Unexpected เรื่องของเราที่มันไม่ตรงหัวใจ
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 21.19 น.
แก้ไขเมื่อ 17 เมษายน พ.ศ. 2557 11.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18) 18.งอนกันไปมาตามประสาสามีภรรยา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ปล่อยนะ”ฟางร้องเมื่อตัวเองที่กำลังอุ้มหมอนไปนอนห้องโบว์ก็ถูกป๊อปปี้ดึงไปกอดไม่ยอมปล่อย
“หนีไปนอนห้องโบว์อีกแล้วนะ พี่ไม่ยอมหรอก”ป๊อปปี้พูด ฟางยิ่งดิ้นหนีแต่ป๊อปปี้กลับไปปล่อย
กอดรัดฟางแน่นกว่าเดิม
“คนบ้า คนนิสัยไม่ดี ปล่อยชั้นเลยนะ ชั้นไม่อยากอยู่กับคนป่าเถื่อนอย่างนาย”ฟางโกรธป๊อปปี้ดิ้นไม่
ยอมป๊อปปี้ ชายหนุ่มตัดสินใจดันฟางไปนอนบนเตียงโดยที่เขาขึ้นคร่อมฟางไว้ ฟางหน้าแดงทันที
เพราะท่านี้มันช่างล่อแหลมเหลือเกิน
“จะทำอะไรน่ะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”ฟางที่กลัวป๊อปปี้จะปล้ำก็ดิ้นไม่ยอมทันที
“สัญญาก่อนว่าคืนนี้จะไม่ไปนอนห้องโบว์ นอนห้องเดิมนี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องไปที่ตากลมโตของ
ฟาง ฟางนิ่งสบตาป๊อปปี้แล้วเบือนหน้าหนีหยุดดิ้น ป๊อปปี้มองฟางที่ไม่ยืมตอบก็ยื่นหน้าเข้าไปหวังจะ
แกล้งจูบฟาง
“โอ๊ยย”ป๊อปปี้ร้องเมื่อฟางกัดไปที่ขมูกของชายหนุ่มอย่างแรงจนเขาต้องผละออกจากร่างบางทันที
“สมน้ำหน้า ชิ”ฟางแลบลิ้นใส่ป๊อปปี้ก่อนจะอุ้มหมอนวิ่งไปที่ห้องโบว์ทันที
“โอ๊ย ใครกันแน่ที่ป่าเถื่อน”ป๊อปปี้วิ่งไปดูกระจกแล้วอึ้ง ฟางกัดจมูกจนเป็นรอยแดงขนาดนี้เลยหรอ
“เอ่อ แก้วว่าคุณน้าไม่ต้องพาฟางมาที่นี่เลยนะคะ”แก้วเดินตามแม่โทโมะเข้ามาในโรงพยาบาล
“แหม หนูแก้ว หนูเป็นลูกสะใภ้แม่ แม่ต้องดูแลขัดสีฉวีวรรณหน่อยสิ เอ ทำอะไรดีน้าๆ”แม่ของโท
โมะพูดอย่างอารมณ์ดีพลางนั่งอ่านโปรโมชั่นในโรงพยาบาลตัวเอง
“ยอมๆแม่ชั้นไปเถอะน่า งานนี้เอาช้างมาห้ามฉุดไม่ให้แม่ชั้นทำก็ไม่มีวันหรอก”โทโมะพูดเมื่อเดิน
มานั่งรอข้างๆแก้ว
“ก็ทำกับนายก็ได้นิ ชั้นรู้นะว่านายน่ะชอบมันแน่ๆถ้านายทำหน้า เสริมความงามน่ะ”แก้วพูด
“ก็ทำตั้งแต่เด็กๆจนชินแล้ว ได้เธอมาเป็นตุ๊กตาให้แม่ชั้นจับแต่งตัวเพิ่มดีออก เพราะแม่ชั้นชอบ
ลูกสาว”โทโมะพูดแล้วยักคิ้วกวนๆให้แก้ว
“อ๋อ คุณแม่ชอบลูกสาว”แก้วพูดแล้วเหล่มองโทโมะ มิน่า ถึงได้สำอางค์และหวานได้ขนาดนี้
“น้องแก้ว น้องแก้วใช่มั้ยคะ”ชายคนหนึ่งเดินมาทักแก้วที่นั่งข้างโทโมะทันที
