MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 

 

 

 

 

 

 

          

เพียะ ! เพียะ !! เพียะ !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          เสียงมือกระทบหน้าดังสนั่นไปทั่วบริเวณห้องสีดำทึบ ไม่มีสิ่งใดอยู่เลยนอกจากดวงไฟดวงเดียวที่ส่องสว่างให้เห็นชายผมทองยืนง้างมืออยู่ตรงหน้าหญิงสาวตัวเล็กไร้แรงสู้ ข้อมือถูกมัดแน่นจนเกิดเป็นรอยแดง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาจ้องตากับชายเบื้องบนอย่างอาฆาตแค้น มุมปากมีเลือดไหลซิบเป็นทางยาว

 

 

          “นายมันจิตใจสกปรก น่าสมเพช !” กิ่งพ่นคำด่าใส่หน้าชายหนุ่มผมทองที่ทำร้ายเธออย่างไม่ใยดี

 

 

          “เหอะ ด่าไปเถอะ ด่าฉันแล้วมันได้อะไรขึ้นมา เธอด่าฉันเธอก็ไม่ได้เป็นอิสระอยู่ดี” ชายผมทองยังคงไม่แยแสในคำพูดของกิ่ง ซ้ำยังตอกย้ำเธอให้หนักกว่าเดิม

 

 

          “อย่างนี้สินะ น้องสาวฉันถึงไม่รักนาย คิมโซชอน !” คำพูดที่ตะโกนออกมาลั่นนั้นสะเทือนไปทั่วทั้งสมองของชายหนุ่มผมทอง เป็นคำพูดที่เสียดแทงใจเขามากที่สุด ‘ไม่รัก’ คำนี้สิเจ็บ

 

 

          “หุบปากไปเลยนะ ! ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะน้องสาวเธอนั่นแหละ รู้ไว้ด้วย !”

 

 

          “น้องฉันไปเกี่ยวอะไร นายมันบ้า โรคจิตเองไม่ใช่เหรอที่จับฉันมาเนี่ย ไอ้โรคจิต !” กิ่งถึงกับชะงักเมื่อชายตรงหน้ากล่าวหาถึงน้องสาวคนเดียวของเธอ แก้วจะมาเกี่ยวอะไรด้วย

 

 

          “เกี่ยวสิ ! เกี่ยวเต็มๆเลย น้องสาวเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องจับเธอมา ถ้าแก้วไม่ไปรักกับไอญี่ปุ่นนั่น ฉันคงไม่ต้องใช้วิธีนี้หรอก” คิมโซชอนระบายออกมาทางคำพูด น้ำเสียงเขาดูปวดร้าวอย่างเห็นได้ชัด

 

 

          “ก็สมควรอยู่หรอก สองคนนั้นเค้ารักกันด้วยใจจริง ไม่ใช่นายที่ไม่เคยรักน้องสาวฉันเลย ดีแค่ไหนที่แก้วยอมคบกับนายนานขนาดนั้น มันผิดที่นายไปมีผู้หญิงอื่นระหว่างที่คบกับแก้วเอง มันผิดที่นาย นายทำตัวนายเองทั้งนั้น !” กิ่งยิ้มออกได้ทันทีทันใดเมื่อได้ยินว่าน้องสาวของเธอได้รักกับว่าที่น้องเขยที่เธอตั้งเอาไว้แล้ว คราวนี้ก็ได้ทีพ่นคำด่าให้มันซ้ำเติมถึงจิตใจของคิมโซชอน ให้มันรู้ไปเลยว่าทุกๆอย่างที่มันเกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะเขาเองล้วนๆ

 

 

          “หยุด ! หยุดพูดก่อนที่เธอจะโดนมากไปกว่านี้ หึ จะคอยดูซิ ว่าน้องสาวของเธอจะห่วงคนรักหรือพี่สาวแท้ๆมากกว่ากัน ฮ่าๆๆๆ” คิมโซชอนหัวเราะร้ายอย่างบ้าคลั่ง คิดว่าแผนการอันสกปรกของตัวเองต้องได้ผลเป็นแน่แท้

 

 

          “นายจะทำอะไร อย่าคิดจะเอาฉันไปแลกกับการที่ให้แก้วกลับมาหานายเชียวนะ !”

