exo รักอลม่านในโรงเรียนร้าง

 

 

ห้องชันสูตรศพ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คุณหมอครับผลออกมาเป็นยังไงบ้างครับ"แบคฮยอนถามหมอที่ชันสูตรศพเคสนี้ และขยับปากกาเตรียมพร้อมที่จะจดบันทึก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ่า...คุณเฉินสาเหตุการตายคือตกใจมากจนช็อคเพราะมือที่หงิกงอและตาที่ค้างขึ้นไปเกิดจากการที่ผู้ตายเกร็งมากๆแล้วบวกกับความตกใจเลยหัวใจวาย"หมอสรุปผลออกมา ร่างบางจนยุกยิกๆ ก่อนจะเงยหน้าและสบตากับคุณหมอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วศพต่อไปหล่ะครับ"แบคฮยอนถามเสียงใสและไล่สายตาไปที่...ศพไม่มีหัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"รายนี้อ่ะหรอ....หมอคาดว่าก่อนตายผู้ตายน่ะหมดสติไปแล้วน่าจะเป็นจังหวะเดียวกับที่ฝากระโปรงรถที่ปิดลงมาพอดีหล่ะมั้งเพราะทางฝ่ายเก็บหลักฐานพบรอยเลือดตรงฝากระโปรงรถและเนื้อเยื่อของผู้ตายติดอยู่"หมอบอกแบคฮยอนพยักหน้าเข้าใจและมองไปที่ศพอีกสองศพ

 

 

 

 

 

 

 

 

"ส่วนผู้ตายสองคนนี้ที่นั่งรถมาคันเดียวกัน....ฝ่ายพิสูจน์หลักฐานเช็ครถคันนั้นแล้วรถไม่ได้ที่ปัญหาอะไร ส่วนที่เกิดเหตุก็ไม่ได้มีรถคันอื่นอยู่ด้วยหมอก็ไม่เข้าใจเข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงพลิกคว่ำขนาดนั้นอีกอย่างน่าจะเกิดจากที่ผู้ตายที่ขับรถหักรถหลบอะไรสักอย่างและความที่ขับรถมาอย่างเร็วเลยทำให้เกิดการพลิกคว่ำ"คุณหมอบอกและหันไปมองศพสองศพด้วยความไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ขอบคุณมากครับคุณหมอลู่ฮาน"คุณหมอพยักหน้าเบาๆ แบคฮยอนจึงเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่กลางวันแล้วน้าไปกินข้าวกันเถอะ"คยองซูที่ยืนรออยู่หน้าห้องตะโกนบอกเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

"เอาสิ...ฉันขอเอาเอกสารไปส่งให้ผอ.ก่อนนะ"แบคฮยอนบอกและเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

ร้านอาหารหลังตึกโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่ผลชันสูตรจากคุณหมอคนเก่งเป็นอย่างไงบ้างหรอ"คยองซูพูดเสียงเจื้อยแจ้วตาโตๆเบิกกว้างขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น

 

 

 

 

 

 

 

 

"ทำไมนายไม่เข้าไปกับฉันกันเล่า"แบคฮยอนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

"ก็ฉันไม่ชอบเข้าห้องชันสูตร...มันน่ากลัวนี่นา"คยองซูหน้าสลดลง

 

 

 

 

 

 

 

"ก็ได้ๆๆๆ ฉันบอกนายก็ได้"คยองซูเงยหน้าขึ้นมาอย่างดีใจและนั่งฟังเพื่อนตัวเล็ก

 

 

 

 

 

 

"เรื่องมันเป็นแบบนี้......."แบคฮยอนนั่งเล่าอย่างออกรสชาติโดยไม่ทันสังเกตุว่ามีใครยืนมองอยู่อีกฝั่งของโรงบาล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

และเค้าคนนั้นก็คือชานยอลกับจงอินนั่นเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้หวัดดี"จงอินทักทายหมอทั้งสองก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆคยองซู

 

 

 

 

 

 

 

 