“เอ่อ นี่พี่ฟลุ้คใช่รึเปล่าคะ”แก้วถามชายหนุ่มแปลกหน้าที่ทักเธออยู่ทันที
“ใช่ค่ะ พี่ฟลุ้คเอง แล้วนี่แก้วมาทำหน้าหรอ แหม เดี๋ยวนี้รักสวยรักงามด้วยนะเนี่ย นี่แฟนหรอ”ฟลุ้ค
แซวแก้วแล้วชี้ไปทางโทโมะที่นั่งข้างๆกัน
“ไม่ใช่พี่ฟลุ้ค นี่เพื่อนแก้วเองๆ เค้าเป็นลูกเจ้าของที่นี่น่ะ พี่ล่ะ มาทำหน้าหรอ”แก้วรีบปฏิเสธแล้ว
ถามฟลุ้คต่อ
“อ๋อ ไม่ใช่หรอกพี่น่ะเป็นหมอผิวหนังที่นี่ สวัสดีครับคุณวิศว”ฟลุ้คพูดก่อนจะแนะนำตัวรู้จักกับโท
โมะ โทโมะยิ้มหวานแล้วเช็คแฮนด์กับฟลุ้ค แก้วแอบเบ้ปากที่เห็นโทโมะชิงจับมือผู้ชายก่อน
“น้อยๆหน่อยก็ได้ย่ะ หน้าบานแล้วนะ”แก้วกระซิบพูดกับโทดมะ โทโมะเหล่มองแก้วนิดนึงแล้วส่าย
หน้า ก่อนจะพูดคุยกับฟลุ้คต่อแล้วฟลุ้คก็ขอตัวไป
“รุ่นพี่เธอนี่น่ารัก เฟรนลี่ดีเนาะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มๆ แก้วอึ้งไม่คิดว่าโทโมะจะสนใจฟลุ้ค
“นี่นาย อย่าคิดแบบนั้นกับพี่ฟลุ้คนะ เค้ามีแฟนแล้ว”แก้วรีบพูดเมื่อนึกถึงแอปเปิ้ลแฟนของฟลุ้ค
"ทำไม แบบนี้เธอหึงชั้นหรอ"โทโมะแกล้งแซว ทำเอาแก้วสะอึกทันที
"บ้า หึงบ้าอะไรล่ะ ที่ชั้นไม่ให้นายยุ่งพับพี่ฟลุ้คเพราะเค้ากับแฟนน่ะรักกันมาก นายห้ามไปยุ่งกับเค้า
นะ"แก้วรีบพูด ทำเอาโทโมะส่ายหน้าขำที่แก้วยังเชื่อว่าตัวเองเป็นเกย์อยู่
“เอ้า ทำไมจะคิดไม่ได้ ยังไง ชั้นกับพี่เธอก็ต้องเจอกันบ่อยๆอยู่แล้ว”โทโมะพูด แก้วอึ้งไม่คิดว่าโท
โมะจะเป็นขนาดนี้
“เอาล่ะหนูแก้ว ไปทำหน้ากันเถอะ แม่จัดครอสให้ละ”แม่โทโมะพูดแล้วดันแก้วไปทันที โทโมะยิ้ม
ให้แล้วโบกมือประมาณว่า โชคดีนะ
ตื้ดๆ
เสียงข้อความในมือถือโทโมะดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดู
จินนี่
‘เค้ากลับมาแล้วนะ คิดถึงโทโมะมากๆ คืนนี้ออกมาเจอกันหน่อยสิ’
โทโมะอ่านข้อความที่แฟนเก่าส่งมาให้ก็นิ่ง ก่อนจะส่งกลับไปให้เธอทันที
“คุณเขื่อนคะมีแขกมาขอพบ ตอนนี้รออยู่ที่ห้องทำงานค่ะ”เลขาของเขื่อนพูดขึ้นเมื่อเห็นเขื่อนออก
มาจากห้องประชุม เขื่อนแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแล้วพบว่าเฟย์นั่งอยู่ในห้อง
ทำงานเขา
“มาที่นี่ได้ยังไงน่ะ”เขื่อนถามอย่างแปลกใจ
“ไปหาที่บ้านเลยรู้จากคุณหญิงว่าวันนี้นายเข้าบริษัทเลยแวะมาหา ทาสของชั้น ไม่ได้เจอกันตั้ง
หลายคืน”เฟย์เดินไปนั่งที่ตักของเขื่อนแล้วเอามือคล้องรอบลำคอของเขื่อน
“เฟย์อย่านะ ที่นี่มันที่ทำงาน”เขื่อนพูดพยายามขืนตัวเมื่อเฟย์ยื่นหน้ามาใกล้
