หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วคุณแครอลน้องคุณจะมาเมืองไทยเมื่อไหร่คะ”ฟางถามป๊อปปี้

 

 

“เครื่องลงถึงพรุ่งนี้เย็นน่ะ ทำไมอยากไปรับหรอ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“เปล่าค่ะ แต่ฟางคิดว่า ถ้าคุณแครอลกลับมาที่นี่ก็ดีนะคะ จะได้อยู่ใกล้กับคุณ”ฟางพูดขณะจ่ายเงิน

 

 

 

“แต่กลับมาก็ยังคงเป็นเจ้าหญิงนิทรา ไม่รู้ว่าจะฟื้นเมื่อไหร่”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆ

 

 

“อย่าเศร้าคะ น้องสาวกลับมา ก็ต้องดีใจสิ ฟางเชื่อนะว่าคุณแครอลเมื่ออยู่ใกล้พี่ชายเค้าแล้วเธอจะ

ต้องฟื้น หายวันหายคืนแน่ๆ”ฟางพูดแล้วจับมือให้กำลังใจป๊อปปี้ ชายหนุ่มมองหน้าฟางนิดนึง ก่อน

จะปรับเป็นสีหน้าเจ้าเล่ห์

 

 

 

“มาจับมืออย่างงี้ คิดอะไรกับชั้นใช่มั้ย”ป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางแล้วพูด

 

 

 

“คนบ้า เค้าปลอบใจอยู่ก็ยังมีหน้ามาคิดแบบนี้เนาะ”ฟางพูดแล้วรีบเบือนหน้าที่แดงของตัวเองหนีป๊อปปี้

 

 

 

“นี่ ถามอะไรหน่อยสิ อยู่ใกล้ชั้นทุกวันแบบนี้ ไม่หวั่นไหวบ้างหน่อยหรอ”ป๊อปปี้พูดแล้วแอบกระแซะฟาง

 

 

“หวั่นไหวอะไรกันคะ”ฟางหันไปมองหน้าป๊อปปี้ที่ยืนข้างๆ

 

 

“นี่ เริ่มรักชั้นบ้างรึยังล่ะ ทีไอ้โทโมะมันยังรักเพื่อนเธอ ไอ้เขื่อนยังรักกับน้องสาวเธอ แล้วเธอล่ะ เริ่ม

รักชั้นบ้างรึยัง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างกวนๆ

 

 

 

“บ้า ฟางเป็นผู้หญิงนะจะให้พูดอะไรแบบนี้ได้ไง ฟางไปแล้ว”ฟางพูดแล้วหนีกลับเข้าไปหาแก้วใน

ห้องทันที ป๊อปปี้ยืนหัวเราะกับท่าทางของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะแฮ่ม สงสัยคืนนี้ชั้นคงไม่ต้องนอนเฝ้าแกแล้วล่ะมั้ง”ฟางเดินเข้ามาในห้องเห็นโทโมะคอยป้อน

ข้าวให้แก้วก็แซว

 

 

“แหมๆ ว่าแต่เค้าๆ นี่อยากกลับไปกับคุณป๊อปล่ะสิเลยพูดแบบนี้”แก้วไม่ยอมก็แซวฟางกลับ ฟางที่หน้า

แดงจากเมื่อกี้ก็ยิ่งแดงไปอีก

 

 

“บ้า แก้วอ่ะ ฟางเป็นห่วงต้นรักแรกพบของฟางกับเจ้าเอแคลร์ต่างหาก”ฟางรีบพูด

 

 

“แต่ทั้งหมดชั้นเป็นคนซื้อมาหมดเลยนะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพูด

 

 

“นั่นแน่ๆ ซื้อของแทนใจกันด้วยอ่ะ เขินจัง”แก้วแซว

 

 

 

“พอเลยๆ คืนนี้น่ะ ชั้นไม่นอนกับแกเพราะจะให้แกน่ะจู๋จี๋กับคุณโทโมะต่างหากล่ะ ไปแล้ว คุณโท

โมะคะ ฝากดูแลแก้วดีๆนะคะ อย่าให้ไปซนที่ไหนล่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

