รักเราไม่มีเฮี้ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อือ ทะ ทำอะไรน่ะ เมื่อคืนยังไม่พออีกรึไง”แก้วลืมตาตื่นมาพบว่าโทโมะกำลังซุกไซร้ไปตามตัว

ของเธอก็รีบพูด เพราะเมื่อวานที่โทโมะพาเธอมาที่คอนโดของเขา เขาตั้งคำถามเกี่ยวกับผู้ชายคน

อื่นของเธอ แต่เธอบอกว่าไม่มีอะไรเลยทำให้โทโมะถามต่อถึงเรื่องอาการแปลกๆของแก้ว แต่เธอ

นิ่งเงียบไม่ยอมตอบ เลยโดนโทโมะจัดการเค้นความจริงแบบตัวต่อตัวแบบนี้ จนเธอหลับไปด้วย

ความเพลียแล้วต้องตกใจเมื่อโทโมะจะเริ่มมันอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ตอบคำถามชั้นมาก่อนสิ รึว่าชอบที่ให้ชั้นทำแบบนี้”โทโมะยิ้มยั่วก่อนจะจูบไล้ลงมาถึงเนินอก

แล้วเริ่มขบเม้มที่บอดอกสวยของแก้ว

 

 

 

 

 

 

“ยะ อย่า นะ นายจะถามอะไรชั้นล่ะ ชั้นยอมตอบแล้วๆ”แก้วที่ร้องครางออกมาด้วยความเสียวก็รีบ

พูด

 

 

 

 

 

 

“หึๆ ก็แค่นี้ ต้องชอบให้เปลืองเนื้อเปลืองตัวตลอด หรือว่าชอบที่เราต้องคุยกันทีไรบนเตียงแล้วไม่

ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ หืม”โทโมะหยุดการกระทำก่อนจะขึ้นมากอดแก้วไว้แล้วจูบลงที่หัวไหล่

 

 

 

 

 

 

“ใครล่ะที่อยากเอะอะก็จับกดๆแบบนี้ มา จะถามอะไรก็ถามสิ”แก้วหน้าแดงก่อนจะรีบพูด

 

 

 

 

 

“คำถามของชั้น มีอยู่ว่า ตอนที่ชั้นสลบไปในรถน่ะ ชั้นได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตะโกนเรียกชั้น

ว่า พ่อ พ่อ ฟื้นขึ้นมาสิคะ แล้วแม่จะอยู่กับใคร แบบนี้ มันทำให้ชั้นสงสัยกับอาการของเธอ เธอท้อง

ใช่มั้ย”โทโมะถาม แก้วอึ้ง แล้วเบือนหน้าหนีไม่ตอบ โทโมะเห็นแก้วไม่ยอมตอบสักทีก็ขึ้นคร่อมก่น

อจะจูบลงมาที่หน้าท้องขาวๆและมาหยุดที่ตรงใจกลางของแก้วก่อนจะแยกขาสวยนั้นออกเพื่อเริ่ม

ฉกชิมน้ำหวานนั้นจากกลีบกุหลาบ

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ ยะ อย่า โทโมะ”แก้วร้องครางและพยายามห้ามโทโมะแต่ชายหนุ่มไม่หยุดกลับรัวลิ้นจนแก้ว

เกร็งแล้วปล่อยยน้ำหวานออกมาจนโทโมะนั้นดูดกินมันจนหมด

 

 

 

 

 

 

“อย่าแล้วก็บอกมาสิว่าเธอท้องใช่มั้ย ไม่งั้น วันนี้ก็ไม่ต้องมีใครลงจากเตียงเลย เอามั้ย”โทโมะยิ้ม

เจ้าเล่ห์

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ก็ได้ๆ ชั้นท้องกับนาย ได้2เดือนแล้ว”แก้วพูดแล้วเบือนหน้าหนี โทโมะยิ้มก่อนจะจูบแก้ว

 

 

 

