MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10) ไม่ได้รัก ?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ตบหน้าฉันที !!!" โทโมะถึงกับผงะเมื่อคนตรงหน้าเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่และกำผ้าบนเตียงแน่น โทโมะลังเลที่จะทำแบบนั้น จะทำลงได้ยังไง เขาจะทำเธอเจ็บด้วยน้ำมือของเขาไม่ได้ แต่สายตาของเธอมันทรมานมากจริงๆ ถ้าเขาทำแล้วมันทำให้เธอระบายได้ ก็คงต้องทำสินะ
เพียะ !
ใบหน้าสวยถูกหันไปตามแรงตบ โทโมะอยากจะเอามีดแทงตัวเองให้มันตายไปเลย รู้สึกเจ็บกว่าเธอมากมายที่ทำกับเธอแบบนี้
"ยะ ยังไม่พะ พอ พี่ เอาอีก ตบอีก ตบแรงๆ แรงๆเลย !"
เพียะ ! เพียะ !! เพียะ !!!
รอยแดงบนหน้าของคนสวยที่ตอนนี้กำลังสั่นเทา ทำให้คนที่ตบหน้าเธอร้องออกมาอย่างแค้นใจตัวเอง เธอบ้าหรือเขาโง่กันแน่ที่ให้เขาต้องทำอะไรแบบนี้ ทำร้ายคนที่รักเนี่ยนะ บ้าที่สุด !!
"เวรเอ้ย ! เธอให้พี่ทำแบบนี้ทำไม !"
"พะ พี่ ต่อยที่ท้องแล้วที เอาให้แก้วสลบเลยนะ"
"ไม่มีทาง !" ใครล่ะจะไปยอม !!
"ดะ ได้โปรด.." น้ำตาของความทรมานเริ่มไหลริน โทโมะยิ่งเห็ยแล้วทำอะไรไม่ถูก นี่คนรักของเขาต้องการจะทำอะไรเนี่ย เขาต้องทำร้ายเธออีกแล้วรึยังไง ให้ตายซะยังจะดีกว่า
ผลัก !
เอาเป็นว่าหมัดเดียวรู้เรื่อง คนสวยของเขาสลบคาอกแกร่ง เขามองใบหน้าที่เป็นรอยแดงฝาดนั่นอย่างสงสาร เธอทำแบบนี้ทำไมกัน ให้เขาทรมานเธอแบบนี้ เธอต้องการอะไร
ร่างสวยตื่นลืมตาขึ้นมาเจอกับใบหน้าหล่อของคนที่รู้จักดีก็ตกใจ รีบต่อหน้าเขาไปโดยสัญชาตญาณตัวเอง
"โอ้ยแก้ว ทำอะไรของเธอเนี่ย"
"เอ่อ ขอโทษ" เธอพูดขึ้นล้วสำรวจร่างกายของตัวเอง.. มันปกติหมือนเดิมทุกอย่าง แก้วถอนหายใจยาวออกมา แล้วขอบคุณคนตรงหน้าของเธอทันทีทันใด
"ขอบคุณพี่มากนะ ที่ช่วยแก้ว"
"ช่วย ?" โทโมะทวนคำพูดของสาวร่างสวยคนนี้อย่างงุนงง
"แก้วไม่อยาก เอ่อ.. เสียมันไป" เธอพํดอย่างอายๆ แน่สิ ความอดทนของเธอมียีดจำกัดสูงมาก ร่างกายของเธอจึงต่อต้านฤทธิ์ยานั่นไป แต่ก็ยังดีที่เธอคิดหาวิธีช่วยตัวเองได้ ก่อนที่จะต้องเสียความบริสุทธิ์ไปทั้งๆที่ยังไม่พร้อม
"แต่พี่อยากได้.." คำพูดแสนแผ่วเบาของผู้ชายตรงหน้าทำเอาเธอถึงกับหน้าชาแดงยันใบหู เขาพูดว่าอะไรนะ ?
"อะ อะไรนะ ?"
