MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17) ใคร.. ชนะ ?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"มะ มั่ว ! ใครรัก อย่ามา หลง ตัว เอง" ณ ตอนนี้แก้วกำลังตกอยู่ในพันธนาการของโทโมะอย่างขัดขืนไม่ได้ เธอถูกดึงตัวลงมานั่งตักเขาเมื่อไหร่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ แต่ที่แน่ๆตอนนี้คือเธอถูกเขากอดแน่นซะจนแกะยังไงก็แกะไม่ออก
"อ๊าว แล้วแต่นะ ไม่รักก็ไม่ต้องรัก ฉันไปให้คนอื่นรักแทนก็ได้" เขาพูดแล้วจับตัวเธอพิงมาที่อกอันแข็งแรง ซึ่งตัวเธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงแต่ทำหน้ามุ่ยตามแบบฉบับ 'จริญญางอน'
"ช่างสิ ฉันก็ไม่ได้สนอยู่แล้ว ใครจะรักพี่พี่จะรักใครมันก็เรื่องของพี่ ..เอ้ะ ! ตัวพี่หายร้อนแล้วเหรอ ทำไมฉันไม่รู้สึกเลย" คนสวยเชิดคำพูดอย่างงอนๆและสะดุ้งตัวขึ้นหันหน้ามาถามคนข้างหลังที่เธอเพิ่งพิงไปได้ซักพัก
"อะ เอ่อ โอ๊ยปวดหัวจังป้อนยาพี่หน่อยสิสาวน้อย เฮ้ย ! โอ๊ยยยยยแก้ว ฉันเจ็บนะ โอ๊ยอย่าสิแก้ว" โทโมะดูสะอึกไปซักพักที่คนสวยของเขารู้ตัวแล้วว่าเขาโกหก เลยจะทำแอ็บไม่สบายต่อ แต่เพราะความแอ็บไม่เนียนนั่นแหละทำให้แก้วจับได้แล้วตีเขาอย่างหนัก
"นี่พี่เป็นตุ๊ดรึปล่าวเนี่ย สตอเก่งชะมัด -.-"
"โห้ ด่าแรงไปนะยัยตัวแสบ เดี๋ยวฉันก็จูบกลับซะเลยนี่"
"ก็ลองสิ ถ้าพี่ลวนลามฉันแม้แต่นิดเดียวพรุ่งนี้พี่เดี้ยงแน่ !" คนสวยขู่อย่างเอาจริงเอาจริงแล้วลงไปนอนห่มผ้าบนเตียงเตรียมตัวที่จะพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่ว่า..
"ไม่อาบน้ำ ?" โทโมะยืนกอดอกถามคนที่นอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ
"ไม่อาบหรอก ง่วง"
"หยี๋~ ยัยตัวแสบซกมก" โทโมะพูดล้อเลียน แต่แก้วก็ไม่ได้สนใจหลับลึกลงไปแล้ว ถึงจะพูดว่าเธอสกปรกอย่างนั้น ซกมกแบบนี้ แต่ก็ไม่วายที่จะลงไปนอนข้างๆแล้วก้มลงจูบที่หน้าผากเธอเบาๆ ใครว่าเขาจะให้คนอื่นมารัก เขาให้เธอรักคนเดียวก็มากเกินพอแล้วล่ะ
เช้าวันต่อมา
ชายหนุ่มนักร้องวงบอยแบนด์ชื่อดังทั้งห้าตอนนี้กำลังตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันที่จะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า คนที่ดูจะกังวลมากที่สุดนั้นคงจะไม่พ้นโทโมะแน่ล่ะสิถ้าการแข่งครั้งนี้ทำให้เขาต้องเสียเธอไปเขาคงอยู่อย่างคนปกติไม่ได้แน่ๆ
