ที่เดิมตรงนั้น

 

บ้านป๊อปปี้ 

 

" อ้าวกลับมาแล้วหรอ ทำไมวันนี้กลับมาสะเร็วเลยอ่ะ " ปุกกี้พี่สาวของป๊อปปี้เอ่ยถามน้องชายตัวแสบ 

 

 

 

 

 

" เหนื่อยๆ น่ะพี่กี้ ว่าแต่วันนี้นอนบ้านนนี้หรอแล้วพ่อกับแม่ละ " ป๊อปปี้ตอบพลางนั่งที่โซฟาแล้วหลับตาลงอย่าเหนื่อยหน่าย 

 

 

 

 

 

" คืนนี้พี่นอนนี่ละนอนบ้านโน่นเหหงาอ่ะมานอนนี่ดีกว่า ส่วนพ่อกับแม่เราอ่ะหลับไปแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหนื่อยๆๆน่ะ พักบ้างหรือเปล่าเนี่ยเรา" ปุกกี้เดินเข้ามานั่งข้างๆๆน้องชายแล้วถาม

 

 

 

 

 

" ก็นิดหน่อยน่ะพี่ ช่วงนี้ทั้งงานบริษัท ไหนจะต้องซ้องเต้นอีกมันเลยเหนื่อยไปหมดเลย " ป๊ฮปปี้ตอบแต่ยังไม่ยอมลืมตา ปุกกี้มองน้องชายของตัวเองอย่างปลงๆๆ     ทีตอนนี้ละมาบ่นว่าเหนื่อยแหมทีเมื่อก่อนเวลานอนแทบจะไม่มี แต่ไม่เห็นบ่นสักคำ เพราะอะไรน่ะหรอเพราะมีกำลังใจดีไงละ เหอะอย่าคิดว่าพี่ไม่รุ้ น่ะ 

 

 

 

 

 

 

" ไอ้ที่ว่าเหนื่อยอ่ะเหนื่อยกาย หรือเหนื่อยใจมากกว่ากันละ " ปถกกี้ถามพลางทำเป็นไม่สนใจหมีน้อยที่รีบลืมตาแล้วมองพี่สาวแบบงง

 

 

 

 

 

" หมายความว่าไงพี่กี้ " ป๊อปปี้ยิงคำถามใส่พี่สาว 

 

 

 

 

 

 

" ก็ไม่มีอะไรนี่พี่ก็ถาม ก็เห็นเราบ่นว่าเหนื่อยไปหมด พี่ก็เลยอยากรู้ว่าระหว่างเหนื่อยกายกับเหนื่อยใจอันไหนมันหนักกว่ากันไง แต่ถ้าให้เดา คงเป็นตรงนี้มากกว่า ใช่ไหมละ" ปุกกี้พูดพลางเอามือไปจี้ที่หัวใจป๊อปปี้ 

 

 

 

 

 

" ก็พอพอกันแหละหน่าพี่กี้ ก็มันเหนื่อยหนิ เห้อออ หัวใจก็ต้องทำงานหนักเป็นธรรมดา เคยเรียนไหมครับเรื่องการไหลเวียนโลหิต การทำงานของหัวใจอ่ะ " ป๊อปปี้กลับตอบด้วยสีหน้ากวนปราสาท 

 

 

 

 

 

 

" เหอะ !! ทำเป็นกวน อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้แล้วกันน่ะ คิดอะไรก็รีบบอกไปเถอะ แค่นี้ เรา 2 คนก็เจ็บมามากแล้วน่ะ " ปุกกี้พูดพลางมองหน้าน้องชายอย่างเอาจริง ป๊อปปี้ที่เห็นสายตาจริงจังของปุกกี้ก็ลุกขึ้นเดินที่ประตูพลางเหลี่ยนเรื่องทันที

 

 

 

 

 

 