"ปล่าว แก้วเจ็บมั้ย พี่ทำแรงเกินไปรึปล่าว" โทโมะถามนอกเรื่องทันทีที่เธอถามซ้ำ ก็เขาอยากเป็น 'คนแรก' ของเธอนี่นา ทุกอย่างในตัวของเธอเขาก็อยากจะได้ไปครอบครอง โดยเฉพาะหัวใจ..
"นี่พี่ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องได้ป่ะ"
"มันไม่ดีถ้าพี่จะพูด" เขาพูดโดยที่ไม่สบตากับเธอ ไม่กล้าแม้แต่จะมองใบหน้าสวยนั่นเลยซักนิด
"พี่อยากได้.. อะไร ?"
"เธอให้พี่ไม่ได้หรอก" โทโมะบอกแล้วลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำ แก้วเองก็ 'พยายาม' ที่จะไม่สนใจและลุกออกไปจากห้องด้วยความค้างคาใจเช่นกัน
อีกเพียงแค่หนึ่งเดือนสำหรับการแข่งขันศึกชิงนาง(?) รวมไปถึงการชิงค่ายเพลงที่สำคัญอีกด้วย ตอนนี้ทั้งห้าหนุ่มและห้าสาวเร่งซ้อมกันอย่างหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่สำหรับคู่สำคัญอย่างโทโมะกับแก้วนั้นดูจะพลาดบ่อยมากเพราะทั้งคู่พากันไม่มีสติ
โทโมะเริ่มตีตัวออกห่างแก้วมากขึ้น เพื่อนร่วมวงของเขาเองก็สงสัยมากมายว่าเกิดอะไรขึ้น แก้วเองก็คอยถามเหมือนกับว่าจะง้อเขา โดยคอยถามนู่น ชวนคุยนี่ แต่เขาก็แค่ตอบไปแบบไม่ใส่ใจ ถามคำตอบคำ ทั้งๆที่ใจจริงๆเขาไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย อยากจะคุยกับเธอคอยตามจีบเธอแบบไม่ให้เธอรู้ตัว แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เขาคงจะเสียดายคืนนั้นล่ะมั้ง คืนที่เธอไม่ได้เสียอะไรไป..
ทั้งห้าหนุ่มมารวมตัวกันที่คอนโดของโทโมะโดยเป้าหมายในการมาครั้งนี้ก็คือเค้นความจริงที่เพื่อนของพวกเขาคนนี้แปลกไปอย่างเห็นได้ชัด
"มึงไม่รักมันแล้ว ?" เขื่อนถามอย่างอดไม่ได้เมื่อที่ผ่านมาอยากจะถามแต่เพื่อนจอมเก๊กของเขาเนี่ยไม่ยอมเปิดโอกาส
"ไม่มีทาง"
"แล้วมึงหลบหน้าแก้วทำไมวะ" ป็อปปี้ถามบ้าง
"กูไม่รู้ กูไม่ได้อยากจทำ แต่ก็ไม่รู้ทำไมต้องทำ"
"คืนนั้นมึงทำอะไรแก้ว" เคนตะนึกได้ก็ถามถึงคืนที่ครูฝึกคนสวยของพวกเขาถูกวางยา
"ก็ต่อย และก็ตบ" โทโมะตอบเหมือนไม่คิดอะไรซึ่งต่างจากเพื่อนทั้งสี่ที่กำลังตกใจ
"ไอ้เชี่ยยยยยยยย !!!!" ทั้งสี่ประสานเสียงตะคอกใส่กันอย่างไม่ได้นัดหมาย
"มึงทำแบบนั้นได้ยังไงวะไอ้โมะ" จองเบโกรธขึ้นมาทันทีเมื่อรับรู้ว่าเพื่อนของเขาทำร้ายครูฝึกรุ่นน้องยังไง
"แก้วบังคับกู กูไม่ได้อยากทำ พวกมึงก็รู้ว่ากูรัก !"
"กูว่าแล้วว่ามันต้องบังคับมึง ดีนะเนี่ยที่มึงบอกกูก่อนไม่งั้นกูด่ามึงเละไปละ ไอ้แก้วเนี่ยมันไม่ยอมเสียตัวมันให้คนที่มันไม่ได้รักหรอก" คำพูดของเขื่อนทำเอาคนทั้งห้องเงียบกริบในทันที ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขื่อนทันทีที่เขาพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องขึ้นมา โทโมะหน้าซีดลงเมื่อได้ยินคำว่า 'ไม่ได้รัก' ..
