exo รักอลม่านในโรงเรียนร้าง

"เห้ยอะไร เกิดเหี้ยไรขึ้น"เสียงของจงอินตะโกนผ่านความมืดออกมา หลังจากที่ตัวเองกำลังจะก้มไปดมซอกคอขาวๆของนุ้งโด้ ก็มีเปิดปึงปังเกิดขึ้น โหย!กูอดเลยแม่ง

 

 

 

 

"ใครอยู่ข้างนอกช่วยเปิดประตูให้เราทีครับ"คยองซูใช้มือเล็กอันบอบบางทุบประตูรัวๆ

 

 

 

 

 "น้องโด้ครับ"เสียงหล่อๆของจงอินพูดขึ้น พร้อมกับจับมือของคยองซูไว้เป็นเชิงว่าให้พอเถอะ

 

 

 

 

"ทำอะไรน่ะ"คยองซูก็สวมบทเป็นนางเอกใสซื่อแกล้งโง่ทำตาแบ๊วๆมองมือของจงอินที่จับมือตัวเองอยู่

 

 

 

 

 

"พี่กลัวว่าน้องโด้ของพี่จะเจ็บ งั้นพี่จะเป็นคนเจ็บแทนน้องโด้เองครับ"ว่าแล้วก็สะบัดหน้าม้าเบาๆ พร้อมกับเชิดหน้าตัวเองขึ้น เพื่อให้รัศมีออร่าแห่งความหล่อผุดขึ้นมา

 

 

 

 

"จบหรือยัง"แบคฮยอนยืนกอดอกทำหน้าบึ้งตึงมองทั้งคู่

 

 

 

 

 

"ในสถานการณ์แบบนี้ยังจะมีอารมณ์มาพลอดรักกันอีกหรอ มันใช่เวลาป้ะว้ะตอนนี้เรากำลังติดอยู่ในห้องบ้าๆนี่นะไม่ใช่อยู่ในสถานที่โรแมนติกบ้าบอคอแตกอะไรนั่น!"แบคฮยอนตะคอกจนทุกคนตกใจ ดวงตาแดงก่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้นั่นทำให้ทุกคนตกใจเข้าไปอีก

 

 

 

 

 

 

"แบคเป็นอะไรหรือป่าว ทำไมอาการดูไม่ค่อยดีเลยหล่ะ"ชานยอลที่เป็นห่วงคนตัวเล็กเดินเข้าไปจับคางของแบคฮยอนเพื่อให้เงยหน้ามาสบตาตนเอง

 

 

 

 

 

"อย่า มา ยุ่ง กับ กู!"เสียงดังฟังชัดตะคอกออกมาทีละคำ ทุกคนถอยกรูดไปรวมตัวกันอยู่ที่มุมห้องมืดๆ

 

 

 

 

 

 

"เห้ยแบคเป็นอะไรอ่ะ อย่าเป็นแบบนี้สิเรากลัวนะ"คยองซูใจคอไม่ดี เพราะปกติถึงเพื่อนรักตัวเองจะเป็นคนหงุดหงิดง่ายแต่ก็ไม่เคยเป้นถึงขนาดนี้ เขารู้ตักเพื่อนของตัวเองเป็นอย่างดี

 

 

 

 

 

 

 

"เหอะๆ" มีเพียงแค่เสียงแค่นหัวเราะออกมาจากลำคอเป็นคำตอบ แล้วทุกอย่างก็เงียบสนิท...

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอชาน โทรศัพท์มึงอยู่ไหนเปิดไฟฉายดิ้สัส ห้องเหี้ยนี่ก็มืดเหลือเกินกูกลัวจนฉี่จะแตกอยู่ละ"จงอินพูดเสียงตะกุกตะกัก แต่ถึงจะกลัวขนาดไหนมือดำของจงอินก็ไม่ปล่อยคยองซูเลยสักนิด ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงนะ แต่เป็นเพราะกลัวต่างหาก อืม..เกือบหล่อละ

 

 

 

 

 

 

"กูลืมเลย"ชานยอลคลำๆหาโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง แล้วล้วงมันออกมาเลื่อนหาแอปที่ต้องการอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

ว้าปปป

 

 

 

 

 

แสงไฟฉายสามารถช่วยเรื่องการมองเห็นได้เยอะขึ้นกว่าเดิมมาก ชานยอลส่องไปในทิศทางที่แบคฮยอนยืนอยู่อย่างรวดเร็ว แต่ปรากฎว่าร่างเล็กนั้นหายไปจากตรงนั้นแล้ว

 

 

 

 

 

"ช่วยด้วย"

 

 

 

 

 

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากทิศทางใดทิศทางหนึ่ง มันเสียงคล้ายๆกับที่ผมฝันเลยเพียงแต่ว่าเสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่ผมได้ยินในฝันแต่เป็นเสียงของแบคฮยอน!

