Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

ตอนที่๓๕

ภาณุนั่งอึดอัดอยู่บนโต๊ะอาหารบ้านตั้งประภาพรอย่างไม่มีทางเลือก มือหนาที่ถือช้อนเขี่ยข้าวไป มาอย่างไม่ค่อยจะสนใจรับประทานอาหารมื้อนี้เท่าไหร่นัก รู้อย่างนี้วันนี้เขาไม่กลับบ้านหรอก จะนอนเสียในกรมนั่นแหละ เบื่อเป็นบ้าที่ต้องมานั่งฟังคนใส่หน้ากากคุยกัน แถมยังมีสายตาที่ทำให้เขาอึดอัดอีกตั้งสี่คู่ ถ้าหายตัวได้ ป่านนี้เขาคงทำไปแล้ว

“อาทิตย์หน้าจะเป็นวันเกิดของคุณโชติแล้ว ยังไงขอใช้โอกาสนี้เรียนเชิญคุณพี่นะคะ ตาป๊อปด้วยนะลูก”เขาสะดุ้งที่ถูกเอ่ยพาดพิง แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรมารดาก็ตอบตกลงไปแล้ว

“พี่มาแน่นอนค่ะ แหม จะพลาดได้ยังไง”เขากลืนน้ำลายฝืดๆลงคอ นึกถึงงานวันเกิดที่เอิกเกริกและเต็มไปด้วยผู้ดีตีนแดงที่ชอบสวมหน้ากากเข้าหากันก็นึกขยาด ไหนจะสื่อมวลชนบ้าบอที่ชอบทำข่าวพวกนี้อีก แค่คิดก็เบื่อแล้ว สงสัยว่าเขาคงต้องหากิจกรรมอะไรทำให้มันไม่ว่างก่อนเสียแล้ว

หลังจากมื้อเย็นที่น่าอึดอัดที่สุดในชีวิตของเขาผ่านพ้นไป ภาณุจึงเดินเลี่ยงมานั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ห่างไกลจากวงสนทนาพอสมควร เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะโทร.หาคนรัก

“พี่ป๊อป”สายตาคมเบนจากหน้าจอโทรศัพท์ไปที่ร่างแบบบางของพิมประภาที่ถือจานขนมไว้ในมือ

“ว่าไงครับ”

“พิมทำคุกกี้ไว้น่ะค่ะ พี่ป๊อปลองชิมนะคะ”เขายิ้มรับ ก่อนพิมประภาจะเดินเอาจานขนมมาวางไว้ตรงหน้าเขา เขาหยิบขนมชิ้นเล็กเข้าปาก ก่อนจะเอ่ยชม

“อร่อยมากเลยครับ”ใบหน้าหวานยิ้มสดใสก่อนจะเอ่ยเอาใจ

“ถ้าอย่างนั้นเอาไปทานที่บ้านด้วยนะคะ”

“ครับ”เขาตอบรับอย่างเสียมิได้ จำใจต้องเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงเช่นเดิม หลังจากนั้นหญิงสาวก็ชวนคุยเรื่องจิปาถะ และนั่นทำให้เขารู้สึกได้ว่าพิมประภาเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อาย เธอชอบทำอาหาร ทำกิจกรรมทุกอย่างที่ล้วนแต่เป็นกุลสตรี เขาเชื่อว่าเธอคงเป็นผู้หญิงในแบบที่ผู้ชายหลายๆคนชอบ...

ธนันต์ธรญ์นั่งอยู่หน้าระเบียงบ้าน สายตาหวานจับจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ไม่วางตา เมื่อเธอลองค้นหาชื่อและนามสกุลของภาณุในกูเกิล มันทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่แค่นักบินF16ที่รวยธรรมดา แต่เขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ที่กำลังขยายตัวไปอย่างสวยงามและยิ่งใหญ่ และนั่นทำให้เขาตกเป็นเป้าสายตา เมื่อค้นหาชื่อของเขา นอกจากบทสัมภาษณ์ของนักบินขับไล่ผู้เก่งกาจแล้ว อีกชื่อที่มักติดสอยห้อยตามมาด้วยเสมอคือ พิมประภา ตั้งประภาพร และคงเป็นหัวข้ออื่นใดไม่ได้ นอกจากงานหมั้นแสนยิ่งใหญ่ที่ถูกล่มโดยภาณุ เช่นเดียวกับงานแต่งที่ถูกยกเลิกโดยไม่ทราบสาเหตุ...แต่เธอรู้ดีว่าสาเหตุก็มาจากคนคนเดียวกันนั่นแหละ

แต่หัวข้อที่ใหญ่กว่าคือการกลับมาคบกันใหม่ของทั้งสอง คงเพราะพิมประภาเริ่มก้าวเข้าสู่วงการมายา นักข่าวถึงได้สนใจข่าวของนางเอกสาวหน้าหวานที่มีดีทั้งชาติตระกูล และหน้าตาสวยหวาน ทำให้ข่าวนี้กลายเป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่สนใจไม่น้อย และดูเหมือนนักข่าวจะสามัคคี ช่วยกันเสี้ยมให้มันกลายเป็นเหมือนเรื่องจริงเสียเหลือเกิน...