" คืนนี้ดาวเยอะดีเนาะพี่กี้ เราไม่ได้นอนนับดาวกันมานานแล้วน่ะเนี่ย " ป๊อปปี้พูดพลางมองบนท้องฟ้า 

 

 

 

 

 

 

" ป๊อปพี่ไม่รู้จะพูดยังไงกับเราแล้วน่ะ พี่ถามจริงๆๆเถอะเราไม่รักเขาแล้วหรือไง " ปุกกี้ถาม

 

 

 

 

 

 

" คงงั้นมั้งคับ " ป๊อปปี้ตอบแต่ไม่ยอมหันกลับมาหาปุกกี้ 

 

 

 

 

 

 

" ป๊อป เอาดีดีสิ เราเป็นคนชัดเจนไม่ใช่หรอ ตอบออกมาแบบชัดด" ปุกกี้พูด

 

 

 

 

 

 

" ครับ ผม.. กับฟางเราเป็นเพื่อนกัน ไม่เกินคำนี้ไปได้หรอก พี่กี้ " ป๊อปปี้เอ่ยด้วยน้ำจริงจัง 

 

 

 

 

 

 

" เฮ้ออ ตามใจเราน่ะ แต่เท่าที่พี่เห็นตลอดเวลา ที่พี่เห็น เราก็ตามดูเขาตลอด ไม่ว่าจะอยู่ที่นี่หรือฝรั่งเศษ      ขนาดไปเที่ยวด้วยกันถึงพี่จะไม่ได้อยู่ในช่วงนั้นกับเรา 2 คนแต่พี่ก็พอดูออกน่ะกับภาพที่มันสื่ออกมา รอยยิ้ม เสียงหัวเราะที่ป๊อปมักจะมีให้ฟางเสมอ ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนเวลาไหน     ป๊อปปลองเอาไปคิดน่ะ ว่ามีวันไหนไหมที่ป๊อปเจอฟางแล้วไม่มีรอยยิ้มให้ฟาง มีวันไหนไหมที่ป๊อปเจอฟางแล้วไม่มีความสุข สำหรับพี่ที่เป็นพี่สาวแท้ๆๆของเราพี่ตอบเลย ไม่ ..... "      ปุกกี้ร่ายยาวให้น้องชายตัวเองฟัง ด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ก็ได้คำตอบเพียงอาการนิ่งสงบของน้องชาย 

  

 

 

 

 

 

" มันเป็นไปไม่ได้แล้วพี่กี้ เขาก็มีคนที่ดีรอเขาอยู่ เขากำลังจะเริ่มใหม่กับคนที่ดีกว่าป๊อป ป๊อปว่าเขาคงมีความสุขมากกว่าที่จะมาอยู่กับผู้ชายอย่างป๊อป "    ป๊อปปี้ตอบเสียงสั่นเครือ ใช่ทุกอย่างที่สาวเขาพูดออกมาเป็นเรื่องจริงจนเขาไม่สามารถหาข้องอ้างได้เลย เขามีความสุขที่ได้เห็นร่างบาง ได้พูดคุยกับเธอได้เห็นรอยยิ้มของเธอแล้วเป็นประจำทุกครั้งเขาก็จะมอบรอยยิ้มของเขาให้เธฮเช่นกัน 

 

 

 

 

" แล้วป๊อปเคยถามเธอแล้วหรอว่า มันจริงอย่างที่ป๊อปคิดหรือเปล่า " ปุกกี้พูดแย้งขึ้นมาทันที 

 

 

 

 

" ผม ... ก็เห็นเธอปกติดีนี่ครับไม่เห็นจะมีอาการอะไรเวลาที่ผมอยู่กับเจน" ป๊อปปี้พูด 

 

 

 

 

 