“ทำอะไรกันน่ะคะพี่เขื่อน”เสียงใสๆของผุ้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น เขื่อนมองไปทางประตูต้องตกใจ
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะน้องมีน”เขื่อนพูด มีนเศร้าลงไปแล้วเดินออกไปทันที
“แฟนหรอ”เฟย์ถามยิ้มๆ
“เปล่าครับ รุ่นน้องเฉยๆ เอ่อ ขอตัวแปปนะ”เขื่อนพูดแล้วผละออกจากเฟย์วิ่งตามมีนไปทันที
“มีแฟนแล้วจะยอมมาเป็นทาสชั้นทำไมล่ะตาบ้า”เฟย์พูดนิ่งๆก่อนจะกดโทรศัพท์แล้วเดินออกไป
จากห้องเขื่อนทันที
“นี่ถามจริงเถอะพี่ป๊อปนี่พี่ฟางเค้ายังไม่หายงอนพี่อีกหรอ”โบว์ถามเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้กำลังเช้คไวน์ที่
โรงบ่มไวน์อยู่ก็รีบเข้าไปหา เพราะเมื่อคืนเธอถามฟาง ฟางก็งอนไม่ยอมตอบ
“พี่เริ่มท้อแล้วนะ ฟางเองก็แอบหนีไปเที่ยวกับกั้งเองเหมือนกัน ฟางก็น่าจะง้อพี่สิ”ป๊อปปี้พูดเซ็งๆ
พลางเอามือลูบจมูกตัวเองป้อยๆ เมื่อเช้าก็เชิดไม่ยอมคุยกับเขาอีก
“เอาน่าพี่ป๊อป ผัว เมียทะเลาะกันเหมือนลิ้นกับฟันมีกระทบกันบ้าง ง้อๆ ยอมตามใจ อ่อนโยนกับเค้า
หน่อยเค้าก็หายแล้วล่ะ”โบว์พูดยิ้มๆ
“อ่ะ เอกสารเช้คเสร็จแล้วขากลับก็อย่าลืมแวะที่ร้านแล้วเอาองุ่นไปให้ฟางด้วยล่ะ พี่ว่าเดี๋ยวจะอยู่ที่
นี่อีกสักพักน่ะ เช็คไวน์ด้านในแล้วจะตามกลับไปนะ็จแล้ว ก่อนกลบอยลมแว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดิน
หายไปที่ด้านในสุดของโรงบ่มไวน์ โบว์จึงกลับบ้านมาแล้วชะงักเมื่อเห็นฟางกำลังอบเค้กช้อคโก
แลตเสร็จแล้วกำลังแต่งหน้าเค้ก
“นี่ทำให้พี่ป๊อปใช่มั้ยคะพี่ฟาง”โบว์ถามแล้วยิ้มทันที ฟางชะงักแก้มแดงขึ้นทันที
“เอ่อ เพี่งลองทำพวกช้อกโกแลตหรอกนะ ไม่ได้ทำให้ใครสักหน่อย”ฟางพูดแล้วแต่งหน้าเค้กเสร็จ
โบว์มองยิ้มๆ ไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอด้านกลังยังมีช้อกลาวาอีกเนี่ยนะพี่ฟาง
“พี่ป๊อปยังอยู่ที่โรงบ่มไวน์น่ะค่ะ เห็นว่าจะเช้คไวน์ด้านในอีก เอ นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย เค้าไม่มากินข้าว
เลยด้วยสิ เห็นทำหน้าน้อยใจเรื่องพี่ฟางกับนายกั้งเมื่อวานด้วย จะได้กินอะไรรึยังน้า”โบว์พูดลอยๆ
ฟางนิ่งสักพักก่อนเอาเค้กใส่จานแล้วเดินไปที่โรงบ่มไวน์ทันที
“เอ แล้วโรงบ่มไวน์นี่มันลึกแค่ไหนเนี่ย”ฟางเดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงห้องที่เขียนว่าห้องเก็บไวน์นอกฟางจึงดันประตูเข้าไปทันที แล้วฟางต้องอึ้งเมื่อเห็นภาพที่ป๊อปปี้กำลังประคองกอดกับพิม และที่
