Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หาว อ้ะ ว้ายๆ”ฟางพลิกตัวตื่นมาในตอนเช้าต้องตกใจเมื่อเห็นหน้าเธออยู่ใกล้ป๊อปปี้แค่คืบ ก่อนจะ

ถอยหลังตกใจแล้วตกเตียงไป ฟางนอนจุกจนตัวงอ

 

 

 

 

“ฟาง ลงไปทำอะไรด้านล่างครับเนี่ย”ป๊อปปี้ได้ยินเสียงฟางร้องก็รีบไปดูฟางแล้วต้องขำ ฟางขยับตัว

หนีแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที

 

 

 

“นี่ชั้นต้องเป็นเมียนายจริงๆหรอเนี่ย ชั้นยังไม่พร้อมนะ”ฟางพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะรีบอาบน้ำแล้ว

เดินออกมาข้างนอกแล้วแปลกใจเมื่อไม่เห็นป๊อปปี้ในห้องนอน

 

 

 

 

 

“หายไปไหนนะ”ฟางมองหาป๊อปปี้ก่อนจะเดินมาที่โต๊ะเล็กๆข้างเตียงของป๊อปปี้ ฟางเดินมานั่งข้างๆ

แล้วเปิดลิ้นชักชั้นหนึ่ง แล้วหยิบรูปของป๊อปปี้ขึ้นมา

 

 

 

 

 

“คนนี้รึเปล่านะ ผู้หญิงที่ชื่อแคท”ฟางมองรูปคู่ของป๊อปปี้กับแคทแล้วเพ่งมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น

เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ

 

 

 

 

 

“ฟาง เดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปพบผู้ใหญ่ที่ประชุมนะ”ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาในห้อง ฟางรีบซ่อนรูปไว้ใต้

หมอนทันที

 

 

 

 

“อื้อ ปะ ไปอาบน้ำได้แล้วนายน่ะ”ฟางพูดแล้วรีบเอาผ้าเช็ดตัวให้ป๊อปปี้ก่อนจะดันชายหนุ่มเข้า

ห้องน้ำไป ส่วนเธอก็รีบเก็บรูปของป๊อปปี้และแคทไว้ในลิ้นชักตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ม๊า แก้วถามหน่อยดิ พาแก้วมาข้างนอกแล้วเฮียอ่ะ ไปไหน”แก้วถามเมื่อเห็นแม่พาเธอมาที่ร้าน

อาหารจีนแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

“ม๊าก็ให้ทีเจดูงานแทนม๊ากับแกไงแก้ว เนี่ยมาทานข้าวกันๆ นานทีๆ”แม่แก้วพูดแล้วยิ้ม แก้วจ้องแม่

อย่างจับผิด

 

 

 

 

 

“ม๊าไม่ค่อยแสดงพิรุจเลยนะ แล้วนี่อะไรเนี่ย ให้แก้วแต่งตัวไมแบบนี้”แก้วพูดพลางมองตัวเองที่ถูก

แม่เธอจับใส่กระโปรงยังดีที่เป็นกระโปรงยาวกับเชิ้ตสีขาวตัวเก่ง

 

 

 

 

 

“พิรงพิรุจอะไร ก็แค่ม๊าออกมาเจอเพื่อนม๊าแค่นี้เอง นั่นไง มาแล้ว”แม่แก้วพูดแล้วโบกมือให้กับแม่

โทโมะที่มาพร้อมโทโมะแล้วมานั่งกับครอบครัวแก้ว

 

 

 

 

 

 

“โทษทีนะเง็กรถติดไปหน่อยเลยมาช้า”แม่ของโทโมะพูดแล้วยิ้มพูดคุยกับแม่แก้ว โทโมะและแก้ว

มองแม่ตัวเองแปลกก่อนจะเขยิบมานั่งใกล้ๆกัน

 

 

 

 

“นี่เธอว่าแม่เธอกับแม่ชั้นแปลกๆรึเปล่า”โทโมะกระซิบถามแก้ว

 

 

 

 

 

