สงครามรักร้าย..สุดท้ายคือเธอ!

9.7

เขียนโดย TKda

วันที่ 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 19.30 น.

  35 ตอน
  1013 วิจารณ์
  52.54K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 เมษายน พ.ศ. 2557 13.42 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

35) บทส่งท้าย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ชั้นคิดว่าเวลามันประมาณสิบห้านาทีได้ที่ชั้นรอแล้วไม่มีใครโผล่หรือผ่านมาเห็นชั้นเลย T^T ชั้นอ่อนล้าจนรู้สึกอยากจะร้องไห้อยากกลับบ้านจัง ป่านนี้พ่อกันแม่จะเที่ยวกันอยู่หรือเปล่านะ เมื่อไหร่จะกลับมาสักที แม่ค่ะ...แม่ปล่อยให้หนูใช้ชีวิตด้วยตัวเองนานไปแล้วนะค่ะ หนูเหนื่อย หนูอยากพักจังเลย

 

 

 

 

 ฟึ่บ!

 

 

 

 

 

ขณะที่ชั้นกำลังนั่งยองๆอยู่กับพื้น จู่ๆ ก็มีมือใครบางคนฉุดชั้นให้ยืนขึ้นมา ชั้นทรงตัวแทบไม่อยู่ ในหัวคิดถึงเรื่องประกาศคนร้าย หวังว่าคนไม่ใช่นะ

 

 

 

 

 

“ให้ตายเหอะ! เธอจะฆ่าชั้นฟรือไง”เจ้าของมือที่รวบตัวชั้นไปในอ้อนกอดพูดและชั้นได้ยินเสียงหอบหายใจเบาๆ ราวกับวิ่งมาไกล

 

 

 

 

 

“...” ชั้นรู้ทันทีว่าคนที่เป็นเจ้าของอ้อนกอดนี้เป็นใคร รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้ยินเสียงของเขาอีกครั้งถึงแม้ว่าเขาจะต่อว่าชั้นยังไงก็ยอม ขอเพียงแค่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้ ชั้นไม่ต้องการอะไรอย่างอื่นแล้ว ขอให้เวลาหยุดแค่นี้ ขอแค่ชั้นได้อยู่กับพี่โทโมะที่ทำตัวเฉยชา ชั้นขอแค่นี้พอจริง

 

 

 

 

 

 “..อย่าหายตัวไปอีก! เข้าใจมั้ย!”โทโมะย้ำโดยที่ไม่ปล่อยแก้วออกจากอ้อมกอดของเขา ชั้นสับสนกับอาการของเขาไม่น้อย

 

 

 

 

 

“ชะ ชั้นไม่ได้หายไปไหน”แก้วพุด

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้ชั้นจะเป็นคนตามหาเธอเอง ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน”โทโมะพูด ชั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลยแต่ชั้นกลับพยักหน้าไปโดยอัตโนมัติ

 

 

 

 

 

“..”

 

 

 

 

 

 

“..ชั้นพายายามมาตลอด..แต่แค่เห็นหน้าเธอ ความพายายามที่ชั้นทำมามั้นก็สูญเปล่า” “...” “ที่ผ่านมาชั้นขอโทษ”

 

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

 

"บ้าเอ๊ย! ชั้นไม่อยากยกเธอให้ใครอีกแล้ว!”โทโมะสบถออกมา ชั้นตัวสั่นอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาก่นกัน เราต่างอ่อนแอกันทั้งคู่ เสียงของหัวใจตอนนี้มันเต้นดังสนั่นแต่ชั้นกลับแยกไม่ได้ว่าเสียงหัวใจมันเป็นเสียงหัวใจของใคร ระหว่าชั้นกับพี่โทโมะ

 

 

 

 

 

 

“รู้มั้ยว่าพี่กลับมาตอนที่ชั้นกำลังตัดใจจากพี่..ทำมี่ถึงมาตามหาชั้นละค่ะ”แก้วพูดเสียงแผ่ว โทโมะผละออกจากแก้วก่อนจะใช้มือล้วงไปที่กระเป๋าแล้วหยิบหนังสือการ์ตูเล่มนึงยับๆขึ้นมา ชั้นมองไปและชั้นคิดว่ามันคือการืตูนร์เล่มโปรดชั้นที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก

 

 

 

 

 

 

“เธอบอกว่าเธอชอบผู้ชายแบบนี้”โทโมะพุดแล้วชูหนังสือการ์ตูน

 

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

 

“และในเรื่องพระเอกและในเรื่องพระเอก็พายายามบอกเลิกนางเอกเพื่อให้ไปเจอคนที่ดีกว่า”

 

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

 

“ชั้นคิดว่ามันถูกที่ทำแบบนี้”

 

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นเกลียดตอนจบ”

 

 

 

 

 

 

 “...”

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเค่ไม่อยากอ่อนแอเหมือนไอ้เวรนี่” ทันทีที่เขาพูดจบชั้นก็เผลอยิ้มออกมา นี่เขาเลียนแบบพระเอกในหนังสือการ์ตูฯที่ชั้นชอบอย่างนั้นหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

 

 

 

 

 

 

“พี่นี่ทึ่มจริงๆ”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

“ว่าไงนะ!”โทโมะพุด

 

 

 

 

 

 

“ทำไมพี่ต้องเลียนแบบหนังสือการ์ตูนด้วย พี่คิดว่าทำแบบนี้แล้วเท่นักหรอ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“แต่เธอบอกเองว่าชอบไอ้พระเอกงี่เง่านี่-_-“โทโมะพูดแล้วมองหนังสือที่ตัวเองถือ

 

 

 

 

 

 

“ทึ่มจริงๆ ถึงพี่ไม่ทำแบบนี้ ชั้นก็ชอบพี่อยู่ดีนั่นแหละ ไม่รู้หรือไง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่มัน..”

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่คนอื่นหายไปไหนค่ะ”แก้วถามเพราะไม่ให้พิชชี่และผู้หญิงที่มากับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“ไอ้พิชชี่เป็นคนโทรมาบอกชั้นว่าเธอหายไป ให้ช่วยตามหา ส่วนขนมจีนชั้นบอกให้กลับบ้านไปแล้ว”โทโมะพุด ดูเหมือนว่าชั้นกับพี่โทโมะจะเข้าใจกันแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะดุ งงๆ ดีใจที่เรากลับมาพูดคุยกันเหมือนเดิมแล้ว แต่มันมีสิ่งที่ค้างคาใจชั้นอยู่ คือเรื่องพิชชี่ ชั้นจะบอกเขาว่ายังไงดี ชั้นพึ่งจะให้โอกาสเค้าเริ่มต้นใหม่กัน ชั้นกำลังจะทำให้เค้าเสียใจอีกแล้วงั้นหรอ

 

 

 

 

 

 

“พี่ค่ะ รีบโทรบอกพิชชี่เถอะค่ะ บางทีเขาอจจะจะตามหาชั้นอยู่”แก้วพูด โทโมะพยังหน้า

 

 

 

 

 

“แกอยู่ไหน..ชั้นเจอแก้วแล้ว อะไรนะ..งั้นหรอ..เออ แค่นี้”โทโมะวางสายไป

 

 

 

 

 

“พิชชี่กลับบ้านไปแล้ว”ดทโมะหันหน้ามาบอกแก้ว

 

 

 

 

 

“หรอค่ะ..” แก้วนึงถึงพิชชี่และโดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวกำลังจ้องมองอยู่ในมุมร้านค้าที่อยู่ไม่ไกลความจริงเขาเจอเธอก่อนหน้านี้แล้ว เจอก่อนที่โทโมะจะเจอ แต่เขากลับเลือกที่จะยืนอยู่ตรงนั้น เลือกที่จะปิดบังข้อตกลงระหว่างเขากับพี่ชาย และเลือกที่จะไม่บอกใครทั้งนั้นเพราะว่านี่มันเป็นแผนของเขาเอง เพื่อนที่จะให้เธอมีความสุขกับคนที่เธอรักจริงๆ

 

 

 

 

 

“ขอให้โชคดีนะ”พิชชี่พูดเสี่ยงแผ่ว ถึงแม่ว้าในใจจะปวดร้างเพียงใดแต่เขาก็เลือกแล้ว เลือกว่าจะเป็นฝ่ายไปจากเธอเอง เพราะไม่ว่าจะหาวิธีใดเธอก็ไม่มีวันมารักเขาได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะนายจะไปแล้วหรอ”แก้วถามทันทีที่อยู่พิชชี่ก็บอกว้าจะกลับฝรั่งเศสแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ชั้นโปรโมตหนังเสร็จแล้วนิ^^”พิชชี่พูดแล้วฝื้นยิ้ม

 

 

 

 

 

 

“แต่นายพึงจะบอกให้เราลองคบ..”

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเรื่งนั้นเถอะเธอคืนดีกับพี่แล้วใช่มั้ย”พิชชี่พูด แก้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

 

“นายไม่เป็นไรแน่หรอ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องคิกมากน่า ชั้นบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ ชั้นจะไปแล้วนะ”พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

 

“ชั้นขอบคุณนายสำหรับทุกอย่างนะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“เฮ้ เธอร้องไห้ทำไม”พิชชี่พูดเพราะสังเกตเห็นน้ำตาของแก้วที่กำลังหยดไหนลงมาเป็นทาง

 

 

 

 

 

“ใครร้องชั้นไม่ได้ร้อง”แก้วบอก

 

 

 

 

 

“ขนาดนี้แล้วเค้าว่าร้องแล้วนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว”พิชชี่พูดแล้วปาดน้ำตาให้แก้ว

 

 

 

 

 

“งั้นชั้นกลับห้องก่อนนะ”พิชชี่พูด

 

 

 

 

 

“อื้ม บ๊ายบาย”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันนี้เลิกเรียนแล้วชั้นหยิบโทรศัพทขึ้นมาดู มันมีเมสเสจที่พี่โทโมะพึ่งส่งเข้ามา บอกว่าให้ชั้นไปรอเขาที่ร้าน everyday แต่ก่อนจะไปที่ร้านชั้นแวบไปที่ตู้บคีบตุ๊กตา ชั้นกับเจอพี่โทโมะที่กำลังหงุดหงิดกับการคีบตุ๊กตา ชั้นเห็นเขาหยิบเหรียญแล้วหยอดมันลงไปเพื่อจะคีบอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ผล

 

 

 

 

 

โครม!

 

 

 

 

 

โทโมะเตะตู้คีบดังลั่น ชั้นแอบมองอยู่อาปากค้าง -0-! ทำไมเขาถึงได้ป่าเถื่อนแบบนี้นะ แล้วถึงอย่านั้นตุ๊กตาก็ล่วงลงมาจริงๆ -0- หะ เห้ย!!! เขายิ้มเล็กๆ ที่มุมปากอย่างพอใจ เดี๋ยวนะ!!!! ยิ้ม ? ยิ้มงั้นหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชั้นจะเห็นมา ตึกๆ..ตึกๆ เสียงวิ่งกำลังวิ่งเข้ามาในที่ ที่ชั้นกำลังแอบมองพี่โทโมะอยู่และก็มาหยุดตรงหน้าชั้น -0-

 

 

 

 

 

“แอบมองอยู่ได้ บอกให้ไปรอที่ร้านไง”โทโมะเอื้อมมือมาจับข้อมือแก้วแล้วพาวิ่งไปบนฟุตบาธ เขาอาจจะกลัวชั้นเห็นตอนเขาเตะตุ๊กตาคีบก็ได้ -0- แต่ไม่ต้องกลัว เพราะชั้นเห็นมันแล้ว

 

 

 

 

 

ตอนนี้เรามาอยู่ในร้ายอาหารแล้วมีพนักงานยื่นเมนูมาให้

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ที่ขอเอาไว้พร้อมหรือ”โทโมะถาม พนักงานพยักหน้า

 

 

 

 

 

"พี่โทโมะมีอะไรรึเปล่าค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“หลับตาก่อนสิ”

 

 

 

 

 

“ทำไมค่ะ”

 

 

 

 

 

“อย่าถามมากหน้า หลับตาเร็ว”โทโมะรีบร้อนแก้วจึงรีบรหลับตาตามที่โทโมะสั่ง

 

 

 

 

 

“อย่าพึ่งลืมตานะ!”โทโมะพูดอีก

 

 

 

 

 

“ช่วยฟังชั้นหน่อย”โทโมะพุด

 

 

 

 

 

“ลืมตาได้มั้ยค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“ลืมได้ละ”โทโมะพูดแก้วจึลืมตาทันที

 

 

 

 

 

 

“ชั้นอาจจะไม่ใช่พระเอกนิยาย”

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่คนโรแมนติก และเคยทำให้เธอเสียใจ”

 

 

 

 

 

“…”เขากำลังทำอะไรน่ะ -//////-

 

 

 

 

 

“เธอรู้มั้ยที่จริงวันนี้ที่เธอหายไปชั้นกับพิชชี่พนันกันว่าถ้าใคร้จอเธอก่อนจะได้เธอไป”