 

“งั้นชั้นก็จะให้รางวัลที่เธอตอบคำถามชั้น และลงโทษที่เธอโกหกชั้น”โทโมะพูดก่อนจะเอาขาแก้ว

ข้างหนึ่งเกี่ยวเอวเขาไว้และอีกข้างเอาพาดที่ไหล่กว้าง

 

 

 

 

“ยะ อย่านะ ชั้นท้องอยู่นะโทโมะ ไม่เอา เมื่อคืนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ชั้นเคยอ่าน จะมีอะไรกับคนท้องน่ะมีได้แต่ห้ามรุนแรง เมื่อคืนชั้นเลยอ่อนโยนกับเธอไงล่ะ”โทโมะ

พูดก่อนจะค่อยๆดันแกนกลางตัวเองเข้าไปในตัวแก้วช้าๆจนมิดด้าม

 

 

 

 

 

“ซี้ด อ้ะ โทโมะ”แก้วร้องครางออกมา โทโมะยิ้ม ก่อนจะเริ่มซอยสะโพกช้าๆและเริ่มบรรเลงเพลงรัก

กับแก้วด้วยกันในยามเช้าอีกยกนึง ก่อนที่เขาจะอุ้มแก้วไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วให้เธอนอนพักอย่าง

เต็มอิ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืมม วะ ว้าย ร่างของชั้นนน”ฟางลืมตาตื่นมาร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นตัวเองลอยมาจากร่างที่นอน

หลับข้างป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“จะตกใจอะไรเล่า ก็แค่วิญญาณออกจากร่างชั่วคราว ไปได้แล้ว ไปตามหาแฟนเธอซะ”ธามไทพูด

 

 

 

 

 

 

“มีเวลาแค่ก่อนอาทิตย์ตกดินเท่านั้นนะอย่าลืม ไม่งั้นเธอจะเข้าร่างไม่ได้”โฟร์ส่งก่อนฟางจะหายวับ

ไป

 

 

 

 

 

“ป๊อป แล้วป๊อปอยู่ที่ไหนกัน หรือว่าจะไปที่บ้าน”ฟางรีบหายวับไปที่บ้านของเขาทันที

 

 

 

 

 

“แม่หนู อย่าบอกนะว่าแม่หนูตายไปแล้ว”เจ้าที่หน้าบ้านป๊อปปี้ตกใจเมื่อเห็นฟางกลายเป็นวิญญาณ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ค่ะ คือฟางแค่ถอดจิตออกมาน่ะค่ะ ท่านคะ ฟางขอถามอะไรหน่อยนะคะ วิญญาณของป๊อปปี้

กลับบ้านมามั้ยคะ ฟางมาตามเค้ากลับเข้าร่างค่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ หลุดออกจากร่างอีกแล้วสินะ ไม่กลับมาหรอก แม่หนูลองไปในที่ๆแม่หนูกับเค้าชอบไปด้วย

กันดูสิ”เจ้าที่พูดฟางรีบหายวับกลับมาที่ห้องนอนตัวเอง ก็ไม่เจอจึงหายตัวไปที่บ้านของพ่อเขาก็นั่ง

ลงเมื่อไม่เจอป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ นายอยู่ไหนน่ะ ออกมาได้แล้วนะ”ฟางพูดก่อนจะมองที่นาฬิกาตอนนี้บ่าย2แล้ว

พระอาทิตย์ตกดิน6โมงนิ ต้องรีบหน่อยแล้ว หรือว่าโรงเรียน

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ ป๊อปปี้อยู่ที่ไหนน่ะ”ฟางวิ่งมาที่ม้าหินอ่อนที่เธอและป๊อปปี้กับเธอชอบนั่งด้วยกันก็ไม่พบ