"เฮ้ยไอ้โมะ พวกกูรู้ว่ามึงเครียด แต่กูว่าทางที่ดีมึงเลิกกลุ้มใจแล้วตั้งใจทำให้ดีที่สุดดีกว่าว่ะ" ป็อปปี้ตบบ่าโทโมะเบาๆเพื่อเรียกกำลังใจ เพื่อนในวงอีกสามคนต่างเห็นด้วยเช่นกัน
"เนอะ ถ้ามึงมาซีเรียสเอาตอนนี้แล้วตอนแข่งมึงพลาดขึ้นมานั่นแหละความผิดมึงเอง" เขื่อนพูดให้รู้สำนึก
"เออ กูเข้าใจละ กูขอไปหากำลังใจกูก่อนละกัน"
"เมื่อคืนมึงยังไงไม่ได้อีกเหรอวะ กำลังใจมึงอ่ะ" เคนตะถามอย่างสงสัยเพราะคิดว่าที่ทั้งโทโมะและแก้วได้นอนห้องเดียวกันคงมีอะไรคืบหน้าขึ้นมาบ้าง แต่ใครจะคิดล่ะว่า ไอ้ที่ว่าคืบหน้าน่ะ คือเขาแอบกอดเธอต่างหาก
"ก็.. ได้อยู่นะ แต่ยังไม่เต็มอิ่ม" โทโมะพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินออกไป เพื่อนทั้งสี่ต่างก็เข้าใจและหมั่นไส้ในความเจ้าเล่ห์ของเพื่อนร่วมวงจึงพากันหัวเราะร่วน
อีกฝ่ายหนึ่งที่มีภารกิจที่จะต้องแข่งขันชิงตัวของแก้วมาเช่นกัน นั่นก็คือ Black Storm ที่มีหัวหน้าวงสุดหล่ออย่าง คืมโซชอน หนุ่มเกาหลีตัวปัญหานี่เอง ชายหนุ่มทั้งห้ากำลังนั่งปรึกษาหารือกันเรื่อง 'การเอาชนะ' ในการแข่งขันครั้งนี้
"ยังไงซะฉันก็ต้องได้ตัวแก้วคืนมาให้ได้ ฉันไม่มีทางยอมให้ไอ้หน้าหวานนั่นชนะฉันได้หรอก"
"แล้วแกจะทำยังไงล่ะโซชอน" ชายหนุ่มผมสีดำสนิทถามขึ้น
"ฉันมีแผนนะโซ แกสนมั้ยล่ะ หึหึ" ชายหนุ่มหน้าขาวดุจหิมะ ผมซอยสั้นสีขาวทองเอ่ยขึ้นอย่างเชิญพร้อมกับยิ้มที่มุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์
"แกมีแผนไรวะเอ็ดเวิร์ด" คิมโซชอนถาม
"แกอยากจะชนะไอ้คนที่ชื่อโทโมะนั่นใช่มั้ย ? ฉันแอบให้คนเอาตะปูไปใส่ในรองเท้ามันเรียบร้อยแล้ว เห็นเค้าบอกกันว่ามันเป็นตัวเต็งของวงเลยนี่ ถ้ามันพลาด พวกมันก็จบ" เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นพร้อมขึ้นพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ เขาถือว่าเป็นคนที่ฉลาดและเจ้าแผนการณ์มากที่สุดในวง
"โหเอ็ด แกนี่มันเลวได้ใจจริงๆว่ะ" ชายหนุ่มผมดำแดงอีกคนชื่นชมเพื่อนร่วมวงด้วยคำด่าที่แสนจริงใจ
"ฮ่าๆๆ ไอ้พวก K-OTIC กระจอก ! คอยดูเถอะยังไงพวกแกก็แพ้ราบคาบ !" คิมโซชอนหัวเราะลั่น มั่นใจเกินร้ายว่ายังไงซะเขาก็ต้องชนะ