“อะไรกัน ทำไมใครๆต้องหาว่าชั้นซนด้วยนะ เปล่าซักหน่อย”แก้วพูดเมื่อฟางและป๊อปปี้เดินไปแล้ว

 

 

“เอ มันก็จริงนะ เธอน่ะซนอย่างที่ฟางว่าจริงๆ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

 

 

“ว่าชั้นอีกแล้วนะ ไม่กินแล้ว”แก้วย่นหน้าแล้วดันถาดอาหารไป

 

 

“ไม่เอาน่าแก้ว ใกล้หมดแล้วเนี่ย ทานต่อสิ”โทโมะพูด

 

 

“ก็นายว่าชั้นซนนิ”แก้วพูด โทโมะแอบขำที่แก้วน้อยใจตัวเองเรื่องเล็กๆน้อยๆดูแล้วน่ารักไปอีกแบบ

 

 

“งั้นง้อด้วยขนม เมื่อกี้ชั้นไปซื้อขนมมาเพียบเลยนะ มีทั้งบราวนี่ ช้อคโกแลต จูปาจุ๊ป นี่มีโอริโอ้

ด้วย”โทโมะหยิบถุงขนมที่ตัวเองซื้อมาทำเป็นเปิดถุงขนมดู

 

 

 

“อยากกินโอริโอ้อ่ะ”แก้วพูดแล้วชี้ที่โอริโอ้ โทโมะยิ้มแล้วจะยื่นห่อโอริโอ้ให้แก้วแต่ก็ชักกลับไม่ให้

 

 

“กินข้าวให้หมดก่อน เดี๋ยวป้อน”โทโมะพูด แก้วจึงยอมให้โทโมะป้อนข้าวตัวเองจนหมดก่อนจะเอา

โอริโอ้มานั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย

 

 

 

“ทานนมนะ ลูกจะได้แข็งแรง รับรองแก้วนี้ไม่มียา เพราะชั้นทั้งรินทั้งชิมเองเลย”โทโมะพูดแล้วแอบ

จิบนมของแก้ว

 

 

 

“แน่ะ แอบกินของคนอื่นนะๆ”แก้วแอบขำก่อนจะรับนมจากโทโมะมาดื่มจนหมดแก้ว

 

 

“กินอิ่มแล้วก็นอนนะ เดี๋ยวจะขุนให้อ้วนเลย ลูกจะได้แข็งแรง”โทโมะพูดแล้วห่มผ้าให้แก้วก่อนจะ

ก้มลงจูบที่หน้าผากแก้วทีนึง

 

 

 

“Good night”โทโมะพูดแล้วล้มตัวนอนที่โซฟา แก้วมองโทโมะที่หลับไปแล้วก็ยิ้มก่อนจะลูบที่

ท้องตัวเองเบาๆแล้วหลับตาลงอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

วันต่อมา โทโมะมารับแก้วและพาแก้วกลับมาที่บ้านโดยสั่งให้ทุกคนมารอเขาที่ห้องรับแขก

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะ แล้วแก้วเป็นยังไงบ้าง เธอกับลูกไม่ได้เป็นอะไรนะ”พิมเดินไปถามแก้วด้วยความ

เป็นห่วง

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะพิม แต่ก็เกือบแท้งอยู่เหมือนกัน”แก้วบอกกับพิม สองสาวยิ้มให้กัน

 

 

“มีอะไรกันก็แค่นังแก้วเข้าโรงบาลทำไมต้องให้มายืนรอรับมันด้วย”แบมพูดพลางอ้าปากหาว

 

 

“แก้วต้องโรงพยาบาลเพราะว่าแก้วถูกวางยาขับเลือดให้แท้งน่ะสิ”โทโมะพูด

 

 

“ก็ยังเดินได้ กลับมาแล้ว ยังไม่ตายนิ”แบมพูดเชิดๆ

 

 

“และที่ชั้นเรียกทุกคนมาในวันนี้ เพราะว่าชั้นต้องการรู้ว่าใคร เป็นคนทำร้ายเมียกับลูกของชั้น ชั้นให้