“คงจะคุยกันตามประสาคนแก่ไม่เจอกันมานานละมั้ง นายอย่าคิดมากดิ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ไม่ให้คิดมากได้ไงล่ะ ก็แม่ชั้นพูดเรื่องเธอตั้งแต่กลับจากงานแต่งป๊อปปี้วันนั้นละ แล้วนี่ขับรถมาก็

บ่นอยากอุ้มหลานๆ”โทโมะพูดทำให้แก้วหันขวับไปมองโทโมะหัวจรดเท้า

 

 

 

 

 

“เหอะ ถ้าแม่นายจะจับคู่นายกับชั้น ไม่มีวันซะหรอกที่ชั้นจะยอม”แก้วพูด

 

 

 

 

“คิดว่าชั้นจะยอมเธอรึไง แล้วนี่แต่งตัวอะไรของเธอเนี่ย เสื้อเชิ้ตกับกระโปรงยาว หมดคอเล็กชั่นนี้

ไปแล้ว เคยอ่านบ้างรึเปล่าเนี่ยหนังสือแฟชั่น”โทโมะแขวะแก้ว แก้วหันขวับไปมอง

 

 

 

 

 

“ชั้นทำงานมั้ย ไม่มีเวลามาเปิดหนังสือแฟชั่นจ๋าเหมือนกับนายหรอก ไอ้ตุ๊ด”แก้วว่าทันที

 

 

 

 

 

“มิน่าล่ะ ทอมก็งี้แต่งตัวเป็นผู้หญิงทีก็ลำบาก หาอะไรมาแต่งไม่เห็นจะเข้ากันเลย”โทโมะว่าแก้วตบ

โต๊ะดังปัง

 

 

 

 

 

“จะเอาไงวะ พูดแบบนี้ตีกันเลยดีกว่ามั้ย”แก้วโวยวายลุกขึ้นเอาเรื่อง

 

 

 

 

“เอ่อ แก้วใจเย็นๆนั่งลงๆ คุยกับพี่เค้าดีๆหน่อยสิ”แม่แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“พี่หรอม๊า แก้วมีพี่คนเดียวคือเฮียทีเจ ไม่ใช่ไอ้ตุ๊ดนี่”แก้วหันขวับไปบอกแม่ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“แม่ครับ บอกผมมาเถอะว่าวันนี้พาผมมาเจอยัยนี่ทำไม”โทโมะถามแม่ตัวเอง แม่โทโมะและแม่แก้ว

มองหน้ากันนิดนึงก่อนจะยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

“คือแม่กับเง็กตัดสินใจแล้วว่า พวกแม่น่ะก็เริ่มแก่ลงทุกวันๆ ก็อยากจะมีหลาน”แม่โทโมะพูด

 

 

 

 

“ฝันเค้ามีลูกชายแล้วม๊าเองก็มีลูกผู้หญิง แล้วพวกเราเองก็ยังโสด อายุก็ไล่เลี่ยกัน”แม่แก้วพูด

 

 

 

 

“แม่เลยอยากให้พวกเรา2คนแต่งงานกัน”แม่ของโทโมะพูด

 

 

 

 

 

“หา แต่งงาน”แก้วและโทโมะพูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจแล้วมองหน้ากันอย่างขนลุก

 

 

 

 

“ไม่มีวันหรอกม๊าที่แก้วจะแต่งงานกับหมอนี่ ก็หมอนี่มันไม่แมนนะ”แก้วโวยวาย

 

 

 

 

 

“แม่ครับ ผมไม่มีวันจะแต่งงานกับม้าดีดกะโหลกอย่างยัยนี่หรอกครับ ผมยอมบวชดีกว่าจะแต่งงาน

กับทอม”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“ชั้นก็บวชชีดีกว่าแต่งงานกับนายไอ้ตุ๊ด”แก้วโมโหลุกขึ้นแต่ตอนนั้นเอง มือดันไปปัดน้ำชาบนโต๊ะ

ตกลงมาหกเลอะกางเกงและกระโปรงของโทโมะและแก้วทันที

 

 

 

 

“ยัยทอมนี่เธอแกล้งชั้นใช่มั้ย กางเกงตัวนี้ยิ่งแพงๆอยู่ด้วย”โทโมะโวยวาย

 