 

 

          “โอ้ พอดีว่าไอ้สิ่งที่เธอคิดนั่นมันถูกต้องสุดๆไปเลยล่ะ ถ้าเธออยากจะหลุดออกจากห้องนี่ละก็ ให้ความร่วมมือกับฉันซะ !” อย่างนี้สิที่ว่าคนฉลาดย่อมเป็นเหยื่อของคนที่ฉลาดกว่า แต่มันก็มีสิทธิ์ที่คนฉลาดกว่า จะกลับลงมาโง่กว่าคนที่ฉลาดน้อยกว่า ด้วยความประมาทของตัวเอง

 

 

          “ไม่ ! ฉันไม่เชื่อหรอกว่ายัยแก้วจะโง่ไปกับแผนชั่วๆของนาย”

 

 

          “ก็คอยดูละกัน   ปัง !!!” คิมโซชอนทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงปิดประตูที่ดังลั่น กิ่งเม้มปากแน่น อยากจะด่าให้มันสะใจแต่ก็ด่าไม่ออก จิตใจกังวลไปถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับน้องสาวคนเดียวของตัวเอง

 

 

          “แกอย่ามานะ ยัยแก้ว”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          “นี่ยัยตัวแสบ มองแต่ท้องฟ้าอย่างนี้ไม่เบื่อบ้างเหรอ” โทโมะถามคนที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างสงสัย นอนมองท้องฟ้าที่มีแต่ดาวอยู่เต็มไปหมดเป็นเพื่อนเธอมาเกือบจะครึ่งชั่วโมงได้แล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าคนสวยของเขาจะเลิกมองมันเลยซักนิด

 

 

          “ไม่อ่ะ พี่เบื่อก็ขึ้นไปนอนก่อนได้นะ ฉันยังอยากมองต่อ” คนสวยพูดเหมือนจะไม่สนใจอะไร ในใจก็แอบงอนเขาอยู่เหมือนกัน เพิ่งจะนอนดูได้ไม่ถึงชั่วโมงเอง (?) เขาก็เบื่อซะแล้ว ความคิดไม่ตรงกับเธอเลยนี่นา

 

 

          “ไม่เอาสิไม่ไล่กันสิ เธอไม่ไปแล้วฉันจะไปได้ยังไง อันตรายออกนะ” คำพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆที่ส่งมาให้ทำให้ใจของแก้วชุ่มฉ่ำ เธอเงยหน้าขึ้นไปยิ้มตอบให้เขาแล้วมองขึ้นไปบนฟ้าต่อ

 

 

          “บอกหน่อยได้มั้ยยัยตัวแสบ ทำไมถึงอยากจะมองมันนัก ไอ้ท้องฟ้าที่มีแต่ดาวเนี่ย” เขาถามเธอ

 

 

          “มันทำให้ฉันนึกถึงพ่อน่ะ.. สมัยเด็กๆ พ่อชอบพาฉันมาดูดาวก่อนนอนทุกคืนเลย เพราะปกติตอนนั้นฉันชอบนอนไม่หลับพอได้ดูดาวแล้วก็หลับในอ้อมกอดพ่อไปเลย” แก้วพูดออกมาอย่างดูมีความสุข นึกไปถึงคนที่คิดถึงมากที่สุดในตอนนี้ ..คนที่ไม่ได้อยู่กับเธอแล้ว

 

 

          “แหม ทีทุกวันนี้นี่นอนหลับง่ายเชียวนะ” โทโมะพูดแกมหยอกล้อ แก้วนิ่งไปซักพักแล้วก็พยายามทำตัวเป็นปกติ

 

 

          “ก็พ่อไม่ได้มาชวนฉันดูดาวทุกวันนี่นา อีกอย่างดาวก็ไม่ได้มีทุกวัน ฉันก็ต้องหัดข่มตานอนด้วยตัวเองสิ” เธอยิ้มให้กับเรื่องเล่าของตัวเอง ข่มตานอน.. ใช่ เธอข่มตาให้นอนหลับมาตลอดตั้งแต่เด็กแล้ว