โต๊ะยาวมีข้าวกล่องไว้แล้ว นี่เค้าคงจะเอามาให้กันงั้นสิ
“มีข้าวกินแล้วงั้นนี่ก็ไม่จำเป็นสินะ”ฟางพูดนิ่งๆ ป๊อปปี้ผละออกจากพิมทันที
"ฟาง คือพี่อธิบายได้นะ"ป๊อปปี้รีบเดินมาหาฟาง
แผละ
ฟางเอาเค้กช้อกโกแลตที่ตัวเองทำโปะลงเต็มๆหน้าป๊อปปี้ทันที
“นี่แม่เลี้ยง มันจะมากไปแล้วนะกล้าทำแบบนี้กับเจ้านายได้ไง”พิมเดินเข้ามาโวยวายใส่ฟางทันที
“อ๋อ งั้นก็ทำให้เหมือนๆกันเลยละกันจะได้ไม่ต้องมาพูดมาก”ฟางหยิบเศษเค้กที่เละไปแล้วเอามาบี้
เต็มหน้าและผมของพิมจนเลอะไปทั้งหน้าทั้งตัวทันที
“ชั้นเกลียดนาย คนบ้า”ฟางโมโหวิ่งออกไปจากโรงบ่มไวน์ทันที ป๊อปปี้รีบตามออกไป พบว่าฟางคว้า
จักรยานแล้วปั่นหนีเขาไปแล้ว
“ตายแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะพี่ป๊อป ไหงหน้าเละแบบนี้”โบว์ร้องเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้กลับเข้ามาใน
บ้านแล้วหน้ามีแต่ครายครีมเค้กช้อกโกแลต
“ฟางกลับมาที่นี่รึยังโบว์”ป๊อปปี้รีบถามอย่างร้อนรน
“ยังค่ะ นี่อย่าบอกนะว่าพี่ทำพี่ฟางโกรธอีกแล้ว บอกโบว์มานะว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”โบว์ถาม
“พี่เช็คไวน์นอกในโรงบ่มไวน์อยู่ พิมเค้าเอาข้าวมาให้พี่ แล้วตอนเค้าจะกลับเค้าสะดุดล้ม พี่เลยไป
ประคองเค้า แล้วฟางก็มาเห็นพอดี ก่อนจะเอาเค้กปาใส่หน้าพี่แบบนี้”ป๊อปปี้พูด
“พี่ป๊อปอ่ะ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้เนะ พี่ฟางอุตส่านั่งทำเต้กให้พี่ป๊อปแท้ๆ ดูสิของก็ยังไม่ได้เก็บ
เลย”โบว์พูดทำให้ป๊อปปี้หันไปมองบนโต้ะในครัวที่มีของที่ทำเค้ก ป๊อปปี้ตกใจรีบวิ่งออกไปตามหา
ฟางทันที
“อ้าวเจ้านายสวัสดีครับ”กั้งที่คุมคนงานตัดกิ่งองุ่นอยู่ทักป๊อปปี้แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้เลอะ
ครีมเค้กอยู่
“เห็นฟางบ้างมั้ย ฟางมาหานายรึเปล่า”ป๊อปปี้รีบถามอย่างร้อนรน
“เอ๋ ไม่นะครับ แต่เมื่อกี้ปั่นจักรยานสวนกับผมไปทางท้ายไร่ ถามอะไรก็ไม่ตอบ”กั้งพูดไม่ทันจบ
ป๊อปปี้รีบวิ่งไปที่ท้ายไร่ทันที
“คนบ้า คนมักมาก ไอ้คนเจ้าชู้”ฟางที่ปั่นจักรยานหนีป๊อปปี้มาที่ท้ายไร่แล้วมาถึงน้ำตกเล็กๆที่กั้งเคย
บอก แล้วโยนก้อนหินลงไปในน้ำเพื่อระบายอารมณ์ ภาพที่ป๊อปปี้กอดพิมมันยังชัดอยู่ในหัว เมื่อวาน
ก็คน วันนี้อีกคน ผู้ชายเจ้าชู้
“อยู่นี่นิเอง ฟางเรากลับบ้านกันเถอะนะ”ป๊อปปี้ที่วิ่งเข้ามาแล้วเลาะเข้ามาถึงน้ำตกแล้วรีบบอกฟาง
“ไม่ นายไม่ไปหาพิมเลขาสุดที่รักของนายล่ะ เค้าโดนชั้นแกล้งจนเลอะหมดเลยนะไปดูแลซะ