 

 

 

 

 

"ชานยอล"

 

 

 

 

 

 

"เตี้ยอยู่ไหน นี่มันไม่ตลกแล้วนะ"เสียงทุ้มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

 

 

 

 

 

ให้ตายสิตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้าเลย ผมรู้สึกกลัวมากๆแต่ไม่ใช่ว่ากลัวพวกผีอะไรนี่หรอกนะ แต่ที่ผมกลัวคือกลัวว่าคนที่ผมเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้จะเป็นอะไรไป

 

 

 

 

 

 

"ชานยอล ฮ่าๆๆๆ" เสียงที่เคยหวยหวนปรับเปลี่ยนเป็นเสียงตะโกนเรียกชื่อผมแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

 

 

 

 

 

 

 

นี่มันอะไรขึ้น คำพูดนี้ดังอยู่ในหัวผมพอๆกับเสียงหัวเราะน่าสยองนั่นผมพยายามส่องไฟไปให้ทั่วๆห้องเพื่อหาคนตัวเล็ก มือผมเริ่มสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้พูดได้เต็มปากเลยว่า ผมกำลังกลัว

 

 

 

 

 

 

 

"ฮึก"เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังมาจากทางข้างหลังผมเสียงร้องไห้เริ่มเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

 

เรื่อยๆ

 

 

 

 

เรื่อยๆ

 

 

 

 

 

"ช่วยด้วย" แล้วเสียงอันน่าสยดสยองนั่นก็มากระซิบที่ข้างหูของผม

 

 

 

ตุ้บ

 

 

 

 

ด้วยความตกใจผมเผลอปล่อยโทรศัพท์ล่วงหลุดมือทำให้ไฟฉายส่องไปทางเพดานห้องแคบๆนี่แทน ผมพยายามตั้งสติ และบอกกับตัวเองว่าต้องไม่กลัว ผมค่อยๆเอื้อมมือเพื่อจะหยิบโทรศัพท์นั่นขึ้นมา ในใจก็ภาวนาขอให้ไม่เจออะไรอีก

 

 

 

 

 

 

"มองมาทางแสงไฟสิชานยอล...ฉันอยู่นี่" เสียงกระซิบดังขึ้นอีกครั้งผมมองตามทางแสงไฟที่ส่องขึ้นไปบนเพดานแล้วก็รู้สึกเหมือนเวลาทุกอย่างหยุดอยู่แค่เพียงตรงนั้น ภาพที่ผมเห็น...ผมเห็น..

 

 

 

 

 

 

นี่ผมฝันไปหรือป่าว...มันต้องเป็นแค่ความฝันแน่ๆ

 

 

 

 

 

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก"

 

 

 

---------------------

 

 

 

 

"ไอสัสสส! ร้องทำเหี้ยไรตกใจหมด"เสียงของจงอินดังเข้าในโสตประสาทของผม ทำให้ผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ

 

 

 

 

 

 

"เป็นไรไปน่ะชานยอล หน้านายซีดจัง"คยองซูชะโงกหน้ามามองผมใกล้ๆด้วยความเป็นห่วง ผมยกมือขึ้นมาทาบที่อกข้างซ้ายของตัวเอง ใจเต้นแรงจนเหมือนกระหลุดออกมาข้างนอก

 

 

 

 

 ผมมองไปรอบๆตัวเพื่อหาคนบางคนแต่กับไม่มีแม้แต่ร่องรอยเลยสักนิด ผมรู้สึกกับเหตุการณ์เมื่อกี้มาก แต่ก็ดีใจที่ทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน ผมแค่นยิ้มน้อยๆเพราะรู้สึกขำกับความฝันบ้าของตัวเอง

 

 

 

 

 

"ยิ้มเหี้ยไรมึง"จงอินเลิกคิ้วมองผมอย่างสงสัย คิดว่ากุเป็นบ้าใช่ไหมหล่ะไม่ใช่แค่มึงหรอกเพราะตอนนี้กูว่ากูบ้าถึงขั้นสุดๆไปแล้ว ฝันเหี้ยไรเป็นตุตะเป็นตะขนาดนี้วู้ววว ผมเคาะหัวตัวเองเบาๆพร้อมกับค่อยๆลุกขึ้นยืน

 

 

 

 

 

 

"แล้วไอเตี้ยไปไหน"ผมหันไปทางทั้งสองคนที่ยืนทำหน้ามึนๆใส่ผมอยู่

 

 

 

 

 

"กูมากกว่าที่ต้องถามมึง"ไอจงอินเลิกคิ้วอีกรอบ โอ้ยจะสงสัยไรนักหนาเดี๋ยวก็ทุบแม่ง

 

 

 

 

 

"?"

 

 

 

 

 

 

"ว่าทำไมมึงออกจากห้องนั้นมาคนเดียว"

 

 

 

 

 

"!"

 

 

 

 

 

"ม..มึงพูดว่าไรนะ"คิดอะไรไม่ออกแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างในหัวมันว่างป่าวไปหมด

 

 

 

 

 

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นว้ะ เป็นไรมึงเนี้ย กูเริ่มกลัวพวกมึงแล้วนะบอกตรงๆ"จงอินลูบแขนไปมา

 

 

 

 

 

"กูถามว่าเมื่อกี้มึงพูดว่าอะไร!!!"ชานยอลตะคอกอย่างหัวเสีย จนคนรอบข้างที่กำลังทำกิจส่วนตัวหันมามองกันเป็นแถว

 

 

 

 

 

 

"เห้ยมึงใจเย็นๆ โอเคกูจะเล่าให้ฟัง มึงใจเย็นก่อนดิว้ะ"จงอินพยายามปลอบผม ผมคิดว่ามันเองก็คงตกใจมากเพราะปกติผมไม่ใช่คนที่ชอบตะโกนโหวกเหวกโวยวายหรือเป็นคนน่ากลัวแบบนี้ แต่ตอนนี้มันไม่ไหวแล้วผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ว่าแบคฮยอนไปไหนแล้วมันเกิดอะไรขึ้นแค่นั้นเอง

 

 

 

 

 

 

"ก็ตอนแรกพวกเราคุยเรื่องไปห้องลึกลับอะไรนั่นกัน แล้วทีนี้พอกำลังจะเข้าไปกูลืมไปว่าเอาโทรศัพท์วางไว้ข้างนอกเลยพาน้องโด้ไปเป็นเพื่อน พอกลับมาประตูแม่งก็ล็อคกูพยายามเปิดเข้าไปแล้วนะเว่ย เพราะคิดว่ามันมีปัญหาอะไรเกิดกูตะโกนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย กูคิดว่าพวกมึงเล่นจ้ำจี้เลยไม่อยากจะกวนอีก เลยพากันไปนั่งรอที่เดิม....." ผมพยายามประมวลทุกอย่างที่มันเล่า ปวดหัวครับรู้สึกเหมือนมันจะระเบิดออกมาเลย

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วพอนั่งรอมึงไปซักพ้ก อยู่ดีๆมึงก็เดินออกมาเหมือนคนสติเลื่อนลอยอ่ะ ตอนนั้นกูตกใจมากเลยนะเว้ยคิดว่ามึงโดนน้องแบคด่าซะจนบ้าอ่ะ พอมึงมาถึงที่ตรงที่พวกกูนั่ง มึงก็พูดว่า "หุบปาก กูจะนอน"

 

 

 

 

 

"ทำไมกูถึงไม่รู้สึกตัวเลยว้ะ"ผมขมวดคิ้วคิดอย่างหนัก ทำไมเหตุการณ์ที่ไอจงอินทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวผมเลย

 

 

 

 

 

 

 

"เออไม่รู้ว่ะ ต่อนะเว้ยทีนี้พอมึงหลับไป คือมึงหลับแบบยาวมากจนกูคิดว่ามึงตายไปแล้วซะอีก แล้วอยู่ดีๆมึงก็ร้องออกมานั่นแหละ กูนี่สะดุ้งหัวใจแทบวายตาย" จนถึงตอนที่ไอจงอินเล่าจบ ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วแบคไปไหน"ผมถามด้วยความสงสัย จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นร่องรอยของมันเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่รู้ว่ะกูก็ไม่เห็นเหมือนกัน"จงอินตอบพร้อมกับเกาหัวแกรกๆเพราะไม่รู้ว่าจะช่วยเพื่อนยังไงดี ตัวกระผมเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะครับว่าแม่งเกิดอะไรขึ้นสงสัยผมนี่คงเป็นที่รองรับอารมณ์ของทุกคน เฮ้ออ จะมีใครดีเท่ายอดยาหยีของผมอย่างน้องโด้บ้างไหมน้าา

 

 

 

 

 

 

 

 

"หรือว่า...แบคจะอยู่ในห้องนั้น"

 

...................................

 

 

ขณะนี้เวลา 23.51 เราไปนอนแล้วน้าาาา มีอะไรก็เม้นถามได้เลยนะจ้า หรือไม่ก็โพสหน้าวอลของเค้าอ่ะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีกแล้วว5555555555555 ขอตัวไปบรรทมก่อนนะพะยะคะ