 

 

          “แล้วพ่อเธอไปไหนถึงไม่พาไปดูดาวทุกคืนล่ะ” และแล้วคำถามที่ไม่อยากได้ยินก็ถูกกล่าวออกมาจนได้ เธอคงเลี่ยงไม่ได้สำหรับเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องจริงที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

 

 

          “ฉัน.. เสียพ่อไปตั้งแต่ 10 ขวบแล้วล่ะ” โทโมะอ้าปากค้างไปในทันที อยากจะตบปากตัวเองซักร้อยรอบพันรอบ ไม่น่าไปถามเธอเลย ถึงว่าทำไมเธอดูเศร้าตั้งแต่ซักพักนี้แล้ว ไอ้โทโมะเวรเอ้ย ! ปากเสียจริง

 

 

          “ฉันขอโทษ..”

 

 

          “ไม่เป็นไรหรอก ฉันยังมีดาวให้เห็นอยู่นี่นา พ่อก็ยังอยู่กับฉันเสมอนั่นแหละ” แก้วยิ้มรับให้กับความเป็นจริง โทโมะขยับตัวเข้าไปใกล้ๆกับเธอ แล้วค่อยๆช้อนหัวของเธอขึ้นมาวางบนแขนของเขา เพื่อที่จะปลอบโยนด้วยการลูบปอยผมนุ่มเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

          “ฉันมีพ่อเป็นมาเฟีย”

 

 

          “เห ?”

 

 

          “จริงๆนะ แต่พ่อฉันไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีกับใครนะ แค่เคยเป็นมาเฟียโหดที่ญี่ปุ่นมาก่อน ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ” โทโมะพยายามจะเล่าเรื่องของตัวเองให้คนในอ้อมแขนฟังเพื่อระบายความเศร้าบ้าง ซึ่งนั่นก็ช่วยได้ดีเชียวล่ะ

 

 

          “โอ้โห งั้นพี่ก็คงเป็น ทายาทมาเฟียสุดหล่อว่างั้นสิ ฮ่าๆ เป็นคนดังในทั้งสองทางเลยนะเนี่ย” โทโมะดีใจที่ทำให้คนสวยของเขายิ้มออกมาได้ แก้วหัวเราะให้กับเรื่องเล่าของเขาอย่างมีความสุข

 

 

          “คงงั้นมั้ง นี่เป็นความลับเชียวนะ”

 

 

          “ความลับ ? แล้วพวกเพื่อนพี่รู้กันมั้ยเนี่ย” แก้วแหงนหน้าขึ้นถามท่าทีไร้เดียงสา

 

 

          “รู้”

 

 

          “เอ้า แล้วมันเป็นความลับตรงไหน” คนสวยถามกลับอย่างเอืมอๆ บอกว่าเป็นความลับ แต่ก็มีคนรู้ เอ้ะนี่ยังไง

 

 

          “ก็เป็นความลับตรงที่รู้กันแค่นี้แต่บอกกับคนอื่นไม่ได้ไง สื่อก็ไม่รู้ แฟนคลับก็ไม่รู้” คำตอบที่แน่ชัดของเขาทำให้เธอร้องอ๋อออกมาอย่างเข้าใจ เป็นแบบนี้นี่เอง แต่..

 

 

 

 

 

 

เป็นลูกมาเฟียทำไมสู้เราไม่เคยได้เลยหว่า ? รึเราเก่งกว่า ? อื้ม ! ใช่ เราเก่งกว่า ^^

 

 

 

 

 

 

 

 

          ไม่มีใครรู้ว่าหญิงสาวคนสวยคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ แต่หน้าตาของเธอยิ้มแย้มอย่างพริ้มพราว แลดูมีความสุขซะเหลือเกิน ทั้งๆที่เมื่อกี๊นี้ยังทำหน้าเศร้าเมื่อพูดถึงพ่ออยู่เลย ไหงมาดูมีความสุขเกินหน้าเกินตาขนาดนี้ได้ นั่นยังเป็นข้อสงสัยให้กับโทโมะคนนึงล่ะ