สิ”ฟางพูดแล้วหันไป ปาก้อนหินลงน้ำต่อ
“ไม่เอา พี่อยากอยู่กับเมียพี่ตรงนี้มากกว่า”ป๊อปปี้เดินมาสวมกอดฟางจากด้านหลัง ฟางดิ้นไปมา
“อ๊ะ นาย ปล่อยชั้นนะ อี๋ หน้าก็เลอะอีก แล้วนี่วิ่งมารึไง เหม็นเหงื่อ”ฟางดิ้นไปมาเมื่อป๊อปปี้เอา
หน้าที่เลอะครีมเค้กมาถูแก้มตัวเองก่อนจะสังเกตได้ว่าเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งตัว
"พี่ไม่ปล่อย พี่จะกอดฟางมันอย่างงี้ล่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วกอดฟางแน่นกว่าเดิม
"อ๊าย ชั้นเปื้อนตามนายหมดแล้วนะ ถ้าไม่ปล่อยนะชั้นร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย"ฟางดิ้นไม่ยอมป๊อปปี้
ลูกเดียว
“ขอโทษครับ ยอมฟางหมดแล้วหายโกรธพี่นะ พี่ผิดไปแล้ว หายงอนพี่นะ”ป๊อปปี้กอดอ้อนฟาง
ทำให้ฟางหยุดนิ่งแก้มของฟางเริ่มแดงไม่คิดว่าป๊อปปี้จะยอมอ่อนให้เธอขนาดนี้ ป๊อปปี้ที่เอาหน้าซุก
ลงที่หัวไหล่ฟางก็จูบลงที่ไหล่มนจนฟางขนลุก
“พอได้แล้ว ใครเค้างอนนายกันเล่า ชั้นก็แค่อยากมาปั่นจักรยานเล่นเฉยๆ ปล่อยเลยนะ”ฟางพูด
ก่อนจะผละออกจากป๊อปปี้แล้วเอาน้ำในลำธารลูบแก้มที่เปื้อนครีมเค้กทันที
"ฟางหายโกรธพี่รึยังอ่ะ เอ่อ เห็นโบว์บอกว่าฟางตั้งใจทำเค้กมาให้พี่ แต่ไม่ทันจะให้ก็มีเรื่องซะ
ก่อน"ป๊อปปี้พูด
"สมน้ำหน้า อยากทำให้ชั้นโมโหทำไมล่ะ ละอย่าหวังว่าจะได้กินอีก เพราะอีกชิ้นชั้นทำแบ่งไว้ให้
กั้ง"ฟางพูดแล้วจะเดินหนี แต่แอบเห็นป๊อปปี้ทำหน้าเศร้าลงไปทันที
“แล้วยืนเฉยทำไมล่ะ ชั้นอยากกลับบ้านแล้ว”ฟางพูด ป๊อปปี้เดินตามฟางที่จูงจักรยานมาเงียบๆไม่
พูดอะไร ฟางเหล่มองก็รู้ว่าป๊อปปี้ยังซึมไม่หาย
"ถ้าอยากกินมากอ่ะนะ เดี๋ยวชั้นทำใหม่ให้กั้งก็ได้ ชิ้นนั้นชั้นจะเอาให้นาย แต่นายต้องปั่นจักรยาน
พาชั้นกลับก่อน"ฟางพูดป๊อปปี้จึงรีบอาสาปั่นจักรยานให้ฟางทันที
"นี่นาย ช้าๆหน่อยสิ ทางมันขรุขระนะ"ฟางร้องเมื่อซ้อนท้ายป๊อปปี้ ก่อนจะเอามือโอบเอวป๊อปปี้ไว้
กลัวตก ป๊อปปี้พอรู้ว่าฟางกำลังกอดตัวเองอยู่ก็ยิ้มออก
"คร้าบ เดี๋ยวกลับไปนะ พี่จะกินให้หมดไม่ให้ฟางเอาไปให้กั้งเลยคอยดูสิ เพราะว่าเมียพี่สวยพี่เลย
หวง"ป๊อปปี้พูดก่อนจะวรรคไปสักพักแล้วพูดประโยคหลังออกมา ฟางที่ได้ยินก็อมยิ้มกับคำพูด
ป๊อปปี้แล้วไม่พูดอะไรอีก
งอนกันไปงอนกันมา สุดท้ายเค้าก็ดีกันนะ อิอิ
มาอัพช้าแต่ก็ยังดีกว่าไม่มานะ ขอเม้นกับโหวตด้วยน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