แม้ภาณุจะโทร.มายืนยันด้วยตัวเอง ทว่าเนื้อข่าวที่เธอได้อ่านมันก็ทำให้หวั่นไหวไม่น้อย แต่เธอก็เชื่อใจเขามากพอที่จะไม่โง่เง่า เอาแต่คิดไปเองคนเดียวแบบเมื่อตอนเช้าอีก

หน้าจอโทรศัพท์เปลี่ยนเป็นใบหน้าหล่อคมของคนที่เธอกำลังนึกถึงพร้อมกับเสียงริงโทนของเจ้าเครื่องมือสื่อสารทำให้ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ นิ้วเรียวกดรับสายทันที

“ว่าไงคะ”

“ผมหิวข้าวจังฟาง”เธอย่นคิ้วอย่างประหลาดใจ รับสายปุ๊บเขาก็อ้อนปั๊บ

“หิวก็หาอะไรทานสิ คุณทำอาหารเก่งไม่ใช่หรือไง”

“ผมขี้เกียจ”เขาเอ่ยออกมาง่ายๆ ทำให้เธอหัวเราะเบาๆกับอารมณ์แปรปรวนของเขา เดี๋ยวหิวเดี๋ยวไม่หิว

“แสดงว่าไม่หิวแล้ว”

“ไม่หิวก็ได้ คุยกับผมก่อนสิ วันนี้ผมคิดถึงคุณทั้งวันเลยนะ”เธอยิ้มเขิน รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวๆอย่างไรไม่รู้ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่เป็นไปได้มากขนาดนี้

“เอ้า เงียบนานจัง เขินอยู่ล่ะซี้”

“ใครเขินกันยะ เอามุกเสี่ยวๆอย่างนี้มาใช้ไม่ได้ผลหรอก”เธอว่า แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าหากเขาอยู่กับเธอตอนนี้ และเห็นว่าเธอกำลังเขินจนแทบบ้าเขาคงคิดว่าเธอเป็นพวกที่โกหกได้หน้าด้านสุดๆแน่ๆ

“ง่วงนอนรึยัง”

“ยังค่ะ ทำไมคะ คุณเบื่อหรอที่ต้องคุยกับฉัน”

“เปล่าๆ ผมแค่กลัวว่าจะโทร.มารบกวนคุณ วันนี้คงทำงานเหนื่อยมาทั้งวันล่ะสิ”

“ก็นิดหน่อยค่ะ”

“นี่ ถ้าไปจัดสวนที่ไหน อย่าไปช่วยใครเขาเหมือนที่ช่วยผมนะ ผมไม่ยอมจริงๆด้วย”เธอหัวเราะเมื่อฟังแล้วน้ำเสียงเขาดูจริงจังเหลือเกิน

“ทำไมล่ะคะ”

“ผมหึง!”

ภาณุยิ้มกับโทรศัพท์ เมื่อปลายสายเงียบไปพักใหญ่ เขานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง อยากคุยกับเธอไปจนเช้า แต่กลัวว่าคนตัวเล็กจะหลับคาโทรศัพท์ไปเสียก่อน เขาตลกตัวเองเป็นบ้าที่ทำตัวเหมือนวัยรุ่นริรัก ต้องนอนคุยโทรศัพท์กันทั้งคืน อยากได้ยินเสียงคนรักทั้งวัน แต่มันช่วยไม่ได้ ไม่ได้เห็นหน้า ได้ยินเสียงหวานๆก็ยังดี

“เอาล่ะเด็กน้อย ผมว่าคุณเขินนานไปหน่อยแล้ว ตอนนี้สามทุ่มครึ่งแล้ว นอนได้แล้วนะ”

“ค่ะ...คุณก็นอนได้แล้วนะ”เขายิ้ม จินตนาการไปว่าตอนนี้ใบหน้าแสนหวานของเธอคงจะแดงก่ำ แก้มนวลของเธอคงขึ้นสีระเรื่อน่าฟัดที่สุด ถ้าเขาอยู่ใกล้ๆเธอตอนนี้คงได้หอมแก้มนุ่มๆไปหลายๆฟอด

“ครับ ฝันดีนะ”

“ฝันดีค่ะ”เขากดวางสายด้วยรอยยิ้ม เอื้อมมือไปปิดโคมไฟบนโต๊ะเตี้ยข้างเตียงด้วยรอยยิ้ม หัวใจของคนมีความรักนี่มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง และยิ่งผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เขาปรารถนาด้วยแล้ว เขาไม่คิดว่าตัวเองจะอดทนอดกลั้นได้นานขนาดนี้ เขาคงปล้ำเธอตั้งแต่อยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสอง แต่ในเมื่อผู้หญิงที่เขาปรารถนาเป็นคนคนเดียวกับที่เขาคิดจะจริงจังด้วย เขาจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เกียรติแก่คนที่เขารัก ทะนุถนอมเธอ รอให้ถึงวันที่เป็นของเขาและเธอจริงๆ...

“อีกไม่นานหรอก แม่จะได้อุ้มหลานแน่ๆ”

ใบหน้าคงเค้าความสวยของคุณพรพิมลยิ้มอย่างหมายมาด มองหัวข้อข่าวที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือยิ้มๆ นี่แค่ขั้นเบสิก โลดโผนกว่านี้ยังมีอีกเยอะ และแผนนี้ของหล่อนต้องสัมฤทธิ์ผลภายในหกเดือนนี้ให้ได้!...เพื่อหลานตัวน้อยๆของหล่อน

                                                ...สายลมแห่งตะวัน

\