 

 

 

 

 

 

          “นี่สองคนนั้นน่ะ ! จะนอนกกกันอีกนานมั้ย ขึ้นห้องไปนอนกันได้แล้วโว้ย” และก็เป็นเสียงขัดจังหวะที่น่ารำคาญอีกเช่นเคย  เขื่อนนั่นเอง

 

 

          “กกบ้านแกสิไอ้เขื่อน ไปเลยนะก่อนที่รองเท้าของฉันจะบินไปหาปากแก” แก้วรีบลุกขึ้นมาด่าทอเพื่อนสนิทที่กล่าวหาเธอในทางที่ผิด กก เนี่ยนะ ? คนนะยะไม่ใช่นกเงือก -.,-

 

 

          “เอออออ ไปแล้วโว้ย โหดจริงเพื่อนกู โหดทั้งคู่ทั้งสามีทั้งภรรยา” คำพูดที่เหมือนจะพูดขึ้นมาลอยๆของเขื่อนทำเอาคนสวยถึงกับหน้าแดงฝาด

 

 

          “สามีภรรยาบ้านแกสิอิบ้า ! พรุ่งนี้แกเจอดีแน่ไอ้เพื่อนเวรเอ้ย -//////-” อยากจะเอารองเท้ายัดปากมันซักร้อยคู่ พูดมาได้ไม่อายปาก มันไม่อายก็นึกถึงคนฟังบ้างสิ ทั้งอายทั้งเขินไปทั้งตัวแล้วเนี่ย !

 

 

          “เอ้ายัยตัวแสบ เขื่อนมันก็พูดถูกแล้วไม่ใช่เหรอ สามีภรรยา น่ะ ถูกต้องที่สุดแล้ว ป่ะ ไปนอนกัน ” โทโมะเดินเข้ามาโอบไหล่คนสวยของเขาอย่างเงียบๆ แล้วพูดสิ่งที่ทำให้แก้วเลือดขึ้นหน้า(อีกรอบ)ออกมา ก่อนจะค่อยบรรจงอุ้มร่างน้อยๆขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนเพื่อจะพาขึ้นนอน

 

 

          “-////- เฮ้ย พะ พี่ ปล่อยนะ ! ฉันเดินเองได้น่า”

 

 

          “อยู่นิ่งๆน่า เดี๋ยวจะไปส่งให้ถึงเตียงอยู่แล้วไม่ต้องห่วง ^^” โทโมะยิ้มให้กับคนสวยในอ้อมแขนของเขาแล้วเดินตรงดิ่งไปยังห้องของตัวเอง แก้วที่เห็นรอยยิ้มแสนจะอบอุ่นนั้นก็เขินแทบจะมุดแผ่นดินหนี ทำได้เพียงแค่ยอมให้เขาอุ้มไปอย่างนั้น ส่วนตัวเองก็เอาหน้ามุดกับแผ่นอกกว้าง ระบายความเขินด้วยการถูหน้าไปมา ท่าทีจของแก้วทำให้โทโมะยิ้มไม่หุบ น่ารักจริงคนอะไรไม่รู้ ให้ตายเหอะ !

 

     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เช้าวันต่อมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          “เฮียฮ้อเฮ ! K-OTIC ชนะใจแฟนคลับ คว้าแชมป์แทนซุปตาร์เกาหลี ‘Black Storm’ ” เสียงอ่านข่าวภายในรถตู้คันกว้างดังขึ้น เขื่อนป่าวประกาศสิ่งที่ตนเองเห็นในไอแพดของตัวเองให้คนในรถได้ยินอย่างทั่วถึงกัน ทุกคนให้ความสนใจกันเป็นอย่างดี นอนหลับกันหมดเลย

 

 

 

 

 

 

เห็นมั้ยว่าให้ความสนใจกันเป็นอย่างดี

 

 

 

 

 

          “เฮ้ยตื่นๆ ! ฟังข่าวนี่ๆ”

 

 

