Tears of love น้ำตาในรอยยิ้ม
เขียนโดย 
yeewa
วันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.10 น.
แก้ไขเมื่อ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) ใครกันนะ?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฟางเข้ามาในห้องไม่พูดไม่จาเธอกำลังอารมณ์เสียจัด
ตาเหลือบไปเห็นนมอุ่นๆที่วางไว้ข้างหัวเตียงเธอจึงหยิบมาดื่มโดยไม่สงสัย เพราะคิดว่ายัยแก้วเป็นคนเอามาให้อย่างเช่นเคย
"หืม! รสชาติแย่!"ฟางพูดจบก็เทนมลงทิ้งโถส้วมทันที
"โอย...ทำไมฉันมึนหัวอย่างนี้นะ"ฟางเอามือขึ้นมากุมขมับที่หัว
ตาของเธอเริ่มเบลอๆแล้วก็หลับลงไปคาที่นอน
แอ๊ดดด
เสียงประตูเปิดออก ป๊อบปี้ที่ยิ้มอย่างสะใจ เข้ามาในห้องพร้อมตาก้องอีกคนหนึ่ง
"เอ้าๆ เข้ามากันๆเร็วๆ"ป๊อบปี้ขวักมือเรียกพรรคพวกที่เรียงรายนับสิบแต่ละคนแทบไม่ได้ใส่อะไรเลยมีแค่บ๊อกเซอร์คนละตัว
"ถอดเสื้อผ้ายัยนี่ออกซะ แต่ห้ามทำอะไรเธอนะ"ป๊อบปี้สั่ง แต่ละคนก็แย่งกันถอดแสื้อผ้าฟางแทบฉีกออกเป็นชิ้นๆ
"เข้าไปได้ ทำให้เหมือนด้วยหล่ะ"ป๊อบปี้สั่งอีกเช่นเคย ทุกคนต่างต่อแถวเรียงรายคิวละ 1 คนโดยคนๆนั้นจะขึ้นไปบนที่นอนแล้วทำท่าเหมือนมีอะไรกับหญิงสาว
แช๊ะ! แช๊ะ!
ตากล้องโดยโทโมะถ่ายภาพไม่หยุด
"แกนี่มันชั่วจริงๆป๊อบปี้"โทโมะหันหน้าจากกล้องมาพูดกับป๊อบปี้แล้วถ่ายต่อ
"จะแบล๊คเมล์ใครทั้งที ก็เอาให้จัดเต็มหน่อยสิวะ"ป๊อบปี้ตอบกลับอย่างสะใจ
เมื่อถ่ายครบกันทุกคนแล้ว ป๊อบปี้ก็จัดการแจกจ่ายตังค์ให้คนละปึกสองปึก
"ขอบคุณครับเฮีย ซีดดดด นี่ถ้าผมเป็นเฮียนะฟันไปแล้วผู้หญิงอะไรหุ่นดีชะมัด" ชายคนนึงที่รับเงินพูดกับป๊อบปี้
"ไม่รอดหรอกน่า"ป๊อบปี้พูดตอบแล้วแจกจ่ายเงินให้คนต่อไป
หลังแจกจ่ายเงินเสร็จ ทุกคนก็กลับบ้านไปด้วยดีเหลือแค่ป๊อปปี้กับโทโมะ
"แกนี่มันเลวได้ใจจริงๆเลยว่ะ"โทโมะตบหลังป๊อบปี้เบาๆ
"แหม่ มันก็ไม่เลวไม่เท่าที่พ่อมันเคยทำไว้กับฉันหรอก หึ" ป๊อบปี้พูดแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ
"กลับมาดูแฟนเก่าทั้งที โทรมขึ้นเยอะเลยว่ะ"โทโมะตอบกลับป๊อบปี้แล้วหันไปมองฟาง
"ก็ดูพ่อมันสิ บังคับลูกซะทุกอย่างเป็นฉันฉันหนีออกจากบ้านไปแล้ว"ป๊อบปี้หันไปมองฟางอย่างสมเพช