 

 

 

 

“นายเองต่างหากล่ะ ไอ้บ้า ไอตุ๊ด ชั้นเจอนายทีไร ซวยทุกทีเลย หึ่ย”แก้วโมโหลุกขึ้นไปเข้า

ห้องน้ำทันทีเช่นเดียวกับโทโมะที่รีบลุกออกไปล้างคราบน้ำชาในห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยงานนี้เราต้องใช้วิธีรวบหัวรวบหางแล้วล่ะฝัน”แม่แก้วพูดแล้วหยิบยานอนหลับออกมาแล้วเท

ลงไปในแก้วน้ำของโทโมะและแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถามหน่อยสิ พาชั้นมาที่นี่ทำไมเนี่ย ร้อนก็ร้อน คนก็เยอะ”ฟางบ่นยาวเหยียดเมื่อป๊อปปี้พาฟางมาที่

ประชุมในเมืองพร้อมกับพิมที่มาทำหน้าที่เลขา

 

 

 

 

 

“พี่มาประชุมครับฟาง แล้วพี่ก็อยากให้ฟางรู้จักกับผู้ใหญ่ที่พี่ทำงานด้วยเฉยๆไม่บ่นสิ”ป๊อปปี้พูดทำ

ให้พิมแอบเบ้ปากใส่

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นไม่อยากมานิ จะพาชั้นมาทำไมก็ไม่รู้ โอ้ย วุ่นวาย งานอะไรเนี่ย”ฟางเริ่มงอแงแล้วนั่งลงที่

เก้าอี้ไม่ยอมเข้าไป

 

 

 

 

 

“พวกเรามาประชุมเรื่องงานเก็บองุ่นประจำปีที่จะมาถึงในไม่ช้านี้ คุณแม่เลี้ยงช่วยอ่านรายละเอียด

งานต่างๆที่พิมเอาให้ด้วยนะคะว่าพวกเราน่ะต้องทำงานหนักกันมากเพื่องานนี้ เป็นภรรยาควรจะ

เข้าใจและสนับสนุนสามีนะคะ ไม่ใช่มาเป็นตัวถ่วง”พิมว่าฟาง ฟางเงยหน้ามองพิมอย่างเอาเรื่อง

 

 

 

 

 

 

“นายอยากจะไปประชุมก็ไปกับยัยนี่เลย ชั้นไม่ไปแล้ว เสร็จแล้วโทรมาละกัน”ฟางโมโหเดินปึงปัง

ไปทางร้านกาแฟที่มุมหนึ่งในหอประชุมทันที

 

 

 

 

 

 

“เจ้านายคะเดี๋ยวจะไม่ทันงานประชุม ถ้าแม่เลี้ยงเค้าไม่ชอบก็ให้อยู่ที่ร้านกาแฟเถอะค่ะ”พิมพูดเมื่อ

เห็นป๊อปปี้ถอนหายใจเหนื่อยๆก็ดึงมือป๊อปปี้ไปในห้องประชุมทันที

 

 

 

 

 

 

“พาชั้นมาทำไมเนี่ย ร้อนก็ร้อน เบื่อก็เบื่อ”ฟางพูดอย่างหงุดหงิดพลางเอาส้อมเขี่ยทาร์ตองุ่นในจาน

ไปมา

 

 

 

 

“หน้ามุ่ยแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับคนสวย”แบงค์นั่งลงตรงข้ามแล้วเอาน้ำปั่นให้ฟาง ฟางชะงักเพราะ

จำได้ว่าแบงค์คือแขกที่เข้ามาในงานแต่งงานเธอเมื่อคืนนี้ ฟางมองหน้าแบงค์อย่างไม่ค่อยไว้ใจใน

สายตากรุ้มกริ่มแบบนั้น

 

 

 

 

 

“ผมน่ะเป็นเจ้าของไร่องุ่นข้างๆไร่จิระคุณครับ ผมชื่อแบงค์ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”แบงค์ยิ้ม

 

 

 

 

“เอ่อค่ะ เห็นว่ามีประชุมเรื่องงานเก็บองุ่นประจำปี คุณแบงค์ไม่ไปประชุมหรอคะ”ฟางพูด

 

 

 

 

“อ๋อ ผมให้เลขาเข้าไปแล้วล่ะฮะ ก็จัดการให้หมดแต่ขี้เกียจเข้าไป น่าเบื่อเนอะ คุณฟางว่า

มั้ย”แบงค์พูดยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

“คุณแบงค์นี่แปลกคนดีนะคะ ไม่เหมือนกับอีตานั่น บ้างาน”ฟางบ่นถึงป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ก็เค้าอยากจะทำงานหนักเพื่อลืมรักเก่าของเค้านี่ครับ แต่ผมว่าเค้าคงลืมแล้วล่ะเพราะเค้าแต่งงาน

กับคุณฟางแล้ว และอีกอย่างคุณฟางก็น่ารักกว่าแคทเป็นไหนๆ”แบงค์พูดทำให้ฟางชะงัก แคทอีก

แล้ว แคทคือใครกัน

 

 

 

 

 

 

“ถ้านายป๊อปปี้เค้ารักแคทมากแล้วทำไมไม่แต่งงานกันเลยล่ะคะ”ฟางพูดอย่างหงุดหงิดที่ใครๆก็

บอกว่าป๊อปปี้กับแคทรักกันมากมายแค่ไหน แล้วแคทล่ะ หายไปไหน

 

 

 

 

 

“เพราะนายป๊อปปี้น่ะไม่รู้จักพอไงล่ะครับ เห็นแบบใจดี สุภาพบุรุษแบบนั้นนะครับ คุณฟางเคยสังเกต

มั้ยล่ะครับว่าทำไมเค้าถึงยอมให้คุณพิมเข้ามายุ่งในชีวิตคู่ของคุณตลอด”แบงค์พูดทำให้ฟางชะงัก

จริงสิ ไม่ว่าพิมจะแขวะอะไรฟาง ไม่เคยเลยที่ป๊อปปี้จะออกโรงปกป้อง

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะคะ นี่อยากบอกนะคะว่านอกจากจะเป็นเจ้านายเลขาแล้วเค้าจะเป็นคู่ขากัน”ฟางพูด แบงค์

พยักหน้าแล้วทำหน้าเครียดลงไปทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่ล่ะครับคือสาเหตุที่แคทจะไปจากนายป๊อปปี้ เพราะนายป๊อปปี้เค้าแอบมีพิมไว้เป็นนางบำเรอ ถ้า

คุณฟางไม่เชื่อลองสังเกตดูนะครับ แล้วจะรู้ว่าผมพูดจริงรึเปล่า”แบงค์พูด ฟางอึ้งไม่อยากจะเชื่อสัก

เท่าไหร่ แบงค์เห็นฟางนิ่วหน้าลงไปก็เอื้อมมือมาแตะที่มือฟาง

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะครับ ช่วยเอามือออกมามือเมียของผมด้วยครับ”ป๊อปปี้เดินตามเข้ามาในร้านแล้วพูดขึ้น

ฟางและแบงค์รีบชักมือกลับทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวคุณแบงค์หนีประชุมมาอีกแล้วนะคะ แล้วนี่พิมไม่ยักจะรู้ว่าคุณสนิทกับแม่เลี้ยงด้วย เห้นเจ้า

นายบอกว่าแม่เลี้ยงไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทผู้ชาย แต่ทำไมสนิทกันไว๊ไว”พิมรีบพูด ฟางหันขวับไปมอง

หน้าป๊อปปี้

 

 

 

“นี่เลขานายจะรู้เรื่องส่วนตัวชั้นดีเกินไปแล้วนะ ชอบมากนักรึไง เอาเรื่องเมียตัวเองไปนินทาให้คน

อื่นฟัง”ฟางว่าก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีป๊อปปี้ออกไปอย่างอารมณ์เสีย ป๊อปปี้รีบเดินตามมาคว้าแขนฟาง