ก่อนจะขึ้นไปตามหาที่ห้องเรียนที่เธอกับป๊อปปี้เคยนั่งข้างๆกันมาตลอดช่วง ม.ปลาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“สนามบอลแน่ๆ”ฟางรีบหายวับไปที่สนามบอลแล้วต้องถอนหายใจเริ่มล้าแล้ว นี่ก็4โมงแล้ว ที่ไหนๆ

ที่เธอชอบมากับป๊อปปี้ก็ไม่เจอ

 

 

 

 

 

 

“555”เสียงหัวเราะที่คุนหูดังขึ้นทำให้ฟางลอยตามเสียงมาเจอป๊อปปี้นั่งอยู่เหนือล๊อกเกอร์ตัวเอง

กำลังหัวเราะอะไรบางอย่างอยู่ ฟางดีใจรีบไปกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

“ฟะ ฟาง ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ หรือว่าเธอจะตายแล้วเพราะภานุ หนอย ภานุ นายทำแบบนี้ไม่มาก

ไปหน่อยหรอ”ป๊อปปี้พูดจบก็ตรงไปที่ตรงข้ามที่เขามองเมื่อกี้ ฟางถึงกับร้องอ๋อเมื่อเห็นภานุโดนมด

ลากไปรับวิญญาณและเอาแส้ฟาดชายหนุ่ม หน้าภานุดูหงอยๆไม่มีพิษมีภัยยอมทำตามคำสั่งมด

หมดทุกอย่าง

 

 

 

 

 

 

“อย่านะป๊อป คือฟางไม่ได้ถูกภานุทำร้ายนะ แต่ฟางจะมาตามป๊อปกลับเข้าร่างน่ะ ป๊อปรีบกลับเดี๋ยว

นี้เลยนะ”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน นี่พวกเจ้าทั้ง2ยังไม่เข้าร่างอีกหรอ รึว่าอยากจะเป็นวิญญาณซะจริงๆ ก็ได้นะ ข้าจะให้ภานุ

จับเจ้าเลย”มดพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่นะคะๆ ป๊อป เห็นมั้ย รีบกลับเข้าร่างเดี๋ยวนี้เลยนะ มานี่”ฟางดุก่อนจะรีบดึงป๊อปปี้ตามตัวเอง

ออกมาทันที

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นานทีเห็นพี่ชายฝาแฝดโดนลงโทษซะบ้างก็น่าสนุกดีออก”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

“มันจะขำไม่ออกนะสิ ถ้าป๊อปไม่กลับเข้าร่างตัวเอง ไม่งั้นป๊อปกับฟางจะได้กลายเป็นผีจริงๆคราวนี้

ล่ะ”ฟางดุ

 

 

 

 

 

“ก็ดีนะ จะได้อยู่กับฟาง2ต่อ2”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ ฟางจึงผลักป๊อปปี้ไปทีนึง

 

 

 

 

“แล้วพ่อแม่ป๊อปล่ะ จะทำท่านเสียใจรึไงป๊อป”ฟางยังดุป๊อปปี้ไม่เลิก

 

 

 

 

 

“โห ล้อเล่นแค่นี้เองๆไม่งอนจริงๆสิจ้ะ ยอมกลับเข้าร่างแล้วๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินตามฟางมาถึงโรง

พยาบาล

 

 

 

 

 

“5โมงกว่าแล้วรีบเข้าร่างกันเถอะ เดี๋ยวพระอาทิตย์จะตกดินเอา”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“เอาสิ แต่เดี๋ยวก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะดึงฟางไปจูบอย่างอ่อนโยน ฟางเองก็เคลิ้มกับรสจูบนั้นและ

จูบตอบชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปรักฟางนะ เดี๋ยวกลับร่างไปแล้วเราแต่งงานกัน”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆก่อนจะจับมือฟางหายวับกลับเข้า

ร่างตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“ฟื้นแล้วค่ะคุณพ่อ”จินนี่มองป๊อปปี้ที่ค่อยๆลืมตาก็รีบบอกพ่อและแม่ของป๊อปปี้ให้รีบเข้ามาดู

