รักที่เป็นไปไม่ได้

9.2

เขียนโดย Chapond

วันที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.21 น.

  65 ตอน
  668 วิจารณ์
  144.83K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 มีนาคม พ.ศ. 2557 14.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

29) ไม่รักก็อย่าผูกพันแบบนี้เลย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตกลงยัยนี่ไม่ได้เอ๋อ หรือสมองฟั่นเฟือนอะไรใช่ม้ะ”ป๊อปปี้ถามจีโฮเมื่อออกมาจากห้อง

 

 

“ไม่หรอก ก็แค่หัวแตกกับแผลที่ครูดกับบันไดนะเลยมีแผลทางยาวที่ขา”จีโฮตอบแล้วมองป๊อปปี้ที่

ทำหน้าสบายใจขึ้นแล้วก็แอบยิ้มนิดนึง

 

 

 

“นี่ถามหน่อยเถอะ ไม่ชอบเค้าแล้วจะสนใจเค้าทำไมล่ะ ปกตินายไม่เคยแคร์ใครนี่นา แล้วยิ่งเป็น

พวกมาเฟียนายทำไมไม่ปล่อยให้นอนตายตรงนั้นล่ะ”จีโฮลองถามป๊อปปี้

 

 

 

“ชั้นก็แค่อยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์น่ะ แล้วยิ่งเป็นพวกคิดอะไรน้อยๆแบบยัยนี่นะ มีหวังเป็นอะไร

ตายไปสงสารพวกยมบาลเอา”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เอ้า นึกว่าเป็นห่วงเค้ากลัวเค้าเป็นอะไรซะอีก”จีโฮแกล้งแซว

 

 

 

“เหอะๆ ชั้นมีแก้วอยู่ทั้งคนจะแคร์ทำไม ไร้สาระ”ป๊อปปี้พูดแล้วไม่สนใจพลางเดินมาเปิดกระเป๋าของ

ฟางควานหามือถือเพื่อจะติดต่อขนมจีนแต่ต้องชะงักเมื่อฟางไม่ได้เอามือถือมา

 

 

 

“แล้วชั้นจะติดต่อหาพวกเธอยังไงล่ะยัยบ้า”ป๊อปปี้พูดเบาๆก่อนจะเข้าไปนั่งเฝ้าฟางในห้องต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ รถของคุณน้องฟางอยู่ที่บ้านแสงตะวันแต่พอเข้าไปแล้วกลับไม่มีคนอยู่มีแต่คราบ

เลือด”ขนมจีนพูดอย่างตกใจในวันต่อมาที่รู้จากกราฟและโทโมะ

 

 

“ตอนนี้เราต้องตามหาไอ้ป๊อปปี้นั่นให้เจอ ต้องเป็นมันแน่ๆที่ทำร้ายคุณหนู”กราฟพูด

 

 

“เรื่องนี้เราจะบอกคุณท่านไม่ได้เพราะเมื่อคืนชั้นไปเฝ้าคุณท่าน คุณท่านกำลังป่วยอยู่ถ้าท่านรู้ต้อง

อาการทรุดลงไปแน่ๆ”ขนมจีนกังวลอาการของปู่ฟาง

 

 

 

“ชั้นรู้ว่าวิธีที่จะเรียกป๊อปปี้ออกมามันต้องทำยังไง”โทโมะพูดจบก็ลุกขึ้น

 

 

 

“นี่นายรู้แล้วนายจะไปไหนเนี่ย”ขนมจีนถามโทโมะทันที เพราะเขาเงียบจนน่ากลัวราวกับว่าสามารถ

ฆ่าใครตายได้ทันที

 

 

“เถอะน่า ชั้นมีวิธีของชั้นแล้วกัน ไม่ต้องห่วง”โทโมะยิ้มนิดๆก่อนจะลุกออกไปจากห้องที่พูดกันแล้ว

ขับรถออกไป

 

 

 

 

“จริงสิแล้วนี่ฟ้าหายไปไหนนะ ตามหาตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เจอเลย”ขนมจีนพูดถึงฟ้าแล้วนึกห่วง

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”ฟ้าลืมตาตื่นมาแล้วขยับตัวต้องร้องเจ็บไปทั่วตัวเมื่อพบว่าที่แขนและขาถูกพันไปด้วยผ้าพัน

แผลมากมาย ไหนจะตอนเอามือขึ้นไปที่ที่ศรีษะแล้วพบว่ามีผ้าพันแผลอยู่

 

 

 

“อย่าพึ่งขยับตัวสิ เธอได้รับบาดเจ็บอยู่นะ”โซ่รีบเข้ามาประคองฟ้าให้นอนลงตามเดิม ภาพที่เธอได้