" เหอะ .. ป๊อปผู้หญิงอ่ะเวลาเจ็บเขาไม่ให้ใครเห็นหรอกน่ะ โดยเฉพาะคนทีทำให้เธอเจ็บแม่ว่ามันจะทำให้เธอเจ็บเจียนตาย อยากร้องไห้ออกมาอยากจะบอกว่าเธอเจ็บ   แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ทำให้เธอเจ็บ เธอจะไม่มีทางอ่อนแอให้ได้เห็นหรอกน่ะ.....   เอาเป็นว่าพี่พูดกับเราเพียงเท่านี้น่ะ เราก็ลองเอาไปคิดเองแล้วกัน ถ้ามันยังใช่ แล้วป๊อปยังมีความกล้าพอที่จะลองเสี่ยง.... พี่ก็เชื่อว่าป๊อปจะได้ผลตอบแทนกลับมาในทางที่ดี แต่ก่อนจะไปถึงจุดนั้นป๊อปปี้ก็คงต้องข้ามผ่านช่วงเวลาของตอนนี้ไปให้ได้ เชื่อพี่น่ะ พักผ่อนเยอะไไละ พี่ไปนอนแล้วกัน " ปุกกี้พูด จบก็เดินออกไป

 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณครับพี่กี้แล้วป๊อปจะลองเอากลับไปคิดน่ะ ฝันดีครับ " ป๊อปปี้หันกลับมาพูดพลางยิ้มให้พี่สาว ปุกกี้เห็นหน้าน้องชายก็ต้องใจเสียแต่ก็ต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติพลางยิ้มอบอุ่นให้ เรื่องของสาวน้อยหน้าหวานมันยังมีผลกระทบต่อจิตใจของน้องชายเขาอบ่างมากก แต่ก็อย่างที่ว่าถ้าน้องชายเขากล้าพอที่จะลองเสี่ยงอีกครั้งเขาก็เชื่อว่า น้องชายของเขาจะพบกับความสุขและได้หัวใจกลับมาอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

" ป๊อปยังไม่กล้าพอจริงๆๆพี่กี้ ป๊อปกลัวว่าคำตอบที่ป๊อปจะได้กลับมา มันจะทำให้ป๊อป... " ป๊อปปี้พูดแล้วหลับตาลงแล้วเอนตัวลงที่เตียงกว้าง ตอนนี้เขาขึ้นมาบนห้องแล้วเขาอาบน้พเปลี่ยนชุดแล้วเดินมา หยิบอัลบั้นรูประหว่างเขากับเธอ ทุกๆๆอิริยาบทของเธอที่เขาแอบถ่าย ที่แฟนคลับถ่าย และทุกๆๆอย่างที่เกี่ยวกับเขาและเธอ ทั้งที่เขาทำเองและเฟนคลับทำมาให้ เขาเอามาเปิดดูรูปคู่ระหว่างเขาและเธอ ไปเรื่อยๆๆ 

 

 

 

 

 

" ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วป๊อป ทุกอย่างปล่อยให้มันเป็นไปตามเวลาของมัน ขอแค่ได้เห็นรอยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะ ได้ยืนข้างๆๆ ก็มีความสุขแล้วไม่ใช่หรอว้ะ ปล่อยไปเถอะ " ป๊อปปี้พูด กับตัวเอง เพื่อเป็นการปลอบใจ เขาก็ลุกเอาอัลบั้มไปเก็บเข้าที่ แล้วก็กลับมาที่เตียงพลางหยิบ ตุ๊กตาากระต่ายที่เธอเคยซื้อให้เขา มานอนกอด 

 

 

 

 

 

 

" ฝันดีน่ะ ยัยกระต่ายย " ป๊อปปี้พูดพลางยิ้มบางๆๆ ให้กับตุ๊กตาแล้วก็พหลับตาลงช้าๆๆ เข้าสู่ห้วงนิทรา เขาทิ้งทุกอย่าในวันนี้ไปให้หมด เขาจะต้องชาตร์แบตตัวเองให้เต็มที่เพื่อวันพรุ่งนี้ จะได้มีแรงสู้กับทุกอย่างที่จะเข้ามาในชิวิตไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 เศร้าอ่ะ !!!! เม้นหน่อยจิ