MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 

 

 

 

 

 

          พลันความคิดนั้นหายไปดื้อๆเมื่อปรากฏร่างขาวๆของหญิงสาวที่รักยืนหยุดอยู่ตรงหน้า ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มน้อยๆ เดินเข้ามาเขาที่นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง แล้วนั่งลงข้างๆด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะสดใส.. แต่ก็ไม่

 

 

 

          ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อขยับตัวเข้าไปใกล้ ใช้สองแขนแกร่งโอบรอบแขนทั้งสองข้างของแก้วแล้วดึงตัวให้พิงกับอกแกร่ง โดยที่เจ้าตัวนั้นก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ซ้ำยังยกมือนุ่มๆขึ้นมาจับที่มือของเขาไว้ด้วย

 

 

          "วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ" เสียงใสถามเมื่อไม่อยากให้บรรยากาศนั้นเงียบจนเกินไป

 

 

          "ก็รออยู่.." คำพูดอบอุ่นลอดออกมาจากริมฝีปากเรียว อ้อมกอดที่รัดแน่นขึ้นนั้นทำให้แก้วยิ้มบางๆ

 

 

          "รอทำไม" ถามออกไปส่งๆทั้งที่รู้อยู่ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง

 

 

          "ก็อยากรอ 'เมีย' อ่ะ ผิดตรงไหน" พูดออกมาเหมือนเป็นแค่ลมปากพร้อมยักคิ้วจึกๆกวนประสาท คนสวยมีสีแดงขึ้นข้างแก้มทันทีที่ได้ยินแบบนั้น มือนุ่มฟาดไปแรงๆที่แขนของคนพูดจาเอาแต่ใจทันที

 

 

          "ใครใช้ให้พูดจาแบบนี้กันหา!" ยอมเลยครับ คนสวยโมโหนี่ต้องยอม ขนาดว่าโกรธปนเขิน(?)ยังน่ารักน่าฟัดน่าจับขย่มเสียจริง (หือ?)

 

 

          "ก็สิทธิ์ของฉันนี่ เรื่องจริงจะเอามาพูดมั่วๆได้ยังไง เมื่อคืนก็ชัดเจนแล้วนะ"

 

 

          "ชัดเจนบ้าอะไรเล่า!"

 

 

          "รึจะเอาอีกรอบ?" ให้ตายเหอะ ผลักตาบ้าลามกนี่ลงหน้าต่างจะมีแฟนคลับที่ไหนรุมตบมั้ย ดูพูดจาเข้า ไม่ได้ให้เกียรติกันเลยซักนิด

 

 

          "ไอ้พี่บ้า!" ปากบางยู่เข้าหากัน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแทบจะชิดชนเป็นคิ้วแองกรี้เบิร์ด แต่ก็ยังคงยอมให้คนตัวโตที่ลอบหัวเราะออกมากอดไว้แน่นดังเดิม

 

 

          "อื้ออ" เสียงหวานออกห้าวครางต่ำเมื่อคิดว่าการนั่งตากลมริมหน้าต่างนี้จะโรแมนติกและราบรื่น แต่ความคิดนั้นกลับหายไปฉับพลันเมื่อลำหูถูกคลอเคลียไปด้วยริมฝีปากที่ซุกซน

 

 

          "ไม่เอาน่า" คำห้ามปรามทำให้โทโมะต้องหยุดการกระทำข้างใบหูลง แล้วกลับมากอดลำตัวคนเบื้องบนไว้แน่น คางมลแนบกับไหล่นุ่มหลับตาพริ้มเหมือนจะออดอ้อน

 

 

          "ฉันรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้"

 

 

          "..."

 

 

          "รู้สึกเหมือนกำลังจะเสียเธอไปเลยยัยตัวแสบ.."

 

 

 

 

 

อึก.. แล้วรู้มั้ย ว่าสิ่งที่รู้สึกน่ะ มันคือความจริง..