"เฮ้อ ถนัดกันจริงๆนะพวกแกไอ้เรื่องชั่วๆเนี่ย" 'แทยัง' สมาชิกในวงอีกคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือกับฝ่ายใดเลย ชอบอยู่กับตัวเองมากที่สุดหรือที่เรียกว่าพวกโลกส่วนตัวสูงนั่นแหละ
ด้านสาวๆทั้งห้าที่ตอนนี้กำลังแต่งหน้าทำผมกันใกล้จะเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แก้วดูจะเป็นคนแรกที่ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ออกมาเช็คความเรียบร้อยของร่างกายด้วยการซ้อมท่าเต้นเบาๆไปพลาง แต่อยู่ๆก็ไปเดินสะดุดกับหลุมเล็กๆทำให้ตัวเซล้มลงไป โชคดีมีผู้ชายคุ้นหน้าคุ้นตามารอรับไว้ได้ทัน
"ระวังหน่อยสิยัยแสบ บาดเจ็บขึ้นมาเดี๋ยวก็แข่งไม่ได้หรอก" โทโมะจับตัวแก้วเอาไว้แล้วจูงมือมานั่งลงที่เก้าอี้
"ห่วงจังนะเรื่องแข่งเนี่ย กลัวไม่ชนะขนาดนั้นเลยรึไง"
"กลัวสิ กลัวมาก.. ถ้าแพ้แล้วต้องเสียเธอไปจะไม่ให้ฉันกลัวได้ไงล่ะ โง่จริงเลยเธอ" เขาพูดแล้วหยิกจมูกคนสวยเบาๆดพราะความหมั่นเขี้ยว และก็ถูกเธอปัดมือออกพร้อมทำปากยู่ไปตามสไตล์
"ยะ อย่ามาเล่นจมูกซิ !" คนสวยของเขาดุกลบเกลื่อนความเขิน หน้าเธอแดงอย่างเห็นได้ชัด ใครสั่งให้เขาพูดตรงๆแบบนี้ล่ะ เป็นใครใครก็เขินเส้ !
"แต่งตัวแบบนี้ สวยขึ้นมากเลยนะ ยัยแสบของพี่ ^^"
"หะ เห ? เดี๋ยวนะ ไอ้ที่พี่ว่าสวยเนี่ยฉันพอรู้ตัวเองดี แต่ไอ้ที่ว่าฉันเป็นของพี่น่ะเมื่อไหร่กัน อย่ามาโมเมเอาเองได้ป่ะ !"
"โธ่เอ๊ยยัยแสบ ถึงเธอยังไม่ได้เป็นตอนนี้ แต่ 'คืนนี้' น่ะคอยดู ลืมไปแล้วรึไงฮึ ว่าเธอเคยพูดอะไรไว้กับฉัน ?" โทโมะจัดการจับตัวเธอมานั่งบนตักแล้วกอดเอวเอาไว้พร้อมกับย้อนคำถามที่เขามั่นใจนักหนาว่าเธอต้องเถียงไม่ขึ้นแน่ๆ
.
.
.
.
"นี่.. อย่ามางอนนะ ไว้จบการแข่งก่อน ถ้าพี่ชนะ 'ครั้งแรก' ของฉันน่ะ มันเป็นของพี่แน่นอน.."
.
.
.
.
"อะ ไอ้พี่บ้า -////- ..ยังจะจำได้อีก เรานี่ก็ปากพูดไปได้" เมื่อนึกขึ้นได้ประโยคแรกก็ยันใส่หน้าของคนที่กอดเธออยู่ทันที ส่วนประโยคหลังนั้นเธอได้พูดกับตัวเองเบาๆ
"นี่ยัยตัวแสบ จะขึ้นเวทีแล้วอ่ะ ขอกำลังใจหน่อยสิ" โทโฒะทำปากเชิดขึ้นเป็นการอ้่อนพร้อมกับจับตัวเธอจากนั่งตักหันหลังกลายเป็นหันหน้าคร่อมตักเขาไปในทันที อีกทั้งยังเอาจมูกของตัวเองมายียวนกับจมูกของเธออีก นั่นยิ่งทำให้หน้าของเธอแดงขึ้นเป็นทวีคูณ
"นี่ ! เอาออกไปนะ อยากได้อะไรเล่า -//-" คนสวยเขินอีกแล้ว เขินแรงซะด้วยผลักหน้าเขาคอแทบหัก