"ฮะ เฮ้ยมึง กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น มันอาจจะยังไม่พร้อมก็ได้" ถึงจะบอกแบบนั้นก็ไม่ทันแล้ว โทโมะกลายเป็นเจ้าชายเย็นชาไปชั่วขณะ
"แก้วอาจจะยังไม่รักมึง งั้นมึงก็ทำให้มันรักมึงสิ" บอสใหญ่ของวงปลอบโยนเพื่อนด้วยการตบไหล่เบาๆ
"เออใช่ อย่าหลบแบบนี้เลย บอกตรงๆสงสารทั้งคู่" จองเบบอก
"สงสารทั้งคู่ ? คือไรวะไอ้กิมจิ ?" ก็อย่างว่า สงสารแค่เขาพอเข้าใจ แต่ไปสงสารแก้วด้วยนี่มันหมายความว่ายังไงกัน
"ก็เวลามึงไม่สนใจแก้ว แก้วก็คอยตามมึง มึงไม่ดีใจเหรอที่แก้วมาสนใจ" เคนตะชี้แจง
"เออว่ะ แสดงว่ายัยแก้วจอทแก่นมันก็ต้องมีใจให้มึงดิ" เขื่อนเสนอความคิดเห็น
"ใช่ดิ แสดงว่ามึงยังมีหวังนะเว่ย เปลี่ยนใจซะไอ้เพื่อนขี้เก๊ก" คำพูดของพูดทุกคนทำให้เขาฉุกคิดขึ้นมาได้ ก็จริงอย่างที่พวกนี้บอก ถ้าแก้วไม่เริ่มมีใจให้เขา แล้วเธอจะมาตามเขาทำไมกัน โทโมะคิดได้ดังนั้นก็ยิ้มขึ้นมาอยู่ซะนาน จนไม่รู้ว่าเพื่อนทั้งสี่ออกไปจากคอนโดของเขาตอนไหน ตอนนี้เขาคงจะบ้า แต่เขาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว จะเผชิญหน้ากับเธอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาจะรุกไม่ให้เธอได้ทันตั้งรับเลยคอยดูสิ !
อีกครั้งแล้วที่ต้องมานั่งกัดหมอนหงุดหงิดแบบนี้เพราะไอ้พี่บ้านั่น
ณ ขณะนี้หญิงสาวในชุดการ์ตูนลายมิกกี้เมาส์กำลังนั่งหวีผมของตัวเองอยู่หน้ากระจกด้วยใบหน้าที่ดูจะไม่สบอารมณ์ หวีแล้วโมโหก็ไม่ต้องหวีมันแล้ว ! ฮึ่ย คนบ้า อุตส่าห์ง้อแล้วยังจะเล่นตัวอีก
"ไอ้พี่บ้าาาาาาาาาา !!" แก้วตะโกนลั่นห้องแล้วกระโดดขึ้นไปนอนกัดหมอนระบายอารมณ์ ทำไมนะต้องมาหงุดหงิดกับคนอย่างเขาด้วย
"คนบ้า บ้าที่สุด เล่นตัว คิดว่าจะมีคนสนใจมากนักรึยังไง ฮึ่ย ! น่าโมโหซะจริงเล้ย" ทุกคนก็คงจะคิดว่าเธอเป็นบ้าไปแล้วที่กำลังคุยอยู่กับตัวเอง คืนทั้งคืนปากก็บ่นปาวๆว่าคนๆนั้นชอบเล่นตัวเรียกร้องความสนใจ แต่ก็จะไปสนใจบ่นถึงเขาอยู่ดี
การบ้านเยอะปวดหัวไม่ทำซะเลย มาอัพฟิคดีฟ่าา
เด็กๆอย่าทำตามเชียวนะ อย่างนี้เค้าเรียกนิสัยไม่ดี หุหุ
พรุ่งนี้อัพ Always with you.. หยุดรักไว้ที่เธอ แน่นอน !
อยู่ที่เธอนั้นอยากจะรักแค่ไหน..
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