"เอาเถอะ อย่าไปคิดไรไหนๆแกก็จะได้แก้แค้นแล้ว"โทโมะพูดกับป๊อบปี้
"ไปใส่เสื้อผ้าให้เธอไป เดี๋ยวตื่นมาเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้ได้ร้องกรี๊ดๆแน่"ป๊อบปี้บอกโทโมะ
"อืม"โทโมะรับคำแล้วลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าฟางทันที
วันรุ่งขึ้น
"อือ..อะไรเนี่ย"ฟางที่กำลังขยี้ตาตัวเองตาเบลอๆทำให้มองอะไรไม่ค่อยชัดสักเท่าไรในยามเช้า
แอ๊ดด
"พี่ฟางๆ!"เฟย์วิ่งตาตื่นมาหาฟาง
"หือ อะไร"ฟางค่อยๆงัวเงียลุกขึ้นนั่งบนที่นอน
"นี่ๆพี่ต้องไปนะ ไปเป็นเพื่อนเฟย์"เฟย์ยื่นการ์ดบัตรเชิญใบนึงให้ฟาง แล้วหยิบหมอนข้างของฟางขึ้นมาเต้นรำด้วยรอบห้อง
'งานประจำปีมหาวิทยาลัย เนื่องในวันวาเลนไทน์ ครั้งทีี 9 กรุณาสวมชุดกระโปรงยาวและสูทสีสุภาพมาพร้อมใส่หน้ากากมาในวันที่ 14 ก.พ *ไม่บังคับ*
"โถ่ เฟย์พี่ไม่ไปหรอกเรื่องพันเนี่ย"ฟางพูดจบก็เอาผ้าห่มคลุมโปงแล้วจะหลับต่อ
"ไม่เอาน่า พี่ฟางๆ"เฟย์พูดพร้อมเขย่าตัวฟาง
"อือๆก็ได้ จะไปไหนก็ไปจะนอนแล้ว"ฟางบอกน้องสาวเสียงงัวเงียแล้วจะหลับต่อ
"เย้! รักพี่ฟางที่สุดเลยย"เฟย์พูดจบ ก็วิ่งกระโดดตัวลอยออกจากห้องไป
หลังอาหารเช้า
แม่ฟางโทรมาบอกว่าพ่อป่วยอยู่โรงพยาบาลเนื่องจากโรคหัวใจกำเริบ ทำให้ฟางและเฟย์ต้องรีบไปหาพ่อที่โรงพยาบาลทันที
"พ่อเป็นอะไรมั๊ย"ฟางที่เปิดประตูเข้ามาคนแรกรีบถามพ่อ
"ฉันจะตายเพราะแกน่ะสิ!"พ่อตวาดฟาง
"ออกไปข้างนอกก่อนเถอะ ฟาง"แม่บอกฟางเบาๆ ฟางค่อยๆเปิดประตูออกไปตามด้วยเฟย์ที่เดินตามมาด้วยต้อยๆ
ที่เธอไม่แต่งงานกับป๊อบปี้มันแย่ขนาดนี้เลยหรอ มันจะต้องทำให้พ่อของเธอเป็นซะแบบนี้
แต่การบังคับมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องสำหรับเธอนี่ ฟางคิดทวนไปมาบนม้านั่งแถวยาวหน้าห้องผู้ป่วย
วันรุ่งขึ้น
"พี่ฟางตื่นๆๆๆๆ"เฟย์เขย่าตัวฟาง
"โอ้ย อะไรอีกล่ะ"ฟางพูดด้วยเสียงงัวเงียทั้งทีตายังไม่เปิด
เฟย์หันไปพยักหน้ากับแก้วก่อนที่สองสาวจะเข้าไปจักจี้ตัวของหญิงสาว
"ฮ่าๆๆ พอๆตื่นแล้ว ฮ่าๆๆ" ฟางลุกขึ้นก่อนที่จะทำหน้าตื่น
"วันนี้ตอนหัวค่ำพี่ฟางสัญญากับเฟย์แล้วว่าจะไปงาน ฉะนั้นมาเตรียมตัวได้แล้ว"
เฟย์ที่ยืนเท้าเอวมองฟางอย่างค้อนๆ
"บ้าเรอะ ตอนเช้าเนี่ยนะไปแต่งหน้าตอนเย็นก็ได้"ฟางตอบน้องสาว