รับอุบัติเหตุฉายเข้ามาในหัวของฟ้า

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยชั้นไว้”ฟ้าหันไปขอบคุณโซ่

 

 

 

“2หมื่น 555ล้อเล่นน่าแล้วนี่ก็ไม่ใช่โค้งอันตรายหรือถนนที่มีรถสวนมากมายอะไรนิ ทำไมถึงรถชน

เข้าแบบนั้นล่ะ”โซ่ถาม

 

 

 

“มันเป็นความประมาทของฟ้าเองค่ะ มัวแต่คิดเรื่องอื่นเลยขับรถคร่อมเลนเอา”ฟ้าพูดแล้วซึมไปอีก

ครั้งเมื่อนึกถึงภาพที่เฟย์ส่งมาในมือถือตัวเอง

 

 

 

“รูปนี้ใช่มั้ย”โซ่ถือวิสาสะเปิดมือถือของฟ้าเผยให้เห็นภาพที่เฟย์และเขื่อน ฟ้าถึงกับร้องไห้ออกมา

อีกรอบนึงโซ่ตกใจรีบวางมือถือแล้วกอดปลอบฟ้าไว้

 

 

 

“เค้าบอกว่าแค่หมั้นกันในนามเฉยๆแต่ทำไมเค้าถึงทำแบบนี้กับฟ้า ฮือๆ”ฟ้าปล่อยโฮออกมาแล้วซบ

ลงที่ไหล่โซ่

 

 

“มันเป็นธรรมดาที่ผู้หญิงผู้ชายอยู่ใกล้กันแบบนี้น่ะ ไม่ต้องร้องนะ”โซ่ปลอบฟ้าไว้พักใหญ่

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฟ้าไว้ ขอบคุณจริงๆ”ฟ้าพูดขอบคุณโซ่อีกครั้ง

 

 

 

“พักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะที่นี่เป็นโรงพยาบาลของลุงชั้นเอง ให้ร่างกายหายทั้งกายแล้วก็ใจ”โซ่พูด

แล้วผละจากอ้อมกอดก่อนจะยิ้มเป็นมิตรให้กับฟ้า ฟ้ายิ้มกลับเหมือนรู้สึกอบอุ่นได้จากโซ่

 

 

 

 

 

 

 

“ฮัลโหลค่ะ อยากจะทราบว่าวันนี้คุณป๊อปปี้ได้เข้าบริษัทรึเปล่าคะ ไม่เข้าหรอคะ อ๋อค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ

สวัสดีค่ะ”แก้วโทรหาเลขาของป๊อปปี้แล้วต้องแปลกใจที่ชายหนุ่มไม่เข้าบริษัทเพราะเมื่อเช้าเธอโทร

หาป๊อปปี้เขากลับบอกว่าเข้าบริษัทแล้วนี่นา

 

 

 

“โดนคู่หมั้นโกหกหรอครับคุณจริญญา”โทโมะพูดขึ้นทำให้แก้วที่นั่งรอที่ร้านอาหารก็ตกใจปนแปลก

ใจที่เห็นโทโมะมาหาเธอที่นี่ เพราะวันก่อนเขายังจะพยายามหนีเธอตลอดอยู่เลย

 

 

 

“ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณนี่คะ คุณมีอะไรรึเปล่า”แก้วถาม

 

 

 

“ก็เห็นนั่งทานข้าวคนเดียวผมเลยเข้ามานั่งด้วย เพราะร้านนี้คนเต็มทุกวันแล้วจะหาที่นั่งไม่ได้ไม่

เห็นแปลกหรอกที่ผมจะหาที่นั่งไม่ได้”โทโมะพูดยิ้มๆ

 

 

 

“ทั้งๆที่วันก่อนยังหนีชั้น โกรธชั้นมากมายเนี่ยนะ คุณมาไม้ไหนเนี่ย”แก้วระแวงโทโมะ โทโมะยิ้ม หึ

เป็นอย่างที่เขาคิด พวกที่ชอบทำร้ายคนอื่นจนเคยชินแบบเดอะ ซันแบบนี้ มีหรอจะไม่ระแวงคน

แปลกหน้า

 

 

 

“ผมหิวข้าวมาทานข้าวเฉยๆจะระแวงอะไรล่ะ อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แค่อดทนทาน

ข้าวมื้อเดียวแล้วร่วมโต๊ะกับคุณน่ะ ผมทนได้”โทโมะพูดแล้วขอเมนูมาสั่งอาหาร

 

 

 

“ตกลง เราจะดีกันไม่ได้จริงๆหรอโทโมะ”แก้วซึมลงไป

 

