Snow Heart ละลายหัวใจเจ้าชายหิมะ

[ประเทศญี่ปุ่น]

ด้วยเหตุฉะนี้ ฉันจึงต้องจำใจเดินทางข้าม

น้ำข้ามทะเลมาญี่ปุ่นเมืองอาทิตย์อุทัยอย่าง

เลี่ยงไม่ได้ นับจากวันที่ฉันต้องมาเรียนแลก

เปลี่ยนที่โรงเรียนนรกเมิน สววรรค์แช่ง

โลกมนุษย์รังเกียจ ผู้คนต่างมาให้กำลังใจฉัน

อย่างไม่ขาดสาย บางคนถึงกับบอกให้ฉันไป

ที่ชอบที่ชอบอย่าได้มาหลอกมาหลอนกันก็มี

นี่ฉันไม่ได้มาทำสงครามโลกนะเฟ้ย!!!

แต่สิ่งที่ฉันเผชิญอยู่คงไม่ต่างเท่าไร

ตุ๊บ!! ตับ!! ตุ๊บ!! ตับ!!

เกิดเสียงต่อยตีกันดังขึ้นบริเวณซอกมุมตึก

ในซอยเปลี่ยวสถานที่อันตรายที่หลายคน

นั้นทราบดี คงจะมีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะหลง

เข้ามาในซอยนรกแห่งนี้

ยกตัวอย่่างเช่นฉัน!!

สวบ!!

เพราะความซุ่มซ่ามบวกกับพระเจ้ารังแก

ทำให้ฉันที่ตั้งใจว่าจะค่อยๆถอยห่างจาก

พวกที่กำลังต้่อยตีกันอย่างเมามันส์ช้าๆ

แต่ทว่าขาเจ้ากรรมดันไปสดุดอะไรไม่รู้

ทำให้ฉันล้มหน้าทิ่มเข้าพุ่มไม้

"เฮ้ย!!เสียงอะไรว่ะ!!"

หนึ่งในยี่สิบของอันธพาลสุดโหดพูดขึ้นทันที

ขณะที่ฉันกำลังพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน

และเตรียมเผ่นหนีกลับประเทศไทยแต่ขา

มันก้าวไม่ออกอ่ะ แง๊~

ปัดโธ่เว้ย!!

ทำไมชีวิตฉันถึงได้ซวยขนาดนี้ด้วยเนี่ยเพียง

แค่ฉันพูดญี่ปุ่นได้ก็ถูกครูอาจารย์จับเป็นนักเรียน

แลกเปลี่ยนกับโรงเรียนอันธพาลแล้ว

และฉันไม้่ได้ตั้งใจมาดูพวกนี้ต่อยกันสักหน่อย

ฉันแค่หลงทางเดินเข่้ามาในซอยบัดซบนี่เท่านั้นเอง

ถ้ารูว่าที่นี่เป็นลานประลองวิทยายุทธ์ขิองไอ้พวกบ้านี่

แล้วล่ะก็ฉันขะไม่มีทางย่างกรายเข้ามาหรอก!!

"ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะวิ่งหนีเดี๋ยวนี้เลยนะจะบอกให้"

จู่ๆก็มีเลยปริศนาดังขึ้นบนหัวฉัน แต่เสียงนี้ไม่ใช่ความคิด

ของฉันแต่อย่างใด

คำถามเวลานี้คือ...ใคร!!

เสียงคร้ายยยยยยยยยยยยยย!!!!!

(-_- ) (-_-) ( -_-) ขวับ ขวับ ขวับ!

ฉันหันซ้าย หันขวา พยายามเพ่งกหาต้นต่อของเสียง

แต่ก็ไร้ประโยชน์ไม่มีใครอยู่แถวนี้....แม้กระทั่งหมาสักตัว

"ใครว่ะ!โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยยยยย~"

ย้ากกกกกก! จะเสียงใครก็ช่างมันเถอะ แต่ตอนนี้แก้วขอเผ่น!!

แง๊~ทำไมชีวิตของ จริญญา ต้องมาวิ่งมาราธอนแบบนี้นะ

พรึ่บ!

"อื้อ!!!"

ฉันร้องอู่อี้ทันทีที่ถูปิดปากจากด้านหลังก่อนจะถูกลากเข้าไป

หลบในพุ่มไม้ข้างทาง

"ฉันไม่มีเงินหรอกนะ ถ้าจะปล้นล่ะก็ขอบอกเลยว่าแกคิดผิด

แถมตอนนี้พ่อป่วยหนัก แม่หนีตามชู้ ปู่เป็นลมพิษ

นี่ฉันพูดบ้าอะไรอยู่เนี่ย!!~"

ัฉันสติแตกทันทีที่มือหนานั่นปล่อยให้ปากฉันเป็นอิสระ

ก่อนจะจับจ้องมองร่างสูงตรงหน้าด้วยความสงสัย

"ฮึ!เธอนี่ตลกดีแหะ ฉันไม่ใช่โจรหลอกนะยัยเซ่อ

ทางที่ดีเธอควรหนีไปจากที่นี่ซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ"

ว่าจบร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองก็ยันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไป

เหลือแต่ฉันที่กำลังสงสัยอยู่ว่าทำไม...

ทำไมหมอนั่นถึงได้หล่อจัง

แต่เดี๋ยวก่อน!!นี่ไม่ใช่เวลาที่แกจะมามัวพร่ำเพ้อนะยัยแก้ว

ไม่ได้การล่ะรีบหนีก่อนที่พวกนั้นจะตามหาฉันเจอดีกว่า

เฮ้อ~มาวันแรกก็เจอพวกอันธพาลแล้วไม่อยากคิดถึง

วันที่ยังมาไม่ถึงเล้ย~