          “อะไรของมึงวะไอ้เขื่อน คนจะหลับจะนอนไอ้นี่” ป็อปปี้เงยหน้าขึ้นไปด่าทอเพื่อนร่วมวง เสียเวลาเอาหน้าไปถูไหล่นุ่มๆหมด แต่เขื่อนก็ไม่ได้ใส่ใจในคำด่านั้น ยังคงมั่นใจที่จะอ่านข่าวที่ตัวเองให้คนอื่นฟังเช่นเดิม

 

 

          “Black Storm อึ้ง ตอบคำถามนักข่าวไม่ได้เรื่องที่แพ้บอยแบนด์เมืองไทย อ้างรีบกลับประเทศต้องการพักผ่อน” การอ่านข่าวของเขื่อนครั้งนี้ เรียกความสนใจจากทุกคนได้ดีจริงๆ เน้นย้ำว่าจริงๆ แต่ละคนต่างรีบลุกขึ้นมามองหน้าเขื่อนกันเป็นตาเดียว

 

 

          “เหอะ คงจะตอบไม่ได้ละสิ เรื่องแผนการณ์จอมโกงทุเรศๆนั่นน่ะ”

 

 

          “ก็แน่อยู่แล้วล่ะ เล่นโกงซะจนตัวเองแพ้เอง” ต่างคนต่างแสดงความคิดเห็น คนที่ไม่พูดอะไรก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงามด้วย ก่อนจะเลิกสนใจสิ่งที่เขื่อนพูดไปเมื่อครู่แล้วกลับมานอนกันต่อ

 

 

 

 

 

 

          ตอนนี้พวกเขาทั้งสิบคนกำลังมุ่งหน้ากลับไปยังกรุงเทพฯ เพื่อไปฉลองชัยชนะพร้อมๆกับประธานค่ายที่นั่น ครั้งนี้เป็นการได้ชัยชนะที่คุ้มค่าไปมากถึงเท่าตัวเลยทีเดียว ได้ทั้งหุ้นส่วนจากทางฝั่งคู่กรณี และก็ยังได้ตัวครูฝึกคนเก่งไว้คงอยู่กับค่ายนี้ต่อไปอีกด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ติ้ด ติ้ด.. ติ้ด ติ้ด..

 

 

 

 

 

 

          เสียงข้อความเข้าจากโทรศัพท์ลายมิกกี้เมาส์สีสวยดังขึ้น แก้วยกโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาดูขณะที่ตายังปรือ ‘พี่กิ่ง’ หน้าจอมันขึ้นมาแบบนั้น นิ้วเรียวเลื่อนไปปลดล็อคพร้อมเสียงงึมงำ พยายามไม่ขยับตัวมากเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มหน้าสวยเหมือนผู้หญิงข้างๆที่ซบไหล่เธออยู่ตื่นขึ้นมา ให้เขาพักบ้าง นี่คือสิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้

 

 

 

          “แก้ว ช่วยพี่ด้วย” เมื่อได้อ่านข้อความที่พี่สาวส่งมาเท่านั้น แก้วก็เริ่มใจไม่ดี พี่สาวเธอมีปัญหาอะไร ? ทุกทีมีเรื่องอะไรจะโทรมาตลอด นี่ส่งข้อความมา มันก็แปลก เธอจึงรีบกดโทรหาพี่สาวในทันที

 

 

          “ฮัลโหลพี่กิ่ง พี่กิ่งเป็นอะไร” เมื่อพี่สาวรับสายคนสวยก็รีบถามไปอย่างเป็นห่วงทันที เสียงของแก้วทำให้คนหล่อข้างๆตื่นขึ้นมาซักพักแต่พอได้ยินว่าเป็นชื่อพี่สาวก็วางใจแล้วค่อยๆซบไหล่ขาวหลับตาลงนอนอีกครั้ง

 

 

 

          (ว่าไงครับ ? Princess หึหึ) ทันทีที่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมา ใบหน้าสวยก็หยุดชะงักไปทันที เสียงของผู้ชายคนนี้ คนเดียวที่เรียกเธอแบบนี้ มีคนเดียว

 

 

          “ซะ โซชอน !”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

อุ่ยยย พ่อหนุ่มเกาหลีนี่ร้ายนะ -0-

To be continue...