 

 

“พวกคุณมาหลอกพวกผม มาทำร้ายน้องสาวผมให้ตายทั้งเป็นแล้วจะให้ผมเชื่อใจพวกคุณได้งั้น

หรอ”โทโมะดุ

 

 

“ชั้นรู้ว่าพวกชั้นผิดกับพวกคุณมาก แต่คุณเป็นคนดี ชั้นอยากเป็นเพื่อนกับคุณจริงๆนะ”แก้วพูดออก

มากใจ

 

 

“จะมาหลอกอะไรผมอีกล่ะทีนี้”โทโมะทำทีเป็นระแวงบ้าง

 

 

 

“ไม่แล้วค่ะ ชั้นไม่ได้หลอกคุณ ที่ชั้นพูดมันเป็นความจริงหมดเลยนะคะ”แก้วพูดออกมากใจริงยิ่ง

ทำให้โทโมะยิ่งรู้สึกได้ใจ

 

 

“งั้นผมจะลองเชื่อคุณอีกครั้งนึงละกัน”โทโมะพูดทำให้แก้วยิ้มอย่างดีใจ

 

 

“ขอบคุณนะคะที่ให้โอกาสชั้น ขอบคุณจริงๆ”แก้วพูด

 

 

 

“งั้นเพื่อฉลองมิตรภาพของเราที่กลับมาอีกครั้ง ขอเครื่องดื่มให้คุณผู้หญิงคนนี้หน่อยครับ”โทโมะพูด

ก่อนที่เด็กเสิร์ฟจะเอาเครื่องดื่มมา2แก้ว โทโมะและแก้วชนแก้วกันก่อนจะดื่มไวน์ไปจนหมดแก้ว

 

 

 

 

“อะ ทำไมชั้นรู้สึกมึนๆจังเลย”แก้วเริ่มเวียนหัวเหมือนทุกอย่างจะดับลง

 

 

 

“ทะ โทโมะ”แวบแรกก่อนที่แก้วจะสลบไป แก้วเห็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยของเขาแล้วอึ้งก่อนจะสลบลง

ไป

 

 

 

 

“พวกขี้โกงอย่างคุณต้องใช้วิธีโกงๆแบบนี้ล่ะมันถึงจะถูกที่สุดแล้ว”โทโมะพูดก่อนจะสั่งให้ลูกน้อง

อุ้มแก้วขึ้นรถตัวเองไปทันที

 

 

 

 

 

 

“เจ้ วันนี้ผมโทรหาฟ้าแปลกมากเลยนะที่ฟ้าไม่รับสายน่ะ”เขื่อนเดินเข้ามาหาขนมจีนและกราฟใน

บ้าน

 

 

 

“นี่ฟ้าไม่ได้อยู่กับนายหรอกหรอเขื่อน”ขนมจีนถามขึ้น

 

 

 

“ใช่น่ะสิ นี่พึ่งกลับมาจากบริษัท ทำงานทั้งวันว่าวันนี้จะชวนฟ้าไปดินเนอร์กันซักหน่อย”เขื่อนบ่นอุบ

 

 

“นี่บ้านของคุณอริสราใช่มั้ยครับ”ตำรวจเดินเข้ามาที่บ้านทำให้เขื่อน กราฟและขนมจีนมองกันอย่าง

แปลกใจ

 

 

 

“ใช่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”ขนมจีนถาม

 

 

 

“ทางเราจะมาแจ้งให้ทราบว่ารถของคุณอริสราได้เกิดอุบัติเหตุชนต้นไม้ข้างทางยับครับ แต่ไม่พบตัว

คนขับรถ เลยอยากจะถามว่าคุณอริสราได้กลับมาที่บ้านนี้รึเล่าครับ”ตำรวจถาม

 

 

 

“มะ ไม่ค่ะ”ขนมจีนอึ้งก่อนจะตอบตำรวจไป

 

 

 

“งั้นถ้าคุณอริสรากลับมาที่บ้านหรือพวคุณทราบว่าคุณอริสราอยู่ที่ไหนบอกกับทางเราทันทีนะครับ

เพราะเราจะได้พาคุณอริสราไปให้ปากคำที่โรงพัก”ตำรวจพูดจบก็เดินออกจากบ้านไปทิ้งให้ทุกคน

ตกใจกับสิ่งที่รับรู้

 

 

 

“ฟ้า ให้ตายเถอะ โธ่โว้ย”เขื่อนโมโหและอึ้งที่แฟนสาวถูกรถชนแล้วหายตัวไป

 

 

“หรือจะมีคนมาช่วยฟ้าได้ แล้วเค้าเอาฟ้าไปไว้ที่ไหนกัน”กราฟสงสัย

 

“ไม่ว่าฟ้าจะอยู่ที่ไหนผมจะตามหาฟ้าให้เจอ”เขื่อนพูดแล้วเดินออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางลืมตาตื่นมาในอีกวันแล้วมองไปรอบๆห้องพบว่าเธออยู่ที่ห้องๆหนึ่งที่ขาวสะอาดคล้ายโรง

พยาบาลแต่ก็ไม่ใช่

 

 

“ฟื้นแล้วหรอครับ ค่อยๆลุกนะ คุณมีแผลที่ขาอยู่”จีโฮเดินเข้ามาในห้องแล้วประคองฟางไว้

 

 

“ขอบคุณค่ะ คุณเป็นใครหรอคะ แล้วที่นี่ที่ไหนกัน”ฟางถาม

 

 

 

“ผมชื่อจีโฮครับเป็นหมอ ที่นี่ก็คือบ้านของผมเอง ไม่ต้องห่วงนะครับคุณปลอดภัยแล้ว”จีโฮยิ้ม

 

 

“ทำไมไม่ให้ชั้นตายๆไปเลยล่ะคะจะมาช่วยชั้นทำไม”ฟางพูดเศร้าๆ

 

 

“จรรยาบรรณของแพทย์คงจะไม่ยอมให้คนไข้เป็นอะไรไปแน่ๆ และอีกอย่างเพื่อนผมคงต้องบ้าตาย

แน่ๆถ้าคุณจะเป็นอะไรไป”จีโฮพูดก่อนจะเอาข้าวต้มมาให้ฟางทาน

 

 

 

“แล้วเพื่อนของคุณคือใครคะ”ฟางถาม จีโฮไม่ตอบได้แต่ยิ้มพร้อมกับเอายาให้ฟางทานหลังอาหาร

หลังากทานข้าวเสร็จ

 

 

 

“ถามอะไรไม่ตอบได้แต่ยิ้มแปลกคนจัง”ฟางพูดพลางนั่งอ่านหนังสือที่จีโฮเอามาให้

 

 

 

 

 

 

“เงียบไปเลยไอ้จีโฮ ไปเข้าเวรไป๊”เสียงโวยวายที่คุ้นหูด้านนอกดังขึ้นทำให้ฟางชะงักพยายามจะลุก

ขึ้นไปแต่ต้องอยู่กับเตียงนอนตามเดิมเมื่อพบว่าตัวเองไปไหนไม่สะดวกเพราะเป็นแผลที่ขาอยู่ ก่อน

จะรู้สึกว่ามีเสียงลงน้ำหนักที่เท้าเดินใกล้เข้ามาที่ห้องก็รีบแกล้งหลับทันที

 

 

“ไหนว่าฟื้นแล้วไง ไอ้จีโฮโกหกงั้นหรอ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องเห็นฟางหลับอยู่ที่เดิมก็ส่ายหน้า

ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ

 

 

 

 

“ยัยอ่อนหัดเอ้ย คิดว่าการฆ่าตัวตายแค่นี้มันจะหนีปัญหาทุกอย่างรึไง เจอปัญหาแล้วทำแบบนี้มัน

หนีปัญหาชัดๆ ทำอะไรคิดซะบ้างถ้าตัวเองเป็นอะไรไปแล้วลูกน้องของมังกรดำล่ะยัยบ้า”ป๊อปปี้ว่า

ฟางทันที่เห็นฟางหลับ น้ำเสียงที่คุ้นเคยแม้จะปากร้ายแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใยในตัวฟางทำให้

คนที่แกล้งหลับได้ยินเข้าก็แปลกใจ

 

 

 

“เพราะชั้นไม่อยากชนะคนไม่มีทางสู้อย่างเธอง่ายๆสู้เรามาสู้กันซึ่งๆหน้าดีกว่า”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งแล้ว

มองฟางที่หลับอยุ่ก็ลูบผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากฟางอย่างอ่อนโยนแล้วลุกขึ้นเดิน

ออกไป

 

 

 

 

 

“นายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน นายเป็นคนยังไงกันแน่”ฟางลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าป๊อปปี้ออกไปจาก

ห้องแล้วพูดขึ้นพลางนึกสงสัยกับการกระทำทุกอย่างของเขา

 

 

 

 

 

แก้วถูกจับ แต่ก็ช่างเถอะ ไรเตอร์อยากให้โดนจับตั้งนานละ5555 แล้วป๊อปปี้ล่ะ ทำไมถึง

ทำแบบนี้กับฟางนะ

 

 

ช่วยเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆหน่อยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา