exo รักอลม่านในโรงเรียนร้าง

เสียงใครกัน.... 

 

 

 

ทุกคนต่างเงียบสงัดวังเวงน่าเกรมขาม หันมองหน้ากันเลิ่กลั่กว่าเสียงนี้ที่ได้ยินมาจากไหนกัน

 

 

 

 

แอดดด...

 

 

 

 

เสียงประตูไม่เก่าๆดังขึ้นมาจากทางใดทางหนึ่งในห้องประชุมนี้

 

 

 

 

"เสียงอะไรน่ะ"คยองซูพูดขึ้นพลางเหลือกตากลมโตมองไปรอบๆห้อง

 

 

 

 

 

"อย่าทักสิ ไม่เคยได้ยินหรอ เค้าบอกว่าถ้าได้ยินเสียงอะไรอย่างทัก"แบคฮยอนพูดขึ้นพลางทำหน้าตำหนิเพื่อนรัก

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษ"คยองซูพูดเบาๆ เกาหัวงงๆก่อนจะเดินไปหลบหลังจงอิน

 

 

 

 

 

 

"แต่เสียงมันเหมือนประตูเปิดเลยแฮ้ะ"คริสพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

"เราก็ว่าอย่างนั้น"อี้ชิงหรือเลย์พูดเสริม ทุกคนต่างผงกหัวหงึกหงักเป็นเชิงว่าเห็นด้วย

 

 

 

 

 

 

 

"ประตูอยู่ตรงหลังผ้าม่านนั่นหรือป่าว"แบคฮยอนขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับชี้มือและมองไปทางผ้าม่านที่นูนออกมาเหมือนกับมีอะไรอยู่ข้างในนั้น

 

 

 

 

 

 

 

"ไปดูกันเถอะ ที่โรงบาลก็เจอศพมาเยอะแล้ว จะเจออีกก็คงไม่เป็นไรหรอก"ลู่ฮานบอกก่อนจะเดินนำไปอย่างแมนๆ

 

 

 

 

 

 

ทุกคนเดินตามกันไปกันเป็นแถว คยองซูกำชายเสื้อของจงอินเอาไว้แน่นสองมือสั่นระริก จงอินหันไปปลอบคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะดึงให้มาเดินข้างหน้าและสวมกอดเอาไว้

 

 

 

 

 

"ชานยอล"แบคฮยอนเรียกคนตัวสูงเบาๆ

 

 

"ว่าไง"ชานยอลที่เดินนำหน้าอยู่หันขวับมาทันทีพร้อมกันเอี้ยวตัวหันหลังกับมาเดินข้างแบคฮยอน

 

 

 

 

"นายว่าเราจะรอดไหม"แบคฮยอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองไปข้างหน้าที่พวกคริสฮยองและผองเพื่อนกำลังจะเดินไปเปิดม่าน

 

 

 

 

 

 

"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่รู้ๆถ้าแบคเป็นอะไรไปต่อให้เป็นผีพี่จะต่อยให้หงายไปเลย"ชานยอลพูดพร้อมยิ้มกว้าง ก่อนจะก้มมองหน้าคนตัวเล็กที่แอบยิ้มมุมปากเบาๆ

 

 

 

 

"มีประตูเหมือนที่แบคฮยอนบอกจริงๆด้วย"อี้ชิงพูดขึ้นพร้อมกับหันมามองหน้าแบคฮยอนอย่างแปลกใจ

 

 

 

 

 

"งั้นเดินเข้าไปกันเถอะครับ"แบคฮยอนบอกพร้อมกับจะเดินพุ่งเข้าไปในห้องก่อนใครเพื่อน

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวสิ"ชานยอลบอกและคว้าข้อมือของคนตัวเล็กไว้

 

 

 

 

"มีอะไร ปล่อยสิผมจะเข้าไปในห้อง"แบคฮยอนขมวดคิ้วนิดๆบ่งบอกว่าเริ่มจะอารมณ์ไม่ดี

 

 

 

 

 

"เดินไปพร้อมกันสิ พี่เป็นห่วง"ชานยอลบอกพร้อมกับกำมือแบคฮยอนแน่น

 

 

 

 

ไอชานยอลคนบ้า(คิดในใจ)-แบคฮยอน

 

 

 

 

 

 

 