"แบบนี้.." โทโมะไม่รอช้าให้คนสวยได้ตั้งตัว เขาประชิดริมฝีปากเข้าหาปากเรียวสวยของเธออย่างจัง คุณคงคิดล่ะสิว่าแก้วคงจะขัดขืน ขอบอกว่าคุณคิดผิด เธอเพียงแต่หยุดนิ่งไปซักพักและประคองไปที่ใบหน้าของเขา พร้อมกับกดริมฝีปากของตัวเองตอบรับเขาไปเหมือนกัน เนิ่นนานกว่าที่ทั้งสองจะถอนความหวานออกมา
"พอใจรึยังไอ้พี่บ้า" คนสวยกระซิบกับใบหน้าของโทโมะที่ห่างกับใบหน้าของเธอเพียงแค่ไม่กี่เซนเท่านั้น
"ตอนแข่งเอาให้มันได้อย่างนี้นะยัยตัวแสบ"
"นั่นมันสิ่งที่พี่ต้องทำ ไม่ใช่ฉัน.. ไปกันเหอะ เหลือเวลาอีกแค่สิบนาที" แก้วละจากใบหน้าหล่อของโทโมะก่อนจะยกตัวเองขึ้นจากตักของเขา แล้วเดินนำมาที่ห้องแต่งตัวโดยที่โทโมะไม่รอช้าเดินมาข้างๆเธอด้วย
"ป็อป ฟางเห็นเหมือนมีอะไรวิ้งๆอยู่ในรองเท้าคู่นั้นนะ" เสียงใสของสาวสวยหน้าหวานอย่างฟางเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งสวีทกับแฟนหนุ่มของเธอ พลันสายตาไปเห็นเหมือนมีแสงวิ้งวับอยู่ในรองเท้าคู่หนึ่งในห้องแต่งตัว
"รองเท้าไอ้โมะมันนี่ เดี๋ยวป็อปดูก่อนอะไรอยู่ข้างใน" ระหว่างที่บอสใหญ่ของวงจะไปหยิบรองเท้ามานั้น ชายหนุ่มหน้าหวานที่ตั้งแต่หัวจรดตาตุ่มสุดแสนจะเลิศเลอเพอร์เฟ็คยกเว้นก็แต่รองเท้าแตะที่ใส่นั้นมันช่างไม่เข้ากับชุดเอาซะเลย โทโมะมาชิงหยิบรองเท้าของเขาที่ต้องใส่ขึ้นแสดงมาดูก็ต้องตกใจไปซักพัก
"เหอะ โรคจิตใช้ได้เลยนะคิดแผนทุเรศแบบนี้" โทโมะมองไปในรองเท้าแล้วแสยะยิ้มออกมา
"มึงหมายถึงอะไรวะไอ้โมะ" เขื่อนถามอย่างงงๆ
"พวกมึงดูนี่ละกัน" โทโมะพูดขึ้นแล้วเขย่ารองเท้าที่ถืออยู่แล้วคว่ำลงก็พบว่ามีตะปูนับร้อยย่วงหล่นลงมา ทุกๆคนต่างก็ตกใจแล้วเดาได้ไม่ยากว่าใครนั้นเอามาใส่ไว้
"บอกเลยว่าไม่ผิดหรอกที่จะคิดโกงกัน แต่ไอ้แบบเนี้ยมันดูละครเยอะไปป่ะวะ" เคนตะพูดติดตลกบ้าง
"หึ ! แล้วเดี๋ยวเราจะได้เห็นคนเงิบกันแน่ๆล่ะงานนี้" โทโมะบอกทิ้งท้ายก่อนจะเคาะตัปูออกจากรองเท้าให้หมดแล้วสวมมันเข้าไป ปลอดภัยดีไม่มีเลือดซึม
"เคโอติคสแตนด์บายครับ !" เสียงสต๊าฟคนหนึ่งเรียกขึ้นทำให้ทุกๆคนต่างเตรียมความพร้อมกันถ้วนหน้า อีกแค่ไม่กี่นาทีแล้วที่จะตัดสินว่าครูฝึกคนสวยประจำค่ายจะต้องอยู่ฝ่ายใด แต่ที่แน่ๆคือแก้วจะต้องไปจัดการกับไอ้คนขี้โกงที่จงใจทำร้ายคนของเธอ !
