ..ยังมีอะ.เอกสารยังไม่ดะ..ได้เซ็นยะ..อยู่น่ะ" รินพยายามมองหาทางหนี
"อิทาจิกับซาสึเกะก็อยู่กลัวทำไม อย่าคิดว่าจะรอดเพราะว่าพี่กำลังทวงสิทธิ์ของพี่คืน" มาดาระปลดเข็มขัดตัวเองออกสำเร็จแล้ว
"สิทธิ์หรอ สิทธิ์ของพี่หมดตั้งแต่วันที่ฉันเห็นพี่นอนกอดกับคารินบนเตียงวันนั้นแล้วหละ"
"โธ่!! รินวันนั้นพี่โดนวางยาพี่บอกแล้วไม่ใช่หรอทำไมไม่ฟังกันบ้าง" มาดาระนั่งลงข้างๆ รินจับมือรินไว้
"พอฉันไม่อยากฟัง" รินลุกขึ้นมาดาระยังคงจับมือไว้อยู่
"งั้นก็ไม่ต้องฟังปล่อยให้มันเป็นอดีต แล้วมาเริ่มใหม่ซักวันรินจะเข้าใจว่าทำไมพี่ถึงต้องไปยุ่งกับคาริน" มาดาระพูดสีหน้าจริงจังรินมองเข้าไปนัยตาของเขารู้ได้ว่าที่เข้าพูดเป็นเรื่องจริง
"งั้นเพราะอะไรบอกฉันได้ไหม" รินมายืนหน้ามาดาระ
"พี่ยังบอกตอนนี้ไม่ได้แต่อีกไม่นานเดี๋ยวก็รู้ ขอแค่รินเชื่อใจพี่เท่านั้น" รินมองเข้าไปนัยตาเพื่อดูความเชื่อในอีกครั้ง
"ฉันเชื่อพี่ก็ได้" รินพูดก่อนจะหยิบโทรศัพย์ขึ้นมา
"คาคาชิหรอ" รินพูดกับคนในสายทำเอามาดาระรวมตัวรินให้ลงมานั่งคร่อมบนตัก หน้าของเธอและเขาอยู่ห่างกันแค่คืบ มาดาระมองหน้ารินทำหน้าไม่พอใจใส่
"วันนี้ฉันคงไปเลี้ยงส่งคุณไม่ได้แล้วมีงานด่วนคงทำถึงเช้าขอโทษด้วยน่ะค่ะ" รินพูดส่งสายตาเร้าร้อนไปให้มาดาระทำเอาร่างสูงยิ้มอย่างชอบใจก่อนจะหอมแก้มรินไปหนึ่งที
"อย่าหักโหมหรอ? มันต้องหักโหมสิจะได้..เสร็จ.เร็วๆ" รินพูดเน้นสองคำสุดท้ายก่อนเธอจะก้มลงจูบมาดาระไปทีหนึง
"งั้นแค่นี้นะค่ะคาคาชิ เดินทางโดยสวัสดิภาพนะบ๊ายค่ะ" รินวางสายไปแล้วก่อนจะโยนโทรศัพย์ไปที่มุมโซฟา
"ยังเหมือนเดิมเลยนะริน"
"ไม่ชอบหรอค่ะพี่มาดาระ" รินพูดเอามือโอบรอคอพูดเอาปากวนรอบๆ ปากมาดาระเฉียดไปมา
"เธอยั่วผิดคนแล้วริน มีลูกคนแล้วนะ อย่างนี้ท่าทางฮานะคงจะได้น้องเพิ่มแล้วหละ" มาดาระพูดมือค่อยๆ สอดเข้าเสื้อรินปลดตะขอรินออกก่อนจะค่อยๆ ถอดเสื้อนอกพร้อมชั้นใน
"น้องของฮานะ จะมีหรือไม่ขึ้นอยู่กันความสามารถของพี่" รินยังยั่วมาดาระต่อไปเธอปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอยังรักเขาและเธอก็รอเขาแค่คนเดียวเท่านั้น
"งั้นเธอเตรียมนึกชื่อลูกได้เลยว่าคนนี้จะให้ชื่ออะไร" มาดาระพูดก่อนจะลุกขึ้นอุ้มรินเข้าไปในห้องนอน
ณ บ้านหลังหนึ่ง
"นี่พี่เมื่อไหร่จะลงมือจริงๆ สักที เอาแต่ส่งคนไปขู่อย่างเดียวมันจะได้เรื่องอะไร" หญิงสาวผมสีแดงสดพูดกับผู้เป็นพี่
"ยังลงมือตอนนี้แบบโจ่งแจ้งไม่ได้ ต้องให้คดีนั่นเงียบก่อนไม่งั้นพวกมันสงสัยกันแย่ ยิ่งยัยนั่นไปอยู่กับพวก อุจิวะ แบบนั้นพวกเราคงทำอะไรได้ไม่สะดวกเท่าไหร่" ชายผมสีแดงสดตอบกลับผู้เป็นน้อง
"เราต้องเอาคืนกับที่พวกมันทำกับครอบครัวเรา" ผู้เป็นน้องพูดอย่างแค้นๆ
"พี่ไม่มีวันลืมวันนั้นวันที่พวกมันทำไว้" ผู้เป็นพี่แค้นไม่ต่างกัน
"ฉันไม่เข้าใจว่าพ่อกับแม่มันก็ตายแล้วทำไมยังแค้นอยู่อีก" ชายผมสีฟ้าอ่อนพูด
"มันเพิ่งเริ่ม เพราะสิ่งที่พวกฉันเจอมันหลังจากที่พ่อกับแม่ของฉันตายเหมือนกันและที่พ่อกับแม่ฉันตายก็เพราะพวกมัน"
"ใช่เพราะพวกมัน" ผู้เป็นน้องทวนคำที่พี่พูดก่อนจะนึกถึงวันนั้นเมื่อกว่า 10 ปีที่แล้ว ก่อนน้ำใส่ๆ จะไหลออกมาจากดวงตา ทั้งแค้น ทั้งเจ็บใจ ในสิ่งที่เกิดขึ้น
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