 

 

 

 

 

 

          "สัญญาได้มั้ย ว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหน" น้ำเสียงทุ้มอ้อนวอนอย่างถึงที่สุด แก้วเม้มริมฝีปากแน่น พยายามฝืนใจถามอีกฝ่ายออกไป

 

 

          "แล้วถ้าฉันต้องไปล่ะ พี่จะเกลียดฉันมั้ย" เป็นคำถามที่โทโมะไม่อยากจะได้ยินเลยซักนิด มือหนาตวัดเอวบางอุ้มให้ออกมาจากริมหน้าต่าง ดันตัวหญิงสาวให้นอนลงในอ้อมแขนแล้วก้มลงกดจมูกลงกับแก้มนุ่ม

 

 

          "ไม่เกลียดหรอก เพราะฉันเชื่อ ว่ายังไงเธอก็ไม่ทิ้งฉันแน่ๆ" คนตัวสูงพูดอย่างมั่นใจ เรียกรอยยิ้มจากร่างสวยขึ้นมาน้อยๆ แค่น้อยๆเท่านั้น..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          วันนี้ เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เธอและเขาจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่รู้เลยว่าถ้าการจากไปครั้งนี้จะนานซักเท่าไหร่ หรือเผลอๆบางที เธออาจจะไม่ได้กลับมาอีกเลยก็ได้..

 

 

          ริมฝีปากยกขึ้นประกบบดเบียดกับริมฝีปากหนาเบื้องบน พร้อมๆกับเอื้อมมือไปคล้องคอคนตัวสูงเอาไว้ โทโมะดูจะงงเล็กน้อยที่คนสวยของเขาเริ่มรุกรานแบบนี้ แต่ก็ยอมเล่นตามไปด้วยแต่โดยดี

 

 

          "เดี๋ยวนี้ชอบรุกจังนะ" หลังจากถอนออกจากความหวานแล้วก็แกล้งหยอดไปซักหน่อย

 

 

          "จะเอามั้ยล่ะ?" แต่ให้ตาย คำถามที่ตอบกลับมามันช่าง..

 

 

          "รอบห้องเลยเหอะ"

 

 

          "โรคจิต" ถึงจะด่าอย่างโน้นอย่างนี้ไปเรื่อยแต่ก็ยอมทำตามไปแต่โดยดี ทำไงได้ ก็เป็นของเค้าไปทั้งตัวทั้งใจแล้วนี่ มันจะเป็นของเค้าคนนี้คนเดียวเท่านั้นล่ะ สาบานด้วยเกียตรของครูสอนเต้นสุดเทพเลยเอาสิ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          (ได้ตัวมาแน่ๆใช่มั้ย) เสียงปลายสายจากโทรศัพท์ยี่ห้อแอปเปิ้ลแหว่งสุดฮิตดังลอดออกมาขนาดว่าถ้าอยู่ด้วยกันทั้งห้องคงได้ยินกันหมด แต่นี่ดีหน่อย เพราะในห้องนี้มีคนอยู่แค่คนเดียว

 

 

          "ครับ ไม่ต้องห่วง ระดับคิมโซชอน ไม่มีทางพลาด" เจ้าเก่าเจ้าเดิม คิมโซชอนกำลังคุยธุระสำคัญกับเจ้าของบริษัทใหญ่ในวงการเพลงเกาหลีใต้ แน่นอน คนๆนั้นก็คือพ่อของเขาเองนั่นแหละ

 

 

          (ดี ทำให้มันสมกับเป็นลูกพ่อหน่อย) คำตอบรับที่ได้มาจากผู้เป็นพ่อนั้นส่งผลให้มุมปากหยักยิ้มขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

 

 

          "พรุ่งนี้พ่อรอรับของได้เลย ผมจะเอาไปส่งให้ถึงมือแน่ๆ" พูดจบก็ฟังผู้เป็นพ่อหัวเราะใส่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง ทุกครั้งเขาจะเห็นว่ามันเป็นอะไรที่ทุเรศและหนวกหูสุดๆ แต่วันนี้อารมณ์ดี ยอมทนฟังเสียงหัวเราะของพ่อแล้วรอคนเป็นพ่อตัดสายทิ้งไป

 

 

 

 

 

 

 

 