"เอาละครับทุกคน เมื่อสักครู่นี้ก็เป้นกสารแสดงของวงบอยแบนด์แดนกิมจิกันไปแล้วนะครับ พูดได้ว่าเรียกดสียงกรี๋ดไปได้ดีเลยทีเดียว คราวนี้ล่ะครับฝั่งไทยของเราจะน้อยหน้าไปหรือไม่ มาพบกับบอยแบนด์อันดับหนึ่งของเมืองไทย K-OTIC ครับ !!!!!" เสียงประกาศของพิธีกรบนเวทีนั้นบ่งบอกได้ดีว่าถึงเวลาแล้ว ที่พวกเขาและเธอจะได้พิสูจน์ความสามารถกันอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะขึ้นเวทีหรือคอนเสิร์ตครั้งไหนๆก็ไม่ตื่นเต้นและกังวลมากเท่าครั้งนี้
ถ้าแพ้ ก็เสียไปทั้งสองอย่าง..
เสียค่ายเลงที่รัก..
และเสียคนสำคัญที่ขาดไม่ได้ไปถึงหนึ่งคน..
"พร้อมมั้ยยัยแสบ :)" โทโมะก้มมองใบหน้าหวานของหญิงสาวข้างกายพร้อมกับกอบกุมมือน้อยๆของเธอเอาไว้แน่น แก้วมองหน้าเขาด้วยสายตาทรหด เธอคิดไม่ออกเลยว่าถ้าแพ้ขึ้นมา เธอจะต้องเสียใจมากแค่ไหน กับการที่กลับไปอยู่กับคนที่ไม่ได้รักแล้ว แลกกับอนาคตของทุกคนที่เธอรัก
"นี่ ถ้าฉันต้องไปล่ะ ถ้าเราแพ้.. ฉันจะทำยังไง"
"อย่าห่วงไปเลยยัยบ้า ฉันไม่ยอยให้เธอไปจากฉันอยู่แล้ว ^^" โทโมะพูดสร้างกำลังใจให้กับคนที่อยู่ข้างกายแล้วโอบกอดเธอเอาไว้แน่น เขายิ้มออกมาในแบบที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มที่แสนจะน่ารักน่าเอ็นดู รอมยิ้มแห่งความจริงใจนั่นทำให้แก้วอดยิ้มออกมาแล้วกอดตอบเขาไปไม่ได้
"ใช่แก้ว พวกฉันไม่ยอมปล่อยแกไปให้พวกสวะนั่นหรแก ฉันรักแกนะเว่ย" ถึงจะเป็นคำพูดที่ดูเหมือนจะไม่เป็นพิธีการมากนัก แต่มันก็คือความรู้สึกจริงใจที่เพื่อนสนิทอย่างเขื่อนจะบอกได้
"เนอะ พวก้ราคือครอบครัวเดียวกัน ยังไงก็ไม่ทิ้งกันหรอก" สิ้นคำพูดของป็อปปี้ทั้งสิบนักแสดงก็กอดคอกันรวมแรงสามัคคี ให้คำมั่นสัญญาแก่กัน น้ำตาแห่งความดีใจกลบเกลื่อนความกลัวที่มีอยู่
"พวกเราขอสัญญา ว่าเราทุกคนจะไม่ทอดทิ้งกัน เป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง เป็นคนรัก เป็นครอบครัวเดียวกัน จะกันตลอดไป.." ณ ตอนนี้แก้วเองก็รู้ซึ้งและเข้าใจในความรู้สึกของตัวเองแล้ว ไม่ว่าเธอจะต้องไปหรือไม่ ชีวิตและจิตใจของเธอก็จะอยู่ที่พวกเขา แต่ยังมีอีกอ่างนึงมี่เธอยังไม่แน่ใจว่า หัวใจของเธอ ตอนนี้มันอยู่ที่เธอ หรืออยู่ที่ใคร ?
"หึ ! คราวนี้ล่ะไอ้พวกลูกกระจ้อก แก้วต้องกลับมาหาฉันแน่" ชายทั้งห้าจากอีกฝั่งหนึ่งของทวีปยืนเชิดหน้าเชิดอกกันอย่างไม่เกรงกลัวเลยว่าเสียงกรี๊ดอันดังกระหึ่มทั่วอาณาบริเวณนั้นมาจากการที่พิธีกรบนเวทีเรียกชื่อวงบอยแบนด์อันดับหนึ่งของเมืองไทย จะทำให้สบประหม่าพวกเขา ยิ่งเป็นคิมโซชอนหัวโจกของงานนี้ยิ่งมั่นใจนักว่า ไมใ่ว่าจะยังไงพวกเขาก็ต้องเป็นฝ่ายชนะและก็อยากจะบอกเหลือเกินให้ภาคภูิใจ แฟนคลับที่คอยตามกรี๊ดๆ Black Storm น่ะคนไทยมีแค่ส่วนน้อย ที่เหลือน่ะเหรอ ขนมาจากประเทศตัวเองทั้งนั้น !