 

 

 

 

“อื้มม อ้าว พ่อ แม่ สวัสดีครับ”ป๊อปปี้ลืมตามองพ่อกับแม่ตัวเองยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

“คราวนี้นะ แม่จะพาเรากับหนูฟางไปทำบุญ9วัดแล้วจริงๆนะ”แม่ของป๊อปปี้พูดและแอบดุนิดนึง

 

 

 

 

“เอ่อ ทุกคนครับ ป๊อปปี้ฟื้นแล้วก็จริงนะครับแต่ฟางน่ะสิยังไม่ฟื้นเลย”เขื่อนที่นั่งอยู่บนรถเข็นมองดู

ฟางที่นอนหนุนตักเฟย์ไม่ยอมฟื้นสักที ป๊อปปี้ได้ยินก็ดีดตัวผึงรีบลงจากเตียงไปหาฟางทันที

 

 

 

 

 

"ฟางๆ ฟื้นสิ ทำไมไม่ตอบอะไรเลยอ่ะ"เฟย์พูดอย่างกังวล

 

 

 

 

“นี่ ป๊อปเคยฟังนิทานว่าถ้าเจ้าชายจุมพิตเจ้าหญิงน่ะ เค้าจะฟื้น ต้องลอง”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆก่อนจะค่อยๆ

ก้มลงจูบฟาง แต่จู่ๆก็มีมือเล็กๆของฟางดันหน้าป๊อปปี้ออกไป

 

 

 

 

 

“เอะอะก็จูบๆนะ นี่ ฟางน่ะรู้สึกตัวตั้งนานแล้ว แต่แค่อยากพักสายตาเฉยๆ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ฟาง เป็นยังไงบ้างฟาง”โฟร์และธามไทรีบวิ่งมาหาเธอที่ห้องของป๊อปปี้ ฟางเหวอมองนางฟ้าและ

เทวดาโฟร์กับธามไท ก่อนจะมองพี่สาวกับเพื่อนของเธอสลับกันงงๆ

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้ละว่าทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงเรียกเราแบบนั้น ไปเถอะเจ้ เรื่องจบละ”เทวดาธามไทพูดก่อนจะจับ

มือนางฟ้าโฟร์หายวับขึ้นสวรรค์ไป

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางไม่เป็นไรแล้วค่ะพี่โฟร์ ถ้าเจ็บหนักน่ะก็ป๊อปปี้เค้าโน่น”ฟางยิ้มตอบพี่สาว

 

 

 

 

“ก็ไหนๆเรื่องร้ายๆก็ผ่านไปแล้ว ฟาง บอกทุกคนสิ”ป๊อปปี้นั่งข้างฟางและกระแซะฟาง

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พี่โฟร์ ธามไท เฟย์ เขื่อน คือฟางกับป๊อปปี้ตกลงกันแล้วนะว่า ฟางกับป๊อปจะแต่งงานกัน”ฟาง

พูด ทุกคนร้องหาตกใจทันที

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหาล่ะจ้ะ ที่สำคัญพ่อกับแม่ก็อนุญาตแล้วด้วย”คุณแม่ยิ้มก่อนจะหันไปยิ้มกับพ่อป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“เอ่อ แม่ครับ แต่ก่อนที่พวกผมจะแต่งงานกันนี่ ผมขออะไรแม่หน่อยสิครับ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไป

หาแม่ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลายวันต่อมา

 

 

 

 

 

คุณแม่ป๊อปปี้และฟางมาหยุดที่หน้าห้องโทโมะที่คอนโดของเขาก่อนจะเคาะประตู

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ แปปนะคะ”เสียงใสที่คุ้นหูขานรับก่อนจะเดินมาเปิดประตู

 

 

 

 

 

 

 

“คุณแม่ ทุกคน เอ่อ เดี๋ยวแก้วจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”แก้วตกใจเมื่อเปิดประตูห้องมาเห็นแม่ก็รีบ

