พันธนาการหัวใจ

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดดด”ฟางเมื่อเห็นเลือดของป๊อปปี้ไหลออกมา ก็ตกใจกรี๊ดแล้วดิ้นในอ้อมกอดป๊อปปี้ด้วย

ความกลัว

 

 

“เลือดๆ ออกไปนะ กรี๊ดดดด”ฟางเริ่มคลุ้มคลั่ง ป๊อปปี้อึ้ง กอดฟางเพื่อให้สติ

 

 

“ฟาง ตั้งสติฟาง นี่พี่เอง พี่ป๊อปปี้ไง”ป๊อปปี้บอกฟาง

 

“พี่ป๊อปปี้”ฟางนิ่งเมื่อได้ยินชื่อ ป๊อปปี้จึงผละออกจากกอดฟาง

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดดด อย่าทำอะไรฟางนะ ฟางกลัวแล้ว”ฟางร้องก่อนจะถดกายหนีป๊อปปี้ไป

 

 

“สมน้ำหน้า บ้าไปได้ก็ดีจะได้ไม่ต้องเอาเรื่องชั้นไปบอกคนอื่น”แคทมองภาพที่ฟางคลุ้มคลั่งอย่าง

สะใจ

 

 

“พี่ทำเกินไปแล้ว พี่แคทพี่มันไม่มีหัวใจ”ป๊อปปี้ตะโกนด่าพี่สาวทั้งน้ำตา แคทอึ้งเมื่อถูกน้องชายด่า

ก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลมาตอนนี้

 

 

“แกยังจะพามันออกไปอีกหรอ ถ้าแกเอามันไป แกกับชั้นขาดกัน”แคทประกาศกร้าว

 

“งั้นผมก็ขอโทษพี่ด้วยนะ ที่ผมเป็นน้องที่ใช้ไม่ได้เลยของพี่”ป๊อปปี้พูดก่นจะพยายามอุ้มฟางที่ดิ้น

คลุ้มคลั่งขึ้นออกจากบ้านไป

 

 

“ป๊อปปี้ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ พี่บอกให้กลับมา”แคทตะโกนเรียกน้องชายก่อนจะทรุดลงไปร้องไห้อยู่

ตรงนั้น

 

 

 

 

“เลือด ออกไป ชั้นกลัวแล้ว อย่า”ฟางที่ยังดิ้นไม่หยุดหวาดกลัวป๊อปปี้ ทำให้ป๊อปปี้ที่เจ็บแผลอยู่

แล้ว อุ้มฟางไปอย่างยากลำบาก

 

 

ตุบ

 

 

“ฟาง พี่ขอโทษฟาง เจ็บตรงไหนรึเปล่า”ป๊อปปี้ทรุดลงไปกองกับพื้นทำให้ฟางหล่นไปด้วย ก่อนจะ

พยายามลุกมาหาฟาง

 

 

“ออกไปนะ กรี๊ดดด อย่าเข้ามา”ฟางขยับตัวหนีป๊อปปี้ด้วยความกลัว

 

“เห้ย เกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้”โทโมะที่ลงจากรถมาต้องตกใจที่เห็นสภาพป๊อปปี้กับฟาง

 

“พี่โทโมะคะ ตอนนี้เราพาคุณป๊อปปี้กับฟางขึ้นรถก่อนเถอะค่ะ”แก้วพูดแล้วพยุงฟางขึ้นรถ ส่วนโท

โมะก็พยุงป๊อปปี้ขึ้นรถตัวเองทันที

 

 

“อะไรนะ นี่พี่สาวนายทำร้ายนายไม่พอ ยังฉีดยากล่อมประสาทให้ฟางงั้นหรอ”โทโมะตกใจแทบจะ

เบรครถเมื่อฟังเรื่องราวจากปากป๊อปปี้

 

 

“กรี๊ดดดดดด อย่าทำอะไรชั้นเลย”ฟางที่อยู่หลังรถดิ้นพราดจนแก้วฉุดแทบไม่อยู่

 

“พี่โทโมะคะ อย่าพึ่งอะไรเลย พาฟางไปโรงพยาบาลก่อนเถอะค่ะ”แก้วบอก

 

 

“ไม่ต้อง”ป๊อปปี้พูด

 

 

“นี่นายจะบ้าหรอ ฟางคลั่งขนาดนี้นายจะไม่พาไปโรงพยาบาลรึไง”โทโมะว่าป๊อปปี้

 

“ไปบ้านสวนของฟาง ที่นั่น มีเพื่อนชั้นที่เป็นหมออยู่ ถ้าพาไปโรงพยาบาลพี่แคทอาจจะตามไป

ทำร้ายฟางก็ได้”ป๊อปปี้บอกโทโมะ ก่อนรถของโทโมะจะขับไปที่บ้านสวนที่ชานเมืองทันที

 

 

เอี้ยดด

 

 

“ฟาง ถึงแล้วนะฟาง พี่พาฟางมาหาลูกแล้ว”ป๊อปปี้อุ้มฟางลงจากรถ แล้วยายามเดินเข้าไปในบ้าน

ทันที

 

 

“ให้ชั้นอุ้มฟางก่อนเถอะ เลือดนายออกเยอะมากเลยนะ”โทโมะพูด

 

 