แล้วทุกคนก็พอกันเดินเข้าห้องไป ในนี้มืดสนิทแต่พอมีแสงสว่างๆรำไรๆพอให้มองเห็นทางบ้าง กินในห้องอับชื้นจนชวนอาเจียน

 

 

 

 

หวืด

 

 

 

ลมลูกใหญ่พัดผ่านพวกเราไปอย่างไวทุกคนเขยิบเข้าหากันอย่างช้าๆจนมารวมเป็นกลุ่มเหมือนก้อนอะไรสักอย่างแล้วก็พากันเงียบกริบจนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจ

 

 

 

 

 

"รู้สึกกันไหมเมื่อกี้"จงอินพูดขึ้นเบาๆ ถ้ามีแสงไฟสาดเข้าหน้าของผู้ชายคนนี้จะรู้เลยว่าตอนนี้เหงื่อมากมายมหาศาลไหลเยิ้มออกมาท่วมหน้าท่วมตาจงอินเต็มไปหมด

 

 

 

 

 

"รู้สิทุกคนก็คงรู้สึกใช่ไหมไม่งั้นเราคงไม่มายืนเบียดกันเหมือนปากระป่องแบบนี้หรอก"คริสพูดขึ้นพร้อมกับเอามือไปคล้องเอวอี้ชิงที่ยืนอยู่นอกวงให้เข้ามาแล้วทำเนียนไปยืนประกบหลังอี้ชิงไว้แทน

 

 

 

 

 

 

 

"เดินเข้าไปกันเถอะ ยืนอยู่แบบนี้ไม่ได้อะไรเลยนะเสียเวลาเปล่าๆ"แบคฮยอนพูดขึ้น แล้วเดินถอยหลังออกมาจากกลุ่ม

 

 

 

 

 

 

"นั่นสิ ผมยืนจนเมื่อยแล้ว"ลู่ฮานพูดเสริม

 

 

 

 

 

 

ทุกคนจึงแยกย้ายตัวออก ต่างคนต่างเป็นคู่โดย คริสคู่กับอี้ชิงเดินนำหน้า จงอินกับคยองซูเดินตามหลัง ตามด้วย ลู่ฮานคนแทนที่เดินคนเดียว แล้วก็คู่ผมกับชานยอลที่เดินประกบหลัง

 

 

 

 

 

 

"จงอินกลัวไหม"คยองซูตัวน้อยผู้น่ารักถามคนข้างๆที่ดูอาการน่าเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

"โห่คยองครับ ผมนี่ระดับไหนแล้วเจอศพมาเป็นสิบๆแล้วเรื่องแค่นี้ผมไม่กลัวหรอกครับ"จงอินบอกด้วยความมั่นใจ

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

"เหี้ย!"

 

ให้ทายว่าเสียงใคร...ก็ไอคนที่บอกไม่กลัวเมื่อกี้แหละครับ 

 

 

 

 

"แหมมึงปากดีดีนักเป็นไงหล่ะกลัวละหำหดเลยนะ"ชานยอลแซวเพื่อนรัก

 

 

 

 

"พูดจาทะลึ่ง"แบคฮยอนมองคนตัวสูงด้วยหางตาก่อนจะมองไปข้างหน้าต่อ

 

 

 

 

 

"เอ้า พี่ก็แค่แซวเพื่อนขำๆนะคร้าบ"ชานยอลพูดก่อนจะโน้มหน้าลงไปหาแบคฮยอนจนหน้าเกือบจะโดนกันอยู่แล้ว

 

 

 

 

 

"ก็ไม่ชอบนี่นา แล้วนี่จะเอาหน้ามาใกล้อะไรขนาดนี้ "บอกด้วยเสียงไม่พอใจพร้อมกับปัดหน้าตาหล่อๆของคนตัวสูงออกไป ไม่ใช่รังเกียจนะ มันเขิล!!!

 

 

 

 

 

 

"ฮ่าๆๆๆ ขนาดมืดขนาดนี้ยังรู้เลยว่าหน้าแดง"ชานยอลขำบอกกับเอานิ้วไปหยิกแก้มคนตัวเล็ก

 

 

 

 

 

"นี่นายบ้า!"แบคฮยอนเขิลจัดปัดมือชานยอลออกอีกครั้งพร้อมกับหันหน้าไปทางอีกด้าน

 

 

 

 

 

 

เดี๋ยวครับ!!! เสียงแบคฮยอนตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ

 

 

 

 

"