          "คิดว่าฉันจะรักเธอจริงอย่างนั้นเหรอ เหอะ ฝันไปเถอะ" รอยยิ้มร้ายแสยะออกมาอีกครั้ง โซชอนจัดการส่งข้อความไปหาเจ้าหญิง(ตำแหน่งที่ถูกยัดเยียด)ของเขา

 

 

 

'พรุ่งนี้มาเจอกันที่โกดังxx ตัวของเธอแลกกับพี่สาว.. แล้วเจอกัน Princess ;)'

 

 

 

 

          จะมีใครรับรู้บ้างมั้ยว่าการที่คิมโซชอนคนนี้ต้องการตัวคนรักมากมันเพราะเหตุผลใด เพราะรักเหรอ? เหอะ ลืมไปได้เลย

 

 

          อัดอั้นมาเสียเต็มประดากับการที่จะต้องมาตามตอแย ใช้วิธีสกปรกสารพัดวิธีก็แล้ว เจ้าตัวก็ไม่คิดจะหันมาแลเขาเลยซักนิด เห็นก็จะมีวิธีโคตรสกปรกวิธีนี้ที่จะทำให้แก้วกลับมาได้ แล้วก็ได้ผลจริงๆ ไอ้นิสัยรักคนอื่นมากกว่าตัวเองในตัวของแก้วน่ะ คือจุดอ่อนที่แท้จริง

 

 

          ที่เขาต้องพยายามดิ้นรน ใช่ ดิ้นรนท้าศิลปินต่างค่ายต่างประเทศมาแข็งขันด้วยนั้น แน่นอนว่าเขาต้องการตัวแก้ว แต่หารู้ไม่ว่าเหตุผลเบื้องลึกแท้จริงนั้น นั่นคือ

 

 

 

 

ความต้องการของพ่อ ที่มีพวงผลประโยชน์มากๆต่อตัวเอง

 

 

 

 

 

          ยุคสมัยนี้ไม่ว่าจะวงการธุรกิจไหนๆก็มีแต่เรื่องเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น หาความจริงใจไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงจะโดนหักหลังหรือโกงกินใดๆไม่ได้ แต่จะต้องโกงอีกฝ่ายมาเอง โดยเริ่มจากจุดเล็กๆนี่แหละ เอาคนสำคัญออกมาก่อน แล้วค่อยไปสอยมาทั้งกรม

 

 

          คิมโซชอนได้รับบัญชาจากพ่อผู้เป็นเจ้าของบริษัทค่ายเพลงของเกาหลี ว่าพ่อต้องการคนที่เคยเกี่ยวพันกับตัวเขามาร่วมงานด้วย เพราะเหตุใดโซชอนเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ แต่เพราะเป็นความต้องการของพ่อ เขาจึงตกลงที่จะทำให้ครูฝึกซ้อมเต้นฝีมือเลอค่าคนนี้กลับมาหาเขาและทำงานให้พ่อ

 

 

          แต่เพราะความตงิดใจอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้โซชอนต้องตามตื๊อเอาคำตอบจากคนเป็นพ่อมาให้ได้ ว่าทำไม พ่อของเขาถึงต้องการตัวหญิงคนนี้นักหนา ทั้งๆที่ในเกาหลีก็มีคนเก่งกว่านี้ถมเถ และคำตอบของพ่อนั้นก็ทำให้เขานิ่งอึ้ง

 

 

 

'ผู้หญิงคนนี้ถูกใจผู้ร่วมการค้าทางบริษัท ถ้าเราขายเธอให้กับฝ่ายนั้น เขาก็จะมีกำไรให้เราถึง 40%'

 

 

 

 

 

 

          ซึ่งนั่นแปลว่า ถ้าได้ขายตัวแก้วไปให้กับฝ่ายนั้นแล้ว ผลพวงกำไรอภิมหาศาลจะกอบโกยเข้ามาอย่างล้นหลาม ขนาดที่ว่าเขาเองก็ไม่ต้องดิ้นรนทำตัวเป็นนักร้องชื่อดัง ก็ดังขึ้นมาเองด้วยตำแหน่งว่าที่ผู้บริหารคนใหม่ต่อจากพ่อ ช่างเป็นอะไรที่คุ้มแสนคุ้ม..

 

 

 

          เพราะบริษัทร่วมการค้ารายนั้นน่ะ มันคือบริษัทผลิตหนัง Adult Video..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          กลางดึกคืนนั้น ร่างสวยของครูฝึกสาวขยับตัวออกจากการกอบกุมของคนตัวสูง ค่อยๆจัดการทำธุระส่วนตัวอย่างช้าๆ

 

 

          แก้วนั่งลงบนเตียงข้างลำตัวของชายหนุ่มชื่อดังที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ใบหน้าหวานๆที่ใครเห็นก็ต้องตกหลุมรักกันเป็นแถบซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมตัวของเธอเองด้วย ริมฝีปากอิ่มนี้ที่เธอเองได้เป็นเจ้าของ ต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้น แก้วเองรู้ดี..

 

 

          ใบหน้าสวยกระเถิบเข้าใกล้ใบหน้าคมคายเบื้องล่าง ค่อยๆประทับริมฝีปากสัมผัสเบาบางและนุ่มนวล แต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกมันช่างเจ็บปวด ไม่อยากจะจากไปเลยแม้แต่นิด แต่เพราะชีวิตของพี่สาวที่เป็นคนๆเดียวในครอบครัวสำคัญยิ่งนัก ต่อให้เธอเองต้องเป็นตายร้ายดียังไง พี่สาวของเธอจะต้องปลอดภัย

 

 

 

          น้ำหยาดใสเอ่อล้นอยู่ที่หน่วยตากลมก่อนจะไหลรินลงมาอาบแก้ม พยายามไม่ให้มีเสียงสะอื้นใดๆเล็ดลอดออกมาทำให้คนที่กำลังนอนฝันดีได้ตื่นจากห้วงนิทรา คำพูดสุดท้ายระหว่างเวลานี้เป็นคำที่โทโมะไม่อาจได้ยิน ก่อนที่คนที่รักที่สุดกำลังจะจากไป..

 

 

          "ฉันรักพี่นะ.."

 

 

 

 

 

 

          คิมโซชอนมารอรับเหยื่อของเขาที่โกดัง เสียงอู้อี้ของหญิงสาวตัวเล็กซึ่งถูกมัดมือมัดเท้าซ้ำยังมีผ้าปิดปากยังคงพยายามเปล่งเสียงสุดชีวิต

 

 

          "รออีกนิดนึงน่า เดี๋ยวก็มีคนมาประกันตัวแล้วล่ะ" น้ำเสียงที่ดูจะทีเล่นทีจริงของโซชอนเอื้อมมือไปจับคางเรียว กิ่งสะบัดหน้าหนี รู้สึกเหมือนเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้น้องสาวของเธอต้องเป็นอันตราย

 

 

 

 

 

          ไม่นานนักก็ปรากฏร่างผอมบางในชุดคลุมสีดำมิดพร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างใบใหญ่ กิ่งเบิกตากว้างพุ่งตรงไปยังผู้มาใหม่ น้องสาวของเธอ.. มาที่นี่จริงๆ

 

 

          "อื้ออออออ! แอ้วแออาอำไอ!?" เสียงที่ค่อนค่างจะแหบตะโกนเรียกหาน้องสาว ซึ่งฟังไม่ได้ศัพท์แต่ก็พอจะจับใจความได้

 

 

          แก้วมองสภาพของพี่สาวตัวเองอย่าอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะหันสายตามาจ้องเขม็งที่คนที่ทำร้ายพี่สาวของเธอ

 

 

          "ปล่อยพี่ฉันซะ" นับว่าเป็นเสียงที่แข็งและเย็นชาที่สุดเท่าที่โซชอนเคยได้ยิน เขายอมทำตามแต่โดยดี กิ่งถูกปล่อยตัวออกมาด้วยร่างกายที่ทรัดหนัก แก้วรีบถลาเข้าไปหาพี่สาวจองเธอและโอบกอดด้วยความเป็นห่วง

 

 

          "ไม่เป็นไรแล้วนะพี่กิ่ง ไม่เป็นไรแล้ว" มือบางลูกปอยผมของคนในอ้อมกอด กิ่งปล่อยโฮออกมาทันที

 

 

          "แกมาทำไม ฮึก.. แกทำแบบนี้ทำไม" นิ้สเรียวเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าออก แก้วเอาคางเกยไหล่ของพี่สาวคนเดียวเอาไว้แล้วกระชับอ้อมกอดแน่น

 

 

          "ไม่เป็นไรพี่กิ่ง แก้วไม่เป็นไร.." น้ำเสียงแสนเศร้าเปล่งออกมาอย่างเข้มแข็ง แก้วผละอ้อมกอดอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้กิ่งแทบใจสลาย

 

 

          "ส่งพี่สาวฉันให้กลับบ้านอย่างปลอดภัยด้วย ส่วนเราก็ไปกันได้แล้ว" ถือว่าเฉียบขาด โซชอนยิ้มกริ่มและจัดการเรียกคนของตนให้พาร่างเล็กขึ้นรถกลับไปส่งที่บ้านตามที่แก้วขอ

 

 

          "ไม่นะ! ยัยแก้วแกอย่าทำแบบนี้ แกจะทิ้งฉันไม่ได้นะ!" ไม่ทันได้พูดให้จบกิ่งก็ถูกยัดใส่รถตู้คันหรู ก่อนที่รถจะได้เคลื่อนตัว โซชอนเองก็ได้ฝากฝังประโยคที่ท้าทายเอาไว้

 

 

          "อ้อ คุณพี่สาวแฟน ถ้าอยากจะไปฟ้องอะไรใครก็ทำไปเถอะโดยเฉพาะไอ้นักร้องนั่นน่ะ ถ้าคิดว่าทำอะไรได้ก็ลองดู เหอะ" รถตู้เคลื่อนตัวออกไปพร้อมกับสายตาของแก้วที่มองตามไปด้วย จบแล้วสินะปัญหาทุกอย่าง ทีนี้ก็เหลือแค่ตัวเธอเองแล้วที่ต้องทำตามสัญญา

 

 

          "เราก็ไปกันเถอะที่รัก" คิมโซชอนยิ้มหน้าระรื่นควงแขนแก้วให้เดินตามไปขึ้นรถที่มีคนคอยเปิดประตูให้อย่างดีเพื่อมุ่งตรงไปสนามบินและบินสู่เกาหลี..

 

 

 

 

 

 

 

 

          โทโมะลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนสาย..

 

 

          เขายังคงยิ้มราวกับว่ามีความสุขทั้งๆที่ยังไม่ลืมตามองขึ้นมาพบเจอกับอนาคต มือหนาควานหาร่างนุ่มๆที่ได้กอดอยู่เมื่อคืน แต่คิ้วหนาก็ต้องขมวดหม่นลงเมื่อสิ่งที่เขาต้องการนั้นว่างเปล่า

 

 

 

 

          ว่างเปล่าอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไร คงจะมีโพสอิทแปะอยู่ที่หัวเหมือนเดิมนั่นแหละ..

 

 

 

 

          มือหนาคลำหัวตัวเองไปมา และคิ้วก็ต้องขมวดมุ่นไปกว่าเดิม ลืมตาขึ้นมาพบกับเพดานห้องที่มีดวงไฟตรงกลาง มองไปรอบๆห้องด้วยความสงสัย

 

 

 

          เสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นมีเพียงของเขาคนเดียว ไม่มีแก้ว.. ไม่มีโพสอิท..

 

 

 

          คิดได้ดังนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงโทรออกหาคนรักอย่างร้อนรน ซึ่งผลที่ได้นั่นก็คือ..

 

 

'เรียกหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..'  

 

 

 

 

          แค่นี้โทโมะก็แทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง นี่มันอะไร ความรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า เหมือนกับว่ามันโหวงเหวงว้าเหว่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้

 

 

 

 

แก้วหายไปไหน?!!!!!!

 

 

 

---

ไปนอนละง่วงงงงงงงง