"ผิวหน้าคล้ำเสีย สิว ความมัน ริ้วรอย ผมแตกปลาย เล็บฉีก"
แก้วที่กำลังจับคางของฟางเงยไปมาพูดพร้อมวินิฉัยปัญหา
"เฟย์ เตรียมจัดการ"แก้วหันไปบอกเฟย์ เฟย์ก็จับตัวฟางเข้าไปในห้องน้ำทันที
แล้วจัดการ พอกหน้า แวกขน กันต์คิ้ว บำรุงผิวหน้า บลาๆๆ
"ปิ๊งเลยอ่ะ!"เฟย์พูดอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อฟางออกมาจากห้องน้ำ
"นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งหน้านะเนี่ย"แก้วชมฟาง
"งั้นจัดการเลยดีกว่า พี่แก้ว"เฟย์พูดจบ แก้วก็จัดการแต่งหน้าฟางทันที
เวลาหัวค่ำ
ห้องโถงขนาดใหญ่ มีผู้คนมากมายอยู่ในนั้นต่างกินดื่มพูดคุยเสียงดังจ้อกแจกจอแจ
"ไปกันเหอะ เอ้านี่ อย่าลืมหน้ากาก"เฟย์พูดพร้อมแจกจ่ายหน้ากากให้สามสาว
แต่ไม่ทันไรฟางก็ลื่นออกมาหน้าบันไดงานในห้องโถง
เหมือนอะไรสักอย่างเป็นใจทำให้ตอนนั้นไม่ใครเดินลงบรรไดเลย
ฟางค่อยๆเดินลงมาจากบรรไดอย่างกล้าๆกลัวๆ
เสียงในห้องโถงค่อยๆเงียบลงจนถึงเงียบกริบ
ทุกสายตาจับจ้องมองมาที่ฟาง
ตึก ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงของฟางลงบันไดมาเรื่อยๆ เธอรู้สึกเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง
ผมยาวเป็นลอนที่ถูกปล่อย กับชุดกระโปรงสีหวานชมพูอ่อนที่ติดลูกไม้เล็กๆ
ปากที่ดูอวบอิ่มด้วยลิฟติกชั้นดี
ผิวหน้าที่ดูใส มีเลือดฝาดสีแดงเล็กน้อยอยู่ที่แก้ม
แม้จะตาจะถูกปิดด้วยหน้ากาก แต่ก็เดาไม่ยากว่าถ้าถอดออกมาแล้วจะสวยแค่ไหน
"ว้ายย!"ฟางลื่นอีกรอบ ตกบันไดลงมา
ก้นที่กระแทกพื้นทำให้ฟางเจ็บจนลุกไม่ขึ้น
"มานี่ครับ"เสียงผู้ชายตัวสูงยื่นมือเขามาให้ฟาง ตามมาด้วยเสียงฮือฮาในห้องโถง
"ขอบคุณค่ะ"ฟางจับมือนั้น ว่าแต่เสียงคุ้นๆอยู่หรอกฟางคิด
"ให้เกีร์ตเต้นรำกับผมสักเพลงนะครับ"ชายผู้นั้นโค้งให้ฟาง
"ค่ะ"ฟางตอบอย่างเขินๆพลางคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษอย่างเสียไม่ได้
เขาค่อยๆเอามือจับเอวฟาง ฟางรู้สึกได้ถึงการให้เกียตริ์ไม่ละลาบละล้วง
เขาค่อยๆสบตาฟาง ฟางรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้เต้นรำกับผู้ชายคนนี้...
เขาคือใครกันนะ ฟางคิด
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