ไว้

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้นี้ฟางกับแบงค์คุยอะไรกันน่ะ ทำไมต้องจับมือด้วย”ป๊อปปี้ถาม ฟางสะบัดมือป๊อปปี้ที่จับอยู่

ออกทันที

 

 

 

 

 

“ทำไม กลัวว่าแบงค์เค้าจะบอกอะไรกับชั้นหรอ ทำไมถึงได้ดูหงุดหงิดแบบนี้”ฟางมองหน้าป๊อปปี้

อย่างจับผิด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ว่ากลัว แต่พี่ขอสั่งห้ามฟางนะ ห้ามคุยกับแบงค์อีก เพราะแบงค์น่ะไว้ใจไม่ได้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ไว้ใจไม่ได้ ชั้นว่าแบงค์เค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ ชั้นเองสิที่ต้องระแวงคนแบบนี้ มักมาก ไม่รู้จัก

พอ”ฟางพูดแล้วเดินหนีแต่ป๊อปปี้รั้งฟางไว้ไม่ให้ไป

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ไม่ว่าฟางจะไปได้ยินที่แบงค์พูดอะไรมานะ ขอบอกไว้เลยว่ามันไม่เป็นความจริง และอยู่ห่าง

แบงค์ไว้ ถือว่าพี่ขอร้อง”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางอย่างขอร้อง ฟางนึกถึงเรื่องที่แบงค์พูดก็หงุดหงิด

 

 

 

 

 

“ไม่ ชั้นจะคบใครเป็นเพื่อนมันก็เรื่องของชั้น”ฟางพูดแล้วเดินหนีป๊อปปี้ไปทันที ป๊อปปี้ถอนหายใจ

เพราะกลัวฟางจะไปสนิทสนมกับแบงค์จนประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเหมือนกับแคท

 

 

 

 

 

"ฟาง เรื่องของฟางมันก็คือเรื่องของพี่ ถ้าสิ่งไหนที่มันเป็นอันตรายต่อฟาง พี่ก็ไม่ยอมให้ฟางไปยุ่ง

หรอกนะ"ป๊อปปี้พูดออกมาจากใจ เพราะเป็นห่วง ฟางที่เดินหนีได้ยินก็ชะงัก หยุดเดินแล้วหันไป

มองหน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

"ก็ได้ๆ ชั้นไม่ยุ่งกับแบงค์ก็ได้ แต่นายก็ห้ามยุ่งกับพิมเหมือนกัน โอเคมั้ย"ฟางกอดอกแล้วพูด

ป๊อปปี้อ้าปากก่อนจะเอามือตบหน้าผาก

 

 

 

 

"พิมเค้าเป็นเลขาพี่นะครับฟาง ถ้าจะไม่ยุ่งกันเเล้วพี่จะทำงานกันยังไงล่ะ"ป๊อปปี้อธิบาย

 

 

 

 

"ชั้นมาอยู่ที่นี่ นายเองอยากให้ชั้นรู้จักกับทุกคนไม่ใช่รึไง แล้วผิดหรอที่ชั้นจะรู้จักแล้วเป็นเพื่อนกับ

แบงค์ ถ้าเรื่องแค่นี้นายเอาเรื่องส่วนตัวของนายแล้วมาพาลไม่ให้ชั้นคบแบงค์ ชั้นก็จะพาลไม่ให้นาย

ไปไหนกับพิมเหมือนกัน"ฟางพูดก่อนจะเชิดแล้วเดินหนีไปรอป๊อปปี้ที่รถ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจตัวเอง

จริงๆว่าทำไมต้องหงุดหงิด โมโหทุกครั้งที่ป๊อปปี้ใกล้กับพิมแบบนั้นนะ

 

 

 

 

 

เรื่องนี้ใบ้เลยนะว่าพระเอกและนางเอกของเราต่างมีความลับซ่อนอยู่ แต่จะเป็นอะไร ไม่

บอกหรอก หุหุ

 

แต่ตอนหน้าขอคั่นมุมพระเอกนางเอกด้วยเรื่องจองโทโมะแก้ว รับรองว่า หุหุ

 

 

 

มาอัพให้ตามสัญญาอีกตอนละน้า ขอเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆน้า