จะออกจากห้องปต่ป๊อปปี้กับฟางรั้งแขนไว้

 

 

 

 

“แล้วโทโมะอยู่ที่ไหนล่ะ”คุณแม่ถามถึงลูกชายอีกคน

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คือ”แก้วยังไม่ทันจะตอบ เสียงอ้วกของโทโมะก็ดังขึ้นทำให้ทุกคนต้องรีบเข้าไปในห้องทันที

แก้วรีบวิ่งไปลูบหลังให้โทโมะก่อนจะประคองโทโมะมานั่งที่โซฟา

 

 

 

 

 

 

“เห็นเฟย์บอกว่าเราลาป่วยงั้นหรอ นี่เป็นอะไรมากมั้ยทำไมไม่ไปหาหมอ มัวแต่อ้วกแบบนี้ไม่ดีเลย

นะ”คุณแม่พูดก่อนสายตาจะหันไปเห็นพวกผลไม้ดองบนโต๊ะแล้วมองโทโมะกับแก้วสลับกัน

 

 

 

 

 

 

“แม่ครับ เรื่องวันนั้นวันที่แม่ไล่แก้วออกจากบ้าน คือผมอยากจะให้แม่ให้อภัยแก้วเค้าน่ะครับ”โท

โมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ทำไมจะต้องให้แม่ให้อภัยล่ะ เราเองก็ไม่ได้จะสนใจอะไรแก้วเค้าอยู่แล้วนิ”แม่พูดทำให้โทโมะ

หน้าเสียลงไปทันที จริง เพราะตอนนั้นทิฐิของเขามีมากทำให้ไม่คิดจะช่วยแก้วเลย

 

 

 

 

 

“แต่ก่อนผมเองที่มีทิฐิอยู่ในตัวเองสูงไม่ยอมรับตัวเองว่าลืมแก้วไม่ได้เลย ดีแต่คอยทำร้ายแก้วมา

ตลอด แม่ครับ ถ้าไม่เห็นแก่ความรักของผมก็เห็นแก่ลูกผมกับแก้วด้วยนะครับ”โทโมะพูด ฟางและ

ป๊อปปี้ร้องอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

“ได้ แต่ต่อจากนี้ไป แก้วไม่ต้องไปทำงานที่บริษัทแล้วนะ”คุณแม่พูดเสียงแข็ง

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะครับ ทั้งๆที่แม่ก็ยอมรับแก้วแล้ว”โทโมะรีบแย้ง

 

 

 

 

 

“ที่แม่ไม่ให้ก็เพราะว่า แม่จะให้แก้วแต่งงานกับแกแล้วย้ายมาเป็นแม่บ้านอยู่กับบ้าน เลี้ยงลูกไงล่ะ

รึว่าแกไม่อยากจะแต่ง”คุณแม่พูด โทโมะหันไปมองแก้วแล้วยิ้มทันที

 

 

 

 

 

“ขอบคุณแม่มากนะครับ ขอบคุณครับ”โทโมะและแก้วรีบไหว้ขอบคุณแม่ทันที

 

 

 

 

 

“หมดเรื่องแล้วนี่จะให้ผมแต่งก่อนๆรึโทโมะแต่งก่อนครับแม่”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“แต่งมันพร้อมๆกันนั่นล่ะ ประหยัดดี”คุณแม่พูดจบ ป๊อปปี้และโทโมะถึงกับเซ็งแต่ก็หันไปยิ้มกับคู่

ของตัวเองที่ในที่สุดพวกเขาก็รู้หัวใจตัวเองและในที่สุดเรื่องร้ายๆก็ผ่านพ้นไป

 

 

 

 

 

 

 

 

ไปทำธุระมาอ่ะ เดี๋ยวตอนหน้าตอนจบละ เดี๋ยวอัพตอนจบให้อีกตอนเลยละกันเนาะ 555