เวลาสารภาพออกมา ถ้าไม่ยอมรับแล้วชั้นจับได้ชั้นจะแจ้งตำรวจ”โทโมะพูด

 

 

 

“ใครกันที่ทำเธอน่ะแก้ว หรือว่า”พิมพูดก่อนจะเอะใจหันกลับไปที่แบมที่เอาแต่สัปหงกนั่งหลับอยู่

 

 

“มองอะไรกันเนี่ย ชั้นเปล่านะ”แบมพูด

 

 

“แล้วเมื่อวานตอนเกิดเรื่องเธอไปไหนมาล่ะห้ะ”โทโมะถาม

 

 

“แบมหรอ ก็แบมบอกแล้วไงว่าเพื่อนแบมมาเที่ยวแล้วไปปาร์ตี้กัน กลับมาก็เกือบตี2แถมเมาอีกเลย

หลับยาว โทโมะก็รู้นิว่าแบมเป็นคนขี้เซาขนาดไหน”แบมพูด

 

 

“ถ้าเมื่อวานพิมไม่ออกไปที่หลุมศพของพ่อ แก้วก็คงไม่เป็นแบบนี้”พิมน้ำตาซึม

 

 

“ไม่เอาน่าพิม แบม อย่าหาว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ชั้นขอค้นห้องเธอหน่อยได้มั้ย”แก้วพูด

 

 

“นี่นังแก้วมันจะมากไปแล้วนะ กล้าสงสัยชั้นนะยะ”แบมโซยวาย

 

 

 

“แก้วสงสัยแบมน่ะไม่แปลกหรอกเพราะทุกวันเธอกับแก้วน่ะก็มีแต่เรื่องทะเลาะกันตลอด แล้วเคยมี

เรื่องกันต้องลงไม้ลงมือกันด้วย แบมให้พวกเราค้นห้องหน่อยสิ”โทโมะพูด

 

 

“ก็ได้ๆ ถ้าไม่เอนะ แกเจอดีแน่”แบมคาดโทษแก้ว

 

 

 

แล้วทุกคนก็เดินไปที่ห้องนอนแบมแล้วค้นหาหลักฐานในห้องแต่ไม่พบอะไร

 

 

 

“เห็นมั้ยว่าไม่มีอะไร จะมีก็แค่ไวน์ เธอกินไวน์รึเปล่าล่ะ”แบมเยาะแก้ว

 

 

 

“อ๊ะ อะไรน่ะแก้ว”พิมหันไปเห็นกระดาษแลบออกมาจากช่องตู้เสื้อผ้า คนใช้ในบ้านก็เปิดตู้ไปพบกับ

ห่อกระดาษเมื่อคลี่ออกมามันคือขวดยาขับเลือดที่ยังเหลืออีกครึ่งขวด

 

 

 

“นี่มันอะไรน่ะแบม บอกชั้นมา”โทโมะชูขวดยาขับเลือดถามแบม

 

 

 

 

“แบมไม่รู้”แยมอึ้งแล้วส่ายหน้า

 

 

“แบม นี่เธอทำจริงๆหรอ”พิมอึ้ง

 

 

 

“ชั้นไม่ชอบเธอ เธอไม่ชอบชั้น แต่ชั้นไม่คิดว่าเธอจะฆ่าชั้นกับลูกเลยหรอ”แก้วอึ้ง แม้จะเกลียดแบม

เท่าไหร่แต่ชีวิตคนทั้งชีวิตเธอไม่คิดเลยว่าแบมจะใจร้ายแบบนี้

 

 

 

“แบมยอมรับว่าแวบนึงแบมคิดอยากจะทำให้นังแก้วมันแท้งแบมเลยไปซื้อมันมา แต่แบมสาบานได้

แบมไม่ได้เปิดใช้มันเลยนะ”แบมพูดออกมาทั้งน้ำตา

 

 

 

“ไม่เปิดแต่ซื้อมา แต่อยากให้แก้วแท้งชั้นไม่คิดเลยว่าเธอจเป็นคนแบบนี้ ทำไมห้ะ เธอถึงทำแบบนี้

ทำไมล่ะแบมบอกชั้นมานะ”โทโมะวางขวดยาขับเลือดแล้วเขย่าตัวแบมอย่างแรงยิ่งทำให้แบมร้องไห้ด้วยความกลัว

 

 

 

“พอแล้วโทโมะ พอแล้ว”แก้วรีบห้ามโทโมะเพราะกลัวโทโมะจะทำร้ายใครอีก

 

 

 

“ฮือๆ พิม”แบมร้องไห้หันไปหาพิม

 

 

 

“แบม เราอยู่กันมาตั้งนานเธอยังทำแบบนี้ แล้วถ้าชั้นท้องไม่ใช่แก้วเธอก็คงจะทำแบบนี้กับชั้นใช่

มั้ย”พิมพูดแล้วร้องไห้

 

 

“ชั้นจะโทรเรียกตำรวจ”โทโมะพูดนิ่งๆไม่มองหน้าแบม

 

 

 

“ฮือๆ ไม่นะ ชั้นไม่อยากเข้าคุก”แบมพูดก่อนจะผลักทุกคนไปให้พ้นทางแล้ววิ่งหนีออกไป

 

 

“แบม หยุดเดี๋ยวนี้นะ”พิมตามแบมไป

 

 

 

“พอ ไม่ต้องตาม ใครที่เลี้ยงไม่เชื่องก็ไม่ต้องเลี้ยงต่อไป”โทโมะพูดแล้วเดินกลับไปทิ้งให้พิมที่

ร้องไห้โดยมีแก้วปลอบอยู่

 

 

 

 

 

 

“ไม่คิดเลยนะว่าแบมเค้าจะทำได้ขนาดนี้”ฟางอึ้งกับเรื่องที่แก้วเล่าให้ฟัง

 

 

“มันคงเป็นพิษรักแรงหึงล่ะมั้งเลยทำให้เราทำได้แม้กระทั่งฆ่าคน”แก้วพูด

 

 

“แล้วมึงจะเอาไงต่อกับเรื่องแบมวะ”ป๊อปปี้ถามโทโมะที่นั่งนิ่ง

 

 

“เอาตรงๆนะ ถึงแบมจะร้ายจะแรงแต่กูก็ไม่อยากจะเชื่อว่ะว่าแบมจะทำได้ขนาดนี้”โทโมะพูด

 

 

“อะไรครับเพื่อน ตัดใจจับแบมส่งตำรวจไม่ได้หรอครับเพื่อน”ป๊อปปี้แซว

 

 

“เออดิ ใครจะไปจับส่งตำรวจลงวะ”โทโมะพูดแล้วแก้วก็หันขวับไปมองโทโมะทันที

 

 

 

“ก็นั่นน่ะสิ เคยรักเคยนอนข้างกันยังไง ตัดใจเอาเข้าคุกไม่ลงอยู่ดี”แก้วพูดประชด

 

 

“ไม่ใช่อย่างงั้นนะแก้ว แต่แบมเค้าอยู่กับชั้นมานานแล้วแบมไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้นะ”โทโมะพูด

 

 

“อ๋อ นี่เข้าข้างใช่มั้ย ได้ คืนนี้กลับบ้านเองคนเดียวเลยนายน่ะ”แก้วโวยวาย

 

 

“อ้าว แล้วแก้วล่ะจ้ะ”โทโมะถามแก้ว

 

 

“คืนนี้ชั้นจะนอนกับฟางที่นี่ อยากจะกลับบ้านก็กลับไปเลย เชิญ”แก้วพูดแล้วคล้องแขนฟางเอาไว้

 

 

 

“เอ้า งานนี้เคลียร์ยาว”ป๊อปปี้พูดแล้วส่ายหน้าทันที

 

 

 

 

ช่วงนี้เน้นเรื่องของแก้วกับโทโมะหน่อยนะ เดี๋ยวค่อยไปคู่ป๊อปฟาง

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตนะจ้ะๆๆๆ