ทุกๆอย่างดำเนินไปตามที่กำหนดเอาไว้ ห้าหนุ่ม K-OTIC ขึ้นมายืนประจัญบานอยู่บนเวทีเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่เสียงดนตรีอินโทรเพลงฮิตติดหูจะเริ่มบรรเลง ทุกสาสยตานั้นจับจ้องไปที่กลุ่มคนเบื้องล่างที่ยืนกอดอกอยู่ ยอมรับจริงๆว่าเกาหลีน่ะของเขาดี คนพวกนี้หล่อมากๆไม่แพ้พวกเขาเลยทีเดียว แต่คอยดูสิ พวกเขานี่ล่ะจะทำให้คู่แข่งต้องผิดหวัง(?) ในแผนการณ์ที่ล่มไม่เป็นท่า
"เริ่มแล้วโซ แค่มันเริ่มต้น.. ทุกอย่างก็จบ" ชายหนุ่มผมดำขลับเจ้าแผนการณ์พูดขึ้นพร้อมกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก รอดูผลงานที่ตนเองสร้างสรรค์เอาไว้อย่างไม่คลาดสายตา แต่ทว่า..
ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ
ถ้าไม่รักก็เกลียดเขาไป (เกลียดเขาไป)
อย่างเธอนั้นไม่มีเหงาหรอก เหงาหรอก
ว่างได้ก็ไม่นาน
ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ
ถ้าไม่รักก็เขี่ยเขาไป (เขี่ยเขาไป)
คนน่ารักทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด
Baby Baby..
"ปะ เป็นไปไม่ได้ ก็ฉัน.." คนเจ้าแผนการณ์รีบถลึงตาอย่างตกใจเมื่อเป้าหมายที่เขาเล็งไว้นั้นบังปกติดีครบทุกสามสิบสอง ไม่มีอาการบ่งบอกเลยว่าชายหน้าหวานที่เต้นอยู่บนเวทีนั่นน่าจะขาพลิกแพลงหรือร้องโอ้ยออกมา แต่กลับเต้นได้ดีอย่างถึงที่สุด
"ไอ้เพื่อนเวร ! แกนี่มันเชื่อใจไม่ได้จริงๆเลยเอ็ดเวิร์ด จบงานนี้ฉันให้พ่อไล่แกออกแน่ !!" พลันสายตาของคิมโซชอนที่มองเห็นถึงอาการจองเป้าหมายที่เขาคิดว่ายังไงก็ดิ้นไม่หลุดกลับไม่เป็นอะไรเลย ยังคงสีหน้าหล่อได้นิ่งเหมือนเดิม อันที่จริงแล้วเขาจะไม่หัวเสียขนาดนี้ถ้าโทโมะนั้นไม่ส่งยิ้มที่มุมปากแบบผู้ชนะส่งมาให้เขา
"เฮ้ยไอ้โซ ใจเย็นสิวะ เอ็ดมันอุตส่าห์ช่วยแกเพราะหวังดี แกมั่นใจไว้สิ แฟนคลับโง่ๆที่เราพามาก็ล้นท่วมมือแล้ว" เพื่อนในวงอีกคนปลอบใจหัวหน้าใหญ่ด้วยข้อคิดแกมโกงที่โกงกันแบบหน้าไม่อาย และนั่นก็พอจะทำให้คิมโซชอนบรรเทาอารมณ์ลงไปบ้าง
เมื่อมาถึงจุดสุดยอดของการแสดงสุดพิเศษเพื่อคนพิเศษ การประชันฝีเท้าระหว่างสาวสวยมาดมั่นกับชายหนุ่มที่ทั้งหล่อทั้งเทพในด้านการเต้นเรียกได้ว่าว่าสร้างความแตกตื่นฮือฮาให้บรรดาแฟนคลับได้เป็นอย่างดี รวมไปถึงคู่แข่งที่มองดูเหตุการณ์นั่นอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน
คิมโซชอนกำหมัดแน่นความริษยาแค้นเคืองภาพที่เห็นตรงหน้า