"หวัดดี"คยองซูยิ้มน้อยๆให้จงอิน นั่นทำเอาหัวใจของจงอินแทบจะออกมาเต้นระบำข้างนอกทำไงได้แอบชอบมาตั้งนานนี่นา

 

 

 

 

 

 

 

 

"โว๊ะเบื่อขี้หน้าคนบางคน"แบคฮยอนพูดออกมาลอยๆก่อนจะชายตาไปมองคนหัวหยอยที่ยืนอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

"โว๊ะ เบื่อหมาตัวเตี้ย"ชานยอลพูดออกมาลอยๆก่อนจะก้มไปมองคนตัวเตี้ย

 

 

 

 

 

 

 

"นี่นาย...ว่าฉันหรอ"แบคฮยอนยืนเต็มความสูงที่สูงแค่ไหล่ของคนตรงหน้าเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เป็นหมาหรือป่าวหล่ะ"ชานยอลพูดแบบเนือยๆก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างแบคฮยอนที่ยืนอ้าปากพะงาบๆเพราะเถียงไม่ออก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นั่งลงเถอะแบคฮยอนอย่าทะเลาะกันเลย แล้วนี่พวกนายสองคนกินอะไรไหมเดี๋ยวฉันเดินไปสั่งให้"จงอินมองหน้าคยองซูคนสวยด้วยสายตาที่เคลิบเคลิ้ม คนอะไรน่ารักแล้วยังใจดีอีกจงอินช๊อบชอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เก็บอาการหน่อยก็ดีนะ"แบคฮยอนบอกและมองตาขวางใส่จงอิน เห็นอย่างงี้หวงเพื่อนนะจ๊ะ นะจ๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โห่ววนิดๆหน่อยๆก็ไม่ได้"จงอินตอบและยิ้มแหยๆให้คนข้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นิดหน่อยตรงไหนมองอย่างกับจะกินเพื่อนฉันอยู่แล้ว"แบคฮยอนยังแซะไม่เลิก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พอกันได้หรือยัง มากินข้าวไม่ได้มากัดกันคนหล่อเซง"ชานยอลพูดแหวกอากาศขึ้นมาก่อนนั่งเก๊กท่าหล่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

"อี้หล่อตายแหละไอหัวหยอยขี้หลงตัวเอง"แบคฮยอนเบ้ปากอย่างหมันไส้

 

 

 

 

 

 

 

"อ้าว ปากอย่างงี้เดี๋ยวจับจูบเลยนี่"ชานยอลบอกและยื่นหน้าไปใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อย่าเอาหน้าเข้ามานะ รังเกียจยี้ๆขนลุก"แบคฮยอนทำหน้าแหยก่อนจะลูบแขนตัวเองเหมือนรังเกียจเต็มที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พอเถอะจ้ะ กินข้าวกันดีกว่าเนาะเค้าหิวและง่าาา"คยองซูห้ามทัพและลูบท้องตัวเองป้อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

"งั้นไปสั่งข้าวกันเถอะ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน"จงอินบอกและลุกขึ้นก่อนจะเดินตามคยองซูไป เหลือแต่เพียงคู่กัดที่นั่งเบ้ปากใส่กันอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากนั้นข้าวก็มาเสริฟจงอินนั่งคุยกับคองซูอย่างสนุกสนานบางประโยคก็หยอดคำหวานจนคนตัวเล็กหน้าแดง มีแต่ชานยอลกับแบคฮยอนเท่านั้นแหละที่ไม่ยอมคุยกันและนั่งมองเพื่อนตัวเองอย่างเลี่ยนๆ อยากจะล้วงคออ้วกเสียจริงๆ(แบคฮยอนได้กล่าวไว้)

 

 

 

 

 

 

 

กริ๊งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของจงอินดันขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

"ฮัลโหลลลลลลลล"จงอินรับโทรศัพท์และลากเสียงยาวๆ

 

 

 

 

 

 

 