“เห้ย ไอ้ป๊อป ฟาง ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ”เขื่อนและเฟย์ออกจากบ้านมาต้องตกใจที่เห็นสภาพฟาง

และป๊อปปี้

 

“เขื่อน ช่วยรักษาฟางที”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเป็นลมล้มไป เขื่อนแทบรับฟางไว้แทบไม่ทัน

 

 

 

 

“ฟางง”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับเรียกหาฟาง ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น แล้วต้องทรุดลงไปเพราะ

เจ็บที่แผล

 

 

“เห้ย ไอ้ป๊อป ใจเย็นๆ ค่อยๆ”เขื่อนเข้ามาประคองเพื่อน

 

“ฟาง ฟางอยู่ไหน ชั้นจะไปหาฟาง”ป๊อปปี้ถามหาฟางจากเขื่อน

 

“พอๆ ตอนนี้ฟางกำลังพักผ่อนอยู่ คือชั้นให้ยานอนหลับไปแล้วล่ะตอนนี้”เขื่อนบอก

 

“พาชั้นไปหาฟางได้มั้ย ให้ชั้นได้เห็นกับตาว่าฟางไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”ป๊อปปี้ขอร้อง เขื่อนจึงพยุง

เพื่อนมาที่ห้องนอนของฟาง ในห้องมีเฟย์และแม่2สาวนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง

 

“ป๊อปปี้ จะลุกมาทำไม ทำไมไม่พักก่อน แผลเรามันไม่ใช่เล็กๆนะ”แม่ฟางดุูุ

 

“ผมเป็นห่วงฟาง ผมอยากรู้ว่าฟางเป็นยังไง”ป๊อปปี้พูด

 

“พี่ฟางพึ่งหลับไป แต่ก่อนหลับไป นี่คลั่งอยู่เหมือนกัน”เฟย์บอกก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้

 

 

“ฟางถูกฉีดยากล่อมประสาทเข้าไปอย่างแรง ทำให้ฟางมีอาการเหม่อลอย เกิดภาพหลอน บางทีก็

เกิดการคลุ้มคลั่ง เพราะตรวจดูจากบาดแผลตามตัวแล้ว ฟางคงโดนทำร้ายมาพอสมควร”เขื่อนพูด

 

 

“ฟาง พี่ขอโทษที่พี่ทิ้งเรา พี่ไม่คิดเลยว่าพี่แคทจะทำได้ขนาดนี้”ป๊อปปี้ร้องไห้ออกมาก่อนจะฝืน

เดินไปนั่งลงข้างๆฟางแล้วจับมือฟางแน่น

 

 

“คุณน้าครับ ผมขอโทษที่ดูแลฟางไม่ดี”ป๊อปปี้หันไปขอโทษแม่ฟาง

 

“ไม่เป็นไร ป๊อปเองก็เจ็บตัวไม่น้อย แม่ถือว่าป๊อปทำดีที่สุดแล้ว”แม่ฟางลูบหัวป๊อปปี้

 

“ฟางจะหายมั้ย ไอ้เขื่อน”ป๊อปปี้ถามเพื่อน

 

 

“หายน่ะหาย แต่คงต้องใช้เวลา ดูแลฟางให้มากๆ รักษาทั้งตัวและสภาพจิตใจ ฟางก็จะหาย”เขื่อน

พูด ป๊อปปี้จับมือฟางอีกครั้งก่อนจะร้องไห้ออกมา

 

 

“ขอชั้นอยู่กับฟางตามลำพังได้มั้ย”ป๊อปปี้พูด ทุกคนจึงค่อยๆออกไป

 

 

“ฟาง พี่ขอโทษฟางที่พี่ดูแลฟางไม่ได้”ป๊อปปี้พูดออกมาทั้งน้ำตา

 

 

 

“ฟางอย่าเป็นอะไรนะ อยู่ให้พี่ได้ชดใช้ความเลวที่ทำไปกับฟางก่อนนะคนดีของพี่”ป๊อปปี้กอดฟาง

ไว้แล้วร้องไห้ โทโมะมองดูป๊อปปี้ที่ดูแลฟางแล้วเศร้า ก่อนจะเดินออกไป

 

 

“พี่โทโมะนอนที่นี่ก็ได้นะคะ ดึกแล้ว เดี๋ยวเฟย์จัดห้องไว้ให้นะคะ”เฟย์พูดก่อนจะหายไปจัดห้องให้

เขา โทโมะหันมาเจอแก้วที่ปาดน้ำตาร้องไห้อยู่

 

 

“ร้องไห้ทำไม”โทโมะเดินไปหาแก้วที่ระเบียงบ้าน

 

“เปล่าค่ะ”แก้วจะเดินหนีแต่โทโมะรั้งไว้

 

“บอกชั้นมา”โทโมะขู่แก้ว

 

“แก้วสงสารพี่ แก้วเห็นพี่เจ็บแล้วแก้วรู้สึกเจ็บแทน แก้วสงสารพี่ ฮือออ”แก้วร้องไห้ออกมา โทโมะ

เห็นดังนั้นก็รวบแก้วไปกอด

 

 

“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไร”โทโมะกอดแก้วไว้ก่อนน้ำตาจะไหล แก้วจึงกอด

ปลอบโทโมะอยู่ตรงนั้นซักพัก

 

โทษทีน้า วันนี้ติดธุระ เดี๋ยวอัฟให้2ตอนเลยยย