 

 

 

 

 

“อะไรนะค่ะ?”แก้วถามด้วยความสงสัยปนอึ้ง

 

 

 

 

 

“เธอจำวันที่เราไปโรวเรียนประถมได้มั้ย”

 

 

 

 

 

“..”แก้วไม่ได้ตอบแต่พยักหน้า

 

 

 

 

 

 

“วันที่ลุงขายน้ำตาลปั้นกระซิบถามชั้น เธออยากรู้มั้ยว่าเขาถามว่าอะไร”โทโมะพูดแก้วพยักหน้า

 

 

 

“วันนั้นลุงคนนั้นถามชั้นว่า ‘นั่นช่ดาวของเธอหรือเปล่า’ ชั้นเลยพยักหน้าตอบว่าใช่ นั่นแหละ ดวงดาวที่ชั้นเฝ้ามองอยู่ทุกวัน”

 

 

 

 

 

“ช่วยบอกชั้นทีได้มั้ย..ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน”แก้วพูดเพราะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

“มันคือความมจริงต่อให้เธอลืมตาขึน้นมาอีกครั้งชั้นก็ยังอยู่ตรงนี้”โทโมะพูดพราะเห็นแก้วกระพริบตาถี่ๆ

 

 

 

 

 

“แล้วทำมี่ถึงไม่เคยยิ้มให้ชั้นเลยล่ะค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“สิ่งที่เธอไม่เห็นมั้ยใช่ว่ามันไม่มีอยู่จริง”

 

 

 

 

 

“..”

 

 

 

 

 

“ชั้นปิดตาเธอทุกครั้งตอนที่ชั้นยิ้ม”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

”ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้นด้วยละค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“..เพราะรอยยิ้มจะเผยความในใจ ชั้นไม่อยากให้เธอหวั่นไหวกับชั้ย เธอควรจะชอบไอ้พิชชี่มากกว่า”

 

 

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

 

“เชื่อมั้ย ว่ามีคนแค่ไม่กี่คนที่ทำให้ชั้นยิ้มได้ มียัยบ้าคนนึงที่อยู่โรงเรียนเดียวกับชั้น ยัยนั่นชื่อเฟย์ เธอเคยทำให้ชั้นหัวเราะเพราะความเพี้ยน แต่คนที่ทำให้ชั้นยิ้มทุกครั้งที่คิดถึง คือเธอ”

 

 

 

 

 

“...”

 

 

 

 

 

“ชั้นอยากยิ้มให้มากกว่านี้ แต่ชั้นจะทำไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ”

 

 

 

 

 

“...”

 

 

 

 

 

 

“เพราะงั้น ชั้นจะไม่หลอกตัวเองอีกแล้ว เพราะงั้น...”

 

 

 

 

 

“...”ชั้นนกลั้นใจจะฟังสิ่งที่เขากำลังจะพุด

 

 

 

 

 

“คบ..”

 

 

 

 

 

ปี๊นนนนน

 

 

 

 

 

สียงแตรรถดังขึ้นคำพูดของโทโมะถูกกลืนหายไปกับเสียงนั่น -0- ทำไมชั้นรู้สึกเหมือนพลาดอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิต!!

 

 

 

 

 

“ไอ้เวรเอ้ย แท็กซี่เวรนั่นไปยังว่ะ”

 

 

 

 

 

"เขาขอเป็รแฟนกันหรือยังน่ะ"

 

 

 

 

 

ชั้นได้ยินเสียงซุบซินของคนในร้ายนดังขึ้น พูดอีกที พูดอัชีกที พูดอีกที ได้หรือเปล่า... จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของคนในร้านก็ดังขึ้น มันดังได้ถูกจังหวะจริงๆ พูดอีกทีได้หรือเปล่า -0-

 

 

 

 

 

“ไปถ่ายรูปกันมั้ย!”

 

 

 

 

 

อะไรนะ O[]O!! แล้วเมื่อกี้จะพูดอะไร ชั้นอยากรู้อันนั้นมากกว่า T^T

 

 

 

 

 

“เอ่อ..”