(เห้ยยๆๆๆๆพี่รีบมาที่มูลนิธิเดี๋ยวนี้เลยแหม่ว่างไม่ได้เลยนะครับแอดไปเตาะน้องคยองซูตลอด)ปลายสายพูดแซวขำๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วไปทำไมมีเรื่องด่วนอะไรหรือป่าว"จงอินถามกลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(หัวหน้าเรียกประชุมแบบเร่งด่วน รีบๆมาล้ะกัน)ปลายสายพูดจบก่อนจะกดตัดสายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มีอะไรว้ะ"ชานยอลถามและมองด้วยสีหน้าสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

"หัวหน้าเรียกประชุมด่วน ไปกันเหอะ"จงอินบอกและควักเงินออกมา"ฝากจ่ายตังด้วยนะไปล้ะบ๊ายบายคนสวย"จงอินขยิบตาให้ก่อนจะเดินออกนอกร้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไปก่อนนะไอหมาเตี้ย"ชานยอลพูดจบก็รีบเดินตามจงอินไปทันทีไม่ใช่อะไรหรอกไม่อยากแก้วหูแตก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ้ากกกกกกกกกกไอผมหยอยฝอยขัดหม้อฝากไว้ก่อนเถอะ"คนในร้านสะดุ้งกับเสียงแปดหลอดนั่นก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวกันต่อ

 

 

 

 

 

 

 

ณ มูลนิธิ

 

 

 

 

 

 

"นี่ผมนัดพวกคุณมาในวันนี้เพราะว่ามีเรื่องด่วน เอาหล่ะเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ทางหัวหน้าบอกว่าให้พวกเรามีกิจกรรมทัวร์บ้านร้าง โรงเรียนร้างหรืออะไรร้างๆก็ได้ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนว่าให้ทำไปทำไม"คริสหัวหน้ามูลนิธิแห่งนี้บอก ทุกคนต่างพากันงงเป็นไก่ตาแตก ทำไมต้องไปที่ร้างๆด้วยบ้าหรือป่าว

 

 

 

 

 

 

 

"เออนี่ผมลืมบอกหัวหน้าบอกว่าให้ไปคลายเครียดเนื่องจากทำงานกันมาหนักแล้ว"คริสพูดต่อก่อนจะยิ้มแหยๆให้กับทุกคน อย่าว่าแต่พวกคุณงงเลยผมนี่งงเป็นสองเท่านะขรั่บ เพราะเค้าบอกว่าให้ไปหมดทุกคนนั่นก็รวมผมด้วยสินะไม่อยากจะพูดเลยนะขรั่บเห็นขรึมๆนิ่งๆหล่อๆเท่ๆแบบนี้ เจอผีไปกรี๊ดแตกได้เลยนะขรั่บ

 

 

 

 

 

 

"โหยยย คลายเคลียดเหี้ยไรว้ะให้กูไปที่ร้างๆส้นตีนเหอะ อย่านะ..อย่าให้กูเห็นหน้าหัวหน้านะจะเอารองเท้าฟาดสักทีสองที"จงอินกระซิบกระซาบกับชานยอลที่อารมณ์เสียไม่แพ้กัน

 

 

 

 

 

 

 

"เออแม่งงงเอ้ย แทนที่จะไปทะเลเสือกให้ไปที่ร้างๆเอารองเท้าฟาดไม่พอครับคุณเพื่อนต้องเอาส้น....ยัดปาก"อ้าวนี่พวกผมกำลังยืนด่าหัวหน้าตัวเองอย่าเมามันอยู่หรอไม่รู้ตัวเลยนะครับ ขอโทษนะครับสำหรับความไม่สุภาพพวกผมก็เงี้ยไม่เหี้ยก็คงไม่ใช่

 

 

 

 

 

 

คริสยืนคุยกับพวกผมอยู่สักพักถึงเรื่องที่ต้องไปวันไหนเวลาไหนซึ่งนัดกันไว้แล้วว่าจะไปที่โรงเรียนร้างแห่งหนึ่งในกรุงโซลในสองสัปดาห์ข้างหน้า......

 

----------------------------------------------