ภาพของสองร่างที่กอดกันอย่างแนบชิด สายตาประสานกันอย่างลึกซึ้ง ริมฝีปากประกบกันอย่างจงใจ ทำเอาทั้งแฟนคลับทั้งศิลปินคู่แข่งต่างอึ้งไปตามๆกัน แต่นี่ก็คือการแสดงที่ต้องการตบตาคนบางคนและเป็นการมัดใจแฟนคลับในวิธีของพวกเขา การสร้างกระแสคู่จิ้นในตอนนี้เป็นอะไรที่บรรดาแฟนคลับต้องการ และพวกเขาสก็มั่นใจเป็นแน่ เพราะขนาดพวกเขายังถูกใจจนลืมไม่ลงไปแล้ว
จบการแสดงของฝ่ายไทย เสียงกรี๊ดพร้อมเสียงแห่งความสุขเกินจะบรรยายก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ทำเอาฝ่ายต่างชาตินั้นเหมือนถูกเมินไปเลย คราวนี้ไม่ว่าคิโซชอนจะขนแฟนคลับจอมปลอมมามากมายแค่ไหน ยังไงซะก็แพ้ทางแรงใจของแฟนคลับตัวจริงอยู่ดี งานนี้ไม่บอกก็รู้ ว่าใครจะ Win !
"ครั้งที่แล้วก็วางยา 'คนของฉัน' คราวนี้ตะปูในรองเท้าฉันล่ะ ขี้โกงไปรึปล่าว ?" เมื่อศิลปินตรงข้ามขึ้นมายืนขนาบข้างบนเวที โทโมะก็อดที่จะแขวะไปทมี่หัวหน้าวงแห่ง Black Storm ทันที
"หึ อย่างพวกแกนี่ฉันต้องลดตัวลงมาเล่นสกปรกด้วยเหรอ ?" คนถูกแขวะก็แว้งกัดกลับอย่างไม่ยอมกัน โทโมะไม่อาจทนคำพูดดูถูกแบบนั้นได้แต่ก็ยังตีสีหน้าเรียบแต่ดวงตากลับจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มข้างกายที่ยืนระรื่นอย่างไม่แยแส มือหนากำหมัดแน่น นี่ถ้าไม่คิดที่อยู่ต่อหน้าแฟนคลับเขาต่อยไอ้ผมทองปากจัดนี่ไปแล้ว
"พี่ ไม่เอาน่ะ" แก้วที่ยืนอยู่ข้างๆเขาจับมือเขาเบาๆเรียยกความสนใจให้กับโทโมะได้เป็นอย่างดี โทโมะเพียงแต่พยักหน้าน้อยๆเป็นอันเข้าใจว่าโอเค
"ต่อไปนี้จะเป็นการประกาศผลการแข่งขันระหว่างค่ายแล้วนะครับ จากการโหวตที่เปิดมาตั้งแต่เริ่มงาน ผมขอปิดโหวตครับ" เสียงพิธีกรประกาศกร้าวส่งผลให้ในสถานที่นั้นเงียบสงบสงัด อัตราการเต้นของหัวใจผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยืนอยู่อย่างเกร็งถึงที่สุดกำลังสูบฉีด ตื่นเต้น.. ตื่นเต้นมากๆ... กลัว.. กลัวมากๆ..
"ผลที่ออกมา ผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้คือ... !!"
"เฮ้ออออออ~ " เสียงถอนหายใจยาวของชายหนุ่มทั้งห้า เอ่อ ไม่สิ สี่ต่างหาก มีเพียงโทโมะคนเดียวที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรอยู่ที่ริมหน้าต่าง สายตาว่างปล่าวทอดมองวิวของธรรมชาติที่หลังบ้านของบอสใหญ่ของวง รู้สึกอ้างว้างอย่าบอกใครเลยทีเดียวเชียวล่ะ..
มาแล้วค่า ตอนใหม่ของเรื่อง
ตอนต่อไปจะเป็นเช่นไรติดตามกันน้า
ขอกำลังใจนิสนึงก็ยังดี อุอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