 

 

 

 

 

“วันก่อนเธอบอกว่าอยากถ่ายไม่ใช่หรอ”

 

 

 

 

 

แล้วชั้นก็ถูกลากออกมาจากร้านนั่น -0- ก่อนจะมาที่สติ๊กเกอร์หวานแหว ชั้นมองดูรูปที่ถ่ายออกมาเขายิ้มใส่กล้องด้วยสิ -0- แล้วเราก็กลับตอนโด ให้ตายเถอะ ชั้นจะรู้เรื่องมั้ย แต่เขายิ้มใส่กล้องด้วยนิ

 

 

 

 

 

ตริ้งงง

 

 

 

เมสเสจของชั้นดังขึ้น ‘มาที่ระเบียง’ เมสเสจจากี่โทโมะให้ตายสิชั้นคิดว่าเค้าหนีกล้บบ้านไปแล้วนะเนี่ย -0-

 

 

 

 

 

“ชั้นคิดว่พี่กลับไปแล้วซะอีก”ชั้นพุดแล้วมองไปที่กระจกเลื่อน มันมีเมจิกเขียนไว้

 

 

 

 

 

“will you be my girlfriend?”ชั้นอ่านออกเสียงเบาๆ ก่อนที่ความรู้สึกร้อนจะไล่จากปลายคางและมันร้อนไปทั่วหน้าเลยจริง -0-

 

 

 

 

 

“ตอบสิ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“..”

 

 

 

 

 

“มันยากขนาดนั้นเลยหรือไง”

 

 

 

 

 

“ก่อนจะตอบชั้นมีเรื่องถามพี่ค่ะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“อะไรล่ะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“จิวที่หูของพี่..”

 

 

 

 

 

"K ที่ย่อมาจากแก้วน่ะหรอ”โทโมะพูดเสียงเรียบแล้วจับไปที่จิว

 

 

 

 

 

“มะ มาจากชื่อของชั้นหรือค่ะ”แก้วพูดด้วยความตกใจ ให้ตายสิ ชั้นคิดว่าหมายถึงพี่ขนมจีนคนนั่นซะอีก

 

 

 

 

 

“ใช่อย่างน้อยชั้นก็คิดว่ามีเธออยู่ข้างๆ”

 

 

 

 

 

“ชั้นคิดว่ามันย่อมาจากขนมจีนตลอดเลย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ยัยนั่นไม่มีค่ามากพอให้ชั้นทำอะไรบ้าๆแบบนี้หรอก“โทโมะพุด

 

 

 

 

 

“พี่หาว่าชั้นเป็นต้นเหตุใหพี่บ้างั้นหรอ”แก้วพูดแล้วมองหน้า

 

 

 

 

 

“เปล่าสักหน่อย”

 

 

 

 

 

“แล้วถ้าคบพี่จะเจ้าชูอยู่หรือเปล่าค่ะ”

 

 

 

 

 

“นั่นเพราะชั้นประชด”

 

 

 

 

 

“แล้วข่าวลือ ?”

 

 

 

 

 

“นั่นเพราะชั้นเบื่อ”

 

 

 

 

 

“แล้วพี่นะไม่เบื่อชั้นหรอค่ะ -0-“

 

 

 

 

 

“จะเบื่อได้ไงรอมาตั้งหลายปี”โทโมะเข้ามากระวิบข้างหูแก้วเบาๆ ก่อนจะหยิบรูตอนชั้น ป.3ขึ้นมา -0-

 

 

 

 

 

“..”น่าอายยยย ><

 

 

 

 

 

“วันนั้นที่ชั้นเข้ามาในห้อง จำได้มั้ย”

 

 

 

 

 

 

“..”แก้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

“ชั้นมาเอาไอ้นี่แหละ”โทโมะบอก

 

 

 

 

 

“>/////////<”

 

 

 

 

 

 

“เธอหมดคำถามหรือยัง เธอจะได้ตอบคำถามของชั้นบ้าง”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

“…”แก้วรีบพยักหน้าด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

“ว่าแต่พี่ขึ้นมาที่ระเบียงได้ไงค่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

“อาศัยห้องข้างๆเธอไง”โทโมะพุด ชั้นหันไปมองห้องข้างๆเป็นห้องของพี่เฟย์ ที่ตอนนี้กำลังยืนโบกมือและยิ้มให้อยู่ อา ชั้นเขินจัง ><

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

END...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

______________________________________________________________________________________

 

จบเเล้ววววววว

 

 

เม้นกันหน่อยน้า

 

 

ฝากติดตามเรื่องที่กำลังเเต่งตอนนี้ด้วยน้า เดี๋ยวจะีเรื่องใหม่ มาให้อ่านเเน่นอน ><

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา