รักเราสายไป
เขียนโดย 
oOใช่เธอOo
วันที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.31 น.
แก้ไขเมื่อ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2556 11.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10) ย้อนคิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากเดินกลับมาบนห้องก็พบ ฟาง ธนันต์ธรญ์ นอนหลับ(สลบ)อยู่บนเตียง ร่างสูงเดินเข้าไป
ใกล้ๆแล้วมองหน้า นึกย้อนกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป..
" ชั้นเีกียดเธอ.. " ป๊อปปี้พูดคนเดียวในห้องพลางมองหน้าฟาง
" ชั้นต้องไม่ทำร้ายเธอ หรือ.. ชั้นต้องทรมานเธอสิ หรือจะให้อภัย หรือๆ ไม่ได้นะป๊อป แกจะใจ
อ่อนไม่ได้ นึกย้อนไปสิ กับสิ่งที่มันทำกับครอบครัวแก นึกสินึก "ป๊อปปี้ยกมือกุมหัวตัวเองด้วย
ความสับสน
"ฟาง เธอ!!! "ป๊อปปี้จับแขนฟางแล้วเขย่าแรงขึ้นจนฟางตื่น
" อืม..ค่ะๆ " ฟางตื่นขึ้นมาก็สะดุ้งพลางสะบัดแขนออกจากป๊อปปี้
" ออกไปจากห้องชั้นซะ " ป๊อปปี้พูดเบาๆ
" คือ..ฟางอยาก.." ฟางมีอะไรจะบอกป๊อปปี้?
"อยากให้ชั้นปล้ำอีกหรอไง ออกไปซะ ยัยขี้ข้า!!! " ป๊อปปี้ชี้นิ้วไล่ฟาง
" อืม..ค่ะ.."ฟางตอบเสียงเบาก่อนจะลุกออกจากห้องพลางเช็ดน้ำตา
--------------------------------------------------------------------------------
" ถ้าย้อนเวลาได้ ชั้นคงยอ้นเวลาไปแก้ไขมัน " ฟางพูดเบาๆ
" ฟาง " โทโมะเรียกฟางทันทีที่เห็น
"ค่ะ?"ฟางหันหน้ามามองโทดมะด้วยความสงสัย
" ทำไมยังไม่ไปอีก ออกไปจากที่นี่กันเหอะ " โทโมะจับแขนฟางพลางเดินไปข้างหน้าเพื่อที่จะ
ออกจากบ้านหลังนั้น
" ไม่ ฟางไม่ไป " ฟางสะบัดแขนทิ้ง
" ว่าไงนะ " โทโมะมองหน้าฟางด้วยความสงสัย ฟางจะอยู่ที่นี่ให้ทรมานต่อไปทำไมกัน
" พี่ป๊อป คือ คนรัก ของฟางนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฟางตามหาพี่เขามาตลอด พอฟางเจอ โมะจะ
ให้ฟางปล่อยเขาแล้วจากกันอีกหรอไง !! " ฟางพูดด้วยความหงุดหงิดโดยที่ลืมคิดถึงจิตใจคนที่
ยังรักฟางอยู่ข้างๆ
" โมะต้องทำงานตรงนั้นต่อ " โทโมะพูดแล้วเบี่ยงตัวหนีฟาง
" เอ่อ..คือ..โมะฟางขอโทษ คือฟางลืมตัว โมะ โมะ! " ฟางพูดไม่จบโทโมะก็วิ่งหายไปซะแล้ว
ฟางเลยเดินไปในครัวตั้งใจทำอาหารมื้อเย็นนี้เพื่อขอโทษโทโมะและทำให้สุดที่รักของฟางทาน
---------------------------------------------------------------------------------
" ผมไม่มีค่าแล้วสินะ " โทโมะนั่งพูดคนเดียวกลางสวนหลังบ้าน
" ใช่สิ เขาเจอคนที่ดีกว่านายแล้วนะโทโมะ ปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่าเหอะ " โทโมะพูดพลางยิ้มพร้อมน้ำตา
" หึ! ทุกคนก็มีค่าเสมอแหละนะ " เสียงร้ายซ่อนความจิงจังปรากฎขึ้น
" เธอ!! " โทโมะรีบหันไปหาต้นเสียงทันที่ที่ได้ยิน
" ถ้าจะมาแอ๊บแมนแล้วแอบร้องไห้แบบนี้ มันตุ๊ดนี่หน่า " แก้วพูดพลางเดินไปนั่งใกล้ดทโมะ
" ยัยบ้า ชั้นไม่ใช่ตุ๊ด แล้วเธอคิดไงถึงมาหาชั้น มีไร จะซ้ำเติมอะไรชั้นอีก " โทโมะถามด้วยความ
แปลกใจ
" ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เพราะความสงสารมั้ง " แก้วพูดพลางยิ้ม
" คุณหนูขี้วีนอย่างเธอเนี่ยนะ สงสารชั้น เหอะๆ อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ " โทโมะบอก
"ชั้นก็ร้ายกับคนที่ควรร้าย และชั้นจะดีกับคนที่ชั้นรัก " แก้วพูดจบก็พลางเดินหนีหายไปทันที
ส่วนโทโมะก็นั่งย้อนคำพูดที่แก้วพูด แก้ววต้องการสื่ออะไรกันแน่
ไม่รู้ว่าหนุกป่าวนะ คำเตือน คุณอ่านแล้วอาจจะงง
เพราะไรเตอร์คิดสด
นึกไรก็พิมๆๆๆ
555อ่านแล้วไม่เข้าใจก็ขออภัยนะเจ้าค้ะ >/\<
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
